அனுமன் என்பவன் வாள்முகம் நோக்கினன்; அவனும்

புனித மா தவன்தனைத் தொழா, 'புண்ணியப்

பொருளாம்

தனு வலம் கொண்ட தாமரைக்கண்ணவன் தனயன்

எனும்அது என்கொலோ? யாவர்க்கும் தந்தை நீ'

என்றான்.

அங்கு அவன் சொல, அனுமனும் உரைசெய்வான்,

அருணப்

பங்கயந்தனில் சீதையாம் பராபரையாட்டி

சங்கரன் அயன்தன்னையும் தரணி ஈர்-ஏழும்

தங்கு பொன் வயிற்று அன்னைதன் தன்மையை

நிகழ்த்தும்.

'இராகவன் பெருங் குலத்தையும், இப் பெருஞ்

செல்வத்

தராதலம் புகழ் சனகன்தன் மரபையும், தந்து, என்

பராபரத்தினைப் பங்கயத்து அமுது எனப் பணிந்தாள்:

புராதனர்க்கு அரசே!' என மாருதி புகன்றான்.

அன்ன வாசகம் கேட்டலும், அந்தணர் கோவும்,

'என்ன வாசகம் சீதைக்கு இன்று இயம்புவது, யாம்?

என்று,

ஒன்றும் வாசகம் உரைத்திலன்; உள் அன்பு குளிர,

'அன்னை வாசவன் திருவினைத் தந்தது' என்று

அறைந்தான்.

பண் குலாவிய சுக்கிரீவன்தனைப் பாரா,

கண்குலா மனம் களித்தவன் கழல்மிசைப் பணிந்து,

மண்குலாம் புகழ் வீடணன், 'நீலனே முதலாம்

எண்கின் வேந்தனும் அழித்தனர் இலங்கையை'

என்றான்.