அத்தப் பலவின் வெயில் தின் சிறு காய்,

அருஞ் சுரம் செல்வோர், அருந்தினர் கழியும்

காடு பின் ஒழிய வந்தனர்; தீர்க, இனி

பல் இதழ் உண்கண் மடந்தை! நின்

நல் எழில் அல்குல் வாடிய நிலையே.

விழுத் தொடை மறவர் வில் இடத் தொலைந்தோர்

எழுத்துடை நடுகல் அன்ன விழுப் பிணர்ப்

பெருங் கை யானை இருஞ் சினம் உறைக்கும்

வெஞ் சுரம் 'அரிய' என்னார்,

வந்தனர் தோழி! நம் காதலோரே!

எரிக் கொடி கவைஇய செவ் வரை போலச்

சுடர்ப் பூண் விளங்கும் ஏந்து எழில் அகலம்

நீ இனிது முயங்க, வந்தனர்

மா இருஞ் சோலை மலை இறந்தோரே.

ஈர்ம் பிணவு புணர்ந்த செந்நாய் ஏற்றை

மறியுடை மான் பிணை கொள்ளாது கழியும்

அரிய சுரன் வந்தனரே

தெரிஇழை அரிவை! நின் பண்பு தர விரைந்தே.

திருந்துஇழை அரிவை! நின் நலம் உள்ளி,

'அருஞ் செயல் பொருள்பிணி பெருந் திரு உறுக!' எனச்

சொல்லாது பெயர் தந்தேனே பல் பொறிச்

சிறு கண் யானை திரிதரும்

நெறி விலங்கு அதர கானத்தானே.

உள்ளுதற்கு இனியமன்ற செல்வர்

யானை பிணித்த பொன் புனை கயிற்றின்,

ஒள் எரி மேய்ந்த சுரத்திடை

உள்ளம் வாங்க, தந்த நின் குணனே.

குரவம் மலர, மரவம் பூப்ப,

சுரன் அணி கொண்ட கானம் காணூஉ,

'அழுங்குக, செய்பொருள் செலவு!' என விரும்பி, நின்

அம் கலிழ் மாமை கவின

வந்தனர் தோழி! நம் காதலோரே.

கோடு உயர் பல் மலை இறந்தனர் ஆயினும்,

நீட விடுமோ மற்றே நீடு நினைந்து,

துடைத்தொறும் துடைத்தொறும் கலங்கி,

உடைத்து எழு வெள்ளம் ஆகிய கண்ணே?

அரும் பொருள் வேட்கையம் ஆகி, நிற் துறந்து,

பெருங் கல் அதரிடைப் பிரிந்த காலைத்

தவ நனி நெடிய ஆயின; இனியே,

அணியிழை உள்ளி யாம் வருதலின்

நணிய ஆயின சுரத்திடை ஆறே.

எரி கவர்ந்து உண்ட என்றூழ் நீள் இடை

அரிய ஆயினும், எளிய அன்றே

அவவு உறு நெஞ்சம் கவவு நனி விரும்பி,

கடு மான் திண் தேர் கடைஇ,

நெடு மான் நோக்கி! நின் உள்ளி யாம் வரவே!