| | பெய் வளைத் தளிரால் பிசையும்; புகை
வெய்து உயிர்க்கும்; விழுங்கும், புழுங்குமால். |
(கோசலை), கையைக் கையின் நெரிக்கும் - கையை மற்றொரு
கையால் நெரிப்பாள்;தன்காதலன் வைகும் - தன் மகளாகிய இராமன்
தங்கிய; ஆல் இலை அன்ன வயிற்றினைப்பெய் வளைத்தளிரால்
பிசையும் - ஆல் இலை போன்ற தன் வயிற்றைத் தனது வளையல்
அணிந்ததளிர் போன்ற கைகளால் விசைவாள்; புகை வெய்து
உயிர்க்கும் - உள் நெருப்பால்புகையோடு கூடிய வெப்ப மூச்சு விடுவாள்;
விழுங்கும் - அவ் உயிர்ப்பை அடக்குவாள்; புழுங்கும் - வெம்பிப்
போவாள். கோசலையின் துயரத் துடிப்பின் மெய்ப்பாடுகள் இங்கு அடுக்கியுள்ளன.
‘ஆல்’ஈற்றசை. 10 | 1616. | ‘நன்று மன்னன் கருணை’ எனா நகும்;
நின்ற மைந்தனை நோக்கி, ‘நெடுஞ் சுரத்து
என்று போவது? எனா எழும்; இன் உயிர்
பொன்றும் போது உற்றது உற்றனள் போலுமே. |
‘மன்னன் கருணை நன்று’ எனா நகும் - ‘சக்கரவர்த்தி உன்பால்
காட்டிய இரக்கம்மிக நன்றாய் இருந்தது’ என்று சிரிப்பாள்; நின்ற
மைந்தனை நோக்கி - தன் எதிரேநின்ற இராமனைப் பார்த்து; ‘நெடுஞ்
சுரத்துப் போவது என்று’ எனா எழும் - நீண்டகாட்டு வழியில்
போவது எப்போது என்று சொல்லி எழுந்திருப்பாள்; இன் உயிர்
பொன்றும்போது உற்றது - இனிய உயிர் போகும்போது அடைகின்ற
மரண வேதனையை; உற்றனள் போலும் - தற்போது அடைந்தாள் போல
ஆனாள். தானும் உடன் செல்வாள்போல எழுவாளாயினள் என்க. சாவுத்துயர்
அடைந்தாள் என்பதாம். ‘ஏ’ஈற்றசை. 11 | 1617. | ‘அன்பு இழைத்த மனத்து அரசற்கு, நீ
என் பிழைத்தனை?’ என்று, நின்று ஏங்குமால் -
முன்பு இழைத்த வறுமையின் முற்றினோர்,
பொன் பிழைக்கப் புலம்பினர் போலவே. |
‘அன்பு இழைத்த மனத்து அரசற்கு - உன்னிடத்துப் பேரன்பு
செய்துவந்து மனத்தை உடையதயரத சக்கரவர்த்திக்கு; நீ என்
பிழைத்தனை’ - நீ என்ன தவறு செய்தாய்;’ என்றுநின்று - என்று
சொல்லிக் கொண்டு; முன்பு இழைத்த வறுமையின் முற்றினோர் -
முற்பிறவியிற் |