எவ்விடத்தும்      தோன்றும்    படியாகச்    செய்தான்;    ‘தான்
எத்தேயத்தான்  என்னா     வண்ணம் கரந்தனன் - ‘தான் எந்த
இடத்தில்   இருக்கிறான்   என்று   சொல்ல   முடியாதபடி  ஒளித்து
விட்டான்; ‘தெரிந்திலாதான்’ - (அங்ஙனம்) ஒளித்துவிட்ட   அவன்;
‘காயத்தால் இனையன் என்று நினையல் ஆம் கருத்தன் அல்லன்
- உடம்பினால் இத்தன்மையான் என்று நினைக்கும்படியான நினைவுக்கு
உட்பட்டவன் அல்லன்; ‘தீ ஒத்தான் திறத்தில் என்னே செயல்?’ -
‘தீயை   ஒத்தகொடியவனாகிய  அவனிடத்துச்  செய்யக்கூடிய  செயல்
யாது?’எனச் சிந்தை நொந்தான் - என்று மனம் வருந்தினான்.
 

                                                 (29)
 

அம்பின்வாய் ஆறு சோரும் அரக்கன் - (நான்  விட்ட) அம்பு
பட்ட இடத்திலிருந்து (இரத்து) ஆறு பெருகப் பெற்ற  மகரக்கண்ணன்;
தன் அருன் இல் யாக்கை  உம்பரில் பரப்பி - அருள்  இல்லமால்
வளர்ந்த தன்   உடம்பை ஆகாயத்தில் பலவாறாகத்  தோன்றச்செய்து;
தான் வேற ஒளித்தனன் என்ன  ஓர்வான் -  தான்    (அவற்றில்)
வேறாக   ஒளிந்திருக்கின்றான்    என்று   எண்ணியவனாகி;  தேவர்
தம்பிரான் -   தேவர்களின்  தலைவனாகிய   இராமன்;  செம்புனல்
சுவடுநோக்கி - இரத்தம் வழியும்படியான அடை யாளத்தைப் பார்தது;
‘இது நெறி’ என்று பகழி தூண்ட - இதுவே (அவனுள்ள)இடம் எனத்
துணிந்து   (தன்)   அம்பினைச்  செலுத்த;   தலை அற்றுத்தலத்தன்
ஆனான்- (அம்மகரக்கண்ணன்) தலை அறுபட்டுப் பூமியில் விழுந்தான்.
 

                                                 (30)