நீர் உறை கோழி நீலச் சேவல்

கூர் உகிர்ப் பேடை வயாஅம் ஊர!

புளிங்காய் வேட்கைத்து அன்று, நின்

மலர்ந்த மார்பு இவள் வயாஅ நோய்க்கே.

வயலைச் செங் கொடிப் பிணையல் தைஇச்

செவ் விரல் சிவந்த சேயரி மழைக் கண்

செவ் வாய்க் குறுமகள் இனைய;

எவ் வாய் முன்னின்று மகிழ்ந! நின் தேரே?

துறை எவன் அணங்கும், யாம் உற்ற நோயே?

சிறை அழி புதுப் புனல் பாய்ந்தெனக் கலங்கிக்

கழனித் தாமரை மலரும்

பழன ஊர! நீ உற்ற சூளே.

திண் தேர்த் தென்னவன் நல் நாட்டு உள்ளதை

வேனில் ஆயினும் தண் புனல் ஒழுகும்

தேனூர் அன்ன இவள் தெரிவளை நெகிழ,

ஊரின் ஊரனை நீ தர, வந்த

பைஞ்சாய்க் கோதை மகளிர்க்கு

அஞ்சுவல், அம்ம! அம் முறை வரினே.

கரும்பின் எந்திரம் களிற்று எதிர் பிளிற்றும்,

தேர் வண் கோமான், தேனூர் அன்ன இவள்

நல் அணி நயந்து நீ துறத்தலின்,

பல்லோர் அறியப் பசந்தன்று, நுதலே.

பகல் கொள் விளக்கோடு இரா நாள் அறியா,

வெல் போர்ச் சோழர், ஆமூர் அன்ன இவள்

நலம்பெறு சுடர் நுதல் தேம்ப,

எவன் பயம் செய்யும், நீ தேற்றிய மொழியே?

பகலில் தோன்றும் பல் கதிர்த் தீயின்

ஆம்பல் அம் செறுவின் தேனூர் அன்ன

இவள் நலம் புலம்பப் பிரிய,

அனைநலம் உடையோளோ மகிழ்ந! நின் பெண்டே?

விண்டு அன்ன வெண்ணெல் போர்வின்,

கை வண் விராஅன், இருப்பை அன்ன

இவள் அணங்குற்றனை போறி;

பிறர்க்கும் அனையையால்; வாழி நீயே!

கறி வளர் சிலம்பிற் கடவுள் பேணி,

அறியா வேலன், 'வெறி' எனக் கூறும்;

அது மனம் கொள்குவை, அனை! இவள்

புது மலர் மழைக் கண் புலம்பிய நோய்க்கே.

பொய்யா மரபின் ஊர் முது வேலன்

கழங்கு மெய்ப்படுத்து, கன்னம் தூக்கி,

'முருகு' என மொழியும்ஆயின்,

கெழுதகைகொல் இவள் அணங்கியோற்கே?

அன்னை தந்தது ஆகுவது அறிவென்:

பொன் நகர் வரைப்பில் கன்னம் தூக்கி,

'முருகு' என மொழியும் ஆயின்,

அரு வரை நாடன் பெயர்கொலோ, அதுவே?

பெய்ம்மணல் வரைப்பில் கழங்கு படுத்து, அன்னைக்கு,

'முருகு' என மொழியும் வேலன்; மற்று அவன்

வாழிய இலங்கும் அருவிச்

சூர் மலை நாடனை அறியாதோனே!

குன்றக் குறவன் ஆர்ப்பின், எழிலி

நுண் பல் அழி துளி பொழியும் நாட!

நெடு வரைப் படப்பை நும் ஊர்க்

கடு வரல் அருவி காணினும் அழுமே.