இராவணன் இந்திரசித்தை அழைத்தல்
| | 8441. | கரன் மகன் பட்டவாறும், குருதியின் கண்ணன் காலின்
சிரன் நெரிந்து உக்கவாறும், சிங்கனது ஈறும், சேனைப்
பரம் இனி உலகுக்கு ஆகாது என்பதும், பகரக் கேட்டான்;
வரன்முறை துறந்தான், ‘வல்லைத் தருதிர், என் மகனை!’
என்றான்.
| கரன்மகன் பட்டவாறும் - கரனுடைய மகனான மகரக் கண்ணன்
இறந்த வகையினையும்; குருதியின் கண்ணன் காலின் சிரன் நெரிந்து
உக்கவாறும் - இரத்தாட்சன் என்னும் அரக்கன் (நளனது) காலினால்
சிரம் நெரிந்து உயிர்விட்ட வகையினையும்; சிங்கனது ஈறும் -
(பனசனால் ஏற்பட்ட) சிங்கனது முடிவினையும்; சேனைப் பரம்இனி
உலகுக்கு ஆகாது என்பதும் - (தனது) சேனைப் பாரம் இனி உலகில்
இல்லாமல் ஒழிந்ததென்பதையும்; பகரக் கேட்டான் - (தூதர்கள்
அறிந்து) சொல்லக் கேட்டவனாய்; வரன் முறை துறந்தான் -
நீதிநெறியினை நீங்கியவனாகிய இரவணன்; ‘வல்லைத் தருதிர் என்
மகனை’ என்றான் - ‘என் மகனை (இந்திரசித்தை) விரைவில்
அழைத்து வருவீராக’ என (அத்தூதரிடம்) கூறினான்.
| தனக்கு மேன்மேலும் ஏற்படுகின்ற தோல்விகளைக் கண்டும் மனம்
மாறுபடாமல் - தன் தவற்றை உணராமல் அகங்காரம் கொண்டு
செயல்படுகின்றானாகையால் இராவணனை ‘வரன்முறை துறந்தான்’
என்றார்.
| (1)
| | 8442. | ‘கூயினன், நுந்தை’ என்றார்; குன்று எனக் குவிந்த
தோளான்,
‘போயின நிருதர் யாரும் பொன்றினர் போலும்!’
என்றான்;
‘ஏயின பின்னை, மீள்வார் நீ அலாது யாவர்?’ என்னா,
மேயது சொன்னார், தூதர்; தாதைபால் விரைவின்
வந்தான். |
|
|
|