'கை ஆர் வெய்ய சிலைக் கருணாகரற்குக்

காதலுடைத் தோழ-

மை ஆர், சிருங்கவேரபுரம் உடையாய்! மிகு கோசலை

களிறு,

மை ஆர் நிறத்தான், வந்தொழிந்தான், மிதிலை வல்லி

அவளுடனே;

ஐயா! வந்தான் தம்பியோடும்; அடியேன் உய்ய,

வந்தானே.

'ஆர்? உனை உரை' என, அனுமன் கூறுவான்;

'சீரிய வாயுவின் தோன்றல்; சீரியோய்!

சூருடை, இராமற்குத் தூதன்' என்று எனது

ஏருடைத் தலையின்மேல் எழுதப்பட்டுள்ளேன்.

பரதனனத் தீயையும் விலக்கி, பாருடை

வரதனை, இராமனை, மாறிக் காண்பது

சரதமே; இனி இறை தாழ்க்க ஒணாது' என,

கரதலத்து ஆழியும் காட்டிப் போயினான்.

பரத்துவன் வருதலும், பரிந்து, இராமனும்

கரத் துணை குவித்தனன், இளைய காளையோடு,

எரித் திற முனியும் ஆசிகள் இயம்பிட,

விருப்பொடும் இடவகை இனிது மேயினான்.

கோவொடு தூசு, நல் குல மணிக் குழாம்,

மாவொடு கரிக் குலம், வாவு தேர் இனம்,

தாவு நீர் உடுத்த நல் தரணிதன்னுடன்,

ஏ வரும் சிலை வலான், யாவும் நல்கினான். 

நின்றவன், 'இவ் வயின் நெடியவன்தனைச் 

சென்று இறைப் பொழுதினில் கொணர்வென், 

சென்று' எனா,

பொன் திணி பொலங் கழல் வணங்கிப் போயினான், 

வன் திறல் மாருதி வளர்ந்த கீர்த்தியான். 

ஆய காலையில், ஐயனைக் கொண்டு, தன் 

தூய காவின் உறைவு இடம் துன்னினான்;