261. பாலை

	கானப் பாதிரிக் கருந் தகட்டு ஒள் வீ
	வேனில் அதிரலொடு விரைஇ, காண்வர,
	சில் ஐங் கூந்தல் அழுத்தி, மெல் இணர்த்
	தேம் பாய் மராஅம் அடைச்சி, வான் கோல்
5	இலங்கு வளை தெளிர்ப்ப வீசி, சிலம்பு நகச்
	சில் மெல் ஒதுக்கமொடு மென்மெல இயலி, ''நின்
	அணி மாண் சிறுபுறம் காண்கம்; சிறு நனி
	ஏகு'' என, ஏகல் நாணி, ஒய்யென
	மா கொள் நோக்கமொடு மடம் கொளச் சாஅய்,
10	நின்று தலை இறைஞ்சியோளே; அது கண்டு,
	யாம் முந்துறுதல் செல்லேம், ஆயிடை
	அருஞ் சுரத்து அல்கியேமே இரும் புலி
	களிறு அட்டுக் குழுமும் ஓசையும், களி பட்டு
	வில்லோர் குறும்பில் ததும்பும்,
15	வல் வாய்க் கடுந் துடிப் பாணியும் கேட்டே.

262. குறிஞ்சி

	முதை படு பசுங் காட்டு அரில் பவர் மயக்கி,
	பகடு பல பூண்ட உழவுறு செஞ் செய்,
	இடு முறை நிரம்பி, ஆகு வினைக் கலித்து,
	பாசிலை அமன்ற பயறு ஆ புக்கென,
5	வாய் மொழித் தந்தையைக் கண் களைந்து, அருளாது,
	ஊர் முது கோசர் நவைத்த சிறுமையின்,
	கலத்தும் உண்ணாள், வாலிதும் உடாஅள்,
	சினத்தின் கொண்ட படிவம் மாறாள்,
	மறம் கெழு தானைக் கொற்றக் குறும்பியன்,
10	செரு இயல் நல் மான் திதியற்கு உரைத்து, அவர்
	இன் உயிர் செகுப்பக் கண்டு சினம் மாறிய
	அன்னிமிஞிலி போல, மெய்ம் மலிந்து,
	ஆனா உவகையேம் ஆயினெம் பூ மலிந்து
	அருவி ஆர்க்கும் அயம் திகழ் சிலம்பின்
15	நுண் பல துவலை புதல்மிசை நனைக்கும்
	வண்டு படு நறவின் வண் மகிழ்ப் பேகன்
	கொண்டல் மா மலை நாறி,
	அம் தீம் கிளவி வந்தமாறே.

263. பாலை

	தயங்கு திரைப் பெருங் கடல், உலகு தொழத் தோன்றி,
	வயங்கு கதிர் விரிந்த, உரு கெழு மண்டிலம்
	கயம் கண் வறப்பப் பாஅய், நல் நிலம்
	பயம் கெடத் திருகிய பைது அறு காலை,
5	வேறு பல் கவலைய வெருவரு வியன் காட்டு,
	ஆறு செல் வம்பலர் வரு திறம் காண்மார்,
	வில் வல் ஆடவர் மேல் ஆள் ஒற்றி,
	நீடு நிலை யாஅத்துக் கோடு கொள் அருஞ் சுரம்
	கொண்டனன் கழிந்த வன்கண் காளைக்கு,
10	அவள் துணிவு அறிந்தனென்ஆயின், அன்னோ!
	ஒளிறு வேல் கோதை ஓம்பிக் காக்கும்
	வஞ்சி அன்ன என் வள நகர் விளங்க,
	இனிதினின் புணர்க்குவென் மன்னோ துனி இன்று
	திரு நுதல் பொலிந்த என் பேதை
15	வரு முலை முற்றத்து ஏமுறு துயிலே!

264. முல்லை

	மழை இல் வானம் மீன் அணிந்தன்ன,
	குழை அமல் முசுண்டை வாலிய மலர,
	வரி வெண் கோடல் வாங்கு குலை வான் பூப்
	பெரிய சூடிய கவர் கோல் கோவலர்,
5	எல்லுப் பெயல் உழந்த பல் ஆன் நிரையொடு,
	நீர் திகழ் கண்ணியர், ஊர்வயின் பெயர்தர,
	நனி சேண்பட்ட மாரி தளி சிறந்து,
	ஏர்தரு கடு நீர் தெருவுதொறு ஒழுக,
	பேர் இசை முழக்கமொடு சிறந்து நனி மயங்கி,
10	கூதிர் நின்றன்றால், பொழுதே! காதலர்
	நம் நிலை அறியார் ஆயினும், தம் நிலை
	அறிந்தனர்கொல்லோ தாமே ஓங்கு நடைக்
	காய் சின யானை கங்குல் சூழ,
	அஞ்சுவர இறுத்த தானை
15	வெஞ் சின வேந்தன் பாசறையோரே?

265. பாலை

	புகையின் பொங்கி, வியல் விசும்பு உகந்து,
	பனி ஊர் அழற் கொடி கடுப்பத் தோன்றும்
	இமயச் செவ் வரை மானும்கொல்லோ?
	பல் புகழ் நிறைந்த வெல் போர் நந்தர்
5	சீர் மிகு பாடலிக் குழீஇ, கங்கை
	நீர்முதல் கரந்த நிதியம்கொல்லோ?
	எவன்கொல்? வாழி, தோழி! வயங்கு ஒளி
	நிழற்பால் அறலின் நெறித்த கூந்தல்,
	குழற் குரல், பாவை இரங்க, நத்துறந்து,
10	ஒண் தொடி நெகிழச் சாஅய், செல்லலொடு
	கண் பனி கலுழ்ந்து யாம் ஒழிய, பொறை அடைந்து,
	இன் சிலை எழில் ஏறு கெண்டி, புரைய
	நிணம் பொதி விழுத் தடி நெருப்பின் வைத்து எடுத்து,
	அணங்கு அரு மரபின் பேஎய் போல
15	விளர் ஊன் தின்ற வேட்கை நீங்க,
	துகள் அற விளைந்த தோப்பி பருகி,
	குலாஅ வல் வில் கொடு நோக்கு ஆடவர்
	புலாஅல் கையர், பூசா வாயர்,
	ஒராஅ உருள் துடி குடுமிக் குராலொடு
20	மராஅஞ் சீறூர் மருங்கில் தூங்கும்
	செந் நுதல் யானை வேங்கடம் தழீஇ,
	வெம் முனை அருஞ் சுரம் இறந்தோர்
	நம்மினும் வலிதாத் தூக்கிய பொருளே!

266. மருதம்

	கோடுற நிவந்த நீடு இரும் பரப்பின்
	அந்திப் பராஅய புதுப் புனல், நெருநை,
	மைந்து மலி களிற்றின் தலைப் புணை தழீஇ,
	நரந்தம் நாறும் குவை இருங் கூந்தல்
5	இளந் துணை மகளிரொடு ஈர் அணிக் கலைஇ,
	நீர் பெயர்ந்து ஆடிய ஏந்து எழில் மழைக் கண்
	நோக்குதொறும் நோக்குதொறும் தவிர்விலையாகி,
	காமம் கைம்மிகச் சிறத்தலின், நாண் இழந்து,
	ஆடினை என்ப மகிழ்ந! அதுவே
10	யாழ் இசை மறுகின் நீடூர் கிழவோன்
	வாய் வாள் எவ்வி ஏவல் மேவார்
	நெடு மிடல் சாய்த்த பசும் பூண் பொருந்தலர்
	அரிமணவாயில் உறத்தூர் ஆங்கண்,
	கள்ளுடைப் பெருஞ் சோற்று எல் இமிழ் அன்ன,
15	கவ்வை ஆகின்றால் பெரிதே; இனி அஃது
	அவலம் அன்றுமன், எமக்கே; அயல
	கழனி உழவர் கலி சிறந்து எடுத்த
	கறங்கு இசை வெரீஇப் பறந்த தோகை
	அணங்குடை வரைப்பகம் பொலிய வந்து இறுக்கும்
20	திரு மணி விளக்கின் அலைவாய்ச்
	செரு மிகு சேஎயொடு உற்ற சூளே!

267. பாலை

	''நெஞ்சு நெகிழ்தகுந கூறி, அன்பு கலந்து,
	அறாஅ வஞ்சினம் செய்தோர், வினை புரிந்து,
	திறம் வேறு ஆகல் எற்று?'' என்று ஒற்றி,
	இனைதல் ஆன்றிசின், நீயே; சினை பாய்ந்து,
5	உதிர்த்த கோடை, உட்கு வரு கடத்திடை,
	வெருக்கு அடி அன்ன குவி முகிழ் இருப்பை,
	மருப்புக் கடைந்தன்ன, கொள்ளை வான் பூ
	மயிர்க் கால் எண்கின் ஈர் இனம் கவர,
	மை பட்டன்ன மா முக முசுவினம்
10	பைது அறு நெடுங் கழை பாய்தலின், ஒய்யென
	வெதிர் படு வெண்ணெல் வெவ் அறைத் தாஅய்,
	உகிர் நெரி ஓசையின் பொங்குவன பொரியும்
	ஓங்கல் வெற்பின் சுரம் பல இறந்தோர்
	தாம் பழி உடையர்அல்லர்; நாளும்
15	நயந்தோர்ப் பிணித்தல் தேற்றா, வயங்கு வினை
	வாள் ஏர் எல் வளை நெகிழ்த்த,
	தோளே தோழி! தவறு உடையவ்வே!

268. குறிஞ்சி

	அறியாய் வாழி, தோழி! பொறி வரிப்
	பூ நுதல் யானையொடு புலி பொரக் குழைந்த
	குருதிச் செங் களம் புலவு அற, வேங்கை
	உரு கெழு நாற்றம் குளவியொடு விலங்கும்
5	மா மலை நாடனொடு மறு இன்று ஆகிய
	காமம் கலந்த காதல் உண்டுஎனின்,
	நன்றுமன்; அது நீ நாடாய், கூறுதி;
	நாணும் நட்பும் இல்லோர்த் தேரின்,
	யான் அலது இல்லை, இவ் உலகத்தானே
10	இன் உயிர் அன்ன நின்னொடும் சூழாது,
	முளை அணி மூங்கிலின், கிளையொடு பொலிந்த
	பெரும் பெயர் எந்தை அருங் கடி நீவி,
	செய்து பின் இரங்கா வினையொடு
	மெய் அல் பெரும் பழி எய்தினென் யானே!

269. பாலை

	தொடி தோள் இவர்க! எவ்வமும் தீர்க!
	நெறி இருங் கதுப்பின் கோதையும் புனைக!
	ஏறுடை இன நிரை பெயர, பெயராது,
	செறி சுரை வெள் வேல் மழவர்த் தாங்கிய
5	தறுகணாளர் நல் இசை நிறுமார்,
	பிடி மடிந்தன்ன குறும்பொறை மருங்கின்,
	நட்ட போலும் நடாஅ நெடுங் கல்
	அகல் இடம் குயின்ற பல் பெயர் மண்ணி,
	நறு விரை மஞ்சள் ஈர்ம் புறம் பொலிய
10	அம்பு கொண்டு அறுத்த ஆர் நார் உரிவையின்
	செம் பூங் கரந்தை புனைந்த கண்ணி
	வரி வண்டு ஆர்ப்பச் சூட்டி, கழற் கால்
	இளையர் பதிப் பெயரும் அருஞ் சுரம் இறந்தோர்,
	தைஇ நின்ற தண் பெயல் கடை நாள்,
15	பொலங்காசு நிரைத்த கோடு ஏந்து அல்குல்
	நலம் கேழ் மாக் குரல் குழையொடு துயல்வர,
	பாடு ஊர்பு எழுதரும் பகு வாய் மண்டிலத்து
	வயிர் இடைப்பட்ட தெள் விளி இயம்ப,
	வண்டற் பாவை உண்துறைத் தரீஇ,
20	திரு நுதல் மகளிர் குரவை அயரும்
	பெரு நீர்க் கானல் தழீஇய இருக்கை,
	வாணன் சிறுகுடி, வணங்கு கதிர் நெல்லின்
	யாணர்த் தண் பணைப் போது வாய் அவிழ்ந்த
	ஒண் செங் கழுநீர் அன்ன, நின்
25	கண் பனி துடைமார் வந்தனர், விரைந்தே.

270. நெய்தல்

	இருங் கழி மலர்ந்த வள் இதழ் நீலம்,
	புலாஅல் மறுகின் சிறுகுடிப் பாக்கத்து
	இன மீன் வேட்டுவர், ஞாழலொடு மிலையும்
	மெல் அம் புலம்ப! நெகிழ்ந்தன, தோளே;
5	சேயிறாத் துழந்த நுரை பிதிர்ப் படு திரை
	பராஅரைப் புன்னை வாங்கு சினைத் தோயும்
	கானல்அம் பெருந் துறை நோக்கி, இவளே,
	கொய் சுவற் புரவிக் கை வண் கோமான்
	நல் தேர்க் குட்டுவன் கழுமலத்து அன்ன,
10	அம் மா மேனி தொல் நலம் தொலைய,
	துஞ்சாக் கண்ணள் அலமரும்; நீயே,
	கடவுள் மரத்த முள் மிடை குடம்பைச்
	சேவலொடு புணராச் சிறு கரும் பேடை
	இன்னாது உயங்கும் கங்குலும்,
15	நும் ஊர் உள்ளுவை; நோகோ, யானே.