சூடிய கடி மலர் தூவி ஆர்த்தனன்;

ஏடு அவிழ் தாமரை இறைஞ்சி, எய்தினன். 

ஆயிடைக் குகனும் வந்து, ஆங்கு, ஆண்டவன்

அடியில் வீழ,

நாயகன் உவந்து புல்லி, 'நண்ணி, என் பின்பு வந்த

தூயனே! கிளையினோடும் சுகம் இருந்தனையோ?' என்று,

வாயிடை மொழிந்தான், - மற்றை மறைகளும் காணா

அண்ணல்.

வேறு வேறு உள்ள சுற்றத்தவர்களும் வேந்தர் ஆதி

கூறிய குழுவினோரும் குழுமி, அங்கு இராமன் பாதம்,

ஊறிய உவகை தூண்ட, தொழுதனர், உவந்த பின்பு

தேறிய கமலக்கண்ணன் திரு நகர்க்கு எழுதலுற்றான்.

நம்பியும் பாதனோடு நந்தியம்பதியை நண்ணி,

'வெம்பிய எரியின் பாங்கர், விலக்குவென்' என்று

விம்மும்

கொம்பு இயல் மருங்குல் தெய்வக் கோசலை குளிர்

பொன் பாதம்

தம்பியரோடும் தாழ்ந்தான், தாமரைக் கண்ணீர் தாழ.

மூன்று என நின்ற தன்மைக் குணங்களின்

உயிர்கட்கு எல்லாம்

சான்று என நின்ற மானச் சிறுவனைத்

தலைப்பட்டாட்குத்

தோன்றிய உவகைக்கு ஆங்கு ஓர் எல்லையும்

சொல்லற்பாற்றோ?

ஈன்ற போது ஒத்தது அன்றே, எதிர்ந்த போது ஒத்த

தன்மை!

இணை மலர்த் தாளின் வீழ்ந்த இலக்குவன் தன்னை 

ஏந்தி

பணை முலைப் பாலும் கண்ணீர்த் தாரையும் பாய,

நின்றாள்;