தொடக்கம்
	81. கழிந்தவை தான் இரங்கான், கைவாரா நச்சான், இகழ்ந்தவை இன்புறான், இல்லார் மொழிந்தவை மென் மொழியால், உள் நெகிழ்ந்து, ஈவானேல்,-விண்ணோரால் இன் மொழியால் ஏத்தப்படும்.	உரை
	82. காடுபோல் கட்கு இனிய இல்லம், பிறர் பொருள் ஓடுபோல், தாரம் பிறந்த தாய், ஊடு போய்க் கோத்து இன்னா சொல்லானாய், கொல்லானேல்.-பல்லவர் ஓத்தினால் என்ன குறை?	உரை
	83. தோற் கன்று காட்டிக் கறவார்; கறந்த பால் பாற்பட்டார் உண்ணார்; பழி, பாவம், பாற்பட்டார், ஏற்று அயரா, இன்புற்று வாழ்வன, ஈடு அழியக் கூற்று அயரச் செய்யார், கொணர்ந்து.	உரை
	84. நகையொடு, மந்திரம், நட்டார்க்கு வாரம், பகையொடு, பாட்டு உரை, என்று ஐந்தும் தொகையொடு மூத்தார் இருந்துழி வேண்டார், முது நூலுள் யாத்தார், அறிவினர் ஆய்ந்து.	உரை
	85. சத்தம், மெய்ஞ் ஞானம், தருக்கம், சமையமே, வித்தகர் கண்ட வீடு உள்ளிட்டு, ஆங்கு அத் தகத் தந்த இவ் ஐந்தும் அறிவான், தலையாய, சிந்திப்பின் சிட்டன் சிறந்து.	உரை
	86. கண்ணுங்கால் கண்ணும் கணிதமே, யாழினோடு, எண்ணுங்கால் சாந்தே, எழுதல், இலை நறுக்கு, இட்ட இவ் ஐந்தும் அறிவான்-இடையாய சிட்டன் என்று எண்ணப்படும்.	உரை
	87. நாண் இலன் நாய்; நன்கு நள்ளாதான் நாய்; பெரியார்ப் பேண் இலன் நாய்; பிறர் சேவகன் நாய்; ஏண் இல் பொருத்திய பூண் முலையார் சேரி, கைத்து இல்லான், பருத்தி பகர்வுழி நாய்.	உரை
	88. நாண் எளிது, பெண்ணேல்; நகை எளிது, நட்டானேல்; ஏண் எளிது, சேவகனேல்; பெரியார்ப் பேண் எளிது;- கொம்பு மறைக்கும் இடாஅய்!-அவிழின்மீது அம்பு பறத்தல் அரிது.	உரை
	89. இன் சொல்லான் ஆகும், கிளைமை; இயல்பு இல்லா வன் சொல்லான் ஆகும், பகைமை மன்; மென் சொல்லான் ஆய்வு இல்லா ஆர் அருளாம்; அவ் அருள் நல் மனத்தான்; வீவு இல்லா வீடு ஆய் விடும்.	உரை
	90. தக்கது, இளையான் தவம்; செல்வன் ஊண் மறுத்தல் தக்கது; கற்புடையாள் வனப்புத் தக்கது; அழல், தண்ணென் தோளாள் அறிவு இலள் ஆயின், நிழற்கண் முயிறு, ஆய்விடும்.	உரை