தன்மையினை     உடையதுமாகிய      வலம்புரிச்       சங்கினைக்
கையிலெடுத்து;  சிரம்  பொதிர்ந்து  அமரர்  அஞ்ச,   திசையும் சிந்த
ஊதினான்  - தேவர்கள் தலை நடுக்குற்று அஞ்சவும், திசைகள்  நிலை
கெட்டுச் சிதையவும் ஊதினான்.
 

                                                  (13)
 

சங்கத்தின் முழக்கம் கேட்ட கவிப் பெருந் தானை, தள்ளி
சிங்கத்தின் நாகம் வந்து செவிப் புக விலங்கு சிந்தி,
‘எங்கு உற்ற?’ என்னாவண்ணம் இரிந்த போல் இரிந்த;
                                          ஏழை-
பங்கத்தன் மலை வில் அன்ன சிலை ஒலி பரப்பி,
                                      ஆர்த்தான்.
 

சங்கத்தின்   முழக்கம் கேட்ட கவிப்பெருந்தானை - வலம்புரிச்
சங்கின்  முழக்கத்தைக்  கேட்ட  வானரப்  பெருஞ்சேனை,; தள்ளி -
(அச்சத்தால்  ஒன்றையொன்று)’ தள்ளிக் கொண்டு; சிங்கத்தின் நாதம்
வந்து  செவிப்புக விலங்கு  சிந்தி - சிங்கத்தின் முழக்கம் வந்து தம்
செவிகளிற்  புக்க   அளவில்  விலங்குகள்  (தாம்  இருந்த இடங்களை
விட்டுச்) சிதறி; “எங்கு  உற்ற”  என்னா  வண்ணம் இரிந்த போல்
இரிந்த - ‘எங்கே சென்றன’ என அறிந்து கொள்ள முடியாதவாறு ஓடிப்
போதல்போல ஓடிப்போயின;  ஏழை  பங்கத்தன் மலைவில் அன்ன
சிலை ஒலி   பரப்பி  ஆர்த்தான்  -  (அந்நிலையில்  இந்திரசித்து)
பெண்ணொரு    பாகனாகிய   சிவபெருமானது   மேரு   மலையாகிய
வில்லினை    ஒத்த  (தன்னுடைய)  வில்லின்  நாணொலியைப்  பரவச்
செய்து ஆரவாரித்தான்.
 

                                                  (14)
 

                                    வானர சேனையின் ஓட்டம்
 

கீண்டன, செவிகள்; நெஞ்சம் கிழிந்தன; கிளர்ந்து செல்லா
மீண்டன, கால்கள், கையின் விழுந்தன, மரனும் வெற்பும்;
பூண்டன, நடுக்கம்; வாய்கள் புலர்ந்தன; மயிரும் பொங்க,
‘மாண்டனம் அன்றோ?’ என்ற-வானரம் எவையும் மாதோ.