'அனகனை எதிர்கொள்க' என்று, அறைந்த பேரி, நல்

கனகம் நல்கூர்ந்தவர் கைப்பட்டென்னவும்,

சனகனது ஊர்க்கு என முன்னம் சாற்றிய

வனை கடிப் பேரியும், ஒத்த ஆம்அரோ. 

அறுபதினாயிரம் அக்குரோணி என்று

இறுதி செய் சேனையும், ஏனை வேந்தரும்

செறி நகர் மாந்தரும், தெரிவைமார்களும்

உறுபொருள் எதிர்ந்தென, உவந்து போயினார். 

அன்னையர் மூவரும், அமரர் போற்றிட,

பொன் இயல் சிவிகையின் எழுந்து போய பின்,

தம் நிகர் முனிவரும் தமரும் சூழ்தர,

மன்னவன் மாருதி மலர்க்கை பற்றுறா. 

திருவடி இரண்டுமே செம் பொன் மௌலியா,

இரு புறம் சாமரை இரட்ட, ஏழ் கடல்

வெருவரும் முழக்கு என வேழம் ஆர்த்து எழ,

பொரு அரு வெண்குடை நிழற்ற, போயினான். 

எல்லவன் மறைந்தனன் - என்னை ஆளுடை

வில்லியை எதிர் கொள, பரதன் மீச் செல்வான்,

அல்லி அம் கமலமே அனைய தாள்களில்

கல் அதர் சுடும் தன கதிரின் என்னவே. 

அவ் வழி மாருதி அம் கை பற்றிய

செவ் வழி உள்ளத்தான், 'திருவின் நாயகன்,

எவ் வழி உறைத்தது? அச் செயல் எலாம் விரிந்து,

இவ் வழி எமக்கு நீ இயம்புவாய்' என்றான். 

என்றலும், மாருதி வணங்கி, 'எம்பிரான்

மன்றல் அம் தொடையினாய்! அயோத்தி மா நகர்

நின்றதும், மணவினை நிரப்பி மீண்டு கான்

சென்றதும், நாயினேன் செப்பல் வேண்டுமோ?'