முகப்பு		தொடக்கம்
குணமாலையார் இலம்பகம்

851.	காசு அறு துறவின் மிக்க கடவுளர் சிந்தை போல மாசு அறு விசும்பின் வெய்யோன் வடதிசை அயணம் முன்னி ஆசு அற நடக்கும் நாளுள் ஐங் கணைக் கிழவன் வைகிப் பாசறைப் பரிவு தீர்க்கும் பங்குனிப் பருவம் செய்தான்

852.	தோடு அணி மகளிர் போன்ற துணர் மலர்க் கொம்பர் கொம்பின் ஆடவர் போல வண்டும் அடைந்தன அளியிற்கு ஒல்கி ஊடிய மகளிர் போல ஒசிந்தன ஊடல் தீர்க்கும் சேடரின் சென்று புல்லிச் சிறுபுறம் தழீஇய தும்பி

853.	நானம் மண்ணிய நல் மண மங்கையர் மேனி போன்று இனிதாய் விரை நாறிய கானம் காழ் அகிலே கமழ் கண்ணிய வேனிலாற்கு விருந்து எதிர் கொண்டதே

854.	கொம்பர் இன் குயில் கூய்க் குடை வாவியுள் தும்பி வண்டொடு தூ வழி யாழ் செய வெம்பு வேட்கை விரும்பிய வேனில் வந்து உம்பர் நீள் துறக்கத்து இயல்பு ஒத்ததே

855.	நாக நண் மலர் நாறு கடிநகர் ஏக இன்பத்து இராச புரத்தவர் மாகம் நந்து மணம் கமழ் யாற்று அயல் போகம் மேவினர் பூமரக் காவினே

856.	முழவம் கண் துயிலாத முது நகர் விழவு நீர் விளையாட்டு விருப்பினால் தொழுவில் தோன்றிய தோமறு கேவலக் கிழவன் மூது எயில் போல் கிளர்வுற்றதே

857.	வள்ள நீர் அரமங்கையர் அங் கையால் உள்ளம் கூரத் திமிர்ந்து உகுத்து இட்ட சாந்து அள்ளலாய் அடி யானை இழுக்கின வெள்ள நீர் வளை வெள்ளம் முரன்றவே

858.	நீந்தும் நித்தில ஊர்தி நிழல் மருப்பு ஏந்து கஞ்சிகை வையம் இள வெயில் போந்து காய் பொன் சிவிகை நல் போதகம் கூந்தல் மாலைக் குமரிப் பிடிக் குழாம்

859.	ஏறுவார் ஒலி ஏற்றுமினோ எனக் கூறுவார் ஒலி தோடு குலைந்து வீழ்ந்து ஆறின் ஆர்ப்பு ஒலி அம் சிலம்பின் ஒலி மாறு கொண்டது ஓர் மாக் கடல் ஒத்தவே

860.	பொன் செய் வேய்த்தலைப் பூ மரு மண்டலம் மின் செய் வெண் குடை பிச்சம் மிடைந்து ஒளி என் செய்கோ என்று இரிந்தது இழை நிலா மன் செய் மாண் நகர் வட்டம் விட்டிட்டதே

861.	திருந்து சாமரை வீசுவ தெண் கடல் முரிந்த மொய் திரை போன்ற அகில் புகை புரிந்த தாமங்கள் ஆக அப் பூந்துகள் விரிந்து வானின் விதானித்தது ஒத்ததே

862.	சோலை சூழ் வரைத் தூங்கு அருவித் திரள் மாலை ஊர்திகள் வையம் இவற்று இடைச் சீலக்கு அஞ்சி நல் போதகம் செல்வன நீல மேகம் நிரைத்தன போன்றவே

863.	வழங்கு வங்கக் கலிங்கக் கடகமும் அழுங்கும் மாந்தர்க்கு அணிகலப் பேழையும் தழங்கு வெம் மதுத் தண்டும் தலைத் தலைக் குழங்கல் மாலையும் கொண்டு விரைந்தவே

864.	வாச வெண்ணெயும் வண்டு இமிர் சாந்தமும் பூசு சுண்ணமும் உண்ணும் அடிசிலும் காசு இல்போகக் கலப்பையும் கொண்டு அவண் மாசு இல் மாசனம் வாயில் மடுத்தவே

865.	பாடல் ஓசையும் பண் ஒலி ஓசையும் ஆடல் ஓசையும் ஆர்ப்பு ஒலி ஓசையும் ஓடை யானை உரற்று ஒலி ஓசையும் ஊடு போய் உயர் வான் உலகு உற்றவே

866.	பூக்கள் நீர் விளை யாடிய பொன் உலகு ஓக்கம் நீள் விசும்பு ஊடு அறுத்து ஒய் என வீக்க மா நகர் வீழ்ந்தது போன்று அவண் மாக்கள் மாக்கடல் வெள்ளம் அடுத்ததே

867.	மின்னு வாள்தடம் கண்ணியர் வெம் முலைத் துன்னு வாட்டம் தணித்தலின் தூ நிறத்து அன்ன வாட்டத்து அணி மலர்ப் பூம் பொழில் என்ன வாட்டமும் இன்றிச் சென்று எய்தினார்

868.	அள் உடைக் குவளைக் கயம் நீடிய கள் உடைக் கழுநீர்ப் புனல் பட்டமும் புள் உடைக் கனியின் பொலி சோலையும் உள் உடைப் பொலிவிற்று ஒரு பால் எல்லாம்

869.	செம்புறக் கனி வாழையும் தேன்சொரி கொம்பு உறப் பழுத்திட்டன கோழரை வம்புறக் கனிமாத் தொடு வார் சுளைப் பைம் புறப் பலவிற்று ஒருபால் எல்லாம்

870.	கள்ள வானரமும் கன்னி யூகமும் துள்ளும் மானொடு வேழத் தொகுதியும் வெள்ளை அன்னமும் தோகையும் வேய்ந்து அவண் உள்ளும் மாந்தரை உள்ளம் புகற்றுமே

871.	கோக்கணம் கொதித்து ஏந்திய வேல் என நோக்கு அணங்கு அனையார் நுகர்வு எய்தலின் தாக்கு அணங்கு உறையும் தடம் தாமரைப் பூக்கணம் பொழில் பட்டது போன்றதே

872.	கூறப் பட்ட அக் கொய்ம் மலர்க் காவகம் ஊறித் தேன் துளித்து ஒண் மது ஆர் மணம் நாறி நாள் மலர் வெண் மணல் தாய் நிழல் தேறித் தெண் கயம் புக்கது போன்றதே

873.	காவில் கண்டத் திரை வளைத்து ஆயிடை மேவி விண்ணவர் மங்கையர் போன்று தம் பூவையும் கிளியும் மிழற்றப் புகுந்து ஆவி அம் துகிலார் அமர்ந்தார்களே

874.	பௌவ நீர்ப் பவளக் கொடி போல்பவள் மௌவல் அம் குழலாள் சுரமஞ்சரி கொவ்வை அம் கனி வாய்க் குணமாலை யோடு எவ்வம் தீர்ந்து இருந்தாள் இது கூறினாள்

875.	தூமம் சூடிய தூத் துகில் ஏந்து அல்குல் தாமம் சூடிய வேல்தடம் கண்ணினாள் நாமம் சூடிய நல்நுதல் நீட்டினாள் காமம் சூடிய கண் ஒளிர் சுண்ணமே

876.	சுண்ணம் என்பது ஓர் பேர் கொடு சோர் குழல் வண்ண மாலை நுசுப்பு வருத்துவான் எண்ணி வந்தன கூறு இவையோ என நண்ணி மாலையை நக்கனள் என்பவே

877.	பைம் பொன் நீள் உலகு அன்றிப் இப்பார்மிசை இம்பர் என் சுண்ணம் ஏய்ப்ப உள எனில் செம் பொன் பாவை அன்னாய் செப்பு நீ எனக் கொம்பனாளும் கொதித்துக் கூறினாள்

878.	சுண்ணம் தோற்றனம் தீம் புனல் ஆடலம் எண் இல் கோடி பொன் ஈதும் வென்றாற்கு என வண்ண வார் குழல் ஏழையர் தம்முளே கண் அற்றார் கமழ் சுண்ணத்தின் என்பவே

879.	மல்லிகை மாலை மணம் கமழ் வார்குழல் கொல்லியல் வேல் நெடுங் கண்ணியர் கூடிச் சொல் இசை மேம்படு சுண்ண உறழ்ச்சியுள் வெல்வது சூது என வேண்டி விடுத்தார்

880.	இட்டிடையார் இரு மங்கையர் ஏந்து பொன் தட்டு இடை அம்துகில் மூடி அதன் பினர் நெட்டு இடை நீந்துபு சென்றனர் தாமரை மொட்டு அன மெல் முலை மொய் குழலாரே

881.	சீர்தங்கு செம்பொன் கொடி மல்லிகை மாலை சேர்ந்து வார்தங்கு பைம்பொன் கழல் மைந்தர் கைக் காட்ட மைந்தர் ஏர்தங்கு சுண்ணம் இவற்றின் நலம் வேண்டின் வெம்போர்க் கார்தங்கு வண்கைக் கழல் சீவகன் காண்மின் என்றார்

882.	வாள் மின்னு வண் கை வடி நூல் கடல் கேள்வி மைந்தர் தாள் மின்னு வீங்கு கழலான் தனைச் சூழ மற்றப் பூண் மின்னு மார்பன் பொலிந்து ஆங்கு இருந்தான் விசும்பில் கோள் மின்னும் மீன் சூழ் குளிர் மாமதித் தோற்றம் ஒத்தே

883.	காளை சீவகன் கட்டியங் காரனைத் தோளை ஈர்ந்திடவே துணிவுற்ற நல் வாளை வவ்விய கண்ணியர் வார் கழல் தாளை ஏத்துபு தம் குறை செப்பினார்

884.	சுண்ணம் நல்லன சூழ்ந்து அறிந்து எங்களுக்கு அண்ணல் கூறு அடியேம் குறை என்றலும் கண்ணில் கண்டு இவை நல்ல கருங் குழல் வண்ண மாலையினீர் எனக் கூறினான்

885.	மற்று இம் மா நகர் மாந்தர்கள் யாவரும் உற்று நாறியும் கண்டும் உணர்ந்து இவை பொற்ற சுண்ணம் எனப் புகழ்ந்தார் நம்பி கற்றதும் அவர் தங்களொடே கொலோ

886.	ஐயனே அறியும் என வந்தனம் பொய் அது அன்றிப் புலமை நுணுக்கி நீ நொய்தில் தேர்ந்து உரை நூல் கடல் என்று தம் கையினால் தொழுதார் கமழ் கோதையார்

887.	நல்ல சுண்ணம் இவை இவற்றில் சிறிது அல்ல சுண்ணம் அதற்கு என்னை என்றிரேல் புல்லு கோடைய பொற்பு உடைப் பூஞ் சுண்ணம் அல்ல சீதம் செய் காலத்தின் ஆயவே

888.	வாரம் பட்டுழித் தீயவும் நல்ல ஆம் தீரக் காய்ந்துழி நல்லவும் தீய ஆம் ஓரும் வையத்து இயற்கை அன்றோ எனா வீர வேல் நெடும் கண்ணி விளம்பினாள்

889.	உள்ளம் கொள்ள உணர்த்திய பின் அலால் வள்ளல் நீங்கப் பெறாய் வளைத்தேன் எனக் கள் செய் கோதையினாய் கரி போக்கினால் தௌளி நெஞ்சில் தெளிக எனச் செப்பினான்

890.	கண்ணின் மாந்தரும் கண் இமையார்களும் எண்ணின் நின் சொல் இகந்து அறிவார் இலை நண்ணு தீம்சொல் நவின்ற புள் ஆதியா அண்ணல் நீக்கின் அஃது ஒட்டுவல் யான் என்றாள்

891.	காவில் வாழ்பவர் நால்வர் உளர் கரி போவர் பொன் அனையாய் எனக் கை தொழுது ஏவல் எம் பெருமான் சொன்னவாறு என்றாள் கோவை நித்திலம் மென் முலைக் கொம்பு அனாள்

892.	மங்கை நல்லவர் கண்ணும் மனமும் போன்று எங்கும் ஓடி இடறும் சுரும்புகாள் வண்டுகாள் மகிழ் தேன் இனங்காள் மது உண்டு தேக்கிடும் ஒண் மிஞிற்று ஈட்டங்காள்

893.	சோலை மஞ்ஞை சுரமை தன் சுண்ணமும் மாலை என்னும் மடமயில் சுண்ணமும் சால நல்லன தம்முளும் மிக்கன கோலம் ஆகக் கொண்டு உண்மின் எனச் சொன்னான்

894.	வண்ண வார் சிலை வள்ளல் கொண்டு ஆயிடை விண்ணில் தூவி இட்டான் வந்து வீழ்ந்தன சுண்ண மங்கை சுரமைய மாலைய வண்ணம் வண்டொடு தேன் கவர்ந்து உண்டவே

895.	தத்தும் நீர்ப் பவளத்து உறை நித்திலம் வைத்த போல் முறுவல் துவர் வாயினீர் ஒத்ததோ என நோக்கி நும் நங்கைமார்க்கு உய்த்து உரைமின் இவ்வண்ணம் எனச் சொன்னான்

896.	நீலம் நன்கு தெளித்து நிறம் கொளீஇக் கோலம் ஆக எழுதிய போல் குலாய் ஞாலம் விற்கும் புருவத்து நங்கை கண் போலும் வேலவனே புகழ்ந்தேன் என்றாள்

897.	சோலை அம் சுரும்பின் சுண்ணம் தேற்றிய தோன்றல் தன்னை வேல் ஐயம் படுத்த கண்ணார் தொழுதனர் விரைந்து போகி மாலைக்கு வென்றி கூற மழை இடிப்புண்டு ஓர் நாகம் ஆலையத்து அழுங்கி ஆங்கு மஞ்சரி அவலம் உற்றாள்

898.	திங்கள் அம் கதிர் செற்று உழக்கப்பட்ட பங்கயப் படு ஒத்து உளை பாவாய் நங்கை என்னொடு உரையாய் நனி ஒல்லே இங்கண் என்று அடி வீழ்ந்து இரந்திட்டாள்

899.	மாற்றம் ஒன்று உரையாள் மழை வள்ளல் என் ஏற்ற சுண்ணத்தை ஏற்பில என்ற சொல் தோற்று வந்து என் சிலம்பு அடி கை தொழ நோற்பல் நோற்றனை நீ என ஏகினாள்

900.	கன்னி மாநகர் கன்னியர் சூழ் தரக் கன்னி மாடம் அடையக் கடி மலர்க் கன்னி நீலக் கண் கன்னி நற்றாய்க்கு அவள் கன்னிக்கு உற்றது கன்னியர் கூறினார்

901.	கண்கள் கொண்ட கலப்பின ஆயினும் பெண்கள் கொண்ட விடா பிற செற்றம் என்று ஒண் கணாள் அவள் தாய் அவள் தந்தைக்குப் பண் கொள் தேமொழியால் பயக் கூறினாள்

902.	விண்ணில் திங்கள் விலக்குதல் மேயினார் எண்ணம் நும் மகள் எண்ணம் மற்று யாது எனில் கண்ணின் ஆடவர்க் காணினும் கேட்பினும் உண்ணலேன் இனி என்று உரை யாடினாள்

903.	இன்று நீர் விளையாட்டினுள் ஏந்திழை தொன்று சுண்ணத்தில் தோன்றிய வேறுபாடு இன்று என் ஆவிக்கு ஓர் கூற்றம் என நையா நின்று நீலக் கண் நித்திலம் சிந்தினாள்

904.	பட்டது என் நங்கைக்கு என்னப் பாசிழைப் பசும் பொன் அல்குல் மட்டு அவிழ் கோதை சுண்ணம் மாலையோடு இகலித் தோற்றாள் கட்டு அவிழ் கண்ணி நம்பி சீவகன் திறத்தில் காய்ந்தாள் அட்டும் தேன் அலங்கல் மார்ப அது பட்டது அறிமோ என்றாள்

905.	பள்ளி கொள் களிறு போலப் பரிவு விட்டு உயிர்த்து என் பாவை உள்ளிய பொருள் மற்று அஃதேல் ஓ பெரிது உவப்பக் கேட்டேன் வள் இதழ்க் கோதை மற்று நகரொடும் கடியுமேனும் வெள்ள நீள் நிதியின் இன்னே வேண்டிய விளைப்பல் என்றான்

906.	இன்னது ஓர் காலத்து இன்னான் ஒருமகள் இன்னது ஒன்றிற்கு இன்னது ஓர் இடத்தின் எல்லை ஆள் கடிந்து ஒழுகினாள் போல் இன்னது ஓர் நகரில் என்றாங்கு என் பெயர் நிற்க வேண்டும் இன்னது ஓர் ஆரம் தம்மோ என்று கொண்டு ஏகினானே

907.	வையகம் மூன்றும் விற்கும் மா மணி ஆரம் ஏந்திச் செய்கழல் மன்னற்கு உய்த்துத் தன் குறை செப்பலோடும் ஐ என மன்னன் ஏவ ஆள் வழக்கு அற்றது என்ப கைபுனை பாவை எல்லாம் கதிர் முலை ஆக்கினானே

908.	சென்று காலம் குறுகினும் சீவகன் பொன் துஞ்சு ஆகம் பொருந்தின் பொருந்துக அன்றி என் நிறை யார் அழிப்பார் எனா ஒன்று சிந்தையள் ஆகி ஒடுங்கினாள்

909.	இன்பக் காரணம் ஆம் விளையாட்டினுள் துன்பக் காரணமாய்த் துறப்பித்திடும் என்பதே நினைந்து ஈர் மலர் மாலை தன் அன்பினால் அவலித்து அழுதிட்டாள்

910.	தண் அம் தீம் புனல் ஆடிய தண் மலர் வண்ண வார் தளிர்ப் பிண்டியினான் அடிக்கு எண்ணி ஆயிரம் ஏந்து பொன் தாமரை வண்ண மா மலர் ஏற்றி வணங்கினாள்

911.	ஆசை மாக்களொடு அந்தணர் கொள்க என மாசை மாக் கடல் மன்னவன் ஆடலின் மீசை நீள் விசும்பில் தலைச் சென்றது ஓர் ஓசையால் சனம் ஒள்நிதி உண்டதே

912.	மகர வெல் கொடி மைந்தனை வாட்டிய சிகரச் செவ்வரைத் தீ நிறப் பொன் எயில் நிகர் இல் நேமிதன் நீள் நகர்க்கு ஆகு எனா நகரம் நால் இரு கோடி நயந்ததே

913.	உவா முதல் இரவலர்க்கு உடைமை உய்த்தவர் கவான் முதல் கூப்பிய கனக மாழையால் தவா வினை அடை கரை தயங்கு சிந்தை நீர் அவா எனும் உடை கடல் அடைக்கப் பட்டதே

914.	சீர் அரவச் சிலம்பு ஏந்தும் மென் சீறடி யார் அரவக் கழல் ஆடவ ரோடும் போர் அரவக் களம் போன்று பொன்னார் புனல் நீர் அரவம் விளைத்தார் நிகர் இல்லார்

915.	கார் விளையாடிய மின் அனையார் கதிர் வார் விளையாடிய மென் முலை மைந்தர் தார் விளையாட்டொடு தங்குபு பொங்கிய நீர் விளையாட்டு அணி நின்றதை அன்றே

916.	விடாக் களி வண்டு உண விரிந்த கோதையர் படாக் களி இள முலை பாய விண்ட தார்க் கடாக் களிற்று எறுழ் வலிக் காளை சீவகன் அடாக் களியவர் தொழில் காண ஏகினான்

917.	ஒன்றே உயிரை உடையீர் ஒருவிப் போமின் இவள் கண் அன்றே கூற்றம் ஆகி அருளாது ஆவி போழ்வது என்றே கலையும் சிலம்பும் இரங்க இன வண்டு ஆர்ப்பப் பொன் தோய் கொடியின் நடந்து புனல் சேர்பவளைக் காண்மின்

918.	அழல் செய் தடத்துள் மலர்ந்த அலங்கல் மாலை அதனை நிழல் செய் நீர் கொண்டு ஈர்ப்ப நெடுங் கண் இணையின் நோக்கிக் குழையும் பூணும் நாணும் கொழுநன் உவப்ப அணிக என்று இழை கொள் புனலுக்கு ஈயும் இளையோள் நிலைமை காண்மின்

919.	கோல நெடுங் கண் மகளிர் கூந்தல் பரப்பி இருப்பப் பீலி மஞ்ஞை நோக்கிப் பேடை மயில் என்று எண்ணி ஆலிச் சென்று புல்லி அன்மை கண்டு நாணிச் சோலை நோக்கி நடக்கும் தோகை வண்ணம் காண்மின்

920.	மின் ஒப்பு உடைய பைம் பூண் நீருள் வீழக் காணாள் அன்னப் பெடையே தொழுதேன் அன்னை கொடியள் கண்டாய் என்னை அடிமை வேண்டின் நாடித் தா என்று இறைஞ்சிப் பொன் அம் கொம்பின் நின்றாள் பொலிவின் வண்ணம் காண்மின்

921.	தூமம் கமழும் கோதை தொடுத்த துயரி முலையாத் தே மென் கீதம் பாலாச் சுரந்து திறத்தின் ஊட்டிக் காமக் குழவி வளர்ப்பக் கணவன் புனலுள் நீங்கிப் பூ மென் பொழிலுக்கு இவர்வான் புகற்சி காண்மின் இனிதே

922.	கடல் அம் பவளம் மணையில் கன பொன் கயிற்றில் காய்பொன் மடல் அம் கமுகின் ஊசல் மடந்தை ஆட நுடங்கி நடலை நடுவின் மகளிர் நூக்கப் பரிந்த காசு விடலில் விசும்பின் மின் போல் மின்னி வீழ்வ காண்மின்

923.	நான நீரில் கலந்து நலம் கொள் பூம் பட்டு ஒளிப்ப மேனி தோன்ற விளங்கி வெளிப் பட்டதற்கு நாணி மான மகளிர் போல மணி மேகலைகள் பேசாத் தானம் தழுவிக் கிடப்பச் செல்வோள் தன்மை காண்மின்

924.	தீம்பால் பசியின் இருந்த செவ்வாய்ச் சிறு பைங் கிளி தன் ஓம்பு தாய் நீர் குடைய ஒழிக்கும் வண்ணம் நாடிப் பாம்பால் என்ன வெருவிப் பைம்பொன் தோடு கழலக் காம்பு ஏர் தோளி நடுங்கிக் கரை சேர்பவளைக் காண்மின்

925.	துணை இல் தோகை மஞ்ஞை ஈயற்கு இவரும் வகை போல் மணி ஆர் வளை சேர் முன்கை வலனும் இடனும் போக்கி இணை இல் தோழிமார்கள் இறுமால் இடை என்று இரங்க அணி ஆர் கோதை பூம்பந்து ஆடும் அவளைக் காண்மின்

926.	திருவின் சாயல் ஒருத்தி சேர்ந்த கோலம் காண்பான் குருதித் துகிலின் உறையைக் கொழும் பொன் விரலின் நீக்கி அரவம் முற்றும் விழுங்கி உமிழும் பொழுதின் மதி போன்று உருவத் தெண் கணாடி காண்மின் தோன்றும் வகையே

927.	பலகை செம்பொன் ஆகப் பளிங்கு நாயாப் பரப்பி அலவன் ஆடும் வகை போல் அரும் பொன் கவறு அங்கு உருளக் குலவும் பவழ உழக்கில் கோதை புரளப் பாடி இலவம் போது ஏர் செவ்வாய் இளையோர் பொருவார்க் காண்மின்

928.	தீம் பால் அடிசில் அமிர்தம் செம் பொன் வண்ணப் புழுக்கல் ஆம் பால் அக்காரடலை அண்பல் நீர் ஊறு அமிர்தம் தாம் பாலவரை நாடித் தந்து ஊட்டு அயர்வார் சொரிய ஓம்பா நறு நெய் வெள்ளம் ஒழுகும் வண்ணம் காண்மின்

929.	அள்ளல் சேற்றுள் அலவன் அடைந்தாங்கு அனைய மெய்யின் கள் செய் கடலுள் இளமைக் கூம்பின் கடி செய் மாலை துள்ளு தூமக் கயிற்றில் பாய் செய்து உயரி நிதியம் உள்ளு காற்றா உழலும் காமக் கலனும் காண்மின்

930.	தாய் தன் கையின் மெல்லத் தண் என் குறங்கின் எறிய ஆய் பொன் அமளித் துஞ்சும் அணி ஆர் குழவி போலத் தோயும் திரைகள் அலைப்பத் தோடு ஆர் கமலப் பள்ளி மேய வகையில் துஞ்சும் வெள்ளை அன்னம் காண்மின்

931.	நீலத் துகிலில் கிடந்த நிழல் ஆர் தழல் அம்மணிகள் கோலச் சுடர்விட்டு உமிழக் குமரி அன்னம் குறுகிச் சால நெருங்கிப் பூத்த தடம் தாமரைப் பூ என்ன ஆலிச் சுடர்கள் கௌவி அழுங்கும் வண்ணம் காண்மின்

932.	வடிக் கண் மகளிர் வைத்த மரகத நல் மணிகள் ஒடிக்கச் சுடர் விட்டு உமிழ உழை அம் பிணை ஒன்று அணுகிக் கொடிப் புல் என்று கறிப்பான் நாவின் குலவி வளைப்பத் தொடிக் கண் பூவை நோக்கி நகுமாறு எளிதோ காண்மின்

933.	இவை இன்னனவும் பிறவும் எரி பொன் ஆர மார்பன் கவிஞர் மதியின் அகன்று காட்சிக்கு இனிய விழவில் சுவையின் மிகுதி உடைய சோர்வு இல் பொருள் ஒன்று அதுதான் நவைஇல் அகல நோக்கி நயந்த வண்ணம் மொழிவாம்

934.	அந்தணர்க்கு ஆக்கிய சோற்றுக் குவாலினை வந்து ஒரு நாய் கதுவிற்று அது கண்டு அவர் உய்ந்து இனிப் போதி எனக் கனன்று ஓடினர் சிந்தையில் நின்று ஒளிர் தீயன நீரார்

935.	கல்லொடு வன்தடி கையினர் காற்றினும் வல் விரைந்து ஓடி வளைத்தனர் ஆகிக் கொல்வது மேயினர் கொன்றிடு கூற்றினும் வல்வினையார் வலைப் பட்டதை அன்றே

936.	வேள்வியில் உண்டி விலக்கிய நீவிர்கள் ஆள் எனக்கு என்று அறைவதும் ஓரார் தாள் இற மூர்க்கர் அதுக்கலின் தண் துறை நீள் கயம் பாய்ந்து அது நீந்துத லோடும்

937.	மண் குடம் அல்லன மதியின் வெள்ளிய கள் குடக் கன்னியர் இருவரோடு உடன் துட்கென யாவரும் நடுங்கத் தூய்மை இல் உட்கு உடைக் களி மகன் ஒருவன் தோன்றினான்

938.	தோன்றிய புண் செய் வேலவற்குத் தூமது வான் திகழ் கொடி அனார் வெள்ளி வட்டகை ஊன்றி வாய் மடுப்ப ஓர் முழையுள் தீம் கதிர் கான்றிடு கதிர் மதி இரண்டு போன்றவே

939.	அழல் அம் பூ நறவார்ந்து அழல் ஊர் தரச் சுழலும் கண்ணினன் சோர்தரும் மாலையன் கழலன் காழகம் வீக்கிய கச்சையன் மழலைச் சொற்களின் வைது இவை கூறினான்

940.	புடைத்து என் நாயினைப் பொன்றுவித்தீர் உயிர் கடுக்கப் பேர்த்தனிர் தம்மின் கலாய்க்குறின் தடக்கை மீளிமை தாங்குமின் அன்று எனின் உடைப்பென் கள்குடம் என்று உரையாடினான்

941.	நல் வினை ஒன்றும் இலாதவன் நான் மறை வல்லவர் தம்மை வருத்தலின் வல்லே செல்சுடர் வேல் வல சீவக சாமி சென்று அல்லல் அகற்றி அருந்துயர் தீர்த்தான்

942.	மீண்டு அவர் ஏகுதலும் விடை அன்னவன் ஈண்டிய தோழரோடு எய்தினன் ஆகி மாண்ட எயிற்று எகினம் மறம் இல்லது காண்டலும் கட்கு இனியான் கலுழ்ந்திட்டான்

943.	நாய் உடம்பு இட்டு இவண் நந்திய பேர் ஒளிக் காய் கதிர் மண்டலம் போன்று ஒளி கால்வது ஓர் சேய் உடம்பு எய்துவை செல்கதி மந்திரம் நீ உடம்பட்டு நினைமதி என்றான்

944.	என்றலும் தன் செவியோர்த்து இரு கண்களும் சென்று உகு நீரொடு செம்மலை நோக்கி ஒன்றுபு வால் குழைத்து உள் உவப்பு எய்தலும் குன்று அனையான் பதம் கூற வலித்தான்

945.	நல் செய்கை ஒன்றும் இல்லார் நாள் உலக்கின்ற போழ்தின் முன் செய்த வினையின் நீங்கி நல்வினை விளைக்கும் வித்து மல் செய்து வீங்கு தோளான் மந்திரம் ஐந்தும் மாதோ தன் செய்கை தளிர்ப்பத் தாழ்ந்து ஆங்கு அதன் செவிச் செப்புகின்றான்

946.	உறுதி முன் செய்தது இன்றி ஒழுகினேன் என்று நெஞ்சில் மறுகல் நீ பற்றொடு ஆர்வம் விட்டிடு மரண அச்சத்து இறுகல் நீ இறைவன் சொன்ன ஐம் பத அமிர்தம் உண்டால் பெறுதி நல் கதியை என்று பெரு நவை அகற்றினானே

947.	மனத்திடைச் செறும்பு நீக்கி மறவலை ஆகி ஐந்தும் நினைத்திடு நின்கண் நின்ற நீல் நிற வினையின் நீங்கி எனைப் பகல் தோறும் விள்ளா இன்பமே பயக்கும் என்றாற்கு அனைப் பத அமிர்தம் நெஞ்சின் அயின்று விட்டு அகன்றது அன்றே

948.	பாடு பாணி முகம் எனும் பான்மையின் ஓடி ஆங்கு ஓர் உயர் வரை உச்சிமேல் கூடிக் கோலம் குயிற்றிப் படம் களைந்து ஆடு கூத்தரின் ஐ எனத் தோன்றினான்

949.	ஞாயில் சூடிய நல் நெடும் பொன் நகர்க் கோயில் வட்டம் எல்லாம் கொங்கு சூழ் குழல் வேயின் அன்ன மென் தோளியர் தோன்றி அங்கு ஆயினார் பரியாளம் அடைந்ததே

950.	மிடைந்த மா மணி மேகலை எந்து அல்குல் தடம் கொள் வெம் முலைத் தாமரை வாள் முகத்து அடைந்த சாயல் அரம்பையர் தம் உழை மடங்கல் ஏறு அனையான் மகிழ்வு எய்தினான்

951.	கற்ற ஐம் பதங்கள் நீராக் கருவினை கழுவப் பட்டு மற்று அவன் தேவன் ஆகி வான் இடு சிலையின் தோன்றி இற்ற தன் உடம்பும் இன்னா இடர் ஒழித்து இனியன் ஆகி உற்றவன் நிலையும் எல்லாம் ஓதியின் உணர்ந்து கண்டான்

952.	இரும்பின் நீர்மை கெடுத்து எரி தன் நிறத்து அரும் பொன் ஆக்கிய ஆர் உயிர்த் தோழனை விரும்பி விண் இறுத்து ஒய் எனத் தோன்றினான் சுரும்பு உண் கண்ணிச் சுதஞ்சணன் என்பவே

953.	ஓசனை நறும் புகை கமழ் ஒண்ணிலா வீசிய கதிர் பரந்து இமைக்கும் மேனியன் மாசு அறு மணிமுடி மிடைந்த மாலையன் பூசு உறு பருதியில் பொலிந்து தோன்றினான்

954.	குன்று எனத் திரண்ட தோளான் குறுகலும் குமரன் நோக்கி நின்றவன் நெடுங் கண் ஒன்றும் இமைப்பு இல நிழல் இல் யாக்கை அன்றியும் கண்ணி வாடாது அமரனே என்று தேறி நன்று அவன் வரவு கேட்பான் நம்பி நீ யாரை என்றான்

955.	குங்குமக் குவட்டின் வீங்கிக் கோலம் வீற்று இருந்த தோளாய் இங்கு நின் அருளில் போகி இயக்கருள் இறைவன் ஆகிச் சங்க வெண் மலையின் மற்றுச் சந்திர உதயத்தின் உச்சி அங்கு யான் உறைவல் எந்தை அறிக மற்று என்று சொன்னான்

956.	என்று அவன் உரைப்பக் கேட்டே இமயமும் நிகர்க்கல் ஆற்றாப் பொன் தரு மாரி வண்கைப் புரவலன் புகன்று நோக்கி வென்றவர் உலகம் பெற்ற வேந்து உடை இன்பம் எல்லாம் இன்று எனக்கு எதிர்ந்தது என்றான் எரி உமிழ்ந்து இலங்கும் வேலான்

957.	சூடுறு கழலினாற்குச் சுதஞ்சணன் இதனைச் சொன்னான் பாடல் வண்டு அரற்றும் பிண்டிப் பகவனது இறைமை போல மூடி இவ் உலகம் எல்லாம் நின் அடித் தருவல் இன்னே ஆடியுள் பாவை போல் நீ அணங்கியது அணங்க என்றான்

958.	வாளொடு வயவர் ஈண்டி வாரணத் தொழுவின் முற்றி மீளிமை செய்யின் வெய்ய நண்ப நின் நினைப்பது அல்லால் நாளொடு பக்கம் நைந்து வீழினும் வீழ்தல் இல்லாக் கோள் உடைக் கிழமை ஒப்பாய் குறைவு இலன் பிறவின் என்றான்

959.	இன் நிழல் இவரும் பூணான் இரு விசும்பு இவர்தல் உற்றுப் பொன் எழு அனைய தோளான் புல்லிக் கொண்டு இனைய கூறி நின் நிழல் போல நீங்கேன் இடர் வரின் நினைக்க என்று மின் எழூஉப் பறப்பது ஒத்து விசும்பு இவர்ந்து அமரன் சென்றான்

960.	சொல்லிய நன்மை இல்லாச் சுணங்கன் இவ் உடம்பு நீங்கி எல் ஒளித் தேவன் ஆகிப் பிறக்குமோ என்ன வேண்டா கொல் உலை அகத்து இட்டு ஊதிக் கூர் இரும்பு இரதம் குத்த எல்லை இல் செம் பொன் ஆகி எரி நிறம் பெற்றது அன்றே

961.	எரிமாலை வேல் நுதியின் இறக்கிக் காமன் அடு கணையால் திருமாலை வெம் முலை மேல் திளைக்கும் தேவர் திரு உறுக அருமாலை எண் வினையும் அகற்றி இன்பக் கடல் ஆக்கித் தரும் மாலை அல்லது யான் தலையின் தாழ்ந்து பணிவேனோ

962.	ஒன்று ஆய ஊக்க ஏர் பூட்டி யாக்கைச் செறு உழுது நன்று ஆய நல்விரதச் செந்நெல் வித்தி ஒழுக்க நீர் குன்றாமல் தாம் கொடுத்து ஐம் பொறியின் வேலி காத்து ஓம்பின் வென்றார் தம் வீட்டு இன்பம் விளைக்கும் விண்ணோர் உலகு ஈன்றே

963.	இத்தலை இவர்கள் ஏக இமயம் நட்டு அரவு சுற்றி அத்தலை அலற முந்நீர் கடைந்தவர் அரவம் ஒப்ப மைத் தலை நெடுங் கணாரும் மைந்தரும் மறலி ஆட மொய்த்து இள அன்னம் ஆர்க்கும் மோட்டிரும் பொய்கை புக்கார்

964.	கலந்து எழுதிரை நுண் ஆடைக் கடிக்கய மடந்தை காமர் இலங்கு பொன் கலாபத்து அல்குல் இரு கரைப் பரப்பும் ஆக அலர்ந்த தண் கமலத்து அம்போது அணிதக்க முகத்திற்கு ஏற்ப நலம் கெழு குவளை வாள் கண் நன் நுதல் நலத்தை உண்டார்

965.	தண்ணுமை முழவம் மொந்தை தகுணிச்சம் பிறவும் ஓசை எண்ணிய விரலோடு அம்கை புறம்கையின் இசைய ஆக்கித் திண்ணிதின் தெறித்தும் ஓவார் கொட்டியும் குடைந்தும் ஆடி ஒண் நுதல் மகளிர் தம்மோடு உயர் மிசை அவர்கள் ஒத்தார்

966.	சிவிறியின் மாறு தூயும் குங்குமம் எறிந்தும் தேங் கொள் உவறு நீர் உழக்கி ஓட்டி உடை புறம் கண்டு நக்குத் தவறு எனத் தாமம் பூட்டித் தருதிறை கொண்டும் இன்பத்து இவறினார் காம வெள்ளத்து ஏத்து அரும் தன்மையாரே

967.	சாந்து அகம் நிறைந்த தோணி தண்மலர் மாலைத் தோணி பூந் துகில் ஆர்ந்த தோணி புனை கலம் பெய்த தோணி கூந்தல் மா மகளிர் மைந்தர் கொண்டு கொண்டு எறிய ஓடித் தாம் திரைக் கலங்கள் போலத் தாக்குபு திரியும் அன்றே

968.	கலிவளர் களிறு கைந்நீர் சொரிவ போல் முத்த மாலை பொலிவொடு திவண்டு பொங்கிப் பூஞ்சிகை அலமந்து ஆடக் குலிக நீர் நிறைந்த பந்தின் கொம்பனார் ஓச்ச மைந்தர் மெலிவு கண்டு உவந்து மாதோ விருப்பொடு மறலினாரே

969.	வண்ண ஒண் சுண்ணம் பட்டும் மாலையும் சாந்தும் ஏந்தி எண் அருந் திறத்து மைந்தர் எதிர் எதிர் எறிய ஓடி விண் இடை நுடங்கு மின்னும் மீன்களும் பொருவ போல மண் இடை அமரர் கொண்ட மன்றல் ஒத்து இறந்தது அன்றே

970.	உரைத்த வெண்ணெயும் ஒள் நறும் சுண்ணமும் அரைத்த சாந்தமும் நானமும் மாலையும் நுரைத்து நோன் சிறை வண்டொடு தேன் இனம் இரைத்து நீர் கொழித்து இன்பம் இறந்ததே

971.	கத்தி கைக் கண்ணி நெற்றிக் கை தொழு கடவுள் அன்ன வித்தக இளையர் எல்லாம் விழுமணிக் கலங்கள் தாங்கி முத்து அணிந்து ஆவி ஊட்டி முகிழ் முலை கச்சின் வீக்கிப் பித்திகை பிணையல் சூழ்ந்து பெண் கொடி பொலிந்த அன்றே

972.	திருந்து பொன் தேரும் செம் பொன் சிவிகையும் மிடைந்து தெற்றிக் கருங் கயக் களிறும் மாவும் கால் இயல் பிடியும் ஈண்டி நெருங்குபு மள்ளர் தொக்கு நெடுவரைத் தொடுத்த வெள்ளம் கருங் கடற்கு இவர்ந்த வண்ணம் கடிநகர்க்கு எழுந்த அன்றே

973.	கடல் எனக் காற்று எனக் கடுங் கண் கூற்று என உடல் சின உரும் என ஊழித் தீ எனத் தொடர் பிணி வெளில் முதல் முருக்கித் தோன்றியது அடல் அருங் கடாக் களிற்று அசனி வேகமே

974.	பொருது இழி அருவி போன்று பொழி தரு கடாத்தது ஆகிக் குருதி கொள் மருப்பிற்று ஆகிக் குஞ்சரம் சிதைந்தது என்னக் கருதிய திசைகள் எல்லாம் கண்மிசைக் கரந்த மாந்தர் பருதியின் முன்னர்த் தோன்றா மறைந்த பல் மீன்கள் ஒத்தார்

975.	கருந்தடங் கண்ணி தன்மேல் காமுகர் உள்ளம் போல இருங் களிறு எய்த ஓடச் சிவிகை விட்டு இளையர் ஏக அரும் பெறல் அவட்குத் தோழி ஆடவர் இல்லையோ என்று ஒருங்கு கை உச்சிக் கூப்பிக் களிற்று எதிர் இறைஞ்சி நின்றாள்

976.	என்னைக் கொன்று இவள் கண் ஓடும் எல்லையில் ஒருவன் தோன்றி இன் உயிர் இவளைக் காக்கும் அன்று எனில் என்கண் மாய்ந்தால் பின்னைத் தான் ஆவது ஆக என்று எண்ணிப் பிணை கொள் நோக்கி மின்னுப் போல் நுடங்கி நின்றாள் வீததை பொன் கொம்பு ஒப்பாள்

977.	மணி இரு தலையும் சேர்த்தி வான் பொனின் இயன்ற நாணால் அணி இருங் குஞ்சி ஏறக் கட்டியிட்டு அலங்கல் சூழ்ந்து தணி அருந் தோழர் சூழத் தாழ் குழை திருவில் வீசப் பணி வரும் குருசில் செல்வான் பாவையது இடரைக் கண்டான்

978.	பெண் உயிர் அவலம் நோக்கிப் பெருந்தகை வாழ்வில் சாதல் எண்ணினன் எண்ணி நொய்தா இனமலர் மாலை சுற்றா வண்ணப் பொன் கடகம் ஏற்றா வார் கச்சில் தானை வீக்கா அண்ணல் அம் களிற்றை வையா ஆர்த்து மேல் ஓடினானே

979.	குண்டலம் குமரன் கொண்டு குன்றின்மேல் விழும் மின்போல் ஒண் திறல் களிற்றின் நெற்றி எறிந்து தோடு ஒலித்து வீழ மண்டில முத்தும் தாரும் மாலையும் குழலும் பொங்க விண்டலர் கண்ணி சிந்த மின்னில் சென்று எய்தினானே

980.	படம் விரி நாகம் செற்றுப் பாய் தரு கலுழன்போல மடவரல் அவளைச் செற்று மதக் களிறு இறைஞ்சும் போழ்தில் குடவரை நெற்றி பாய்ந்த கோளரி போன்று வேழத்து உடல் சினம் கடவக் குப்புற்று உரும் என உரறி ஆர்த்தான்

981.	கூற்று என முழங்கிக் கையால் கோட்டு இடைப் புடைப்பக் காய்ந்து காற்று என உரறி நாகம் கடாம் பெய்து கனலின் சீறி ஆற்றல் அம் குமரன் தன் மேல் அடு களிறு ஓட அஞ்சான் கோல் தொடிப் பாவை தன்னைக் கொண்டு உயப் போமின் என்றான்

982.	மதியினுக்கு இவர்ந்த வேக மாமணி நாகம் வல்லே பதி அமை பருதி தன் மேல் படம் விரித்து ஓடி ஆங்குப் பொதி அவிழ் கோதை தன் மேல் பொருகளிறு அகன்று பொன்தார்க் கதி அமை தோளினானை கையகப் படுத்தது அன்றே

983.	கையகப் படுத்தலோடும் கார்மழை மின்னின் நொய்தா மொய் கொளப் பிறழ்ந்து முத்தார் மருப்பு இடைக் குளித்துக் கால்கீழ் ஐயென அடங்கி வல்லான் ஆடிய மணி வட்டு ஏய்ப்பச் செய் கழல் குருசில் ஆங்கே கரந்து சேண் அகற்றினானே

984.	மல்லல் நீர் மணி வண்ணனைப் பண்டு ஓர் நாள் கொல்ல ஓடிய குஞ்சரம் போன்றது அச் செல்வன் போன்றனன் சீவகன் தெய்வம் போல் பில்கும் மும்மத வேழம் பெயர்ந்ததே

985.	ஒரு கை இரு மருப்பின் மும் மதத்தது ஓங்கு எழில் குன்று அனைய வேழம் திருகு கனை கழல் கால் சீவகன் வென்று இளையாட்கு உடைந்து தேனார் முருகு கமழ் அலங்கல் முத்து இலங்கும் மார்பினன் ஐந்நூற்று நால்வர் அருகு கழல் பரவத் தனியே போய் உய்யானம் அடைந்தான் அன்றே

986.	மணி செய் கந்து போல் மருள வீங்கிய திணி பொன் தோளினான் செல்லல் நீக்கிய அணி பொன் கொம்பினை அழுங்கல் என்று தன் தணிவு இல் காதலார் தாம் கொடு ஏகினார்

987.	முழங்கு தெண் திரை மூரி நீள் நிதி வழங்க நீண்ட கை வணிகர்க்கு ஏறு அனான் விழுங்கு காதலாள் வேல் கண் பாவை தாய் குழைந்த கோதையைக் கண்டு கூறினாள்

988.	நெய் பெய் நீள் எரி நெற்றி மூழ்கிய கை செய் மாலை போல் கரிந்து பொன்நிறம் நைய வந்தது என் நங்கைக்கு இன்று என உய்தல் வேட்கையால் உரைத்தல் ஓம்பினார்

989.	முருகு விண்டு உலாம் முல்லைக் கத்திகை பருகி வண்டு உலாம் பல் குழலினாள் வருக என்று தாய் வாள் கண் நீர் துடைத்து உருகும் நுண் இடை ஒசியப் புல்லினாள்

990.	கடம்பு சூடிய கன்னி மாலை போல் தொடர்ந்து கைவிடாத் தோழி மாரொடும் குடங்கை உண்கணாள் கொண்ட பண்ணையுள் அடைந்த துன்பம் என்று அறிவின் நாடினாள்

991.	கம்மப் பல் கலம் களைந்து கண்டு தெறூஉம் விம்மப் பல்கலம் நொய்ய மெய் அணிந்து அம் மென் மாலையும் அடைச்சி குங்குமம் கொம்மை மட்டித்தார் கொடி அனாளையே

992.	அம் பொன் வள்ளத்துள் அமிர்தம் ஏந்தும் எம் கொம்பின் அவ்வையைக் கொணர்மின் சென்று எனப் பைம் பொன் அல்குலைப் பயிரும் பைங்கிளி செம்பொன் கொம்பின் எம் பாவை செல்க என்றாள்

993.	நிறத்து எறிந்து பறித்த நிணம் கொள் வேல் திறத்தை வெளவிய சேய் அரிக் கண்ணினாள் பிறப்பு உணர்ந்தவர் போல் தமர் பேச்சு எலாம் வெறுத்து யாவையும் மேவலள் ஆயினாள்

994.	குமரி மா நகர்க் கோதை அம் கொம்பு அனாள் தமரின் நீங்கிய செவ்வியுள் தாமரை அமரர் மேவரத் தோன்றிய அண்ணல் போல் குமரன் ஆக்கிய காதலின் கூறினாள்

995.	கலத்தல் காலம் கல்லூரி நல் கொட்டிலா முலைத் தடத்து இடை மொய் எருக் குப்பையா இலக்கம் என் உயிரா எய்து கற்குமால் அலைக்கும் வெம் சரம் ஐந்து உடையான் அரோ

996.	பூமியும் பொறை ஆற்ற அருந் தன்மையால் வேம் என் நெஞ்சமும் வேள்வி முளரி போல் தாம மார்பனைச் சீவகச் சாமியைக் காமனைக் கடிதே தம்மின் தேவிர்காள்

997.	கையினால் சொலக் கண்களின் கேட்டிடும் மொய்கொள் சிந்தையின் மூங்கையும் ஆயினேன் செய்தவம் புரியாச் சிறியார்கள் போல் உய்யல் ஆவது ஓர் வாயில் உண்டாம் கொலோ

998.	கண்ணும் வாள் அற்ற கைவளை சோருமால் புண்ணும் போன்று புலம்பும் என் நெஞ்சு அரோ எண் இல் காமம் எரிப்பினும் மேல் செலாப் பெண்ணின் மிக்கது பெண் அலது இல்லையே

999.	சோலை வேய் மருள் சூழ் வளைத் தோளி தன் வேலை மாக் கடல் வேட்கை மிக்கு ஊர்தர ஓலை தாழ் பெண்ணை மா மடல் ஊர்தலைக் கால வேல் தடங் கண்ணி கருதினாள்

1000.	உய்யுமாறு உரை உன்னை அல்லால் இலேன் செய்ய வாய்க் கிளியே சிறந்தாய் என நையல் நங்கை இந் நாட்டு அகத்து உண்டு எனில் தையலாய் சமழாது உரை என்றதே

1001.	தெளி கயம் அம் மலர் மேல் உறை தேவியின் ஒளியும் சாயலும் ஒப்புமை இல்லவள் களிகொள் காமத்தில் கையறவு எய்தித் தன் கிளியைத் தூது விட்டான் கிளந்து என்பவே

1002.	பூணொடு ஏந்திய வெம் முலைப் பொன் அனாள் நாணும் தன் குலனும் நலம் கீழ்ப்பட வீணை வித்தகன் காணிய விண்படர்ந்து ஆணுப் பைங்கிளி ஆண்டுப் பறந்ததே

1003.	கூட்டினான் மணிபல தெளித்துக் கொண்டவன் தீட்டினான் கிழிமிசைத் திக வாள்நுதல் வேட்ட மால் களிற்று இடை வெருவி நின்றது ஓர் நாட்டமும் நடுக்கமும் நங்கை வண்ணமே

1004.	நெகிழ்ந்து சோர் பூந்துகில் நோக்கி நோக்கியே மகிழ்ந்து வீழ் மணிக் குழல் மாலை கால் தொடும் முகிழ்ந்து வீங்கு இள முலை முத்தம் தைவரும் புகழ்ந்து தன் தோள்களில் புல்லும் மெல்லவே

1005.	படை மலர் நெடுங் கணாள் பரவை ஏந்து அல்குல் மிடை மணி மேகலை நோற்ற வெம் தொழில் புடை திரள் வன முலைப் பூணும் நோற்றன அடிமலர்த் தாமரைச் சிலம்பு நோற்றவே

1006.	மின் அணங்குறும் இடை மேவர் சாயலுக்கு இன்னணம் இறைமகன் புலம்ப யாவதும் தன் அணங்கு உறு மொழித் தத்தை தத்தையை மன் அணங்கு உறலொடு மகிழ்ந்து கண்டதே

1007.	ஆடும் பாம்பு எனப் புடை அகன்ற அல்குல் மேல் சூடிய கலைப்புறம் சூழ்ந்த பூந்துகில் ஓடிய எரி வளைத்து உருவ வெண் புகை கூடி மற்று அதன் புறம் குலாய கொள்கைத்தே

1008.	கொன்வளர் குவிமுலைக் கோட்டில் தாழ்ந்தன மின் வளர் திரள் வடம் விளங்கு பைங்கதிர் இன் வளர் இளம் பிறை எழுதப் பட்டன பொன் வளர் செப்பின் மேல் பொலிந்த போன்றவே

1009.	குண்டலம் ஒரு புடை குலாவி வில்லிட விண்டு அலர்ந்து ஒருபுடை தோடு மின்செய் மண்டலம் நிறைந்தது ஓர் மதியம் அன்னதே ஒண் தொடி திருமுகத்து உருவ மாட்சியே

1010.	பூண் நிறம் முலையவள் பொருவில் பூ நுதல் மாண் நிறக் கருங்குழல் மருங்கில் போக்கிய நாள் நிறம் மிகுகதிர்ப் பட்டம் நல் ஒளி வாள் நிறம் மின் இருள் வளைத்தது ஒத்ததே

1011.	கடி கமழ் பூஞ் சிகை காமர் மல்லிகை வடிவுடை மாலை கால் தொடர்ந்து வாய்ந்தது நடு ஓசிந்து ஒல்கிய நாறும் மா மலர்க் கொடியின் மேல் குயில் குனிந்து இருந்தது ஒத்ததே

1012.	சிலம்பொடு மேகலை மிழற்ற தேனினம் அலங்கல் உண்டு யாழ் செயும் அம் பொன் பூங்கொடி நலம்பட நல்நடை கற்றது ஒக்கும் இவ் இலங்கு அரித் தடங் கணாள் யாவள் ஆம் கொலோ

1013.	யாவளே ஆயினும் ஆக மற்று இவள் மேவிய பொருளொடு மீண்ட பின் அலால் ஏவலால் சேர்கலேன் என்று பைங்கிளி பூ அலர் சண்பகம் பொருந்திற்று என்பவே

1014.	மதுக் களி நெடுங் கணாள் வான் பொன் கிண்கிணி ஒதுககிடை மிழற்றச் சென்று எய்தி ஊன் கவர் கதக் களி வேலினான் கண்டு காமநீர்ப் புதுத் தளிர் அனையவள் புலந்து நோக்கினாள்

1015.	இது என உருஎன இயக்கி என்றலும் புதிது இது பூந் துகில் குழல்கள் சோர்தலால் மது விரி கோதை அம் மாலை நின்மனம் அது முறை இயக்கலின் இயக்கி ஆகுமே

1016.	முளைத்து எழு மதியம் முத்து அரும்பி யாங்கு என விளைத்தது திருமுகம் வியர்ப்பு வெம் சிலை வளைத்தன புருவமும் முரிந்த வல்லையே கிளைக் கழுநீர்க் கணும் சிவப்பில் கேழ்த்தவே

1017.	பாவை நீ புலவியில் நீடல் பாவியேற்கு ஆவி ஒன்று இரண்டு உடம்பு அல்லது ஊற்றுநீர்க் கூவல் வாய் வெண்மணல் குறுகச் செல்லுமே மேவிப் பூங் கங்கையுள் விழைந்த அன்னமே

1018.	பேரினும் பெண்டிரைப் பொறாது சீறுவாள் நேர் மலர்ப் பாவையை நோக்கி நெய் சொரி கூர் அழல் போல்வது ஓர் புலவி கூர்ந்ததே ஆர்வுறு கணவன் மாட்டு அமிர்தின் சாயற்கே

1019.	புலந்தவள் கொடி என நடுங்கிப் பொன் அரிச் சிலம்பொடு மேகலை மிழற்றச் சென்னி மேல் அலங்கல் வாய் அடிமலர் அணிந்து குண்டலம் இலங்கப் பேர்ந்து இன மலர் சிதறி ஏகினாள்

1020.	துனிப்பு உறு கிளவியால் துணைவி ஏகலும் இனிப் பிறர்க்கு இடம் இலை எழுவல் ஈங்கு எனாக் கனிப்பு உறு சொல் அளைஇப் பறந்து காளை தன் பனிக் கதிர்ப் பகைமலர்ப் பாதம் சேர்ந்ததே

1021.	வாழ்க நின் கழல் அடி மைந்த என்னவே தோழியர் சுவாகதம் போதுக ஈங்கு எனச் சூழ்மணி மோதிரம் சுடர்ந்து வில் இட யாழ் அறி வித்தகன் அங்கை நீட்டினான்

1022.	பொன் இயல் குரும்பையின் பொலிந்த வெம் முலைக் கன்னியர் தூதொடு காமர் பைங்கிளி முன்னமே வந்து என முறுவல் நோக்கமோடு என்னை கொல் வரவு என இனிய செப்பினான்

1023.	மையல் அம் களிற்றொடு பொருத வண்புகழ் ஐயனைச் செவ்வி கண்டு அறிந்து வம் எனப் பை அரவு அல்குல் எம்பாவை தூதொடு கை இலங்கு எஃகினாய் காண வந்ததே

1024.	வெஞ்சின வேழம் உண்ட வெள்ளிலின் வெறியம் ஆக நெஞ்சமும் நிறையும் நீல நெடுங் கணால் கவர்ந்த கள்வி அஞ்சனத் துவலை ஆடி நடுங்கினாள் நிலைமை என்னை பைஞ் சிறைத் தத்தை என்னப் பசுங்கிளி மொழியும் அன்றே

1025.	பூ அணை அழலின் மேல் சேக்கும் பொன் செய் தூண் பாவை தான் பொருந்துபு நிற்கும் பல் பல்கால் ஆவியா அழல் என உயிர்க்கும் ஐ என மேவிப் பூ நிலமிசை இருக்கும் மெல்லவே

1026.	பணித் தகு கோலமும் பந்தும் பார்ப்புறாள் மணிக் கழங்கு ஆடலள் மாமை தான் விளர்த்து அணித் தகை யாழினோடு அமுதம் விட்டு ஒரீஇத் துணைப் பெரு மலர்க் கணில் துயிலும் நீங்கினாள்

1027.	திருந்து வேல் சீவக சாமியோ எனும் கருங் கடல் வெள் வளை கழல்பவோ எனும் வருந்தினேன் மார்புறப் புல்லு வந்து எனும் பொருந்து பூங் கொம்பு அன பொருவின் சாயலே

1028.	கன்னியர் உற்றநோய் கண் அனார்க்கும் அஃது இன்னது என்று உரையலர் நாணின் ஆதலான் மன்னும் யான் உணரலேன் மாதர் உற்ற நோய் துன்னி நீ அறிதியோ தோன்றல் என்றதே

1029.	புள்ளின் வாய் உரை கேட்டலும் பொன் செய்வேல் எள்ளி நீண்ட கண்ணாள் திறத்து இன்னுரை உள்ளினார் உழைக் கண்டது ஒத்தான் அரோ வள்ளல் மாத் தடிந்தான் அன்ன மாண்பினான்

1030.	சொல் மருந்து தந்தாய் சொல்லு நின் மனத்து என் அமர்ந்தது உரைத்துக் கொள் நீ என வில் நிமிர்ந்த நின் வீங்கு எழில் தோள் அவட்கு இன் மருந்து இவை வேண்டுவல் என்றதே

1031.	பொன் குன்று ஆயினும் பூம் பழனங்கள் சூழ் நெல் குன்று ஆம் பதி நேரினும் தன்னை யான் கல் குன்று ஏந்திய தோள் இணை கண் உறீஇச் சொல் குன்றா புணர்கேன் சொல்லு போ என்றான்

1032.	சேலை வென்ற கண்ணாட்கு இவை செப்ப அரிது ஓலை ஒன்று எழுதிப் பணி நீ என மாலை மார்பன் கொடுப்பத் தினைக் குரல் ஓலையோடு கொண்டு ஓங்கிப் பறந்ததே

1033.	திருந்து கோதைச் சிகழிகைச் சீறடி மருந்தின் சாயல் மணம் கமழ் மேனியாள் பொருந்து பூம் பொய்கைப் போர்வையைப் போர்த்து உடன் கருங் கண் பாவை கவின் பெற வைகினாள்

1034.	மறம் கொள் வெம் கதிர் வேலவன் வார் கழல் கறங்க ஏகித் தன் காதலி ஊடலை உறைந்த ஒண் மலர்ச் சென்னியின் நீக்கினான் நிறைந்தது இன்ப நெடுங் கணிக்கு என்பவே

1035.	தன் துணைவி கோட்டியினின் நீங்கித் தனி இடம் பார்த்து இன் துணைவன் சேர்வான் இருந்தது கொல் போந்தது கொல் சென்றது கொல் சேர்ந்தது கொல் செவ்வி அறிந்து உருகும் என் துணைவி மாற்றம் இஃது என்றது கொல் பாவம்

1036.	செந் தார்ப் பசுங் கிளியார் சென்றார்க்கு ஓர் இன் உரைதான் தந்தாரேல் தந்தார் என் இன் உயிர் தாம் தாராரேல் அந்தோ குணமாலைக்கு ஆ தகாது என்று உலகம் நொந்து ஆங்கு அழ முயன்று நோற்றானும் எய்துவனே

1037.	சென்றார் வரைய கருமம் செரு வேலான் பொன் தாங்கு அணி அகலம் புல்லப் பொருந்துமேல் குன்றாது கூடுக எனக் கூறி முத்த ஆர் மணல் மேல் அன்று ஆங்கு அணி இழையாள் ஆழி இழைத்தாளே

1038.	பாக வரை வாங்கிப் பழுதாகின் பாவியேற்கு ஏகுமால் ஆவி என நினைப்பப் பைங்கிளி யார் மாகமே நோக்கி மடவாளே அவ்விருந்தாள் ஆகும் யான் சேர்வல் எனச் சென்று அடைந்ததே

1039.	கண்டாள் நெடிது உயிர்த்தாள் கை தொழுதாள் கை அகத்தே கொண்டாள் தினைக் குரல்தான் சூடினாள் தாழ் குழல் மேல் நுண் தார்ப் பசுங்கிளியை நோவ அகட்டு ஒடுக்கி வண் தாரான் செவ்வி வாய்க் கேட்டாள் தன் மெய் மகிழ்ந்தாள்

1040.	தீம் பால் அமிர்து ஊட்டிச் செம் பொன் மணிக் கூட்டில் காம்பு ஏர் பணைத் தோளி மென் பறவை கண் படுப்பித்து ஆம்பால் மணி நாம மோதிரம் தொட்டு ஐ என்னத் தேம்பா எழுத்து ஓலை செவ்வனே நோக்கினாள்

1041.	கொடுஞ் சிலையான் ஓலை குண மாலை காண்க அடுந் துயரம் உள் சுட வெந்து ஆற்றாதேன் ஆற்ற விடுந்த சிறு கிளியால் விம்மல் நோய் தீர்ந்தேன் நெடுங் கணாள் தானும் நினைவு அகல்வாள் ஆக

1042.	ஈட்டம் சால் நீள் நிதியும் ஈர்ங் குவளைப் பைந் தடம் சூழ் மோட்டு வளம் சுரக்கும் ஊரும் முழுது ஈந்து வேட்டார்க்கு வேட்டனவே போன்று இனிய வேய் மென்தோள் பூட்டார் சிலை நுதலாள் புல்லாது ஒழியேனே

1043.	குங்குமம் சேர் வெம் முலைமேல் கொய்தார் வடுப் பொறிப்பச் செங் கயல் கண் வெம் பனியால் சிந்தை எரி அவித்து மங்கை மகிழ உறையேனேல் வாள் அமருள் பங்கப் பட்டார் மேல் படை நினைந்தேன் ஆக என்றான்

1044.	நூல் புடைத்தால் போல் கிடந்த வித்தகம் சேர் நுண் வரிகள் பால் மடுத்துத் தீம் தேன் பருகுவாள் போல் நோக்கிச் சேல் படுத்த கண்ணீர் சுமந்து அளைஇ மெய்ம் மகிழ்ந்து மால் படுத்தான் மார்பில் மணந்தாளே போல் மகிழ்ந்தாள்

1045.	பால் அவியும் பூவும் புகையும் படு சாந்தும் கால் அவியாப் பொன் விளக்கும் தந்து உம்மைக் கை தொழுவேன் கோல் அவியா வெம் சிலையான் சொல் குன்றான் ஆக எனவே நூல் அவையார் போல் நீங்கள் நோக்குமினே என்றாள்

1046.	மவ்வல் அம் குழலினாளை மதி உடன் படுக்கல் உற்றுச் செவ்வியுள் செவிலி சொல்லும் சிலை இவர் நுதலினாய் நின் அவ்வைக்கு மூத்த மாமன் ஒரு மகற்கு இன்று உன் தாதை நவ்வியம் பிணை கொள் நோக்கி நகை முக விருந்து செய்தான்

1047.	பண்டியால் பண்டி செம்பொன் பல்வளை பரியம் ஆகக் கொண்டு வந்து அடிமை செய்வான் குறை உறுகின்றது அன்றிக் கண்டவர் கடக்கல் ஆற்றாக் கிழிமிசை உருவு தீட்டி வண்டு இமிர் கோதை நின்னை வழிபடும் நாளும் என்றாள்

1048.	மைத்துனன் வனப்பின் மிக்கான் வளர் நிதிக் கிழவன் காளை உத்தமன் உனது நாமம் அல்லது ஒன்று உரைத்தல் தேற்றான் இத்திறத்து இவன்கண் நின்னை எண்ணினார் என்னலோடும் தத்தை அம் கிளவி கையால் செவி முதல் அடைச்சிச் சொன்னாள்

1049.	மணி மதக் களிறு வென்றான் வருத்தச் சொல் கூலி ஆக அணி மதக் களிறு அனானுக்கு அடிப் பணி செய்வது அல்லால் துணிவது என் சுடு சொல் வாளால் செவி முதல் ஈரல் என்றாள் பணிவரும் பவளப் பாவை பரிவு கொண்டு அனையது ஒப்பாள்

1050.	கந்துகப் புடையில் பொங்கும் கலினமா வல்லன் காளைக்கு எந்தையும் யாயும் நேரார் ஆய் விடின் இறத்தல் ஒன்றோ சிந்தனை பிறிது ஒன்று ஆகிச் செய் தவம் முயறல் ஒன்றோ வந்ததால் நாளை என்றாள் வடு எனக் கிடந்த கண்ணாள்

1051.	தேன் நெய் போன்று இனிய சொல்லாள் சிறு முதுக் குறைமை கேட்டே ஊன் நைந்து உருகிக் கைத்தாய் உள் நிறை உவகை பொங்க ஆன் நெய் பாற்கு இவர்ந்தது ஒத்தது அழேற்க என் பாவை என்று தானையால் தடம் கண் நீரைத் துடைத்து மெய் தழுவிக் கொண்டாள்

1052.	துகள் மனத்து இன்றி நோற்ற தொல் வினைப் பயத்தின் அன்றே தகண் இலாக் கேள்வியான் கண் தங்கியது என்று பின்னும் மகள் மனம் குளிர்ப்பக் கூறி மறுவலும் புல்லிக் கொண்டு ஆங்கு அகல் மனைத் தாய்க்குச் சொன்னாள் அவளும் தன் கேட்குச் சொன்னாள்

1053.	வினையமா மாலை கேள்வன் குபேர மித்திரற்குச் சொல்ல அனையதே பட்டது என்றால் ஐயனே நங்கைக்கு ஒத்தான் வனையவே பட்ட போலும் மணி மருள் முலையி னாளைப் புனையவே பட்ட பொன் தார்ப் புண்ணியற்கு ஈதும் என்றான்

1054.	கற்றார் மற்றும் கட்டுரை வல்லார் கவி என்னும் நல்தேர் மேலார் நால்வரை விட்டாற்கு அவர் சென்றார் சுற்றார் வல் வில் சூடுறு செம் பொன் கழல் நாய்கன் பொன் தார் மார்பீர் போதுமின் என்று ஆங்கு எதிர் கொண்டான்

1055.	சீந்தா நின்ற தீமுக வேலான் மணிச் செப்பின் ஈந்தான் கொண்டார் இன்முக வாசம் எரி செம்பொன் காந்தா நின்ற கற்பகம் அன்னீர் வரப் பெற்றேன் சேர்ந்தேன் இன்றே வீடு என நாய்கற்கு அவர் சொன்னார்

1056.	யாம் மகள் ஈதும் நீர் மகள் கொள்மின் என யாரும் தாம் மகள் நேரார் ஆயினும் தண் என் வரை மார்பில் பூமகள் வைகும் புண்ணியப் பொன் குன்று அனையயானுக்கு யாம் மகள் நேர்ந்தேம் இன்று என நாய்கற்கு அவர் சொன்னார்

1057.	சுற்றார் வல்வில் சூடுறு செம் பொன் கழலாற்குக் குற்றேல் செய்தும் காளையும் யானும் கொடியாளை மல் சேர் தோளான் தன் மருமானுக்கு அருள் செய்யப் பெற்றேன் என்னப் பேசினன் வாசம் கமழ் தாரான்

1058.	விடை சூழ் ஏற்றின் வெல் புகழான் தன் மிகு தாதை கடல் சூழ் வையம் கைப் படுத்தான் போன்று இது கூறக் குடர் சூழ் கோட்ட குஞ்சரம் வென்ற வகையும் அப் படர் சூழ் நெஞ்சின் பாவைதன் பண்பும் அவர் சொன்னார்

1059.	மறையார் வேள்வி மந்திரச் செந்தீக் கொடியே போல் குறையாக் கற்பில் சீவகன் தாயும் கொலை வேல் கண் பொறை ஒன்று ஆற்றாப் போது அணி பொன் கொம்பு அனையாளை நறையார் கோதை நன்று என இன்புற்று எதிர் கொண்டாள்

1060.	பொன் கச்சு ஆர்த்த பூண் அணி பொம்மல் முலையாளை அற்கச் செய்த யாப்பினர் ஆகி அவண் வந்தார் பொற்பக் கூறிப் போகுதும் என்றார்க்கு எழுக என்றார் வற்கம் இட்ட வண் பரி மாவின் அவர் சென்றார்

1061.	மடந்தை திறத்தின் இயைய அம் மகள் கூறி வந்தார் விடம் தைத்த வேலாற்கு உரைத்தார்க்கு அவன் மெய்ம் மகிழ்ந்தான் நுடங்கும் கொடி போல்பவள் நூபுரம் ஆர்ப்ப வந்து தடம் கண்ணவள் தாய் அது கேட்டலும் தக்கது என்றாள்

1062.	திருவிற்கு அமைந்தான் திசை பத்தும் அறிந்த தொல்சீர் உருவிற்கு அமைந்தாற்கு அமைந்தாள் என யாரும் ஒட்டப் பெருகும் கணியின் கணி பேசிய பேது இல் நாளால் பருகற்கு அமைந்த அமிர்தின் படர் தீர்க்கல் உற்றார்

1063.	கரை கொன்று இரங்கும் கடலில் கலி கொண்டு கல் என் முரசம் கறங்க முழவு விம்ம வெண் சங்கம் ஆர்ப்பப் பிரசம் கலங்கிற்று என மாந்தர் பிணங்க வேட்டான் விரை சென்று அடைந்த குழலாளை அவ் வேனிலானே

1064.	மழை மொக்குள் அன்ன வருமென் முலை மாதர் நல்லார் இழை முற்று அணிந்தார் எழு நூற்றவர் கோடி செம்பொன் கழை முற்று தீம் தேன் கரும்பு ஆர் வயல் ஐந்து மூதூர் குழை முற்று காதின் மணிக் கொம்பொடு நாய்கன் ஈந்தான்

1065.	கண்ணார் கதிர் மென் முலைக் காம்பு அடும் மென்தோள் விண்ணோர் உலகினொடும் இந் நிலத்து இல்லாப் பெண்ணார் அமிர்தே அவன் பெற்ற அமிர்தே பண்ணார் கிளவிப் பவழம் புரை செவ்வாய்க்

1066.	தேதா என வண்டொடு தேன் வரி செய்யப் போது ஆர் குழலாள் புணர் மென் முலை பாயத் தாது ஆர் கமழ் தார் மதுவிண்டு துளிப்ப ஈதாம் அவர் எய்திய இன்பம் அதே

1067.	முந்நீர்ப் பவளத்து உறை நித்தில முத்தம் அந்நீர் அமிர்து ஈன்று கொடுப்ப அமர்ந்தான் மைந்நீர் நெடுங் கண் புருவங்கள் மலங்கப் பொன்னார் அரிக் கிண்கிணி பூசல் இடவே

1068.	கம்பார் களியானை கலக்க மலங்கி அம்பேர் அரிவாள் நெடுங் கண் புதைத்து அஞ்சிக் கொம்பே குழைவாய் எனக்கே குழைந்திட்டாய் வம்பே இது வையகத்தார் வழக்கு அன்றே

1069.	பூவார் புனல் ஆட்டினுள் பூ நறும் சுண்ணம் பாவாய் பணைத் தோள் சுரமஞ்சரி தோற்றாள் காவாது அவள் கண்ணறச் சொல்லிய வெம்சொல் ஏவோ அமிர்தோ எனக்கு இன்று இது சொல்லாய்

1070.	நல் தோளவள் சுண்ண நலம் சொல்லுவான் உற்றீர் மறந்தீர் மனத்துள் உறைகின்றாள் செற்றால் அரிதால் சென்மின் போமின் தீண்டாது எற்றே அறியாத ஓர் ஏழையேனோ யான்

1071.	தூமம் கமழ் பூந் துகில் சோர அசையாத் தாமம் பரிந்து ஆடு தண் சாந்தம் திமிர்ந்திட்டு ஏமன் சிலை வாள் நுதல் ஏற நெருக்காக் காமன் கணை ஏர் கண் சிவந்து புலந்தாள்

1072.	மின் நேர் இடையாள் அடி வீழ்ந்தும் இரந்தும் சொல் நீர் அவள் அற்பு அழலுள் சொரிந்து ஆற்ற இந் நீரன கண் புடை விட்டு அகன்று இன்பம் மன் ஆர்ந்து மதர்ப்பொடு நோக்கினள் மாதோ

1073.	இன்னீர் எரிமா மணிப் பூண் கிடந்து ஈன்ற மின்னார் இள மென் முலை வேய் மருள் மென் தோள் பொன்னார் கொடியே புகழின் புகழ் ஞாலம் நின் வாள் நெடுங் கண் விலை ஆகும் நிகர்த்தே

1074.	தோளால் தழுவித் துவர்த் தொண்டை அம் செவ்வாய் மீளா மணிமேகலை மின்னின் மிளிர வாள் ஆர் மணிப் பூண் அவன் மாதர் அம் பாவை தன்னை நாளால் பெற்ற நல் அமிர்து என்ன நயந்தான்

1075.	சித்திர மணிக் குழை திளைக்கும் வாள் முகத்து ஒத்து ஒளிர் பவள வாய் ஓவக் கைவினைத் தத்தரி நெடுங் கணாள் தன்னொடு ஆடும் நாள் வித்தகற்கு உற்றது விளம்பு கின்றதே

1076.	அரும் பெறல் குருசிற்கு அஞ்ஞான்று ஓடிய நாகம் நாணிக் கரும்பு எறி கடிகையோடு நெய்ம் மலி கவளம் கொள்ளாது இரும்பு செய் குழவித் திங்கள் மருப்பு இடைத் தடக்கை நாற்றிச் சுரும்பொடு வண்டு பாடச் சுளிவொடு நின்றது அன்றே

1077.	பகை புறம் கொடுத்த வேந்தின் பரிவொடு பகடு நிற்பத் தகை நிறக் குழைகள் தாழ்ந்து சாந்தின் வாய் நக்கி மின்னப் புகை நிறத் துகிலில் பொன் நாண் துயல் வரப் போந்து வேந்தன் மிகை நிறக் களிற்றை நோக்கி வேழம் என் உற்றது என்றான்

1078.	கொற்றவன் குறிப்பு நோக்கிக் குஞ்சரப் பாகன் கூறும் இற்றென உரைத்தல் தேற்றேன் இறைவநின் அருளினாம் கொல் செற்றம் மிக்கு உடைமையால் கொல் சீவகன் இன்ன நாளால் மற்று இதற்கு உடற்சி செய்ய மதம் இது செறித்தது என்றான்

1079.	ஈண்டு அழல் குட்டம் போல எரி எழத் திருகி நோக்கிக் கோண் தரு குறும்பர் வெம் போர் கோக்குழாம் வென்றது உள்ளி மாண்டது இல் செய்கை சூழ்ந்த வாணிகன் மகனை வல்லே ஆண் திறம் களைவென் ஓடிப் பற்றுபு தம்மின் என்றான்

1080.	கன்றிய வெகுளி வேந்தன் கால் வலி இளையர் காய்ந்து கொன்று உயிர் கொணர ஓடும் கொழுங் குடர்க் கண்ணி மாலை ஒன்றிய உதிரச் செச்சை ஒள் நிணம் மீக்கொள் தானைத் தென் திசைக்கு இறைவன் தூதின் செம்மலைச் சென்று சேர்ந்தார்

1081.	சண்பக மாலை வேய்ந்து சந்தனம் பளிதம் தீற்றி விண் புக நாறு சாந்தின் விழுமுலைக் காம வல்லி கொண்டு எழுந்து உருவு காட்டி முகத்திடைக் குளித்துத் தோள்மேல் வண் தளிர் ஈன்று சுட்டி வாள் நுதல் பூப்ப வைத்தான்

1082.	பண் அடி வீயும் தீம் சொல் பாவை நின் வனப்பிற்கு எல்லாம் கண்ணடி கருங் கண் என்னும் அம்பு அறாத் தூணி தன்னால் புண் உடை மார்பத்து ஓவாது எய்தியால் எங்குப் பெற்றாய் பெண் உடைப் பேதை என்று ஓர் நாள் முற்றும் பிதற்றினானே

1083.	திங்கள் சேர் முடியினானும் செல்வியும் போன்று செம் பொன் இங்கு வார் கழலினானும் கோதையும் இருந்த போழ்தில் சிங்க ஏறு எள்ளிச் சூழ்ந்த சிறு நரிக் குழாத்தின் சூழ்ந்தார் அங்கு அது கண்ட தாதி ஐயனுக்கு இன்னது என்றாள்

1084.	என்று அவள் உரைப்பக் கேட்டே இடிபட முழங்கிச் செந்தீ நின்று எரிவதனை ஒத்து நீள் முழைச் சிங்க ஏறு தன் துணைப் பெட்டை யோடு தான் புறப்பட்டது ஒத்தான் குன்று இரண்டு இருந்த போலும் குங்கும குவவுத் தோளான்

1085.	பொன்னரி மாலை தாழப் போது அணி கூந்தல் ஏந்திப் பன்னரு மாலை யாற்குப் பட்டதை எவன் கொல் என்னாப் பின்னரும் மாலை ஓராள் பெரு நடுக்கு உற்று நின்றாள் மன்னரு மாலை நாகம் மழை இடிப்பு உண்டது ஒத்தாள்

1086.	கடுகிய இளையர் நோக்கும் கண்ணிய பொருளும் எண்ணி அடுசிலை அழல ஏந்தி ஆர் உயிர் பருகற்கு ஒத்த விடுகணை தெரிந்து தானை வீக்கற விசித்து வெய்தாத் தொடுகழல் நரல் வீக்கிச் சொல்லுமின் வந்தது என்றான்

1087.	அடி நிழல் தருக என்று எம் ஆணை வேந்து அருளிச் செய்தான் வடி மலர்த் தாரினாய் நீ வருக என வானின் உச்சி இடி உரும் ஏற்றின் சீறி இருநிலம் சுடுதற்கு ஒத்த கடி மதில் மூன்றும் எய்த கடவுளின் கனன்று சொன்னான்

1088.	வாள் இழுக்கு உற்ற கண்ணாள் வரு முலை நயந்து வேந்தன் கோள் இழுக்கு உற்ற பின்றைக் கோத் தொழில் நடாத்துகின்றான் நாள் இழுக்கு உற்று வீழ்வது இன்று கொல் நந்த திண்தேர் தோள் இழுக்கு உற்ற மொய்ம்ப பண் என சொல்லினானே

1089.	வேந்தொடு மாறு கோடல் விளிகுற்றார் தொழில் அது ஆகும் காய்ந்திடு வெகுளி நீக்கிக் கை கட்டி இவனை உய்த்தால் ஆய்ந்து அடும் அழற்சி நீங்கும் அது பொருள் என்று நல்ல சாந்து உடை மார்பன் தாதை தன் மனத்து இழைக்கின்றானே

1090.	ஊன் பிறங்கு ஒளிறும் வேலான் ஓர்த்து தன் உவாத்தி சொல்லால் தான் புறம் கட்டப் பட்டுத் தன் சினம் தணிந்து நிற்பத் தேன் பிறங்கு அலங்கல் மாலைச் சுநந்தையும் துணைவன் தானும் கோன் புறம் காப்பச் சேறல் குணம் எனக் கூறினாரே

1091.	ஈன்ற தாய் தந்தை வேண்ட இவ் இடர் உற்றது என்றால் தோன்றலுக்கு ஆண்மை குன்றாது என்ற சொல் இமிழின் பூட்டி மூன்று அனைத்து உலகம் எல்லாம் முட்டினும் முருக்கும் ஆற்றல் வான்தரு மாரி வண் கை மதவலி பிணிக்கப் பட்டான்

1092.	குழல் உடைச் சிகழிகைக் குமரன் தோள் இணை கழல் உடை இளையவர் கச்சின் வீக்கலின் அழல் உடைக் கடவுளை அரவு சேர்ந்து என விழவு உடை முது நகர் விலாவிக் கின்றதே

1093.	தோள் ஆர் முத்தும் தொல் முலைக் கோட்டு துயல் முத்தும் வாள் ஆர் உண் கண் வந்து இழி முத்தும் இவை சிந்தக் காளாய் நம்பி சீவக சாமி என் நல்தாய் மீளாத் துன்ப நீள் கடல் மின்னின் மிசை வீழ்ந்தாள்

1094.	பாலார் ஆவிப் பைந்துகில் ஏந்திப் பட நாகம் போல் ஆம் அல்குல் பொன்தொடி பூங் கண் குணமாலை ஏலாது ஏலாது எம் பெருமானுக்கு இஃது என்னா நூலார் கோதை நுங்கு எரிவாய்ப் பட்டது ஒத்தாள்

1095.	எரி தவழ் குன்றத்து உச்சி இரும்பொறிக் கலாப மஞ்ஞை இரிவன போன்று மாடத்து இல் உறை தெய்வம் அன்னார் பரிவுறு மனத்தின் ஓடிப் பட்டதை உணர்ந்து பொன்தார் அரி உறழ் மொய்ம்பவோ என்று ஆகுலப் பூசல் செய்தார்

1096.	கங்கையின் சுழியில் பட்ட காமரு பிணையின் மாழ்கி அங்கு அவர்க்கு உற்றது உள்ளி அவல நீர் அழுந்து கின்ற குங்குமக் கொடியோடு ஏந்திக் கோலம் வீற்றிருந்த கொம்மைப் பொங்கு இள முலையினார்க்குப் புரவலன் இதனைச் சொன்னான்

1097.	கண் துயில் அனந்தர் போலக் கதிகளுள் தோன்று மாறும் விட்டு உயிர் போகு மாறும் வீடு பெற்று உயரு மாறும் உள்பட உணர்ந்த யானே உள் குழைந்து உருகல் செல்லேன் எள் பகவு அனைத்தும் ஆர்வம் ஏதமே இரங்கல் வேண்டா

1098.	நல் மணி இழந்த நாகர் நல் இளம் படியர் போல இன்மணி இழந்து சாம்பி இரு நிலம் இவர்கள் எய்த மின் அணி மதியம் கோள்வாய் விசும்பு இடை நடப்பதே போல் கல்மணி உமிழும் பூணான் கடை பல கடந்து சென்றான்

1099.	வெந்தனம் மனம் என வெள்ளை நோக்கின் முள் எயிற்று அந்துவர்ப் பவளவாய் அம் மழலை இன்சொலார் பந்து பாவை பைங் கழங்கு பைம் பொன் முற்றில் சிற்றிலுள் நொந்து வைத்து நூபுரம் ஒலிப்ப ஓடி நோக்கினார்

1100.	மல்லிகைம் மலிந்த மாலை சோர ஆர்ந்த குண்டலம் வில் இலங்க மின்னுக் கோட்ட வீணை விட்டு வெய்து உராய் ஒல் எனச் சிலம்பு அரற்ற வீதி மல்க ஓடினார் சில் சுணங்கு இள முலைச் செழுமலர்த் தடம் கணார்

1101.	நெய்த் தலைக் கருங்குழல் நிழன்று எருத்து அலைத்தர முத்து அலைத்து இள முலை முகம் சிவந்து அலமரக் கைத்தலம் கடுத்து அடித்த பந்து நீக்கி வந்து அவண் மைத்தலை நெடுந் தடம் கண் மங்கையர் மயங்கினர்

1102.	கோதை கொண்ட பூஞ்சிகை கொம்மை கொண்ட வெம்முலை மாது கொண்ட சாயல் அம் மடந்தையர் மனம் கசிந்து ஓதம் முத்து உகுப்ப போல் உண்கண் வெம்பனி உகுத்து யாது செய்கம் ஐய என்று அன்பு மிக்கு அரற்றினர்

1103.	செம்பொன் ஓலை வீழவும் செய் கலங்கள் சிந்தவும் அம்பொன் மாலை யோடு அசைந்து அவிழ்ந்து கூந்தல் சோரவும் நம்பன் உற்றது என் எனா நாடகம் மடந்தையர் வெம்பி வீதி ஓடினார் மின்னின் அன்ன நுண்மையார்

1104.	பூ அலர்ந்த தாரினான் பொற்பு வாடும் ஆயிடின் போ உடம்பு வாழ் உயிர் பொன்று நீயும் இன்று எனா வீ கலந்த மஞ்ஞை போல் வேல் நெடுங் கண் நீர் மல்க ஆகுலத்து அரிவையர் அவ் வயிறு அதுக்கினார்

1105.	தேன் மலிந்த கோதை மாலை செய் கலம் உகுத்து உராய்க் கால் மலிந்த காம வல்லி என்னது அன்னர் ஆயரோ பால் மலிந்த வெம் முலைப் பைந்துகில் அரிவையர் நூல்மலிந்த நுண்ணுசுப்பு நோவ வந்து நோக்கினார்

1106.	மாதரார்கள் கற்பினுக்கு உடைந்த மா மணிக் கலைத் தீது இல் ஆரம் நூல் பெய்வார் சிதர்ந்து போகச் சிந்துவார் போது உலாம் அலங்கலான் முன் போந்து பூந் தெரிவையர் ஆ தகாது எனக் கலங்கி அவ்வயிறு அதுக்கினார்

1107.	வட்டிகை மணிப் பலகை வண்ண நுண் துகிலிகை இட்டு இடை நுடங்க நொந்து இரியல் உற்ற மஞ்ஞையின் கட்டு அழல் உயிர்ப்பின் வெந்து கண்ணி தீந்து பொன் உக மட்டு அவிழ்ந்த கோதையார்கள் வந்து வாயில் பற்றினார்

1108.	வினையது விளைவு காண்மின் என்று கை விதிர்த்து நிற்பார் இனையனாய்த் தெளியச் சென்றால் இடிக்கும் கொல் இவனை என்பார் புனை நலம் அழகு கல்வி பொன்றுமால் இன்றோடு என்பார் வனை கலத் திகிரி போல மறுகும் எம் மனங்கள் என்பார்

1109.	நோற்றிலர் மகளிர் என்பார் நோம் கண்டீர் தோள்கள் என்பார் கூற்றத்தைக் கொம்மை கொட்டிக் குலத்தொடு முடியும் என்பார் ஏற்றது ஒன்று அன்று தந்தை செய்த இக் கொடுமை என்பார் ஆற்றலள் சுநந்தை என்பார் ஆ தகாது அறனே என்பார்

1110.	தூக்குமின் காளை சீறின் துற்று இவன் உளனோ என்பார் காக்குமால் வையம் எல்லாம் காவலன் ஆகி என்பார் பாக்கியமே பெரிது காண் இதுவும் ஓர் பான்மை என்பார் நோக்கன்மின் நாணும் கண்டீர் நுதி கொள் நாகரிகன் என்பார்

1111.	பூ வரம்பு ஆய கோதைப் பொன் அனார் புலவி நீக்கி நூபுரம் திருத்திச் சேந்த நுதி விரல் நொந்த என்பார் யாவரும் புகழும் ஐயன் அழகு கெட்டு ஒழியும் ஆயின் கோபுர மாட மூதூர் கூற்று உண விளிக என்பார்

1112.	கருஞ் சிலை மறவர் கொண்ட கணநிரை விடுக்க வல்ல இருஞ் சிலை பயின்ற திண் தோட்கு இது தகாது என்று குன்றில் கருங் கடல் துளுப்பிட்டாங்குக் கல் எனக் கலங்கி காமர் அருங் கடி அரண மூதூர் ஆகுலம் மயங்கிற்று அன்றே

1113.	இங்ஙனம் இவர்கள் ஏக எரி அகம் விளைக்கப் பட்ட வெம் கணை விடலை தாதை வியன் நகர் அவலம் எய்தி அங்கு அவர் உகுத்த கண்ணீர் அடித் துகள் அவிப்ப நோக்கிப் பொங்கு அமர் உழக்கும் வேலான் புலம்பு கொண்டு அழேற்க என்றான்

1114.	மின்னினால் மலையை ஈர்ந்து வேறு இரு கூறு செய்வான் துன்னினான் துளங்கின் அல்லால் துளங்கல் அம் மலையிற்கு உண்டே அன்னதே துணிந்த நீதி அரு நவை நமனும் ஆற்றான் என்னை நேர் நின்று வாழ்தல் இருநிலத்து ஆவது உண்டே

1115.	வளை கடல் வலையின் சூழ்ந்து மால் வரை வேலி கோலி உளை அரி படுக்கல் உற்றான் படுப்பினும் படுக்க மற்று என் கிளை அழ என்னை வாள்வாய் கீண்டிடல் உற்று நின்றான் தளை அவிழ் கண்ணி சிந்தத் தன்தலை நிலத்தது அன்றே

1116.	நீர் அகம் பொதிந்த மேகம் நீல் நிற நெடுநல் யானைப் போர் முகத்து அழலும் வாள்கைப் பொன் நெடுங் குன்றம் அன்னான் ஆர் கலி யாணர் மூதூர் அழுது பின் செல்லச் செல்வான் சீர் உறு சிலம்பி நூலால் சிமிழ்ப்பு உண்ட சிங்கம் ஒத்தான்

1117.	மன்னர் தம் வெகுளி வெந்தீ மணி முகில் காணம் மின்னிப் பொன் மழை பொழியின் நந்தும் அன்று எனின் புகைந்து பொங்கித் துன்னினார் தம்மை எல்லாம் சுட்டிடும் என்று செம்பொன் பன்னிரு கோடி உய்த்துக் கந்துகன் பணிந்து சொன்னான்

1118.	மன்னவ அருளிக் கேண்மோ மடந்தை ஓர் கொடியை மூதூர் நின் மதக் களிறு கொல்ல நினக்கு அது வடு என்று எண்ணி என் மகன் அதனை நீக்கி இன் உயிர் அவளைக் காத்தான் இன்னதே குற்றம் ஆயின் குணம் இனி யாது வேந்தே

1119.	நாண் மெய்க் கொண்டு ஈட்டப் பட்டார் நடுக்கு உறும் நவையை நீக்கல் ஆண் மக்கள் கடன் என்று எண்ணி அறிவு இன்மை துணிந்த குற்றம் பூண் மெய்க் கொண்டு அகன்ற மார்ப பொறுமதி என்று பின்னும் நீண்மைக் கண் நின்று வந்த நிதி எலாம் தருவல் என்றான்

1120.	வாழியர் இறைவ தேற்றான் மா நிரை பெயர்த்த காளை பீழைதான் பொறுக்க என்ன பிறங்கிணர் அலங்கல் மாலை சூழ் கதிர் ஆரம் வீழ்நூல் பரிந்து அற நிமிர்ந்து திண் தோள் ஊழ் பிணைந்து உருமின் சீறி உடல் சினம் கடவச் சொன்னான்

1121.	ஆய் களிற்று அசனி வேகம் அதன் மருப்பு ஊசி ஆக சீவகன் அகன்ற மார்பம் ஓலையாத் திசைகள் கேட்பக் காய்பவன் கள்வர் என்ன எழுதுவித்திடுவல் இன்னே நீ பரிவு ஒழிந்து போய் நின் அகம் புகு நினையல் என்றான்

1122.	நஞ்சு அனான் உரைப்பக் கேட்டே நாய்கனும் நடுங்கி உள்ளம் வெஞ் சின வேழம் உண்ட விளங்கனி போன்று நீங்கி எஞ்சினன் போல நின்றான் ஏத்த அருந் தவத்தின் மிக்க வஞ்சம் இல் கொள்கையான் சொல் அமிர்தினால் வற்புற்றானே

1123.	மின் இலங்கு எஃகினானைப் பெறுகலான் தந்தை மீண்டு தன் இலம் குறுகலோடும் தாய் அழுது அரற்று கின்றாள் என் நிலை ஐயற்கு என்ன யாவதும் கவல வேண்டா பொன் நலம் கொடியனாய் ஓர் பொருள் உரை கேள் இது என்றான்

1124.	மது மடை திறந்து தீம் தேன் வார் தரு கோதை நீ முன் செது மகப் பலவும் பெற்றுச் சிந்தை கூர் மனத்தை ஆகி இது மகவு அழியின் வாழேன் இறப்பல் யான் என்னும் ஆங்கண் கதும் எனக் கடவுள் தோன்றிக் கடை முகம் குறுக வந்தான்

1125.	கறவை காண் கன்றின் வெஃகிக் கண்டு அடி பணிந்து காமர் நறவு அயா உயிர்க்கும் மாலை நாற்றிய இடத்துள் ஏற்றி அறவியாற்கு ஆறும் மூன்றும் அமைந்த நால் அமிர்தம் ஏந்தப் பறவை தாது உண்ட வண்ணம் பட்டினிப் பரிவு தீர்ந்தான்

1126.	ஆய் மணிப் பவளத் திண்ணை அரும் பெறல் கரகத்து அங்கண் தூய் மணி வாசம் நல் நீர் துளங்கு பொன் கலத்துள் ஏற்று வேய் மணித் தோளி நிற்ப விழுத்தவன் நியமம் முற்றி வாய் மணி முறுவல் தோன்ற வந்தனை விதியின் செய்தேன்

1127.	ஆறு எலாம் கடலுள் வைகும் அருந் தவத்து இறைவன் நூலுள் வேறு எலாப் பொருளும் வைகும் விழுத் தவ அறிதி நீயே ஊறு இலா உணர்வின் நோக்கி உரைமதி எவன்கொல் மக்கள் பேறு இலாள் அல்லள் பெற்ற உயிர் சென்று பிறக்கும் என்றேன்

1128.	வம்பு அவிழ் கோதை தந்த வான் துவர்க் காயை வீழ்த்து ஓர் செம் பழுக் காயை வாங்கித் திருநிலத்து எடுத்துக் கொண்டு ஆங்கு அம்பு அழ நீண்ட வாள் கண் அலமரும் அணி செய் அம்பூங் கொம்பு அடு நுசுப்பினாய்க்குத் தந்தனென் பேணிக் கொண்டாய்

1129.	பெற்ற அந் நிமித்தத்தானும் பிறந்த சொல் வகையினானும் அற்றம் இல் மணியை அம் கைக் கொண்டு அவர் கண்டு காட்டக் கற்பகம் காமவல்லி அனைய நீர் கேண்மின் என்று முற்றுபு கனிந்த சொல்லான் முனிவரன் மொழியும் அன்றே

1130.	ஒன்றும் நீர் கவலல் வேண்டா உலகு எலாம் ஆளும் சீர்த்திப் பொன் திகழ் உருவினான் ஓர் புண்ணியன் பெறுதிர் என்ன நின்ற நீ உவந்து நீங்க நிகழ் பொருள் எனக்குச் செப்பிப் பின்றையும் நிகழ்வது உண்டு பேசுவல் கேள் இது என்றான்

1131.	நிலவு உறழ் பூணினானை நெடு நகர் இரங்கக் கையாத்து அலபல செய்து கொல்வான் அருளிலான் கொண்ட போழ்தில் குலவிய புகழினானைக் கொண்டு போம் இயக்கன் அஞ்சல் சில பகல் கழிந்து காண்டி சிந்தி ஈது என்று சொன்னான்

1132.	வசை அற நிறைந்த கற்பின் மாலையும் மாமிதானும் தசை அற உருகி வெந்து தம் உயிர் நீங்கும் ஆங்கண் நொசி தவன் சொற்கள் என்றும் நோன் புணை தழுவி நெஞ்சில் கசிவு எனும் கடலை நீந்திக் கரை எனும் காலை கண்டார்

1133.	திருக்குழல் மகளிர் நையச் சீவக சாமி திண் தோள் வரிக் கச்சில் பிணிக்கப் பட்டான் மன்னனால் என்னக் கேட்டே தருக்கு உடை வேழம் வாளார் ஞாட்பினுள் தகைமை சான்ற மருப்புடன் இழந்தது ஒத்தார் மன் உயிர்த் தோழன் மாரே

1134.	நட்டவற்கு உற்ற கேட்டே பது முகன் நக்கு மற்று ஓர் குட்டியைத் தின்னலாமே கோள் புலி புறத்தது ஆகக் கட்டியங் காரன் என்னும் கமுதை நம் புலியைப் பாய ஒட்டி இஃது உணரலாமே உரைவல்லை அறிக என்றான்

1135.	சிலையொடு செல்வன் நின்றால் தேவரும் வணக்கல் ஆற்றார் முலை உடைத் தாயொடு எண்ணித் தந்தை இக் கொடுமை செய்தான் கலை வல்லீர் இன்னும் கேண்மின் இன்னது என்று உரைக்கும் ஆங்கண் விரைவொடு சென்ற ஒற்றாள் விளைந்தவா பேசுகின்றான்

1136.	இட்டி வேல் குந்தம் கூர்வாள் இரும் சிலை இருப்புச் சுற்றார் நெட்டிலை சூலம் வெய்ய முளைத்தண்டு நெருங்க ஏந்தி எட்டு எலாத் திசையும் ஈண்டி எழாயிரத்து இரட்டி மள்ளர் கட்டு அழல் கதிரை ஊர்கோள் வளைத்தவா வளைத்துக் கொண்டார்

1138.	சூழ்கழல் மள்ளர் பாறச் சூழ்ச்சியின் தந்தை புல்லி வீழ்தரு கண்ணள் தம்மோய் விளங்கு தோள் பிணிப்ப மற்று என் தோழரை வடுச் செய்திட்டேன் என்று தான் துளங்கி நின்றான் ஊழ் திரைப் பாம்பு சேர்ந்த ஒளி மிகு பருதி ஒத்தான்

1139.	ஒற்றன் வந்து உரைப்பக் கேட்டே ஒத்ததோ என்சொல் என்னாச் சுற்றினார் முகத்தை நோக்கிச் சூழிமால் யானை அன்னான் உற்ற இவ் இடரைத் தீர்க்கும் உபாயம் நீர் உரைமின் என்றான் பொன் திரள் குன்றம் போலப் பொலிவு கொண்டு இருந்த தோளான்

1140.	நிறைத் திங்கள் ஒளியோடு ஒப்பான் புத்திசேன் நினைந்து சொல்லும் மறைத்து இங்கண் நகரை வல்லே சுடுதும் நாம் சுடுதலோடும் இறைக் குற்றேல் செய்தல் இன்றி எரியின் வாய் சனங்கள் நீங்கச் சிறைக் குற்றம் நீங்கச் செற்றான் செகுத்து கொண்டு எழுதும் என்றான்

1141.	காலத் தீ நகரை மேயக் கடி அரண் கடிந்த அம்பின் சாலத் தீச் சவரர் கோலம் செய்து நம் மறவர் ஈண்டிக் கோலத் தீ வேலினானைக் கோயிலுள் வளைப்ப இப்பால் ஆலைத்தீ இடங்கள் தோறும் ஆகுலம் செய்தும் என்றான்

1142.	சிறைப் புறம் காத்துச் செல்லு மதனனைத் தெருவில் வீழப் பிறைத்தலை அம்பில் சென்னி பெருநிலத்து இடுவல் இட்டால் மறுக்கு உற்று மள்ளர் நீங்க மைந்தனைக் கொண்டு போகி அறைத் தொழிலார்க்கும் செல்லா அரு மிளை புகுமின் என்றான்

1143.	மாற்றவர் மலைப்பின் ஆங்கே வாள் கடாக் கொண்டு நொய்தா வேற்று உலகு ஏற்றி நும் பின் விரை தர்வேன் உலகிற்கு எல்லாம் ஆற்றிய நட்பு வல்லே வலிப்பு உறீஇ இடுமின் என்றான் கூற்றங்கள் பலவும் தொக்க கூற்றத்தில் கூற்றம் ஒப்பான்

1144.	காலனைச் சூழ்ந்த நோய்போல் நபுலமா விபுலர் சூழ வேலினை ஏந்தி நந்தன் வெருவரத் தோன்ற லோடும் மாலை தன் தாதை தானும் மக்களும் வந்து கூடிப் பாலவர் பிறரும் ஈண்டிப் பாய் புலி இனத்தின் சூழ்ந்தார்

1145.	மட்டுவாய் அவிழ்ந்த தண் தார்த் தாமரை நாமன் சொன்ன கட்டமை நீதி தன் மேல் காப்பு அமைந்து இவர்கள் நிற்பப் பட்டு உலாய்க் கிடந்த செம்பொன் கலை அணி பரவை அல்குல் இட்டு இடைப் பவளச் செவ்வாய்த் தத்தையும் இதனைக் கேட்டாள்

1146.	மணி இயல் யவனச் செப்பின் மங்கலத் துகிலை வாங்கிக் கணைபுரை கண்ணி ஏற்ப உடுத்தபின் செம்பொன் செப்பில் பிணையலும் நறிய சேர்த்திப் பெருவிலை ஆரம் தாங்கித் துணைவனுக்கு உற்ற துன்பம் சொல்லிய தொடங்கினாளே

1147.	பொன் அணி மணிசெய் ஓடை நீரின் வெண் சாந்து பூசித் தன்னுடை விஞ்சை எல்லாம் தளிர் இயல் ஓதலோடும் மின் அடு வாளும் வேலும் கல்லொடு தீயும் காற்றும் மன்னுடன் ஏந்தித் தெய்வ மாதரைச் சூழ்ந்த அன்றே

1148.	ஆரம் மின்னும் பணை வெம் முலை ஆடு அமைத் தோளினாள் வீரன் உற்ற துயர் மின் என நீக்கிய மெல்லவே நேர மன்னும் வருக என்று நின்றாள் நினைந்தாள் அரோ பாருள் மன்னும் பழி பண்பனுக்கு இன்று விளைந்ததே

1149.	மன்னன் செய்த சிறை மா கடலுள் குளித்து ஆழ்வுழித் தன்னை எய்திச் சிறை மீட்டனள் தன் மனையாள் எனின் என்னை ஆவது இவன் ஆற்றலும் கல்வியும் என்று உடன் கொன்னும் வையகம் கொழிக்கும் பழிக்கு என் செய்கோ தெய்வமே

1150.	செல்வன் உற்ற சிறை செய்யவள் நீக்கும் என்றால் பழி இல்லை ஆயின் அவள் யான் எனும் வேற்றுமை இல்லையே சொல்லின் வெள்ளி மலை தோடு அவிழ் தாமரைப் பொன்மலர் எல்லை ஆகும் பொதுப் பெண் அவள் யான் குல மங்கையே

1151.	ஆவது ஆக புகழும் பழியும் எழும் நாள் அவை தேவர் மாட்டும் உள மக்களுள் இல்வழி தேர்கலேன் நோம் என் நெஞ்சம் என நோக்கி நின்றாள் சிறைப்பட்ட தன் காவல் கன்றின் புனிற்று ஆ அன கார் மயில் சாயலே

1152.	மா நகர் சுடுதல் ஒன்றோ மதனனை அழித்தல் ஒன்றோ வான் நிகர் இல்லா மைந்தர் கருதியது அதுவும் நிற்க வேய் நிகர் இல்ல தோளி விஞ்சையால் விடுத்துக் கொள்ளப் போய் உயிர் வாழ்தல் வேண்டேன் எனப் பொருள் சிந்திக் கின்றான்

1153.	கச்சு அற நிமிர்ந்து மாந்தர்க் கடாவிடு களிறு போல உச்சியும் மருங்கும் பற்றிப் பிளந்து உயிர் பருகிக் கோண்மா அச்சுற அழன்று சீறி ஆட்டினம் புக்கது ஒப்பக் குச்சென நிரைத்த யானைக் குழாம் இரித்திடுவல் என்றான்

1154.	மின் இலங்கு எயிற்று வேழம் வேழத்தால் புடைத்துத் திண் தேர் பொன் இலங்கு இவுளித் தேரால் புடைத்து வெம் குருதி பொங்க இன் உயிர் அவனை உண்ணும் எல்லை நாள் வந்தது இல்லை என்னை இக் கிருமி கொன்று என் தோழனை நினைப்பல் என்றான்

1155.	தோழனும் தேவிமார் தம் குழாத்து உளான் துளும்பும் முந்நீர் ஏழ் தரு பருதி தன்மேல் இளம்பிறை கிடந்ததே போல் தாழ் தகை ஆர மார்பின் சீவகன் குணங்கள் தம்மை யாழ் எழீஇப் பாடக் கேட்டு ஓர் அரம்பையைச் சேர்ந்து இருந்தான்

1156.	வயிரம் வேய்ந்த மணி நீள் முடி வால் ஒளி வானவன் செயிரின் தீர்ந்த செழுந் தாமரைக் கண் இடன் ஆடலும் உயிர் அனானை நினந்தான் உற்றது ஓதியின் நோக்கினான் மயில் அனார்க்குப் படி வைத்தவன் மால் விசும்பு ஏறினான்

1157.	இடியும் மின்னும் முழக்கும் இவற்றான் உலகம் நிறைந்து ஒடியும் ஊழி இவண் இன்று உறு கால் வரை கீழ்ந்து என நடலை நோக்கிக் கதிர் நாணுவது ஒப்ப மறைந்தபின் கடலை ஏந்தி நிலத்து இட்டு என மாரி கலந்ததே

1158.	விண்ணும் மண்ணும் அறியாது விலங்கொடு மாந்தர் தம் கண்ணும் வாயும் இழந்து ஆம் கடல் கொண்டது காண்க எனப் பெண்ணும் ஆணும் இரங்கப் பெருமான் மகன் சாமியை அண்ணல் ஏந்தி அகம் புலிக் கொண்டு எழுந்து ஏகினான்

1159.	குன்று உண்டு ஓங்கு திரள் தோள் அவன் கொண்டு எழுந்து ஏகலும் நன்று உண்டாக என நல் நுதல் வாழ்த்தினள் வாழ்த்தலும் ஒன்று உண்டாயிற்று அவள் உள் அழி நோயுறு காளையை என்று உண்டாம் கொல் இனிக் கண்படும் நாள் எனும் சிந்தையே

1160.	சந்த மாலைத் தொகை தாழ்ந்து சாந்தம் கமழ் பூமியுள் வந்த விண்ணோர்களை வாழ்த்தி ஏத்தி இம் மலர் மாலை தூய் எந்தை மார்கள் எழுக என்ன ஏக விடுத்தாள் குரல் சிந்தை செய்யும் சிறகர்க் கிளி தோற்கும் அம் தீஞ் சொலாள்

1161.	மலைத் தொகை யானை மன்னன் மைத்துனன் மதனன் என்பான் கொலைத் தொகை வேலினானைக் கொல்லிய கொண்டு போந்தான் நலத்தகை அவனைக் காணான் நஞ்சு உயிர்த்து அஞ்சி நோக்கிச் சிலைத் தொழில் தடக்கை மன்னற்கு இற்றென செப்பு கின்றான்

1162.	மன்னனால் சீறப்பட்ட மைந்தனைக் கொல்லப் போந்தாம் என் இனிச் சொல்லிச் சேறும் என் செய்தும் யாங்கள் எல்லாம் இன்னது பட்டது என்றால் எரி விளக்கு உறுக்கும் நம்மைத் துன்னுபு சூழ்ந்து தோன்றச் சொல்லுமின் செய்வது என்றான்

1163.	வாழ்வதோர் உபாயம் நாடி மதி உடம்பட்டு வல்லே சூழ்வினையாளர் ஆங்கண் ஒருவனைத் தொடர்ந்து பற்றிப் போழ் படப் பிளந்து வாளின் புரட்டி இட்டு அரியக் கண்டே ஆழ்கல மாந்தர் போல அணி நகர் அழுங்கிற்று அன்றே

1164.	காய்சின வெகுளி வேந்தே களிற்றொடும் பொருத காளை மாசனம் பெரிதும் மொய்த்து மழையினோடு இருளும் காற்றும் பேசின் தான் பெரிதும் தோன்றப் பிழைத்து உய்யப் போதல் அஞ்சி வாசம் கொள் தாரினானை மார்பு போழ்ந்து உருட்டி இட்டேம்

1165.	அருள் வலி ஆண்மை கல்வி அழகு அறிவு இளமை ஊக்கம் திருமலி ஈகை போகம் திண்புகழ் நண்பு சுற்றம் ஒருவர் இவ் உலகில் யாரே சீவகன் ஒக்கும் நீரார் பெரிது அரிது இவனைக் கொன்றாய் பெறுக எனச் சிறப்புச் செய்தான்