நாயகக் கோயில் எய்தி, நானிலக் கிழத்தியோடும்

சேயொளிக் கமலத்தாளும் திரு நடம் செய்யக்

கண்டான்.

உம்பரும் உலகும் உய்ய உதித்திடும் ஒருவன்தானே, 

செம் பதுமத்தில் வாழும் செல்வி சானகியாம் மாதும்,

தம்பியர்தாமும், மற்றும் தாபதர் சங்கத்தோடும்,

அம் புவிதன்னில் மேலாம் அயோத்தியில், அமர்ந்தான்

அம்மா.

இருபத்து ஏழ் அமைந்த கோடி யானைமேல்

வரிசைக்கு ஏற்ற

திரு ஒத்த சிறப்பர் ஆகி, மானிடச் செவ்வி வீரர்

உருவத் தோள் ஒளிரும் பூணர், உச்சி வெண்

குடையர், பச்சை

மரு ஒத்த அலங்கல் மார்பர், வானரத் தலைவர்

போனார்.

கயிலையில் வாழும் ஈசன் முதலிய கடவுளோர் தம்

அயில் விழி அரிவைமாரோடு அந்தரம் புகுந்து

மொய்த்தார்,

குயில் மொழிச் சீதை கொண்கன் நிலமகள்தன்னைக்

கொள்ளும்

இயல்புடை வதுவை காணும் ஆதரம் இதயத்து எய்த.

வேறு இனி உரைப்பது என்னோ? வியன் தருக்

குலங்கள் ஆதி,

கூறிய பொருள்கள் எல்லாம் கொற்றவன் வதுவை

காண

தேறு தம் உருவு நீத்து, மானிட உருவில் சேர்ந்து,

ஆங்கு

ஊறிய உவகையோடும் அயோத்தி வந்து உற்ற

அன்றே.