| 291. | என்ற பொழுதில், கடிது
எழுந்து அலறி, வாய் விட்டு,
அன்று அருகு நின்ற
பல தேவர் கணம் அஞ்ச,
புன் தொழில் அரக்கர்
மனதில் புகை எழும்ப,
கன்றிய மனத்தள்
கழறுற்றிடுவதானாள். |
கடிது எழுந்து - விரைவாக எழுந்து. 49-1 | 292. | என்பதை மனக்கொடு
இடர் ஏறிய கருத்தாள்,
முன்ப! உன் முகத்தின்
எதிர் பொய் மொழியகில்லேன்;
நின் பதம்; நின் ஆணை
இது; நீ கருதுவாய் என்று
அன்பின் உரியோர் நிலை
எடுத்து அறைசெய்கிற்பாள். |
மனக்கொடு - மனத்தில் கொண்டு (எண்ணி); முன்ப - வலிமை
உடையவனே. 51-1 | 293. | 'ஈது அவர்கள்தங்கள் செயல்'
என்று அவள் உரைப்ப,
கோது உறு மனத்து எரி
பிறந்து, குறை நாளில்
மோது வடவைக் கனல்
முகந்து, உலகம் எல்லாம்
காதுறு சினததன்
இதனைக் கழறுகின்றான். |
காதுறு சினத்தன் - சிதைக்கும் சினம் உடையவனாய். 57-1 | 294. | இற்று எலாம் அரக்கி ஆங்கே
எடுத்து அவள் இயம்பக் கேட்ட
கொற்ற வாள் அரக்கன் முன்னே,
கொண்ட வெங் கோபத் தீயில் |
|