திருந்து மா தவன் செய்தது ஓர் பூசனை செய,

ஆண்டு

இருந்தபோது, தன் திருவுளத்து இராகவன்

நினைந்தான்;

'பொருந்த மா முடி புனைக!' எனப் பொருந்துறான்,

போத

வருந்து தம்பிக்கு, 'வருவென் யான்' என்பதோர்

வாக்கை

முனிவன் இம் மொழி கூறலும், முது மறைப்

பெருமான் -

தனை நினைந்து உளம் வருந்திய தம்பிபால் அயரும்

மனம் நெகிழ்ந்து, இரு கண்கள் நீர் வார, அங்கு

அமலன்

நினைவின் முந்துறும் மாருதிக்கு, இனையன

நிகழ்த்தும்.

அன்று அவர் தம்மை நோக்கி, அந்த மா தவனும்

'இந்த

வென்றி அம் தானைக்கு எல்லாம் விருந்தொடு

சயனம் மற்றும்

குன்றினில் அருளும்' என்று கூறலும், வான நாட்டுள்

ஒன்றிய அரம்பை மாதர் அமுது எடுத்து, ஒருங்கு

வந்தார்.

மாருதி விடைகொண்டு ஏக, வரதனும் மறையோன்

பாதம்

ஆர் அருளோடு நீட வணங்கினன்; அவனும் ஆசி

சீரிது கூறி, 'சேறி' என்றலும், மானம் சேர்ந்து,

போர் இயல் தானையோடும் பொருக்கென எழுந்து

போனான்.

'மான் நேர் விழியாளுடனே வனம் முன் 

போனான் ஒரு நாள்; வரும் நாள் இலதோ? 

தேனே! அமுதே! தெளிவே! தெளிவின் 

ஊனே! உயிரே! உலகு ஆளுடையாய்!