'கொன்றை துன்று கோதையோடு - கொன்றைக் காயை ஒத்த
கூந்தலுடனே; ஓர் கொம்பு வந்து - ஒரு பூங்கொம்பு போன்றாள் வந்து;
என் நெஞ்சிடை நின்றது - எனது மனத்திற்குள் தங்கினாள்; கண்டது
உண்டு - (அவளை) நான் பார்த்ததுண்டு'; என்று அழிந்து அழுங்கும்
நீர்மையான் - என்று கருதி மனம் சிதைந்து வருந்தும் தன்மையனான
இராவணன்; மன்றல் தங்கு அலங்கல் மாரன் - மணம் பொருந்திய மலர்
மாலை சூடிய மன்மதன்; வாளி போல - எய்யும் கணை போன்ற;
மல்லிகைத் தென்றல் வந்து - மல்லிகை மணம் சுமந்த தென்றல் காற்று
வந்து; எதிர்ந்த போது- மேனியில் பட்டபோது; சீறுவானும் ஆயினான் -
(அக்காற்றின் மீது) சினம் கொள்வானும் ஆனான்.

     குளிர்ந்த தென்றலும் காமநோயை மிகுவித்தது என்று கூறினார்.
கொன்றைக் காய் குழலுக்கு உவமையாவதை 'கொன்றையம் பூங்குழலாள்'
எனச் சிலப்பதிகாரமும் கூறும் (சிலம்பு : ஆய்ச்சியர் குரவை - கொளு 6)
மன்மதன் மலர்க் கணை போலவே மல்லிகை மணம் சுமந்த தென்றலும்
வருத்தியது; உவமை மிகு நயமானது.                            94