(பி - ம்.) 1 ‘வளம்’ 3 ‘முழவினதிகர்கோமான்’, ‘நறவினுதியர் கோமான்’ 9 - 10 ‘தீங்கனிகுறையாதுகாதனின்’ 11 ‘வெனக்கீத்தோயே’ ‘வெமக்கீத்தோயே’

திணை - பாடாண்டிணை; துறை -வாழ்த்தியல்.

அவனை அவர் நெல்லிப்பழம்பெற்றுப் பாடியது

(இ - ள்.) வென்றியுண்டான தப்பாதவாளையெடுத்துப் பகைவர் களத்தின்கட்பட வென்றகழல இடப்பட்ட வீரவளை பொருந்திய பெரிய கையினையுடைமிக்க ஆரவாரத்தைச் செய்யும் மதுவினையுடைய அதியர்கோமான்! மாற்றாரைப் போரின்கட்கொல்லும்வீரச்செல்வத்தினையும் பொன்னாற் செய்யப்பட்டமாலையையுமுடைய அஞ்சி! நீ, பால்போலும் பிறை நுதல்போலப்பொலிந்த திருமுடியினையும் நீலமணிபோலும் கரியதிருமிடற்றினையுமுடைய ஒருவனைப்போல நிலைபெறுவாயாக;பெரும! நீ, பழைய நிலைமையையுடைய பெரியமலையிடத்துவிடரின்கண் அரிய உச்சிக்கட்கொள்ளப்பட்டசிறிய இலையினையுடைய நெல்லின் இனிய பழத்தைப்பெறுதற்கரிதென்று கருதாது அதனாற் பெறும் பெரும்பேற்றினைஎமக்குக்கூறாது நின்னுள்ளே அடக்கிச் சாதல் ஒழியஎமக்கு அளித்தாயாதலால்-எ - று.

‘நீல மணிமிடற் றொருவன் போல’என்ற கருத்து, ¹ சாதற்குக் காரணமாகிய நஞ்சுண்டும்நிலைபெற்றிருந்தாற்போல நீயும் சாவாதிருத்தல்வேண்டுமென்பதாம்.

அதியர்கோமான்! அஞ்சி! நெல்லித்தீங்கனிஎமக்கு ஈத்தாயாதலால், பெரும! நீ நீலமணிமிடற்றொருவன்போலமன்னுகவெனக் கூட்டி வினை முடிவுசெய்க.

‘பிறைநுதற் பொலிந்த சென்னி’என்பதற்குப் பிறைதான் நுதலிடத்தே பொலிந்த சென்னியெனினும்அமையும்.

(கு - ரை.) 2. களம்படக்கடத்தல்;புறநா. 91 : 2; “செங்களம் படக்கொன்று” (குறுந்.1 : 1). கழறொடி : புறநா. 128 : 5.

3. ‘அதியர்’ என்பது குடிப்பெயர்.

4. திருவிற்பொலந்தார் : புறநா.10 : 10, குறிப்புரை.

6. தன்னுடைய ஆக்கங் கருதாமல் விடத்தையுண்டுபல்லுயிர்களையும் காத்தருளிய புண்ணியனாதலின்,நீலமணிமிடற் றொருவனை உவமை கூறினார்; “போகம்மீன்ற புண்ணியன்” (சீவக. 362) என்பதையும்அதன் உரையையும் பார்க்க.
5-6. ‘பால்புரை பசுங்கதிர்க் குழவித்திங்களைக் குறுங்கண்ணியாகவுடையஅழலவிர் சோதி யருமறைக்கடவுள்’ (இறை. சூ. 1.உரை). பிறைநுதற்சென்னி ஒருவன்: 1 : 9, குறிப்புரை; 55 :4 - 5, குறிப்புரை. “மிக்கொளிர் தாழ்சடைமேவரும் பிறைநுதன், முக்கண்ணான்” (கலித்.104 : 11 - 2)

7. புறநா. 6 : 28.

8. ‘விடரகம்’ என்பது அம்மலைப்பெயராகவும்கருதப்படுகின்றது; அகநா. 271, பார்க்க. விடரகம்: புறநா. 37 : 4; கலித். 103 : 19.

9. “சிறியிலை நெல்லிக்காய்”,“சிறியிலை நெல்லித் தீஞ்சுவைத் திரள்காய்”(அகநா. 284, 291)

10. ‘அடக்கி’ என்றது ஆழமுடைமையை;“அட்டதை, மகிழ்ந்தன்று மலிந்தன்று மதனினுமிலனே” (புறநா. 77) என்பதும் அது.

9-11. “மால்வரைக், கமழ்பூஞ் சாரற்கவினிய நெல்லி, அமிழ்துவிளை தீங்கனி யௌவைக்கீந்த.....அதிகனும்” (சிறுபாண். 99 - 103), “பூங்கமலவாவிசூழ் புல்வேளூர்ப் பூதனையும், ஆங்குவரு பாற்பெண்ணையாற்றினையும்-ஈங்கு,மறப்பித்தாய் வாளதிகா வன்கூற்றி னாவை, அறுப்பித்தாயாமலகந் தந்து” (ஒளவையார் பாட்டு); ‘இனியகனிகளென்றதுஒளவையுண்ட நெல்லிக்கனிபோல அமிழ்தாவனவற்றை’(குறள், 100, பரிமேல்.), “நெல்லியமுதௌவைக் களித்துநெடு வேலதிகன், மல்குபுகழ் கொண்டான்வடமலையே” (வடமலைவெண்பா) என்பவை இந்தச்சரித்திரத்தைப் புலப்படுத்தும்.

1. “விண்ணோ ரமுதுண்டுஞ் சாவ வொருவரும்,உண்ணாத நஞ்சுண்டிருந்தருள் செய்குவாய்” (சிலப்.12 : ‘துண்ணென் றுடியொடு’)