அருள்என் கொல் கோவே என்ன - (உன்) கட்டளை எதுவோ தலைவா!
என்று கேட்க; நன்று அதுவே ஆம் அன்றோ போகாளேல் ஆக என
நாதன் கூற - நற்செயல் நீ கூறியதே ஆகும் அல்லவா அவ்வாறு அவள்
போகாவிடில் அவ்வாறே செய்க என்று தலைவனாம் இராமன் சொல்ல;
எனக்கு ஒன்றும் இவர் இரங்கார் நிற்கின் உயிர் இழப்பென் என
அரக்கி உன்னா - என்னிடம் ஒரு வகையிலும் இவர்கள் அருள் செய்ய
மாட்டார் இனி இங்கு நின்றால் என் உயிரை இழப்பேன் எனச் சூர்ப்பணகை
எண்ணி; கடைக்கணியா - போர் செய்யும் போது வீரர் தம் போர்க் கருவியைப்
பார்த்துக் கூறுதல், அது அவர்கள் அப்போர்க் கருவி கொண்டு செய்யும்
போர்த் தொழிலையும் சுட்டும். அருள் என் கொல் - இடும் ஆணை
எதுவோ? என எதிர் நோக்கிக் கேட்டது. இனி, இவ்வரக்கியிடம் இதுவரை
அருள் காட்டுவதன் காரணம் எதுவோ என்றலுமாம். இருவர் உரையாடலும்
அவர்தம் நிலையைக் காட்டும் நாடகத் திறம் புலப்பட அமைந்துளது.
142 | 2874. | 'ஏற்ற நெடுங் கொடி மூக்கும், இரு காதும்,
முலை இரண்டும், இழந்தும், வாழ
ஆற்றுவனே? வஞ்சனையால், உமை உள்ள
பரிசு அறிவான் அமைந்தது அன்றோ?
காற்றினிலும் கனலினிலும் கடியானை,
கொடியானை, கரனை, உங்கள்
கூற்றுவனை, இப்பொழுதே கொணர்கின்றேன்'
என்று, சலம்கொண்டு போனாள். |
ஏற்ற நெடுங் கொடி மூக்கும் இருகாதும் முலை இரண்டும் இழந்தும்
வாழ ஆற்றுவனே - என் அழகுக்குப் பொருத்தமாயிருந்த நீண்ட கொடி
போலும் உயர்ந்திருந்த மூக்கும் இரண்டு செவிகளும் இரு கொங்கைகளும்
அறுக்கப் பெற்றும் உயிரோடு வாழ்வதைப் பொறுத்து இருப்பேனோ
(மாட்டேன்); வஞ்சனையால் உமை உள்ள பரிசு அறிவான் அமைந்தது
அன்றோ - கபடமாய் நான் உம்முடைய நோக்கினை அறியச் செய்த
செயல் அல்லவா?; (ஆதலால்) காற்றினிலும் கனலினிலும் கடியானை -
காற்றையும் தீயையும் விட ஆற்றலுடையானை; கொடியானை -
கொடியவனை; கரனை - கரன் எனும் பெயருடையவனை; உங்கள்
கூற்றுவனை இப்பொழுதே கொணர்கின்றேன் - உங்களை அழிக்கும்
யமனை இக்கணத்தே கூட்டி வருகிறேன்; என்று சலம் கொண்டு
போனாள் - எனக் கூறித் தணியாத கோபமுற்றுச் சென்றாள். 'நெடுங் கொடி மூக்கு' என்பதை முன்னரே 'மேக்கு உயரும் நெடு
மூக்கு' எனக் கூறினாள் (2861). காற்றுப் போல் வேகமும் தீப்போலக்
கொடுமையும் பூண்ட என நிரல் நிரையாகப் பொருள் கூறுவர். சலம் -
தணியாப் பகையுமாம். 'சலம் புணர்கொள்கைச் சலதி' எனச் சிலப்பதிகாரம்
கூறுவதும் கொண்டு (சிலம்பு.9.69) முன்னர்க் காதல் மொழி கூறியும்
இறுதியில் |