மால் வெள்ளோத்திரத்து மை இல் வால் இணர்,

அருஞ் சுரம் செல்வோர், சென்னிக் கூட்டும்

அவ் வரை இறக்குவை ஆயின்,

மை வரை நாட! வருந்துவள் பெரிதே.

அரும்பொருள் செய் வினை தப்பற்கும் உரித்தே;

பெருந் தோள் அரிவை தகைத்தற்கும் உரியள்;

செல்லாய் ஆயினோ நன்றே

மெல்லம் புலம்ப! இவள் அழப் பிரிந்தே.

புதுக் கலத்தன்ன கனிய ஆலம்

போகில்தனைத் தடுக்கும் வேனில் அருஞ் சுரம்

தண்ணிய இனிய ஆக;

எம்மொடும் சென்மோ, விடலை! நீயே.

கல்லாக் கோவலர் கோலின் தோண்டிய

ஆன் நீர்ப் பத்தல் யானை வௌவும்

கல் அதர்க் கவலை செல்லின், மெல் இயல்

புயல் நெடுங்கூந்தல் புலம்பும்;

வய மான் தோன்றல்! வல்லாதீமே.

களிறு பிடி தழீஇப் பிற புலம் படராது,

பசி தின வருந்தும் பைது அறு குன்றத்து,

சுடர்த் தொடிக் குறுமகள் இனைய,

எனைப்பயம் செய்யுமோ விடலை! நின் செலவே?

வெல்போர்க் குருசில்! நீ வியன் சுரன் இறப்பின்,

பல் காழ் அல்குல் அவ் வரி வாட,

குழலினும் இனைகுவள் பெரிதே

விழவு ஒலி கூந்தல் மாஅயோளே.

ஞெலி கழை முழங்குஅழல் வயமா வெரூஉம்

குன்றுடை அருஞ் சுரம் செலவு அயர்ந்தனையே;

நன்று இல, கொண்க! நின் பொருளே

பாவை அன்ன நின் துணைப் பிரிந்து வருமே.

பல் இருங் கூந்தல் மெல்லியலோள்வயின்

பிரியாய் ஆயினும் நன்றே; விரிஇணர்க்

கால் எறுழ் ஒள் வீ தாஅய

முருகு அமர் மா மலை பிரிந்தெனப் பிரிமே.

வேனில் திங்கள் வெஞ் சுரம் இறந்து

செலவு அயர்ந்தனையால் நீயே; நன்றும்

நின் நயந்து உறைவி கடுஞ் சூல் சிறுவன்

முறுவல் காண்டலின், இனிதோ

இறு வரை நாட! நீ இறந்து செய் பொருளே?

பொலம் பசும் பாண்டில் காசு நிரை அல்குல்,

இலங்கு வளை மென் தோள், இழை நிலை நெகிழப்

பிரிதல் வல்லுவைஆயின்,

அரிதே விடலை! இவள் ஆய்நுதல் கவினே!

வேங்கை கொய்யுநர் பஞ்சுரம் விளிப்பினும்,

ஆர் இடைச் செல்வோர் ஆறு நனி வெரூஉம்

காடு இறந்தனரே காதலர்;

'நீடுவர்கொல்' என நினையும், என் நெஞ்சே!

அறம் சாலியரோ! அறம் சாலியரோ!

வறன் உண்டாயினும், அறம் சாலியரோ!

வாள் வனப்பு உற்ற அருவிக்

கோள் வல் என்னையை மறைத்த குன்றே.

தெறுவது அம்ம, நும் மகள் விருப்பே

உறு துயர் அவலமொடு உயிர் செலச் சாஅய்,

பாழ்படு நெஞ்சம் படர் அடக் கலங்க,

நாடு இடை விலங்கிய வைப்பின்

காடு இறந்தனள், நம் காதலோளே!

'அவிர் தொடி கொட்ப, கழுது புகவு அயர,

கருங் கண் காக்கையொடு கழுகு விசும்பு அகவ,

சிறு கண் யானை ஆள் வீழ்த்துத் திரிதரும்

நீள் இடை அருஞ் சுரம்' என்ப நம்

தோள் இடை முனிநர் சென்ற ஆறே.

பாயல் கொண்ட பனி மலர் நெடுங் கண்

பூசல் கேளார் சேயர் என்ப

இழை நெகிழ் செல்லல் உறீஇ,

கழை முதிர் சோலைக் காடு இறந்தோரே.

பொன் செய் பாண்டில் பொலங்கலம் நந்த,

தேர் அகல் அல்குல் அவ் வரி வாட,

இறந்தோர்மன்ற தாமே பிறங்கு மலைப்

புல் அரை ஓமை நீடிய

புலி வழங்கு அதர கானத்தானே.

சூழ்கம் வம்மோ தோழி! பாழ்பட்டுப்

பைது அற வெந்த பாலை வெங் காட்டு

அருஞ் சுரம் இறந்தோர் தேஎத்துச்

சென்ற நெஞ்சம் நீடிய பொருளே!

ஆய் நலம் பசப்ப, அரும் படர் நலிய,

வேய் மருள் பணைத் தோள் வில் இழை நெகிழ,

நசை நனி கொன்றோர் மன்ற விசை நிமிர்ந்து

ஓடு எரி நடந்த வைப்பின்,

கோடு உயர் பிறங்கல், மலை இறந்தோரே.

கண் பொர விளங்கிய கதிர் தெறு வைப்பின்,

மண் புரை பெருகிய மரம் முளி கானம்

இறந்தனரோ நம் காதலர்?

மறந்தனரோதில் மறவா நம்மே?

முள் அரை இலவத்து ஒள் இணர் வான் பூ,

முழங்குஅழல் அசைவளி எடுப்ப, வானத்து

உருமுப் படு கனலின் இரு நிலத்து உறைக்கும்

கவலை அருஞ் சுரம் போயினர்

தவல் இல் அரு நோய் தலைத்தந்தோரே.

உலறு தலைப் பருந்தின் உளி வாய்ப் பேடை

அலறு தலை ஓமை அம் கவட்டு ஏறிப்

புலம்பு கொள விளிக்கும் நிலம் காய் கானத்து,

மொழிபெயர் பல் மலை இறப்பினும்,

ஒழிதல் செல்லாது ஒண்டொடி குணனே.

நெடுங் கழை முளிய வேனில் நீடி,

கடுங் கதிர் ஞாயிறு கல் பகத் தெறுதலின்,

வெய்ய ஆயின, முன்னே; இனியே,

ஒள் நுதல் அரிவையை உள்ளுதொறும்

தண்ணிய ஆயின, சுரத்திடை ஆறே!

வள் எயிற்றுச் செந்நாய் வயவு உறு பிணவிற்குக்

கள்ளிஅம் கடத்திடைக் கேழல் பார்க்கும்

வெஞ் சுரக் கவலை நீந்தி,

வந்த நெஞ்சம்! நீ நயந்தோள் பண்பே.

எரி கவர்ந்து உண்ட என்றூழ் நீள் இடைச்

சிறிது கண்படுப்பினும், காண்குவென் மன்ற

நள்ளென் கங்குல், நளி மனை நெடு நகர்,

வேங்கை வென்ற சுணங்கின்

தேம் பாய் கூந்தல் மாஅயோளே.

வேனில் அரையத்து இலை ஒலி வெரீஇ,

போகில் புகா உண்ணாது, பிறிது புலம் படரும்

வெம்பு அலை அருஞ் சுரம் நலியாது

எம் வெங் காதலி பண்பு துணைப் பெற்றே.

அழல் அவிர் நனந் தலை நிழல் இடம் பெறாது,

மட மான் அம் பிணை மறியொடு திரங்க,

நீர் மருங்கு அறுத்த நிரம்பா இயவின்

இன்னா மன்ற, சுரமே;

இனிய மன்ற, யான் ஒழிந்தோள் பண்பே!

பொறி வரித் தடக் கை வேதல் அஞ்சி,

சிறு கண் யானை நிலம் தொடல் செல்லா;

வெயில் முளி சோலைய, வேய் உயர் சுரனே;

அன்ன ஆர் இடையானும்,

தண்மை செய்த, இத் தகையோள் பண்பே!

நுண் மழை தளித்தென நறு மலர் தாஅய்த்

தண்ணிய ஆயினும், வெய்ய மன்ற

மடவரல் இன் துணை ஒழியக்

கடம் முதிர் சோலைய காடு இறந்தேற்கே.

ஆள் வழக்கு அற்ற பாழ்படு நனந் தலை

வெம் முனை அருஞ் சுரம் நீந்தி, நம்மொடு

மறுதருவதுகொல் தானே செறிதொடி

கழிந்து உகு நிலைய ஆக

ஒழிந்தோள் கொண்ட, என் உரம் கெழு, நெஞ்சே?

வெந் துகள் ஆகிய வெயில் கடம் நீந்தி,

வந்தனம்ஆயினும், ஒழிக இனிச் செலவே!

அழுத கண்ணள் ஆய்நலம் சிதையக்

கதிர் தெறு வெஞ் சுரம் நினைக்கும்,

அவிர் கோல் ஆய்தொடி உள்ளத்துப் படரே.

அம்ம வாழி, தோழி! அவிழ் இணர்க்

கருங் கால் மராஅத்து வைகு சினை வான் பூ

அருஞ் சுரம் செல்லுநர் ஒழிந்தோர் உள்ள,

இனிய கமழும் வெற்பின்

இன்னாது என்ப, அவர் சென்ற ஆறே.

அம்ம வாழி, தோழி! என்னதூஉம்

அறன் இல மன்ற தாமே விறல் மிசைக்

குன்று கெழு கானத்த பண்பு இல் மாக் கணம்,

'கொடிதே காதலிப் பிரிதல்;

செல்லல், ஐய! என்னாதவ்வே.

அம்ம வாழி, தோழி! யாவதும்

வல்லா கொல்லோ தாமே அவண

கல்லுடை நல் நாட்டுப் புள்ளினப் பெருந் தோடு,

'யாஅம் துணை புணர்ந்து உறைதும்;

யாங்குப் பிரிந்து உறைதி!' என்னாதவ்வே?

அம்ம வாழி, தோழி! சிறியிலை

நெல்லி நீடிய கல் காய் கடத்திடை,

பேதை நெஞ்சம் பின் செல, சென்றோர்

கல்லினும் வலியர் மன்ற

பல் இதழ் உண்கண் அழப் பிரிந்தோரே.

அம்ம வாழி, தோழி! நம்வயின்

நெய்த்தோர் அன்ன செவிய எருவை

கற்புடை மருங்கில் கடு முடை பார்க்கும்

காடு நனி கடிய என்ப

நீடி இவண் வருநர் சென்ற ஆறே.

அம்ம வாழி, தோழி! நம்வயின்

பிரியலர் போலப் புணர்ந்தோர் மன்ற

நின்றது இல் பொருள் பிணி முற்றிய

என்றூழ் நீடிய சுரன் இறந்தோரே.

அம்ம வாழி, தோழி! நம்வயின்

மெய் உற விரும்பிய கை கவர் முயக்கினும்

இனிய மன்ற தாமே

பனி இருங் குன்றம் சென்றோர்க்குப் பொருளே.

அம்ம வாழி, தோழி! சாரல்

இலை இல மலர்ந்த ஓங்கு நிலை இலவம்

மலை உறு தீயின் சுரமுதல் தோன்றும்

பிரிவு அருங் காலையும், பிரிதல்

அரிது வல்லுநர் நம் காதலோரே.

அம்ம வாழி, தோழி! சிறியிலைக்

குறுஞ் சினை வேம்பின் நறும் பழம் உணீஇய

வாவல் உகக்கும் மாலையும்

இன்றுகொல், தோழி! அவர் சென்ற நாட்டே?

அம்ம வாழி, தோழி! காதலர்

உள்ளார்கொல்? நாம் மருள் உற்றனம்கொல்?

விட்டுச் சென்றனர் நம்மே

தட்டைத் தீயின் ஊர் அலர் எழவே.

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

குயில் பெடை இன் குரல் அகவ,

அயிர்க் கேழ் நுண் அறல் நுடங்கும் பொழுதே!

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

சுரும்பு களித்து ஆலும் இருஞ் சினைக்

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

திணி நிலைக் கோங்கம் பயந்த

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

நறும் பூங் குரவம் பயந்த

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

புதுப் பூ அதிரல் தாஅய்க்

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

அம் சினைப் பாதிரி அலர்ந்தென,

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

எழில் தகை இள முலை பொலியப்

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

வலம் சுரி மராஅம் வேய்ந்து, நம்

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

பொரி கால் மாஞ் சினை புதைய

அவரோ வாரார்; தான் வந்தன்றே

வேம்பின் ஒண் பூ உறைப்ப,

அத்தப் பலவின் வெயில் தின் சிறு காய்,

அருஞ் சுரம் செல்வோர், அருந்தினர் கழியும்

காடு பின் ஒழிய வந்தனர்; தீர்க, இனி

பல் இதழ் உண்கண் மடந்தை! நின்

நல் எழில் அல்குல் வாடிய நிலையே.

விழுத் தொடை மறவர் வில் இடத் தொலைந்தோர்

எழுத்துடை நடுகல் அன்ன விழுப் பிணர்ப்

பெருங் கை யானை இருஞ் சினம் உறைக்கும்

வெஞ் சுரம் 'அரிய' என்னார்,

வந்தனர் தோழி! நம் காதலோரே!

எரிக் கொடி கவைஇய செவ் வரை போலச்

சுடர்ப் பூண் விளங்கும் ஏந்து எழில் அகலம்

நீ இனிது முயங்க, வந்தனர்

மா இருஞ் சோலை மலை இறந்தோரே.

ஈர்ம் பிணவு புணர்ந்த செந்நாய் ஏற்றை

மறியுடை மான் பிணை கொள்ளாது கழியும்

அரிய சுரன் வந்தனரே

தெரிஇழை அரிவை! நின் பண்பு தர விரைந்தே.

திருந்துஇழை அரிவை! நின் நலம் உள்ளி,

'அருஞ் செயல் பொருள்பிணி பெருந் திரு உறுக!' எனச்

சொல்லாது பெயர் தந்தேனே பல் பொறிச்

சிறு கண் யானை திரிதரும்

நெறி விலங்கு அதர கானத்தானே.

உள்ளுதற்கு இனியமன்ற செல்வர்

யானை பிணித்த பொன் புனை கயிற்றின்,

ஒள் எரி மேய்ந்த சுரத்திடை

உள்ளம் வாங்க, தந்த நின் குணனே.

குரவம் மலர, மரவம் பூப்ப,

சுரன் அணி கொண்ட கானம் காணூஉ,

'அழுங்குக, செய்பொருள் செலவு!' என விரும்பி, நின்

அம் கலிழ் மாமை கவின

வந்தனர் தோழி! நம் காதலோரே.

கோடு உயர் பல் மலை இறந்தனர் ஆயினும்,

நீட விடுமோ மற்றே நீடு நினைந்து,

துடைத்தொறும் துடைத்தொறும் கலங்கி,

உடைத்து எழு வெள்ளம் ஆகிய கண்ணே?

அரும் பொருள் வேட்கையம் ஆகி, நிற் துறந்து,

பெருங் கல் அதரிடைப் பிரிந்த காலைத்

தவ நனி நெடிய ஆயின; இனியே,

அணியிழை உள்ளி யாம் வருதலின்

நணிய ஆயின சுரத்திடை ஆறே.

எரி கவர்ந்து உண்ட என்றூழ் நீள் இடை

அரிய ஆயினும், எளிய அன்றே

அவவு உறு நெஞ்சம் கவவு நனி விரும்பி,

கடு மான் திண் தேர் கடைஇ,

நெடு மான் நோக்கி! நின் உள்ளி யாம் வரவே!

உயர்கரைக் கான் யாற்று அவிர்மணல் அகன்துறை

வேனில் பாதிரி விரி மலர் குவைஇத்

தொடலை தைஇய மடவரல் மகளே!

கண்ணினும் கதவ, நின் முலையே!

முலையினும் கதவ, நின் தட மென் தோளே!

பதுக்கைத்து ஆய ஒதுக்கு அருங் கவலை,

சிறு கண் யானை உறு பகை நினையாது,

யாங்கு வந்தனையோ பூந் தார் மார்ப!

அருள் புரி நெஞ்சம் உய்த்தர

இருள் பொர நின்ற இரவினானே?

சிலை வில் பகழிச் செந் துவர் ஆடைக்

கொலை வில் எயினர் தங்கை! நின் முலைய

சுணங்கு என நினைதி நீயே;

அணங்கு என நினையும், என் அணங்குறு நெஞ்சே.

முளவு மா வல்சி எயினர் தங்கை

இளமா எயிற்றிக்கு, நின் நிலை அறியச்

சொல்லினென் இரக்கும்அளவை

வென் வேல் விடலை! விரையாதீமே!

கண மா தொலைச்சித் தன்னையர் தந்த

நிண ஊன் வல்சிப் படு புள் ஓப்பும்

நலம் மாண் எயிற்றி போலப் பல மிகு

நன்னல நயவரவு உடையை

என் நோற்றனையோ? மாவின் தளிரே!

அன்னாய், வாழி! வேண்டு, அன்னை! 'என் தோழி

பசந்தனள் பெரிது' எனச் சிவந்த கண்ணை,

கொன்னே கடவுதி ஆயின், என்னதூஉம்,

அறிய ஆகுமோ மற்றே

முறி இணர்க் கோங்கம் பயந்தமாறே?

பொரி அரைக் கோங்கின் பொன் மருள் பசு வீ,

விரிஇணர் வேங்கையொடு, வேறு பட மிலைச்சி,

விரவு மலர் அணிந்த வேனில் கான் யாற்றுத்

தேரொடு குறுக வந்தோன்

பேரொடு புணர்ந்தன்று அன்னை! இவள் உயிரே.

எரிப் பூ இலவத்து ஊழ் கழி பல் மலர்

பொரிப் பூம் புன்கின் புகர் நிழல் வரிக்கும்

தண் பத வேனில் இன்ப நுகர்ச்சி

எம்மொடு கொண்மோ, பெரும! நின்

அம் மெல்லோதி அழிவிலள் எனினே!

வள மலர் ததைந்த வண்டு படு நறும் பொழில்

முளை நிரை முறுவல் ஒருத்தியொடு, நெருநல்

குறி நீ செய்தனை என்ப; அலரே,

குரவ நீள் சினை உறையும்

பருவ மாக் குயில் கௌவையின், பெரிதே!

வண் சினைக் கோங்கின் தண் கமழ் படலை

இருஞ் சிறை வண்டின் பெருங் கிளை மொய்ப்ப,

நீ நயந்து உறையப்பட்டோள்

யாவளோ? எம் மறையாதீமே.

மள்ளர் கொட்டின் மஞ்ஞை ஆலும்

உயர் நெடுங் குன்றம் படு மழை தலைஇச்

சுரம் நனி இனிய ஆகுக தில்ல

'அறநெறி இது' எனத் தெளிந்த என்

என்னும் உள்ளினள்கொல்லோ தன்னை

நெஞ்சு உணத் தேற்றிய வஞ்சினக் காளையொடு,

அழுங்கல் மூதூர் அலர் எழ,

நினைத்தொறும் கலிழும் இடும்பை எய்துக

புலிக் கோள் பிழைத்த கவைக் கோட்டு முது கலை

மான்பிணை அணைதர, ஆண் குரல் விளிக்கும்

வெஞ் சுரம் என் மகள் உய்த்த

அம்பு அமை வல் வில் விடலை தாயே!

பல் ஊழ் நினைப்பினும், நல்லென்று ஊழ

மீளி முன்பின் காளை காப்ப,

முடி அகம் புகாஅக் கூந்தலள்

கடுவனும் அறியாக் காடு இறந்தோளே.

'இது என் பாவைக்கு இனிய நன் பாவை;

இது என் பைங்கிளி எடுத்த பைங்கிளி;

இது என் பூவைக்கு இனிய சொல் பூவை' என்று,

அலமரு நோக்கின் நலம் வரு சுடர் நுதல்

காண்தொறும் காண்தொறும் கலங்க,

நீங்கினளோ என் பூங் கணோளே?

நாள்தொறும் கலிழும் என்னினும் இடை நின்று

காடு படு தீயின் கனலியர் மாதோ

நல் வினை நெடு நகர் கல்லெனக் கலங்க,

பூப் புரை உண்கண் மடவரல்

போக்கிய புணர்த்த அறன் இல் பாலே!

நீர் நசைக்கு ஊக்கிய உயவல் யானை

இயம் புணர் தூம்பின் உயிர்க்கும் அத்தம்

சென்றனள் மன்ற, என் மகளே

பந்தும் பாவையும் கழங்கும் எமக்கு ஒழித்தே.

செல்லிய முயலிப் பாஅய சிறகர்

வாவல் உகக்கும் மாலை, யாம் புலம்பப்

போகிய அவட்கோ நோவேன்; தே மொழித்

துணை இலள் கலிழும் நெஞ்சின்

இணை ஏர் உண்கண் இவட்கு நோவதுவே.

தன் அமர் ஆயமொடு நன் மண நுகர்ச்சியின்

இனிது ஆம்கொல்லோ தனக்கே பனி வரை

இனக் களிறு வழங்கும் சோலை

வயக்குறு வெள் வேலவற் புணர்ந்து செலவே?

அத்த நீள் இடை அவனொடு போகிய

முத்து ஏர் வெண் பல் முகிழ் நகை மடவரல்

தாயர் என்னும் பெயரே வல்லாறு

எடுத்தேன் மன்ற, யானே;

கொடுத்தோர் மன்ற, அவள் ஆயத்தோரே.

பைங் காய் நெல்லி பல உடன் மிசைந்து,

செங் கால் மராஅத்த வரி நிழல் இருந்தோர்

யார்கொல், அளியர் தாமே வார் சிறைக்

குறுங் கால் மகன்றில் அன்ன

உடன் புணர் கொள்கைக் காதலோரே?

புள் ஒலிக்கு அமர்த்த கண்ணள், வெள் வேல்

திருந்து கழல் காளையொடு அருஞ் சுரம் கழிவோள்,

எல்லிடை அசைந்த கல்லென் சீறூர்ப்

புனை இழை மகளிர்ப் பயந்த

மனை கெழு பெண்டிர்க்கு நோவுமார் பெரிதே.

கோள் சுரும்பு அரற்றும் நாள் சுரத்து அமன்ற

நெடுங் கால் மராஅத்துக் குறுஞ் சினை பற்றி,

வலம் சுரி வால் இணர் கொய்தற்கு நின்ற

மள்ளன் உள்ளம் மகிழ் கூர்ந்தன்றே

பைஞ்சாய்ப் பாவைக்கும் தனக்கும்

அம் சாய் கூந்தல் ஆய்வது கண்டே.

சேட் புலம் முன்னிய அசை நடை அந்தணிர்!

நும் ஒன்று இரந்தனென் மொழிவல்; எம் ஊர்,

'யாய் நயந்து எடுத்த ஆய்நலம் கவின

ஆர் இடை இறந்தனள்' என்மின்

நேர் இறை முன்கை என் ஆயத்தோர்க்கே.

'கடுங்கண் காளையொடு நெடுந் தேர் ஏறி,

கோள் வல் வேங்கைய மலை பிறக்கு ஒழிய,

வேறு பல் அருஞ் சுரம் இறந்தனள் அவள்' எனக்

கூறுமின் வாழியோ! ஆறு செல் மாக்கள்!

நல் தோள் நயந்து பாராட்டி,

எற் கெடுத்து இருந்த அறன் இல் யாய்க்கே.

புன்கண் யானையொடு புலி வழங்கு அத்தம்

நயந்த காதலன் புணர்ந்து சென்றனளே

நெடுஞ் சுவர் நல் இல் மருண்ட

இடும்பை உறுவி! நின் கடுஞ் சூல் மகளே.

'அறம் புரி அரு மறை நவின்ற நாவின்

திறம் புரி கொள்கை அந்தணிர்! தொழுவல்' என்று

ஒண்டொடி வினவும் பேதைஅம் பெண்டே!

கண்டனெம் அம்ம, சுரத்திடை அவளை

இன் துணை இனிது பாராட்ட,

குன்று உயர் பிறங்கல் மலை இறந்தோளே.

நெருப்பு அவிர் கனலி உருப்புச் சினம் தணியக்

கருங் கால் யாத்து வரி நிழல் இரீஇ,

சிறு வரை இறப்பின், காண்குவை செறிதொடிப்

பொன் ஏர் மேனி மடந்தையொடு

வென் வேல் விடலை முன்னிய சுரனே.

'செய் வினைப் பொலிந்த செறி கழல் நோன் தாள்

மை அணல் காளையொடு பைய இயலி,

பாவை அன்ன என் ஆய்தொடி மடந்தை

சென்றனள்! என்றிர், ஐய!

ஒன்றினவோ, அவள் அம் சிலம்பு அடியே!

நல்லோர் ஆங்கண் பரந்து கைதொழுது

பல் ஊழ் மறுகி வினவுவோயே!

திண் தோள் வல்வில் காளையொடு

கண்டனெம் மன்ற சுரத்திடை, யாமே.

மறு இல் தூவிச் சிறு கருங் காக்கை!

அன்புடை மரபின் நின் கிளையோடு ஆரப்

பச்சூன் பெய்த பைந் நிண வல்சி

பொலம் புனை கலத்தில் தருகுவென் மாதோ;

வெஞ்சின விறல் வேல் காளையொடு

அம்சில் ஓதியை வரக் கரைந்தீமே.

வேய் வனப்பு இழந்த தோளும், வெயில் தெற

ஆய்கவின் தொலைந்த நுதலும், நோக்கிப்

பரியல் வாழி, தோழி! பரியின்,

எல்லை இல் இடும்பை தரூஉம்

நல் வரை நாடனொடு வந்தமாறே.

துறந்ததற் கொண்டு துயர் அடச் சாஅய்,

அறம் புலந்து பழிக்கும் அளைகணாட்டி!

எவ்வ நெஞ்சிற்கு ஏமம் ஆக

வந்தனளோ நின் மட மகள்

வெந் திறல் வெள் வேல் விடலை முந்துறவே?

மாண்பு இல் கொள்கையொடு மயங்கு துயர் செய்த

அன்பு இல் அறனும் அருளிற்று மன்ற;

வெஞ் சுரம் இறந்த அம் சில் ஓதி,

பெரு மட மான் பிணை அலைத்த

சிறு நுதல் குறுமகள் காட்டிய வம்மே.

முளி வயிர்ப் பிறந்த, வளி வளர் கூர் எரிச்

சுடர் விடு நெடுங் கொடி விடர் முகை முழங்கும்

இன்னா அருஞ் சுரம் தீர்ந்தனம்; மென்மெல

ஏகுமதி வாழியோ, குறுமகள்! போது கலந்து

கறங்கு இசை அருவி வீழும்,

பிறங்கு இருஞ் சோலை, நம் மலை கெழு நாட்டே.

புலிப் பொறி வேங்கைப் பொன் இணர் கொய்து நின்

கதுப்பு அயல் அணியும் அளவை, பைபயச்

சுரத்திடை அயர்ச்சியை ஆறுகம் மடந்தை!

கல் கெழு சிறப்பின் நம் ஊர்

எல் விருந்து ஆகிப் புகுகம், நாமே.

'கவிழ் மயிர் எருத்தின் செந்நாய் ஏற்றை

குருளைப் பன்றி கொள்ளாது கழியும்

சுரம் நனி வாராநின்றனள்' என்பது

முன்னுற விரைந்த நீர்  மின்

இன் நகை முறுவல் என் ஆயத்தோர்க்கே.

'புள்ளும் அறியாப் பல் பழம் பழுனி,

மட மான் அறியாத் தட நீர் நிலைஇ,

சுரம் நனி இனிய ஆகுக!' என்று

நினைத்தொறும் கலிழும் என்னினும்

மிகப் பெரிது புலம்பின்று தோழி! நம் ஊரே.

'நும் மனைச் சிலம்பு கழீஇ அயரினும்,

எம் மனை வதுவை நல் மணம் கழிக' எனச்

சொல்லின் எவனோ மற்றே வென் வேல்,

மை அற விளங்கிய கழல்அடி,

பொய் வல் காளையை ஈன்ற தாய்க்கே?

மள்ளர் அன்ன மரவம் தழீஇ,

மகளிர் அன்ன ஆடுகொடி நுடங்கும்

அரும் பதம் கொண்ட பெரும் பத வேனில்,

'காதல் புணர்ந்தனள் ஆகி, ஆய் கழல்

வெஞ் சின விறல் வேல் காளையொடு

இன்று புகுதரும்' என வந்தன்று, தூதே.

உரை