திணை:அது. துறை: பரிசில் விடை. தம்பியால் நாடு
கொள்ளப்பட்டுக் காடு பற்றியிருந்த குமணனைக் கண்டு, அவன்
தன் வாள் கொடுப்பக் கொண்டுவந்து இளங்குமணற்குக் காட்டிப்
பெருந்தலைச் சாத்தனார் பாடியது.

     உரை:மன்னா உலகத்து மன்னுதல் குறித்தோர் - எப்பொருளும் 
நிலையாத  இவ்வுலகத்தின்கண்  நிலைபெறுதலைக் கருதினோர்; தம் 
புகழ் நிறீஇத் தாம் மாய்ந்தனர் - தம்முடைய புகழைப் பூமியிடத்தே 
நிறுத்தித்  தாங்கள்  இறந்தார்கள்; துன்னரும் சிறப்பின் உயர்ந்த 
செல்வர் - நணுகுதற்கரிய  தலைமையையுடைய மிக்க  செல்வர்; 
இன்மையின் இரப்போர்க்கு ஈயாமையின் வறுமையால்
இரப்போர்க்குக்கொடாமையின்; தொன்மை மாக்களின் தொடர்பு 
அறியலர் - பழைய வண்மையையுடைய மாக்கள் போல்
பின்னும்  தம் பெயரை நிறுத்தி உலகோடு தொடர்ந்து  போதுதலை
யறியார்; தாள் தாழ் படு மணி இரட்டும்  பூ  நுதல்   ஆடியல்
யானை - தாளின்கண்  தாழ்ந்த ஓசையையுடைய   மணி
ஒன்றற்கொன்று  மாறி  யொலிக்கும்   புகர் நுதலையுடைய
வென்றியியன்ற   யானையை;  பாடுநர்க்கு அருகா - பாவலர்க்கு
மிகக்கொடுக்கும்;     கேடில்     நல்லிசை    வயமான்
தோன்றலைப்    பாடி   நின்றனெனாக - அழிவில்லாத  நல்ல
புகழையுடைய    வலிய    குதிரையையுடைய    தலைவனைப்
பாடி நின்றேனாக; கொன்னே - பயனின்றியே;  பாடு  பெறு
பரிசிலன் வாடினன்  பெயர்தல் - பெருமை  பெற்ற  பரிசிலன்
வாடினனாகப் பெயர்தல்; என் நாடு இழந்ததனினும் மிக இன்னாது
என நினைந்து; வாள் தந்தனன் - தலை  எனக்கீய வாளைத்
தந்தான் தனது தலையை எனக்குத் தருவானாக; தன்னில் சிறந்தது
பிறிது ஒன்று இன்மையின் - ஆங்குத்   தருதற்குத் தன்னிற் சிறந்த
பொருள் வேறொன்றில் லாமையின்; ஆடு மலி உவகையொடு
வருவல் - வென்றி மிக்க உவகையான்  வந்தேன்; ஓடாப் பூட்கை நின்
கிழமையோன் கண்டு - புறக்கொடாத மேற்கோளையுடைய நின் 
தமையனைக் கண்டு எ-று.

      வருவ லென்பது கால மயக்கம். மன்னுதல் குறித்தோர் புகழ்
நிறுத்துதலும், புகழ் நிறுத்தாதோர் மன்னராதலும் இவ்வாறன்றோ வென்பது
கருத்தாகக் கொள்க. நின் கிழமையோற் கண்டு வருவலெனவும், வயமான்
தோன்றலைப் பாடிநின்றேனாகப் பரிசிலன் கொன்னே பெயர்தல்
இழந்ததனினும் இன்னாதெனத் தன்னிற் சிறந்தது பிறிதொன்றின்மையின்,
தலை எமக் கீய வாள் தந்தனன்; ஆதலால், ஆடு மலி உவகையின்
வருதல் எனவும் கூட்டுக.

      “கிளைமை யோற்கண்”டென்று பாட மோதுவாரு முளர்.

       விளக்கம்:மன்னா வுலகத் தென்றவிடத்து, மன்னாமைக்குரிய
வினை முதலாகிய எப்பொருளும் என்பது வருவிக்கப்பட்டது. உலகமும்
மன்னாதாயின், புகழ் நிறுவுதல் கூடாதாகும். உலகத்தில் மன்னுவது
புகழொன்று தவிரப் பிற எப்பொருளும் இல்லை யென்பதைத்
திருவள்ளுவரும், “ஒன்றா வுலகத் துயர்ந்த புகழல்லாற், பொன்றாது
நிற்பதொன்றில்”(குறள்.233) என்றும், பிறரும். “நல்லிசை நிலைஇய
நனந்தலை யுலகத்து”(பதிற்.14) என்றும் கூறுதல் காண்க. இரப்போர்
இரத்தற் கேதுவாகலின், “இன்மையின் இரப்போர்”என்றார். புகழே
உலகத்தோடு தொடர்புற்று அது பொன்றுங்காறும் உடன் தொடர்ந்து
நிற்பதாகலின், புகழ் செய்யாதாரை, “தொடர்பறியலர்”என்றார். புகழ்
பயப்பது ஈத்தலாதலின், “ஈயாமையின் தொடர் பறியலர்”என்றும், ஈத்துப்
புகழ் நிறுவாதார் மனவுணர்விலராகலின், “மாக்க”ளென்றும் குறித்தார்.
பாடு- பெருமை. “நயனுடையானல்கூர்ந்தானாதல் செயு நீர, செய்யா
தமைகலா வாறு”(குறள்.319) என்பதனால், “நாடிழந் ததனினும் நனியின்னா”
தெனக் கருதினான். தன் தலையைக் கொணர்வார்க்குப் பெரும் பொருள்
தருவதாகக்குமண னறிய, அவன் தம்பி நாட்டிற் பறையறைவித்திருந்ததை
யுட்கொண்டு, “தன்னிற் சிறந்தது பிறிதொன்றின்மையின்”என்றும்,
ஈத்தலாகாமைக்குரிய நிலையுண்டாய போழ்தும், தன் பூட்கையிற்
பின்னிடாது தலை கொடுத்த செயலை வற்புறுத்தற்கு, “ஓடாப் பூட்கைக்
கிழமையோன்”என்றும் கூறினார்.