மிகைப் பாடல்கள்

28. இராவணன் சோகப் படலம்

தொழும்பு செய்து உளர் ஆம் தேவர் துயரினர்

போலத் தாமும்

பழங்கண் உற்று, உடைய வேந்தன் இணை அடி

விடாது பற்றி,

உளம் களிப்புறுவோர் ஓயாது அழுதனர்; மைந்தன்

ஆவி

இழந்தனன் என்னக் கேட்டு, ஆங்கு, இடி உறும்

அரவை ஒத்தாள்.

உம்பரின் உலவும் தெய்வ உருப்பசி முதல் ஆய
ஐம்பது கோடி தெய்வத் தாதியர் அழுது சூழ்ந்தார்;
தும்பியின் இனத்தை எல்லாம் தொலைத்திடும்

குருளை மாய,

கம்பம் உற்று, அரியின் பேடு கலங்கியது என்னச்

சோர்ந்தாள்.

பத்து எனும் திசையும் வென்று, கயிலையில் பரனை

எய்தி,

அத் தலை அமர் செய்து, ஆற்றான்; அவன் இடத்து

உமை அன்பால் தன்

கைத்தலக் கிளி நிற்கு ஈய, கவர்ந்து எனக்கு

அளித்து நின்ற

வித்தகக் களிறே! இன்னும் வேண்டினேன்,

எழுந்திராயே!

'மஞ்சு அன மேனி வள்ளல் வளரும் நாள், மன்னர்

தோள் சேர்

நஞ்சு அன விழியால் அன்றி, நகை மணிப் புதல்வர்,

நல்லோர்,