தொடக்கம்
	31. உயிர் நோய் செய்யாமை, உறு நோய் மறத்தல், செயிர் நோய் பிறர்கண் செய்யாமை, செயிர் நோய் விழைவு, வெகுளி, இவை விடுவான் ஆயின்,- இழவு அன்று, இனிது தவம்.	உரை
	32. வேட்டவன் பார்ப்பான்; விளங்கிழைக்குக் கற்பு உடைமை; கேட்பவன் கேடு இல் பெரும் புலவன்;-பாட்டு, அவன் சிந்தையான் ஆகும், சிறத்தல்; உலகினுள் தந்தையான் ஆகும், குலம்.	உரை
	33. வைப்பானே வள்ளல்; வழங்குவான் வாணிகன்; உய்ப்பானே ஆசான், உயர் கதிக்கு; உய்ப்பான், உடம்பின் ஆர் வேலி ஒருப்படுத்து, ஊண் ஆரத் தொடங்கானேல், சேறல் துணிவு.	உரை
	34. வைததனான் ஆகும் வசை; வணக்கம், நன்று, ஆகச் செய்ததனான் ஆகும், செழுங் குலம்; முன் செய்த பொருளினான் ஆகும் ஆம், போகம்; நெகிழ்ந்த அருளினான் ஆகும் அறம்.	உரை
	35. இல் இயலார் நல் அறமும், ஏனைத் துறவறமும், நல் இயலான் நாடி உரைக்குங்கால், நல் இயல் தானத்தான் போகம்; தவத்தான் சுவர்க்கம் ஆம்; ஞானத்தான் வீடு ஆகும் நாட்டு!	உரை
	36. மயிர் வனப்பும், கண் கவரும் மார்பின் வனப்பும், உகிர் வனப்பும், காதின் வனப்பும், செயிர் தீர்ந்த பல்லின் வனப்பும், வனப்பு அல்ல; நூற்கு இயைந்த சொல்லின் வனப்பே, வனப்பு.	உரை
	37. தொழீஇ அட, உண்ணார்; தோழர் இல் துஞ்சார்; வழீஇப் பிறர் பொருளை வவ்வார்; கெழீஇக் கலந்த பின் கீழ் காணார்; காணாய், மடவாய்! புலந்தபின், போற்றார், புலை.	உரை
	38. பொய்யாமை நன்று; பொருள் நன்று; உயிர் நோவக் கொல்லாமை நன்று; கொழிக்குங்கால், பல்லார் முன் பேணாமை, பேணும் தகைய; சிறிய எனினும், மாணாமை, மாண்டார் மனை.	உரை
	39. பண்டாரம், பல் கணக்கு, கண்காணி, பாத்து, இல்லார், உண்டு ஆர் அடிசிலே, தோழரின் கண்டாரா, யாக்கைக்குத் தக்க அறிவு இல்லார்க் காப்பு அடுப்பின், காக்கையைக் காப்பு அடுத்த சோறு.	உரை
	40. உடை இட்டார், புல் மேய்ந்தார், ஓடு நீர்ப் புக்கார், படை இட்டார், பற்றேனும் இன்றி நடை விட்டார்,- இவ் வகை ஐவரையும் என்றும் அணூகாரே, செவ் வகைச் சேவகர் சென்று.	உரை