நெறி மருப்பு எருமை நீல இரும் போத்து

வெறி மலர்ப் பொய்கை, ஆம்பல் மயக்கும்

கழனி ஊரன் மகள் இவள்;

பழன வெதிரின் கொடிப் பிணையலளே.

கருங் கோட்டு எருமைச் செங் கண் புனிற்று ஆ

காதல் குழவிக்கு ஊறு முலை மடுக்கும்

நுந்தை, நும் ஊர் வருதும்

ஒண் தொடி மடந்தை! நின்னை யாம் பெறினே.

எருமை நல் ஏற்றினம் மேயல் அருந்தென,

பசு மோரோடமோடு ஆம்பல் ஒல்லா,

செய்த வினைய மன்ற பல் பொழில்

தாது உண் வெறுக்கைய ஆகி, இவள்

போது அவிழ் முச்சி ஊதும் வண்டே.

மள்ளர் அன்ன தடங் கோட்டு எருமை

மகளிர் அன்ன துணையொடு வதியும்

நிழல் முதிர் இலஞ்சிப் பழனத்ததுவே

கழனித் தாமரை மலரும்,

கவின் பெறு சுடர்நுதல் தந்தை, ஊரே.

கருங் கோட்டு எருமை கயிறு பரிந்து அசைஇ,

நெடுங் கதிர் நெல்லின் நாள் மேயல் ஆரும்

புனல் முற்று ஊரன், பகலும்,

படர் மலி அரு நோய் செய்தனன், எமக்கே.

அணி நடை எருமை ஆடிய அள்ளல்,

மணி நிற நெய்தல் ஆம்பலொடு கலிக்கும்

கழனி ஊரன் மகள், இவள்;

பழன ஊரன் பாயல் இன் துணையே.

பகன்றை வால் மலர் மிடைந்த கோட்டைக்

கருந் தாள் எருமைக் கன்று வெரூஉம்,

பொய்கை, ஊரன் மகள், இவள்;

பொய்கைப் பூவினும் நறுந் தண்ணியளே.

தண் புனல் ஆடும் தடங் கோட்டு எருமை

திண் பிணி அம்பியின் தோன்றும் ஊர!

ஒண் தொடி மட மகள் இவளினும்

நுந்தையும் ஞாயும் கடியரோ, நின்னே?

பழனப் பாகல் முயிறு மூசு குடம்பை,

கழனி எருமை, கதிரொடு மயக்கும்

பூக் கஞல் ஊரன் மகள், இவள்;

நோய்க்கு மருந்து ஆகிய பணைத் தோளோளே.

புனலாடு மகளிர் இட்ட ஒள் இழை,

மணல் ஆடு சிமையத்து, எருமை கிளைக்கும்

யாணர் ஊரன் மகள், இவள்;

பாணர் நரம்பினும் இன் கிளவியளே.