உண்ணும் வாசகம் கேட்டு, இமையோர், முனிவோரும்

மண்ணும், நாகரும், யாவரும், அருந் துயர் மறந்தார்.

மான வேந்தரும் வள்ளலும் மலர்க் கரம் விளக்கி,

ஆன வெள்ளிலையோடு அடைக்காய் அமுது அருந்தி,

ஞான மா முனி பெருமையைப் புகழ்ந்து, நாயகனும்

பானல் வேல் விழியாளொடும் படையொடும் இருந்து.

ஆர் இருள் அகலும்காலை, அமலனும், மறையோன்

பாதம்,

ஆர்வமொடு எழுந்து சென்று, வணங்கலும், அவனும்

ஆசி,

சீரிது கூறி, 'சேறி' என்றலும், தேர்மேல் கொண்டு,

சீரிய தானையோடும் சிறப்பொடும் மகிழ்ந்து

சென்றான்.

விருந்தும் உண்டு, மா முனிவனை விடைகொண்டு,

தேர்மேல்

அருந்ததிக் கற்பினாளொடும் படையொடும்

அமைந்தான்;

வருந்து கோசல நாடுடன், அயோத்தியும் வாழ,

பரிந்து, இராமனும் ஏகினன், பரதனைக் காண்பான்.

இராவணன் வேட்டம் போய் மீண்டு, எம்பிரான்

அயோத்தி எய்தி,

தராதல மகளும் பூவில் தையலும் மகிழ, சூடும்

அராவு பொன் மௌலிக்கு எய்ந்த சிகாமணி,

குணபால அண்ணல்

விராவுற எடுத்தாலென்ன, வெய்யவன் உதயம்

செய்தான்.

இளவலை, ''அண்ணலுக்கு எதிர் கொண்ம்'' என்று,

நம்

வளை மதில் அயோத்தியில் வாழும் மக்களை,