அவைதாம்: நிழல்விடு கட்டி, வினை நவில் யானை, பஃறோற்றொழுதி,
தொழினவில்யானை, நாடுகாணெடுவரை, வெந்திறற்றடக்கை, வெண்டலைச்
செம்புனல், கல்கால்கவணை, துவராக்கூந்தல், வலிகெழு தடக்கை: இவை
பாட்டின் பதிகம்.

     பாடிப் பெற்ற பரிசில்: ¹மருளில் லார்க்கு ²மருளக் கொடுக்கவென்று
உவகையின் முப்பத்தீராயிரம் காணம்கொடுத்து அவர் அறியாமை ஊரும்
மனையும் வளமிகப் படைத்து ஏரும் இன்பமும் இயல்வரப் பரப்பி எண்ணற்கு
ஆகா ³அருங்கல வெறுக்கையோடு பன்னூறாயிரம் பாற்பட வகுத்துக்
⁴காப்புமறம் தான்விட்டான் அக்கோ⁵.

     குடக்கோ இளஞ்சேரலிரும்பொறை பதினாறாண்டு வீற்றிருந்தான்.

     (கு - ரை) 3. பகைவர் அஞ்சுதல் வருகின்ற சேனையோடு
கொடுமையுறச்செய்து புறப்பட்டு.

     4. சோழனும் பாண்டியனுமாகிய இரண்டு பெரிய அரசரோடு விச்சி
என்னும் குறுநில மன்னன் இறக்கும்படி; விச்சி - ஒருமலை; அதனையுடைய
தலைவனுக்கு ஆயிற்று; ‘’வில்கெழு தானை விச்சியர் பெருமகன், வேந்தரொடு
பொருத ஞான்றை’’ (குறுந். 328 : 5 - 6) என்பதிற் குறிக்கப்பட்டது இப்போர்
போலும். விச்சி: ‘’விளங்கு மணிக் கொடும்பூண் விச்சிக்கோவே’’ (புறநா.
200 : 8) 5. பகைவர் புகுதற்கு அரிய காவற்காட்டையுடைய
மலையிடத்தமைந்த ஐந்து மதில்களை அழித்து.

     6. பொத்தி என்னும் புலவரை ஆண்ட கோப்பெருஞ் சோழனையும்;
‘’கோழியோனே கோப்பெருஞ் சோழன், பொத்தினண்பிற் பொத்தியோடு
கெழீஇ, வாயார் பெருநகை வைகலு நக்கே’’ (புறநா. 212 : 8 - 10)

     7. வித்தையென்னும் புலவரை ஆண்ட இளம்பழையன் மாறனையும்;
வித்தை: ஒரு புலவரது பெயர்போலும்; கல்வியுமாம்.

     8. தான்கூறிய சபதம் நிறைவேறும்படி வென்று; வைத்த வஞ்சினமென்பது,
‘’இன்னது பிழைப்பினிதுவாகியரெனத், துன்னருஞ் சிறப்பின் வஞ்சினம்’’
(தொல். புறத். 24) என்பதனாலும், ‘தான் செய்யக்கருதியது பொய்த்துத்
தனக்குவருங் குற்றத்தால் உயிர் முதலியன துறப்பனென்றல்’ என்னும் அதன்
உரையாலும் அறியப்படும்.