வள் எயிற்றுச் செந்நாய் வயவு உறு பிணவிற்குக்

கள்ளிஅம் கடத்திடைக் கேழல் பார்க்கும்

வெஞ் சுரக் கவலை நீந்தி,

வந்த நெஞ்சம்! நீ நயந்தோள் பண்பே.

ஈர்ம் பிணவு புணர்ந்த செந்நாய் ஏற்றை

மறியுடை மான் பிணை கொள்ளாது கழியும்

அரிய சுரன் வந்தனரே

தெரிஇழை அரிவை! நின் பண்பு தர விரைந்தே.

'கவிழ் மயிர் எருத்தின் செந்நாய் ஏற்றை

குருளைப் பன்றி கொள்ளாது கழியும்

சுரம் நனி வாராநின்றனள்' என்பது

முன்னுற விரைந்த நீர்  மின்

இன் நகை முறுவல் என் ஆயத்தோர்க்கே.