'அம் பவளச் செவ் வாய், அணி கடகச் சேவகன்,

வம்பு அவிழும் சோலைக் கோசல நாடுடை வள்ளல்,

எம் பெருமான் என்னை, இழி குணத்து நாயேனை,

'தம்பி' என உரைத்த தாசரதி தோன்றானோ!

வாழி மலைத் திண் தோள் சனகன்தன் மா மயிலை,

ஏழ் உலகும் ஆளும் இறைவன் மருமகளை,

''தாழ்வு இல் பெருங் குணத்தாள்தான் உன்

கொழுந்தி; நீ

தோழன்'' என உரைத்த தோன்றலார் தோன்றாரோ!'

'துங்க வில் கரத் தோளினார் சொன்ன நாள்,

இங்கு வந்திலர், யான் இறப்பேன்' எனா,

மங்கைமாரும் படையும் வன் சுற்றமும்

அங்கு நீர்க் கங்கை அம்பியில் ஏற்றினான்.

'வேத நாதனும், வில்லியும், விரை மலர்த் திருவும்

ஏது செய்யினும், என் உயிர் முடிப்பேன்' என்று

எண்ணி,

ஓத நீரிடை ஓடம்அது உடைத்து, உயிர் விடுவான்,

காதலாருடன் கங்கையின் நடுவுறச் சென்றான்.

'கண்ணும் தோளும் வலம் துடிக்கும்; கரை

வண்ணப் புள்ளும் வலியும் வலத்திலே,

எண்ணும் காலையிலே, எழில் மாருதி,

'அண்ணல் வந்தனன்' என்று உரையாடினான்.

உள்ள வான் கிளை ஏற்றி, உயர் குகன்

வெள்ளக் கங்கையின் ஆக்கி, விரைந்து, அவண்

உள்ளும் நெற்றி உடைப்பளவில், புகும் 

வள்ளலார் விடும் மாருதி தோன்றினான். 

ஓங்கு வாலினை ஒட்டி, அவ் ஓடங்கள் 

தீங்கு உறாவகைச் சுற்றி, திருகி, நீர் 

ஆங்கு நின்று அங்கு அவை வலித்தான்; அவை 

தீங்கு இலாவகை தென் கரை சேர்ந்தவால்.