திறம் புகாது அவிரும் நாளும் சிதைவு இலர்; தேரும்

காலை,

அறம் புகா மறத்தினாலே அழிந்தது அப் பதியும்,

ஐயா!

'மறக் கண், வெஞ் சினத்தில் வன்கண், வஞ்சக

அரக்கர் யாரும்

இறக்க, மற்று இறந்தது எல்லாம் எம்பிதன் ஈட்டின்,

எந்தாய்!

பிறப்பு மேல் உளதோ? சூழ்ந்த பெருந் திசை பேரின்,

பேராத்

துறக்கத்தோ, யாதோ, பெற்றார்? அறிந்தருள், சுருதி

நூலோய்!

என்ற வாசகம் இருந் தவன் கேட்டு, இகல் இராமன்

தன் துணைப் பெருந் தம்பியைத் தழுவி, 'நீ

தக்கதோய்!

வென்று மீண்டிலைஆயின், அவ் விண்ணவர் முனிவர்

பொன்றுமாறு அன்றி, ஆர் உயிர் புரப்பது ஒன்று

உளதோ?

மாதவன் சொன்ன வாய்மையை மனங்கொண்டு,

மறையோன்

பாதம் முந்துற வணங்கி, மா முனிவனைப் பாரா,

'ஏதும் யான் செய்தது இல்லை; அவ் இலங்கைமேல்

வெகுண்டு

வேத நாயகன் புருவத்தை நெரித்தனன்; விளிந்தார்.

'அன்றியும் பிறிது உள்ளது ஒன்று உரைசெய்வென்;

அது அத்

துன்று தார் புனை மாருதி பெரும் புயத் துணையால்

வென்றி கொண்டனம், யாங்கள், மேல் விளம்புவது

எவனோ?'

என்று இயம்பினன், இருடிக்கும் இளவலும் இயைந்தே.