நடுவில் சினம் கொண்டுதங்கியிருந்த சம்புமாலிக்கு உவமை ஆயிற்று. ‘வீரன்,
தானை சுற்றத் தேரில் போனான்’ என இயையும். (14) தோரண வாயில்மேல் ஏறி அனுமன் ஆர்த்தல் | 5564. | நந்தனவனத்துள் நின்ற நாயகன் தூதன்தானும்,
‘வந்திலர் அரக்கர்’ என்னும் மனத்தினன், வழியை
நோக்கி,
சந்திரன் முதல வான மீன் எலாம் தழுவ நின்ற
இந்திர தனுவின் தோன்றும் தோரணம் இவர்ந்து,
நின்றான். |
நந்தன வனத்துள்நின்ற நாயகன் தூதன் தானும் - (அந்தச்
சமயத்தில்) அசோக வனம் என்ற சிங்காரத் தோட்டத்துள் தனித்து நின்ற
இராமபிரான் தூதனான அனுமனும்; அரக்கர் வந்திலர் என்னும் மனத்
தினன்- மேலும் அரக்கர்கள் தன்னுடன் போரிட வரவில்லையே என்ற
எண்ணுடையவனாகி; வழியை நோக்கி - அவர்கள் வரும் வழியை எதிர்
நோக்கிக் கொண்டு; சந்திரன் முதல - சந்திரன் முதலவாகிய கிரகங்களும்;
வான மீன் எலாம் தழுவ நின்ற - ஆகாயத்தில் உள்ள நட்சத்திரங்கள்
எல்லாமும் சூழ்ந்திருக்க விளங்கிய; இந்திர தனுவில் தோன்றும் - இந்திர
வில் என்னும் வானவில்லைப் போன்று தோன்றிய; தோரணம் இவர்ந்து
நின்றான் - அங்கிருந்த தோரண வாயில் மீது ஏறி நின்றான். இத் தோரண வாயில்,இராவணன், இந்திரனைப் போரில்
புறங்கண்டபோது, அவனது அமராவதியில் இருந்ததைக் கவர்ந்து,
அசோகவனத்தின் வாயிலாகக் கொண்டு வந்து வைத்ததாகும். (15) | 5565. | கேழ் இருமணியும் பொன்னும், விசும்பு இருள்
கிழித்து நீங்க,
ஊழ் இருங்கதிர்களோடும் தோரணத்து உம்பர்
மேலான்,
சூழ் இருங்கதிர்கள் எல்லாம் தோற்றிடச் சுடரும்
சோதி,
ஆழியின் நடுவண்தோன்றும் அருக்கனே அனையன்
ஆனான். |
|