மறு இல் தூவிச் சிறு கருங் காக்கை!

அன்புடை மரபின் நின் கிளையோடு ஆரப்

பச்சூன் பெய்த பைந் நிண வல்சி

பொலம் புனை கலத்தில் தருகுவென் மாதோ;

வெஞ்சின விறல் வேல் காளையொடு

அம்சில் ஓதியை வரக் கரைந்தீமே.

வேய் வனப்பு இழந்த தோளும், வெயில் தெற

ஆய்கவின் தொலைந்த நுதலும், நோக்கிப்

பரியல் வாழி, தோழி! பரியின்,

எல்லை இல் இடும்பை தரூஉம்

நல் வரை நாடனொடு வந்தமாறே.

துறந்ததற் கொண்டு துயர் அடச் சாஅய்,

அறம் புலந்து பழிக்கும் அளைகணாட்டி!

எவ்வ நெஞ்சிற்கு ஏமம் ஆக

வந்தனளோ நின் மட மகள்

வெந் திறல் வெள் வேல் விடலை முந்துறவே?

மாண்பு இல் கொள்கையொடு மயங்கு துயர் செய்த

அன்பு இல் அறனும் அருளிற்று மன்ற;

வெஞ் சுரம் இறந்த அம் சில் ஓதி,

பெரு மட மான் பிணை அலைத்த

சிறு நுதல் குறுமகள் காட்டிய வம்மே.

முளி வயிர்ப் பிறந்த, வளி வளர் கூர் எரிச்

சுடர் விடு நெடுங் கொடி விடர் முகை முழங்கும்

இன்னா அருஞ் சுரம் தீர்ந்தனம்; மென்மெல

ஏகுமதி வாழியோ, குறுமகள்! போது கலந்து

கறங்கு இசை அருவி வீழும்,

பிறங்கு இருஞ் சோலை, நம் மலை கெழு நாட்டே.

புலிப் பொறி வேங்கைப் பொன் இணர் கொய்து நின்

கதுப்பு அயல் அணியும் அளவை, பைபயச்

சுரத்திடை அயர்ச்சியை ஆறுகம் மடந்தை!

கல் கெழு சிறப்பின் நம் ஊர்

எல் விருந்து ஆகிப் புகுகம், நாமே.

'கவிழ் மயிர் எருத்தின் செந்நாய் ஏற்றை

குருளைப் பன்றி கொள்ளாது கழியும்

சுரம் நனி வாராநின்றனள்' என்பது

முன்னுற விரைந்த நீர்  மின்

இன் நகை முறுவல் என் ஆயத்தோர்க்கே.

'புள்ளும் அறியாப் பல் பழம் பழுனி,

மட மான் அறியாத் தட நீர் நிலைஇ,

சுரம் நனி இனிய ஆகுக!' என்று

நினைத்தொறும் கலிழும் என்னினும்

மிகப் பெரிது புலம்பின்று தோழி! நம் ஊரே.

'நும் மனைச் சிலம்பு கழீஇ அயரினும்,

எம் மனை வதுவை நல் மணம் கழிக' எனச்

சொல்லின் எவனோ மற்றே வென் வேல்,

மை அற விளங்கிய கழல்அடி,

பொய் வல் காளையை ஈன்ற தாய்க்கே?

மள்ளர் அன்ன மரவம் தழீஇ,

மகளிர் அன்ன ஆடுகொடி நுடங்கும்

அரும் பதம் கொண்ட பெரும் பத வேனில்,

'காதல் புணர்ந்தனள் ஆகி, ஆய் கழல்

வெஞ் சின விறல் வேல் காளையொடு

இன்று புகுதரும்' என வந்தன்று, தூதே.