அந்நிலையே எவற்றிற்கும் காரணமாயும், ஒளியாயும், இன்பமாயும், விளங்க
முளைத்தது வாயுலிங்கம். ஏலவார்குழலி! என்றும் அதன்கண் இனிதுறைவோம்.

     இமய மயிலே! வாலி முன்னர் வணங்கித் தன்னொடு போரில்
எதிர்த்தவர் யாவராயினும் அவர் வலிமையில் செம்பாதியும், தோல்வியில்லாத
(பிறக்கிடாத) வெற்றியும் வேண்டுமென வேண்டிப் பெற்றனன். அழகிய
வளையுடைய அம்மை ‘வாலி என்பான் யாவன்? அவன் தந்தை யார்?
உம்மிடம் வரம் பெற்றது எங்ஙனம்? எனவினவலும் வகுத்துரைப்பார்.

     தேவரும், முனிவரும், அமைந்தோரும் சூழ்ந்து வீற்றிருப்பத்
தேவேந்திரன் அரசவைக்கண் அரியணையிலிருந்து கண்ணெதிரே
அரம்பையர் மின்னற்கொடியின் துவட்சியைப்போல் நுடங்கி ஆடும்
ஆடலைக் கண்டு கொண்டிருந்தகாலை.

     இருளைத் துரக்கும் சூரியனது தேரைச் செலுத்தும் அருணன்
அரம்பையர் ஆடலைக் காணும் ஆசையால் தலைவனிடம் விடைகொண்டு
போய்த் தேவ மகளிரும் தேவரும் எங்கும் நிறைந்தமையால் இடம்
கிடைக்கப்பெறா திதனை மேற்கொள்வான்.

     வியக்கத் தக்க அழகினையுடைய அரம்பையர் யாவர்க்கும் முன்னாக
நிற்பதனை நோக்கி அருணனும் மகளிர் வடிவைக்கொண்டு பொலிவு மிகும்
ஆடலைப் பார்த்து நிற்றலும் பகைவர் வெருவும் வலி விளங்கும்
வச்சிராயுதத்தையுடைய இந்திரன் அந்த அழகிய வடிவைக் கண்டனன்.