178. பாண்டியன் கீரஞ்சாத்தன்

     பாண்டியன் கீரஞ்சாத்தன் என்பான் முடிவேந்த னல்லன். பாண்டி
வேந்தர்க்    கீழ்   இருந்த குறுநிலத் தலைவன். கீரன்  என்பானுடைய
மகனாதலின் கீரஞ்சாத்தன் எனப்பட்டான். ஆவூர் மூலங்கிழார் அவனைக்
காணச் சென்றிருந்தபோது, சான்றோர்பால் அவன் காட்டிய அன்பு அவர்
உள்ளத்தைக் கவர்ந்தது. போரில் அவன் தன் படைக்கரணாக முந்துற்று
நிற்கும் திறமும் இவர்க்கு   நன்கு  தெரியவந்தது. பின்பு    அவன் செய்த
சிறப்பினைப் பெற்று மகிழ்வெய்திய ஆவூர் மூலங்கிழார் அவன்பாற் கண்ட
நலங்களை இப்பாட்டின்கண் குறித்துரைக்கலுற்று, “யானைகளும் போர்க்
குதிரைகளும் நின்று செருக்கும் கீரஞ்சாத்தனுடைய நெடுநகர் முன்றிலில்
மணல்    பரந்து இனிய காட்சி வழங்கும்; அவ்விடத்தே புக்க சான்றோர்
பசியின்மையின்     உண்ணாராயின்,    தன்னொடு    சூளுற்று,    
உண்டல் வேண்டுமெனப் பெரிதும் இரந்து வேண்டிக் கொள்வன். இவ்வாறு
எம்பால் இனிய சாயலையுடையனாயினும், போரிடத்துத் தன் வீரர் தம்
உள்ளூரிடத்தே குடிமயக்கத்தால் வஞ்சினங் கூறி விட்டுப் பகைவர்  
எறியும்   படைக்கஞ்சி யுடைந்து பிறக்கிடுவாராயின், கீரஞ்சாத்தன்
சரேலென அவ்விடத்தை யடைந்து அவர்க்கு அரணாகத் தானே முந்துற்றுச்
செல்வன்”என்று கூறுகின்றார்.

     திணை: வாகை. துறை: வல்லாண்முல்லை. பாண்டியன்
கீரஞ்சாத்தனை அவர் பாடியது.

     உரை: கந்துமுனிந்து உயிர்க்கும் யானையொடு - கம்பத்தை
வெறுத்து நெட்டுயிர்ப்புக்கொள்ளும் யானையோடு; பணை முனிந்து
கால் இயல் புரவி ஆலும் ஆங்கண் - பந்தியை வெறுத்துக் காற்றுப்
போலும் இயல்புடைய குதிரை ஆலிக்கும் அவ்விடத்து; மணல் மலி
முற்றம் புக்க சான்றோர் - இடு மணல் மிக்க முற்றத்தின்கட் புக்க
சான்றோர்; உண்ணா ராயினும் - அப்பொழுது உண்ணா ராயினும்; 
தன்னொடு சூளுற்று உண்மென இரக்கும் - தன்னுடனே சார்த்திச்
சூளுற்று உண்மி னென்று அவரை வேண்டிக் கொள்ளும்; பெரும்
பெயர்ச் சாத்தன் - பெரிய பெயரையுடைய சாத்தன்; ஈண்டோ இன
சாயலன் - எம் போல்வாரிடத்து இனிய மென்மையை யுடையன்;
வேண்டார் எறி படைமயங்கிய வெருவரு ஞாட்பில் - இங்ஙனம்
மெல்லியனாயினும் விரும்பாதா ரெறியும் படைக்கலம் தம்மிற் கலந்த
அஞ்சத்தக்க போரின்கண்; கள்ளுடைக் கலத்தர் - வீரபானத்தையுடைய
கலத்தினராய்; உள்ளூர்க் கூறிய நெடுமொழி மறந்த சிறு பேராளர் -
அதனையுடைய செருக்கான் ஊர்க்குள்ளே யிருந்து சொல்லிய வீரம்
மேம்பட்ட வார்த்தையைப் போரின் கண் மறந்த சிறிய
பேராண்மையையுடையோர்; அஞ்சி நீங்குங்காலை - போர்க்களத்து
அஞ்சிப் புறங்கொடுத் தோடுங் காலத்து; ஏமமாக - அவர்க்கு
அரணாக; தான் முந்துறும் - தான் வலியான் முந்துற்று நிற்பன் எ-று.

நெடுமொழி மொழிதலாற் பேராண்மையும், பின் அதனை மறத்தலாற்
சிறுமையு முடைமையின், ‘‘சிறு பேராள’’ ரென்றார். ‘‘நெடுமொழி மறந்து’’
என்பதூஉம் பாடம்.

விளக்கம்: முற்றம் புக்க சான்றோர் ‘‘உண்ணாராயினும்’’ என்றதற்கு
ஏது இது வென்பார், ‘‘அப்பொழுது உண்ணாராயினும்’’ என்றார்; பின்னர்
உண்ணாது போகாரென்றற்கு, தன்னொடு சூளுறுதலாவது, ‘‘உண்ணீராயின்
யானு முண்ணேன்’’ என்பது. சிறுபேராளர் அஞ்சி நீங்குமிடம் ஆண்டாதலின்,
ஈண்டென்றதற்கு எம்போல்வாரிடம் என்றார் அஞ்சி நீங்கும் சிறுபேராளர்,
நெடுமொழி கூறிய காலமும் இடமும் குறிப்பார், ‘‘கள்ளுடைக் கலத்தர்
உள்ளுர்க் கூறிய நெடுமொழி’’ என்றார். அஞ்சி நீங்கு மிடம் இது வென்றற்கு,
‘‘வேண்டார் எறிபடை மயங்கிய வெருவரு ஞாட்’’ பென்றார். ஞாட்பு, போர்.
ஈண்டு இன்சாயலனாகும் இக் கீரஞ்சாத்தன், தன் மறவர் அஞ்சுங்காலை,
ஏமமாக முந்துற்றுத் தறுகண்மை மிக வுடையனாம் என்பார், ‘‘முந்துறும்’’
எனக் காரியத்தின் வைத்து உபசரித்தார்.