முகப்பு		தொடக்கம்
கனகமாலையார் இலம்பகம்

1557.	இரங்கு மேகலை அல்குல் இன் கனித் தொண்டை அம் துவர்வாய் அரங்கக் கூத்திகண் அன்பின் மனையவள் துறந்து செல்பவர் போல் பரந்த தீம்புனல் மருதம் பற்று விட்டு இனமயில் அகவும் மரம் கொல் யானையின் மதம் நாறு அருஞ் சுரம் அவன் செலற்கு எழுந்தான்

1558.	கலவ மாமயில் எருத்தில் கடிமலர் அவிழ்ந்தன காயா உலக மன்னவன் திருநாள் ஒளிமுடி அணிந்து நின்றவர் போல் பலவும் பூத்தன கோங்கம் பைந்துகில் முடி அணிந்து அவர் பின் உலவு காஞ்சுகியவர் போல் பூத்தன மரவம் அங்கு ஒருங்கே

1559.	ஓங்கு மால் வரை வரையாடு உழக்கலின் உடைந்து உகு பெருந்தேன் தாங்கு சந்தனம் தரளத் தழுவி வீழ்வன தகை சால் ஆங்கண் மால் உலகு அளப்பான் ஆழி சங்கமொடு ஏந்தி தேம் கொள் மார்பு இடைத் திளைக்கும் செம்பொன் ஆரம் ஒத்து உளவே

1560.	வீழ்ந்து வெண் மழை தவழும் விண் உறு பெருவரை பெரும் பாம்பு ஊழ்ந்து தோல் உரிப்பன போல் ஒத்த மற்று அவற்று அருவி தாழ்ந்து வீழ்ந்தவை முழவின் ததும்பின மதுகரம் பாடச் சூழ்ந்து மா மயில் ஆடி நாடகம் துளக்கு உறுத்தனவே

1561.	கருவி தேன் எனத் தூங்கும் கதிர் அணி இறுங்கொடு தினை சூழ் பொருவில் யானையின் பழுப் போல் பொங்கு காய்க்குலை அவரை அருவி ஐவனம் கரும்பும் அடக்கருங் கவைக் கதிர் வரகும் உருவ எள் பயறு உழுந்தும் அல்லவும் எல்லை இன்று உளவே

1562.	யாணை வெண் மருப்பு உலக்கை அறை உரல் ஐவனம் இடித்த தேன் நெய் வாசவல் குவவித் தீம் கனி வாழையின் பழனும் ஊனை உண்டவர் உருகும் பசுந்தினைப் பிண்டியும் ஒருங்கே மானின் நோக்கியர் நோக்கி வழி தொறும் ஈவது அவ் வழியே

1563.	குறிஞ்சி எல்லையின் நீங்கிக் கொடி முல்லை மகள் மகிழ்ந்து ஆடச் செறிந்த பொன் இதழ்ப் பைந்தார்க் கொன்றை அம் செல்வற்குக் குரவம் அறிந்து பாவையைக் கொடுப்பத் தோன்றி அம் சுடர் ஏந்த நிறைந்த பூங் குருந்து உகு தேன் நீர் பெய்து ஆர்த்தன சுரும்பே

1564.	அரக்கு உண் பஞ்சிகள் திரட்டி அருமணி மரகதப் பலகைப் பரப்பி இட்டன போலக் கோபங்கள் பயிர் மிசைப் பரவ உரைத்த மென்தயிர்ப் பித்தைக் கோவலர் தீம் குழல் உலவ நிரைக் கண் மாமணி கறங்க நீள் நிலம் கடந்தனன் நெடியோன்

1565.	வள்ளி வாரிய குழியின் வளர் பொன்னும் வயிரமும் இமைக்கும் சுள்ளி வேலியின் நீங்கித் துறக்கம் புக்கிடும் எனச் சூழ்ந்து வெள்ளி வெண்திரள் விசித்து நிலத்தொடு தறி புடைத்தவை போல் துள்ளி வீழ் உயர் அருவி வன கிரி தோன்றியது அவணே.

1566.	அண்ணல் தான் செலும் முன்னா அணிமலர்ப் பூம் பொழில் அதனுள் வண்ண மாச்சுனை மாநீர் மணி தெளித்து அனையது ததும்பித் தண் என் தாமரை கழுநீர் நீலம் தாது அவிழ் ஆம்பல் எண் இல் பன்மலர் கஞலி இனவண்டு பாண் முரன்று உளதே

1567.	கானகத்தின் ஏகுகின்றான் கடி பொழில் கவின் கண்டு எய்தித் தானத்தில் இருத்தலோடும் தையலாள் ஒருத்தி தானே வானத்தின் இழிந்து வந்த வானவர் மகளும் ஒப்பாள் நானமும் பூவும் சாந்தும் நாற வந்து அருகு நின்றாள்

1568.	குறிஞ்சிப் பூங் கோதை போலும் குங்கும முலையினாள் தன் நிறைந்த பொன் கலாபம் தோன்ற நெடுந் துகில் விளிம்பு ஒன்று ஏந்திச் செறிந்தது ஓர் மலரைக் கிள்ளித் தெறித்திடாச் சிறிய நோக்கா நறும் புகைத் தூது விட்டு நகைமுகம் கோட்டி நின்றாள்

1569.	அணிகல அரவத்தாலும் அமிழ்து உறழ் நாற்றத்தாலும் பணிவருஞ் சிங்க நோக்கில் பணை எருத்து உறழ நோக்கி மணிமலர் நாகம் சார்ந்து வழையோடு மரவ நீழல் துணிவருஞ் சாயல் நின்றாள் தோன்றல் தன் கண்ணின் கண்டான்

1570.	கண்டவன் கண்ணின் நோக்க நடுங்கித் தன் காதில் தாழ்ந்த குண்டலம் சுடர ஒல்கிக் கொடி நடுக்குற்றது ஒப்ப நுண் துகில் போர்வை சோர நுழை மழை மின்னின் நிற்ப எண் திசை மருங்கும் நோக்கி இயக்கி கொல் இவள் மற்று என்றான்

1571.	எண்ணத்தில் இயக்கி என்றே இருப்ப மற்று எழுதலாகா வண்ணப் பூங் கண்கள் அம்பா வாள் நுதல் புருவம் வில்லா உள் நிறை உடைய எய்வான் உருவச் சாதகத்துக்கு ஏற்பப் பெண் நலம் கிடந்த பேதை பெண் நலம் கனிய நின்றாள்

1572.	முறுவல் முன் சிறிய தோற்றா முகை நெறித்து அனைய உண்கண் குறு நெறி பயின்ற கூந்தல் குறும்பல் கால் ஆவிக் கொள்ளாச் சிறு நுதல் புருவம் ஏற்றாச் சேர் துகில் தானை சோர அறியுநர் ஆவி போழும் அநங்கனை ஐங்கணையும் எய்தாள்

1573.	வடுப் பிளவு அனைய கண்ணாள் வல்லவன் எழுதப்பட்ட படத்திடைப் பாவை போன்று ஓர் நோக்கினள் ஆகி நிற்ப அடிப் பொலிந்தார்க்கும் செம்பொன் அணிமணிக் கழலினான் அம் மடத்தகை குறிப்பு நோக்கி மனத்து இது சிந்திக்கின்றான்

1574.	கடி மாலை சூடிக் கருப்பூரம் முக்கித் தொடை மாலை மென் முலையார் தோள் தோய்ந்த மைந்தர் கடை மாலை மற்று அவரே கண் புதைப்பச் செல்லும் நடை மாலைத்து இவ் உலகம் நன்று அரோ நெஞ்சே

1575.	நாவி அகலம் எழுதி நறு நுதலார் ஆவி தளிர்ப்ப அவர் தோள் மேல் துஞ்சினார் தூவி ஒழி புள்ளின் தோன்றித் துயர் உழப்பக் காவி நெடுங் கண் புதைத்து ஆங்கு அகல்வார் நெஞ்சே

1576.	இன்புகை ஆர்ந்த இழுதார் மென் பள்ளி மேல் அன்பு உருகு நல்லார் அவர் தேள் மேல் துஞ்சினார் தம் புலன்கள் குன்றித் தளரத் தம் காதலார் அன்பு உருகு கண் புதைத்து ஆங்கு அகல்வர் நெஞ்சே

1577.	என்பினை நரம்பில் பின்னி உதிரம் தோய்த்து இறைச்சி மெத்திப் புன் புறம் தோலைப் போர்த்து மயிர் புறம் பொலிய வேய்ந்திட்டு ஒன்பது வாயில் ஆக்கி ஊன் பயில் குரம்பை செய்தான் மன் பெருந் தச்சன் நல்லன் மயங்கினார் மருள என்றான்

1578.	வினைப் பெருந் தச்சன் நல்லன் மெய்ம்மை நாம் நோக்கல் உற்றால் எனக்கு உற்றுக் கிடந்தது என்று ஆங்கு இருகணும் புதைத்து வைக்கும் நினைப்பினால் பெரியர் என்னான் நீந்தினார் கலைகள் என்னான் மனத்தையும் குழையச் செத்தும் மாண்பினன் மாதோ என்றான்

1579.	என்று அவன் இருப்ப மாதர் என் வரவு இசைப்பின் அல்லால் ஒன்றும் மற்று உருகல் செல்லான் என்று எடுத்து ஓதுகின்றாள் மன்றல் அம் தோழிமாருள் வனத்து இடைப் பண்ணை ஆடக் குன்று இடைக் குளிர்க்கும் மின் போல் குழாம் மழை முகட்டில் செல்வான்

1580.	மயில் இனம் இரிய ஆங்கு ஓர் மடமயில் தழுவிக் கொண்ட வெயில் இளம் செல்வன் போல விஞ்சையன் என் கொண்டு ஏகத் துயிலிய கற்பினாள் தன் துணைவி கண்டு இடுவித்திட்டாள் அயில் இயல் காட்டுள் வீழ்ந்தேன் அநங்க மா வீணை என்பேன்

1581.	தாய் இலாக் குழவி போலச் சாதுயர் எய்து கின்றேன் வேய் உலாம் தோளினார் தம் விழுத்துணைக் கேள்வ நின் கண்டு ஆயினேன் துறக்கம் பெற்றேன் அளித்து அருளாது விட்டால் தீயினுள் அமிர்தம் பெய்த ஆங்கு என் உயிர் செகுப்பல் என்றாள்

1582.	மணி எழு அனைய தோளும் வரை என அகன்ற மார்பும் தணிவு அருங் கயத்துப் பூத்த தாமரை அனைய கண்ணும் பணிவு அரும் பகுதி அன்ன முகமும் என்று அயர்ந்து காமப் பிணி எழுந்து அவலிக்கின்ற பேதை நீ கேள் இது என்றான்

1583.	போதொடு நானம் மூழ்கிப் பூம் புகை தவழ்ந்து முல்லைக் கோதை கண் படுக்கும் கூந்தல் குரை வளி பித்தோடு ஐயேய் ஏதம் செய் மலங்கள் நெய்த்தோர் இறைச்சி என்பு ஈருள் மூளை கோதம் செய் குடர்கள் புன் தோல் நரம்பொடு வழும்பிது என்றான்

1584.	விழுக்கொடு வெண் நஞ்சு அல்லா உகிர் மயிர் உமிழ் கண் பீளைப் புழுப் பயில் குரம்பை பொல்லாத் தடி தடிக் கீழ்ந்த போழ்தில் விழித்தியார் நோக்கு கிற்பார் பிள்ளையார் கண்ணுள் காக்கை கொழிப்பரும் பொன்னின் தோன்றும் கொள்கைத்தால் கொடியே என்றான்

1585.	உருவம் என்று உரைத்தியாயின் நிறைந்த தோல் துருத்தி தன்னைப் புருவமும் கண்ணும் மூக்கும் புலப்பட எழுதி வைத்தால் கருதுவது ஆங்கு ஒன்று உண்டோ காப்பியக் கவிகள் காம எரி எழ விகற்பித்திட்டார் இறைச்சிப் போர் இதனை என்றான்

1586.	காதல் மாமன் மட மகளே கருங் குழல் மேல் வண்டு இருப்பினும் ஏதம் உற்று முரியும் நுசுப்பு என்று உன்னியல்பு ஏத்துவேன் ஓதம் போல உடன்று உடன்று நைய நீ ஒண் தாமரைக் கோதை போல்வாய் ஒளித்து ஒழிதல் கொம்பே குணன் ஆகுமே

1587.	வண்ணத் திங்கள் மதி முகத்த வாளோ கருங் கயல்களோ உண்ணும் கூற்றோ ஒளி வேலோ போதோ உணர்கலேனால் பண்ணின் தீம் சொலாய் படா முலைப் பாவாய் கொடியே பாங்கின் உண்ணும் தேனே அமிர்தே என் இன் உயிரே எங்கணாயோ

1588.	இலவம் போது ஏர் எழில் தகைய சீறடிகள் அஞ்சி ஒல்கிப் புலவன் சித்திரித்த பொன் சிலம்பு நகப் பூ நிலத்து மேல் உலவும் போழ்தும் என் ஆவி மலர் மேல் மிதித்து ஒதுங்குவாய் கலவ மஞ்ஞை அனையாய் கண் காதல் ஒழிகல்லேனால்

1589.	பணி செய் ஆயத்துப் பந்தாடு கின்றாயைக் கண்டு மாழ்கிப் பிணி செய் நோயேன் யான் கிடப்பப் பிறர் வாய் அது கேட்டலும் துணிக போதும் என விடுத்தாய் போந்தேன் துயர் உழப்ப நீ மணி செய் மேகலையாய் மாற்றம் தாராய் மறைந்து ஒழிதியோ

1590.	இயக்கி நின்னோடு இணை ஒக்கும் என்று நலம் செகுப்பான் மயக்கிக் கொண்டு போய் வைத்தாய் என் மாதரைத் தந்து அருள் நீ நயப்ப எல்லாம் தருவல் எனத் தொழுது நல் யானை தன் வயப்பிடி கெடுத்து மாழாந்தது ஒப்ப மதி மயங்கினான்

1591.	மல்லல் தொல் வளத்து மத்திம நல் நாட்டு வண் தாமரை புல்லும் பேரூர்ப் புகழ்த் தத்தன் காதல் சின தத்தைக்கும் செல்வ நாமற்கும் சித்திரமா மாலைக்கும் சுற்றத்தார்க்கும் அல்லல் செய்தேன் அவண் சென்றால் என் உரைக்கேன் என் செய்கேனோ

1592.	உண்ணு நீர் வேட்டு அசைந்தேன் என உரைப்பக் காட்டுள் நாடி நண்ணிப் பொய்கை தலைப்பட்டு நல் தாமரை இலையினுள் பண்ணி நீர் கொண்டு வந்தேன் படா முலைப் பாவாய் என்று அண்ணல் ஆற்றாது அழுது அழுது வெந்து உருகி நைகின்றானே

1593.	குழை கொள் வாள் முகத்துக் கோல் வளையைக் காணான் குழைந்து அழுகின்ற அழகன் சொல்லும் அணி செய் கோதை காமமும் கண்டும் கேட்டும் முழவுத் தோளான் முறுவலித்து ஈங்கே இரு நீ என்று இழையச் சொல்லி இறையான் இளையானை எய்தினானே

1594.	என்னை கேளீர் என் உற்றீர் என்ன பெயரீர் என்றாற்குப் பொன் அம் குன்றின் பொலிந்த தோள் நம்பி ஒருபொன் பூங் கொடி என்னும் நீராளை ஈங்கே கெடுத்தேன் என் பாவத்தால் பல் நூல் கேள்வி உடையேன் யான் பவதத்தன் என்பேன் என்றான்

1595.	கைப் பொருள் கொடுத்தும் கற்றல் கற்றபின் கண்ணும் ஆகும் மெய்ப் பொருள் விளைக்கும் நெஞ்சின் மெலிவிற்கு ஓர் துணையும் ஆகும் பொய்ப் பொருள் பிறகள் பொன்னாம் புகழும் ஆம் துணைவி ஆக்கும் இப் பொருள் எய்தி நின்றீர் இரங்குவது என்னை என்றான்

1596.	அன்பு நூலாக இன்சொல் அலர் தொடுத்து அமைந்த காதல் இன்பம் செய் காமச் சாந்தின் கைபுனைந்து ஏற்ற மாலை நன்பகல் சூட்டி விள்ளாது ஒழுகினும் நங்கை மார்க்குப் பின் செலும் பிறர் கண் உள்ளம் பிணை அனார்க்கு அடியது அன்றே

1597.	பெண் எனப் படுவ கேண்மோ பீடு இல பிறப்பு நோக்கா உள் நிறை உடைய அல்ல ஓர் ஆயிரம் மனத்த வாகும் எண்ணிப் பத்து அம்கை இட்டால் இந்திரன் மகளும் ஆங்கே வெண்ணெய்க் குன்று எரி உற்றாற் போன்று மெலிந்து பின் நிற்கும் அன்றே

1598.	சாம் எனில் சாதல் நோதல் தன்னவன் தணந்த காலைப் பூமனும் புனைதல் இன்றிப் பொற்புடன் புலம்ப வைகிக் காமனை என்றும் சொல்லார் கணவன் கைதொழுது வாழ்வார் தேமலர்த் திருவோடு ஒப்பார் சேர்ந்தவன் செல்லல் தீர்ப்பர்

1599.	அன்னள் நின் தோழி ஐயா அவள் என்னைக் கண்ட கண்ணால் பின்னைத் தான் பிறரை நோக்காப் பெருமட மாது தன்னை என்னை யான் இழந்து வாழுமாறு என இரங்கினானுக்கு அன்னளோ என்று நக்கான் அணி மணி முழவுத் தோளான்

1600.	இனையல் வேண்டா இம் மந்திரத்தை ஓதி நீ ஒருவில் ஏ அளவு அனைய எல்லை சென்றால் இயக்கி கொணர்ந்து அருளும்நீ புனை செய் கோல் வளையைக் கைப் படுதி என்று ஆங்கு அவன் போதலும் அனைய மாதரைக் கண்டு ஆங்கு அடி புல்லி வீழ்ந்து அரற்றினான்

1601.	பட்ட எல்லாம் பரியாது உரைத்தான் அவளும் கேட்டாள் விட்டாள் ஆர்வம் அவன் கண் இவன் மேல் மைந்து உறவினால் மட்டார் கோதை மனை துறந்தாள் மைந்தனும் மங்கை மேலே ஒட்டி விள்ளா ஆர்வத்தனன் ஆகி உருவம் ஓதினான்

1602.	மெழுகு செய்படம் வீழ்முகில் மத்தகத்து ஒழுகும் வெள் அருவித் திரள் ஓடை சூழ்ந்து இழுகு பொன் மதத்தின் வரைக் குஞ்சரம் தொழுது வேய் முதல் தூசம் கொண்டு ஏறினான்

1603.	நிரைத்த தீவினை நீங்க நெடுங் கணார் வரைக்கண் ஏறலின் வால் அரிப் பொன் சிலம்பு உரைத்து மின் இருள் மேல் கிடந்தாலும் ஒத்து அரைத்து அலத்தகம் ஆர்ந்தது ஒர் பால் எலாம்

1604.	சாந்தும் கோதையும் தண் நறும் சுண்ணமும் ஆய்ந்த பூம் புகையும் அவியும் சுமந்து ஏந்து பொன் விளக்கு ஏந்தி இடம் பெறா மாந்தர் சும்மை மலிந்த ஒர் பால் எலாம்

1605.	துறந்த மன்னவர் தூமுடி தோள்வளை நிறம் கொள் ஆரம் பைம் பூண் நிழல் குண்டலம் பிறங்கு வெம் கதிர் மின்னொடு பின்னி வீழ்ந்து உறங்குகின்றன போன்ற ஒர் பால் எலாம்

1606.	கருவித் தேன் கலை கையுறக் கீண்டுடன் மருவிப் பைங்கறி வாரிப் பழம் தழீஇ வெருவி நாகம் பிளிற்ற விரைந்து உராய் அருவி நின்று அதிரும் ஒருபால் எலாம்

1607.	வெம் கதிர்க் கடவுள் வியன் தேர் வரைத் தங்கு சந்தனக் கோட்டு இடைப் பட்டு எனப் பொங்கு மான் குளம்பின் குடை பொன் துகள் மங்குலாய்த் திசை யாவையும் அல்கின்றே

1608.	சுனைய நீலமும் சுள்ளியும் சூழ்மலர் நனைய நாகமும் கோங்கமும் நாறு இணர்ச் சினைய சண்பகம் வேங்கையோடு ஏற்றுபு முனைவன் மேல் துதி முற்று எடுத்து ஓதினான்

1609.	முனிமை முகடு ஆய மூவா முதல்வன் தனிமைத் தலைமை தனது தான் என்ப தனிமைத் தலைமை தனது தான் என்றால் பனிமலர் தூய் நின்று பழிச்சவாறு என்னே

1610.	மலர் ஏந்து சேவடிய மால் என்ப மாலால் அலர் ஏந்தி அஞ்சலி செய்து அஞ்சப் படுவான் அலர் ஏந்தி அஞ்சலி செய்து அஞ்சப் படுமேல் இலரே மலர் எனினும் ஏத்தாவாறு என்னே

1611.	களிசேர் கணை உடைய காமனையும் காய்ந்த அளிசேர் அறவழி அண்ணல் இவன் என்பர் அளிசேர் அறவழி அண்ணல் இவனேல் விளியாக் குணத்துதி நாம் வித்தாவாறு என்னே

1612.	இன்னணம் ஏத்தி இறைவன் அடி தொழுது அன்னம் உறங்கும் மணிவரை மேல் நின்று பொன்னம் கழலான் இழிந்து பொழி மழை மின்னின் நடந்து மிகுசுரம் சென்றான்

1613.	மாலைக் கதிர்வேல் மலங்க மணிமலர்க்கு ஓலை விடுகண் உருகு கொடி இடை ஏலம் கமழ் குழல் ஏழையவர் அன்ன ஆலைக் கரும்பின் அக நாடு அணைந்தான்

1614.	வழைச்சறு சாடி மட்டு அயின்று மள்ளர் தாம் கழைக் கரும்பு எறிந்து கண் உடைக்கும் எந்திரம் மழைக் குரல் என மயில் அகவ வார் செந்நெல் புழைக் கடைப் புனல் அலைத்து ஒழுகும் பொற்பிற்றே

1615.	தாமரை மலர் தலை அடுத்துத் தண் கமழ் தூமலர்க் குவளை கால் அணைத்துத் தோல் அடிக் காமரு பெடை தழீஇ அன்னம் கண்படும் தேமலர்த் தடம் தழீஇத் திசைக்கண் மல்கின்றே

1616.	கண் பயில் இளங் கமுகு எருத்தின் காய் பரீஇக் கொண்டு இள மந்திகள் எறியக் கோட்டு இடைத் திண் கனி முசுக்கலை சிதறும் தேம்பொழில் மண்டு அமர் கடந்தவன் மகிழ்வொடு ஏகினான்

1617.	களிறு மாய் கதிர்ச் செந்நெல் கழனி நாட்டு இடை ஒளிறு வேல் நரபதி நகரம் ஒய் எனப் பிளிறு வார் இடி முரசு ஆர்ப்பப் பெய்கழல் வெளிறு இலாக் கேள்வியான் விருப்பொடு எய்தினான்

1618.	புற நகர் மண மகன் ஒருவன் போதர்வான் இறை மகன் வினாயினான் என்ன பேரவே துறை வளர் நாட்டொடு நகரம் சொல் என அறிக என்று அலரி வாய் கமழக் கூறினான்

1619.	மத்திம தேசமாம் நாடு மற்று இந் நாட்டு எத்திசை நிதியமும் இறை கொண்டு இல்லவர்க்கு உய்த்தும் ஊர் கொடுப்பவரே ஏமமா புரம் இத்திசைக்கு ஐய நீ புதியை போன்ம் என

1620.	அன்னதே என்றலின் அடிசில் காலமால் என்னொடு பேசினாய் தவிர் மற்று ஈங்கு எனப் பொன் நகர் புக்க பின் அறிவல் போக என்றான் வில் மரீஇ வாங்கிய வீங்கு தோளினான்

1621.	புணர் மருப்பு யானையின் புயல்கொள் மும்மதம் மணமகள் கதுப்பு என நாறும் மாநகர்த் துணைமலர்க் கண்ணியும் செம்பொன் மாலையும் இணைமலர்த் தாரினான் இடறி ஏகினான்

1622.	வண்டு கொப்புளித்து உணும் மாலை மார்பனைக் கண்டு உவப்பு அளித்தவர் கடைக்கண் ஏக்கற மண்டபப் பளிக்கு அறை மருங்கு ஒர் மா நிழல் கொண்டு அவற்கு அளித்தது ஓர் குளிர் கொள் பொய்கையே

1623.	வண்சிறைப் பவளச் செவ்வாய்ப் பெடை அன்ன மடமை கூரத் தண்கய நீருள் கண்ட தன் நிழல் பிறிது என்று எண்ணிக் கண்டனம் கள்வ மற்று உன் காதலி தன்னை நீர்க் கீழ்ப் பண்டையம் அல்லம் வேண்டா படுக்க என்று ஊடிற்று அன்றே

1624.	செயிர்ப்பொடு சிவந்து நோக்கிச் சேவலின் அகலச் சேவல் அயிர்ப்பது என் நின்னை அல்லால் அறியலேன் அன்றி மூக்கின் உயிர்ப்பது உன் பணியினாலே ஊடல் நீ என்று பல்கால் பயிர்ப்பு அறச் சிறகால் புல்லிப் பணிந்து பாண் செய்தது அன்றே

1625.	கலை உணர் மகளிர் நெஞ்சில் காமத்தின் கனிந்த ஊடல் நிலை உணர் மைந்தர் நீக்கி நெறியினால் புணர்ந்தது ஒப்ப அலர் மிசைப் பெடையின் ஊடல் அன்பு கொள் சேவல் நீக்கிக் குலவிய புணர்ச்சி நோக்கிக் குன்று அனான் சிந்திக் கின்றான்

1626.	தன்னை யான் முகத்தை நோக்கின் தான் முலை முகத்தை நோக்கும் பின்னை யான் பலவும் பேசில் தான் ஒன்று மிழற்றும் பைம் பூண் பொன் அவாம் சுணங்கு போர்த்த பொங்கு இள முலையினாள் என் முன்னையாள் போன்று தத்தை முகத்துளே தோன்று கின்றாள்

1627.	பரிவு உற்றால் பயன் இன்றியும் பாவைமார் முரிவு உற்றார்களின் மூர்ச்சனை செய்பவால் பிரிவில் தோன்றிய பேர் அன்பு எனப்படும் எரியின் மூழ்கி இறந்து படும் கொலோ

1628.	வாளி அம்பு அன வாள் தடம் கண்ணி தன் தோளும் மென் முலைப் பாரமும் தொல் நலம் நாளும் நாளினும் நைந்து நைந்து உள் சுடப் பூளை மெல் அணை மேல் புரளும் கொலோ

1629.	உருகி வாடி என் உற்றது கொல் எனக் கருகி வாடிய காமரு கோதை தன் இரு கண் நீரும் இடை முலை பாய்ந்து உகக் குருகு பாய் தடம் ஆக அழும் கொலோ

1630.	வண்டு வாழ் பயில் கோதை மணம் முதல் கண்ட ஞான்று தன் கண் எனும் கைகளால் நொண்டு கொண்டு பருகிய நோக்கம் ஒன்று உண்டு என் ஆவி உருக்கி இடுவதே

1631.	காதலாள் உடலுள் உயிர் கைவிடின் ஏதம் என் உயிர் எய்தி இறக்கும் மற்று ஆதலால் அழிவு ஒன்று இலள் அல்லதூஉம் மாதர் விஞ்சையும் வல்லளும் அல்லளோ

1632.	காதல் மிக்குழிக் கற்றவும் கைகொடா ஆதல் கண்ணகத்து அஞ்சனம் போலுமால் தாது துற்றுபு தங்கிய வண்டு அனார்க்கு ஏதம் இற்று என எண்ணும் என் நெஞ்சு அரோ

1633.	நற வெம் கோதையர் நல் நலம் காதலான் மற வெம் காமத்து வந்துற்ற தீவினைப் பறவைத் தேர் நரகத்துப் பதைக்குங்கால் அறிவன் அல்லது அங்கு ஆர் சரண் ஆகுவார்

1634.	வேட்கை ஊர்தர விம்முறவு எய்திய மாட்சி உள்ளத்தை மாற்றி மலர்மிடை காட்சிக்கு இன் பொய்கைக் காமர் நலன் உண்டு மீட்டும் அங்கு இருந்தான் விடை ஏறு அனான்

1635.	நேரார் நேரும் நீள் நிதி துஞ்சும் நிறை கோயில் ஆரா வெம் போர் ஆய் தடமித்தன் அரசற்கும் நாரார் கற்பின் நாகிள வேய்த் தோள் நளினைக்கும் சீரால் தோன்றிச் செல்வமோடு எல்லாம் திருத் தக்கான்

1636.	விண்டார்த் தேய்க்கும் வெம்பரி மான் தேர் விசயன் என்று உண்டா நின்றான் தன் புகழ் ஊழி உலகு ஏத்த வண்டார் சோலை வார் மணம் நாறப் புகுகின்றான் கண்டான் சேர்ந்தான் காளையைக் கல்விக் கடலானே

1637.	இந்நாட்டு இவ்வூர் இவ்விடம் எய்தார் இவண் வாழ்வார் எந்நாட்டு எவ்வூர் எப்பெயராய் நீ உரை என்றாற்கு அந் நாட்டு அவ்வூர் அப் பெயர் அல்லாப் பெயர் சொன்னான் பொய்ந் நாட்டேனும் பொய் அல ஆற்றால் புகழ் வெய்யோன்

1638.	வாமான் திண் தேர் வள்ளலும் உள்ளம் மிகை கொண்டு எம் கோமாற்கு உய்ப்பன் கொள் பயன் மிக்கோன் கொலை வேலான் ஏ மாறு இல்லா இந்திரனேயும் இவன் ஒவ்வான் போமாறு ஆய்வென் பொற்போடு கூடும் வகை என்றான்

1639.	பூங் கழலானைப் புண்ணிய நம்பி முகம் நோக்கி ஈங்கு இது நின்நாடு இப் பதி நின் ஊர் இது நின் இல் வீங்கிய திண் தோள் வெல் புகழாய் நின் கிளை என்றாற்கு ஆங்கு அது எல்லாம் அண்ணலும் நேர்ந்து ஆங்கு அமைக என்றான்

1640.	மன்னவன் சிறுவன் ஆங்கு ஓர் மாங்கனி உண்ணல் உற்று மின் அவிர் கணையின் பல் கால் பிழைப்பு எய்து மீண்டு நிற்பப் பொன் அவிர் கழலினான் அப் பொரு சிலை கணையின் வாங்கி இன் அமிர்து ஊறுகின்ற இருங் கனி அற எய்திட்டான்

1641.	எய்த அக் கணையும் மாவின் இருங் கனி அதுவும் பூமிக்கு எய்த அச் சிலையின் எல்லை அணுகலும் ஏந்தல் நோக்கி எய்த அவ் விடத்து நின்றே எய்த அத் தடக்கை கொண்டாற்கு எய்தச் சென்று ஐயன் ஆரத் தழுவிக் கொண்டு இதனைச் சொன்னான்

1642.	வண் சிலை கொண்ட வாறும் வார்கணை தொடுத்த வாறும் கண் கணை வைத்த வாறும் கல் செய் தோள் இருந்த வாறும் திண்சரம் விட்டவாறும் சென்ற கோல் போந்த வாறும் கண்டு எலாம் வியந்து நோக்கி வில் உடைக் கடவுள் என்றான்

1643.	மரா மரம் ஏழும் எய்த வாங்குவில் தடக்கை வல்வில் இராமனை வல்லன் என்பது இசை அலால் கண்டது இல்லை உரா மனம் இவன் கண் இன்றி உவக்குமா செய்வல் என்று குராமலர்க் காவின் நீங்கிக் கோயிலே கொண்டு புக்கான்

1644.	வழிவரல் வருத்தம் ஓம்பி வயிரப் பூண் அணிந்த மார்பன் அழிகவுள் யானை வேந்தற்கு அவன் திறம் அறியச் சொன்னான் மொழி எதிர் விரும்பி மன்னன் மூரிவில் தடக்கை யாற்குக் கழி பெரு முகமன் கூறிக் காதலம் காளை என்றான்

1645.	கிலுத்தம் கூர்ப் பரங்கள் என்னும் இரண்டினுள் கிலுத்தம் சார்ந்து நலத்தகு விரல்கள் ஐந்தின் இம்பர் மூ விரலின் நீளம் சிலைத் தழும்பியானைத் தோலின் நூற்றுரை சிறு மீன் ஒத்த இலக்கணக் கிடக்கை கண்டே ஏவினுக்கு அரசன் என்றான்

1646.	அண்ணல் அம் சிலை வலாருள் அமோக மா ஆசானின் பின் விண் நகு வெள்ளி வெற்பின் விஞ்சையர் உலகின் அல்லால் மண்ணகத்து இல்லை என்பார் வாயினை மடங்க வந்தான் புண்ணகத்து உறையும் வேலான் எனப் புகழ்ந்து அரசன் சொன்னான்

1647.	வில் திறல் நம்பி தேற்றான் விருந்தினன் இவனும் அன்றி மற்றும் ஓர் நால்வர் உள்ளார் மாண்பினால் வளர்ந்தது இல்லை கொற்றம் நீ கொடுக்கல் வேண்டும் குறை எனக் குருசில் நேர்ந்தான் அற்றை நாள் ஆதி ஆக அவர்களும் பயிலுகின்றார்

1648.	கழலின் செந்தாமரை அடிகள் புல்லித் தம் காதல் கூர நிழலின் நீங்கார் நினைத்தன நினைப்பின் அமைவான் ஆக்கி அழலின் சாராது அகலாது ஒழுக ஒரு நாள் அவன் போகிப் பொழிலின் மிக்கதனில் புக்கான் மணமகளிர் போல் பொலிந்ததே

1649.	பாசிப் பாசத்துப் பைம்பொன் நிரைத்தாலி பூத்த வேங்கை மாசில் வெண் துகிலை நீர் தோய்த்து மேல் போர்த்த வண்ணமே போல் காசில் மட்டு ஒழுகப் பூத்த அழிஞ்சில் கண் ஆர் கவின் கொண்டன பேசில் செந்தலைய வெண் கறைய புன்கம் பொரி அணிந்தவே

1650.	கோடு தையாக் குழிசியோடு ஆரம் கொளக் குயிற்றிய ஓடு தேர்க்கால் மலர்ந்தன வகுளம் உயர் சண்பகம் கூடு கோழிக் கொழு முள் அரும்பின அம் கோசிக ஆடை பூத்தன பாதிரி வெண் கடம்பு பந்தணிந்தவே

1651.	வெருகு வேட்பச் சிரிப்பன போல் முகைத்த முல்லை வெய்ய வாய் அரவு பைத்து ஆவித்து அன்ன அம்காந்தள் அவிழ்ந்து அலர்ந்தன குரவம் கொண்ட குறும் பூழ் போல் கொழுங்கால் முகை சுமந்தன குருதிக் கூர் எயிறு கூத்தியர் கண் கொண்ட கொடித் தளவமே

1652.	சொன்ன நல் மலரும் அல்லனவும் வீழ் பலவின் சூழ் சுளைகளும் நன்மை நூலின் நயம் தோன்ற நன்பொன் விரல் நுதியினால் பன் மணியும் முத்தும் பவளமும் பைம் பொன்னும் கோத்தால் ஒப்ப என்ன அமரரும் மருளத் தொடுத்தான் இன மாலையே

1653.	ஊன் உண் சிங்கக் குழவி எயிற்று ஏர் ஒளி எயிற்றினான் தேன் உண் போதின் பிணையலும் பந்தும் புனைந்து தேம் ஆர்ந்த நானம் தோய்த்து நனை கலவை நாறும் மதம் தெளித்த பின் பால் உண் தீம் சொல்லாள் ஓர் படுவி வண்டு ஆர்ப்ப வந்து இறைஞ்சினாள்

1654.	நெடிய வாள் கண்கள் வாயா இமைப்பு எனும் சொல்லின் மற்று எம் கொடியிற்கு ஒத்த இவை என்றாள் நம்பியும் கொள்க என்றான் வடுவும் வேலும் மலரும் கயலும் வனப்பு அழித்த கண் அடி அம் சிலம்பினாட்கு உய்த்து இறைஞ்சிக் காட்ட அவள் கொண்டாள்

1655.	கொண்டு கோதை மலர் எழுத்து மெல் விரலின் மேல் தாங்கி நோக்கும் வண்டு சேர்ந்த குழலாள் வரும் முலைகள் பாய வண்தார் விண்டு தேன் துளிப்ப வேல் தடம் கண் தாம் ஆடும் நாடகம் கண்டு வாழாதவர் வாழ்க்கை எல்லாம் சவரர் வாழ்க்கையே

1656.	ஆம்பல் நாறும் அரக்கார் பவள வாயார் அமுதம் அன்னார் பாம்பு பைத் தாங்கு அனைய பவழப் பட அரவு அல்குலார் தாம்பலரும் மருட்ட அகில் தவழும் தண் பூவணைக் காம்பின் மென் தோள் கவின் வளர வைகல் கலப்பு என்பவே

1657.	ஆகம் தான் ஓர் மணிப் பலகையாக முலைகள் நாய் ஆகப் போகக் கேற்ற புனை பவழ அல்குல் கழகம் ஆக ஏக இன்பக் காமக் கவறாடல் இயைவது அன்றேல் ஆக நோற்றிட்டு அடங்கல் ஆண்மைக்கு அழகு என்பவே

1658.	பின்னி விட்ட பிடித் தடக்கை இரண்டு போன்று திரண்டு அழகார் கன்னிக் கலிங்கம் அகிலார்ந்து கவவிக் கிடந்த குறங்கினாள் மின்னுக் குழையும் பொன் தோடும் மிளிர எருத்தம் இடம் கோட்டி என்னும் இமையாள் நினைந்து இருந்தாள் இயக்கி இருந்த எழில் ஒத்தாள்

1659.	கொடு வெம் சிலையைக் கொளை அமைத்துக் கொதி நீர்ப் பகழி கொளவாங்கிக் கடு வெம் குறவன் எயப்பட்ட கன்னிப் பிணையின் நிலை கலங்கித் தொடி தோள் நடப்பத் தோள் தேம்பத் துணை வெம் முலைகள் பசப்பு ஊர நெடுமாத் தொகை மென் சாயல் நெஞ்சிற்கு இவ்வாறு உரைக்கின்றாள்

1660.	ஒன்றே எயிற்றது ஒரு பெரும் பேய் உலகத்தை அங்காந்து நின்றாற் போல நிழல் உமிழ்ந்து நெடு வெண் திங்கள் எயிறு இலங்க இன்றே குருதி வான வாய் அங்காந்து என்னை விழுங்குவான் அன்றே வந்தது இம் மாலை அளியேன் ஆவி யாதாம் கொல்

1661.	வருந்தி ஈன்றாள் மறந்து ஒழிந்தாள் வளர்த்தாள் சொல் கேட்டு இல் கடிந்தாள் முருந்தின் காறும் கூழையை முனிவார் நின்னை என் முனிவார் பொருந்திற்று அன்றால் இது என்னாய் பொன்றும் அளித்து இவ் உயிர் என்னாய் திருந்து சோலைக் கருங் குயிலே சிலம்ப இருந்து கூவுதியால்

1662.	பெரு வெண் திங்கள் மால் அகப்பூ மலைந்து பெட்ப நகுகின்றது உருவு கொண்ட குரல் அன்றில் உயிர் மேல் ஆம்பல் உலாய் நிமிரும் ஒரு பெண் பாலேன் யான் ஆக உலகம் எல்லாம் பகை ஆகி எரிகொன்று ஈன்ற இலைப் பலிபோல் இருத்தியால் என் இன்னுயிரே

1663.	வேம் என் நெஞ்சம் மெய் வெதும்பும் விடுக்கும் ஆவி வெய்துயிர்க்கும் பூ மென் குழலார் புறம் நோக்கி நகுவார் நகுவது ஆயினேன் தாம மார்பன் தான் புனைந்த தண் என் மாலை புணை ஆக யாமக் கடலை நீந்துவேன் யாரும் இல்லாத் தமியேனே

1664.	செம் பொன் கடம்பன் செவ்வேலும் காமன் சிலையில் தொடுத்து அலர்ந்த அம்பும் வென்ற வரி நெடுங் கண் அம் மாமதி வாள் முகத்தினாள் வம்பு பூத்து முருகு உலாய்த் தேன் கொப்புளித்து நின்றது ஓர் கொம்பு வெம் தீயிடைப் பட்டது ஒத்தாள் விரை செய் கோதையே

1665.	மணி நிற மாமை சாயல் வளையொடு வண்டு மூசும் அணிநிறப் போர்வை ஆய அரும் பெறல் நாணும் விற்றுப் பணி நலம் புதியது உண்டான் பன் மலர் மாலை கொண்டேன் பிணி நிறப் புறஞ் சொல் என்னும் பெரும் ஞிமிறு ஆர்ப்ப என்றான்

1666.	காதலான் காதல் போல அகன்று நீண்டு அலர்ந்த வாள் கண் போது உலாம் கோதை மாதர் புனைந்து அலர் தொடுத்த மாலை ஆதலால் அலரது ஆகாது ஒழியுமே அழுங்கல் என்று மாது உலாம் மழலைச் செவ்வாய் மடக்கிளி மொழிந்தது அன்றே

1667.	என்னை உள்ளம் பிணித்து என் நலம் கவர்ந்த ஈர்ந் தாரினான் தன்னை யானும் பிணிப்பேன் எனத் தன் மணிச் செப்பினுள் மன்னும் மாலை கொடுத்து அவனுக்கு உய்த்து ஈ எனத் தொழுது கொண்டு அன்னம் என்ன ஒதுங்கிச் சிலம்பு அரற்றச் சென்று அணுகினாள்

1668.	அணுகி முன் நின்ற அநங்க விலாசினி அம் கை கூப்பிப் பிணையல் நீட்டப் பெருந் தகை அஃது ஏலான் முகம் நோக்கலும் துணையில் தோகை என் நங்கைக்குத் தொங்கல் தொடுப்பாயும் நீ மணி செய் மென் தோள் மருந்து நீ ஆருயிரும் நீயேல் என்றாள்

1669.	மன்னர் கோயில் உறைவார் பொறி செறித்த மாண்பினரே என்ன அஞ்சினாய் என்று அவனை நக்காட்கு அஃது அன்று கோதாய் இன்ன கொள்கையேற்கு ஏலாது என்ன இலங்கு எயிற்றினாள் அன்னம் அன்ன நடையினாள் தான் வருந்தும் என நேர்ந்தான்

1670.	குலிகம் ஆர்ந்த கொழுந் தாமரை அன்ன வண் கை நீட்டி ஒலியல் ஏற்றான் இஃது ஊழ் வினையால் உள்ளம் சுடுமால் என்ன இலை கொள் பைம் பூண் இளமுலையாள் போகிக் கனக மாலை மெலிய வெம்பி நைகின்றாள் உய்யும் வகை தொடங்கினாள்

1671.	நீர் செய் காந்த மணி கூந்தளம் பாவை நீண்டு அழகிய ஏர் செய் சாந்தின் கழுநீர் விரை கமழும் பூக்கள் கோத்த வார் செய் தண் தாமரை வளை அமை வரையின் வெள் அருவி நீர் சீர் செய் கோமகளைச் சேர்த்தினாள் சீதம் செய்யாது ஒழிந்தனவே

1672.	பவ்வத் தங்கண் பிறந்து பனி பெயர்க்கும் தண் ஊற்றது ஆகி எவ்வம் மன்னர் பட உலகம் விற்கும் அருமணியினைச் செவ்வன் நூலில் சித்திரிக்கப் பட்ட அதனைச் சேர்த்திப் பின்னும் மவ்வல் நாறும் குழலாட்கு மற்றும் இவைகள் நாடினாள்

1673.	களிசெய் கோசிக நீர் விழக் கடி மாலை மேல் தொடர்ந்து கீழ் நளி செய் தண் பூஞ்சலம் சயனம் ஆக்கி நல் நீர் பிலிற்றும் வாய்க் குளிர் கொள் சாந்து ஆற்றி பொன் ஆலவட்டம் கொண்டு ஏந்தி வீசச் சளிகொள் சந்தின் கொழுஞ் சாந்தம் ஆகம் முழுதும் மெழுகினாள்

1674.	கொம்மை வெம் முலையில் சாந்தம் குளிர் செயாது ஆவி வாட்ட அம் மென் மாலை முகம் கரிய நீர் துளும்ப நின்று நீடி வெம்மை மிக்கது வீரன் தொடுத்த விளங்கு மாலை பொம்மல் ஓதிக்குத் தானே துணை ஆம் புணை ஆயிற்றே

1675.	வாசநீலம் கழுநீர் குவளை படை சாற்றி வந்து ஓசனைக் கண் உடையும் நெடுங் கண் கனகமாலை தாசி தூது ஆகத் தாமம் புணை ஆகச் செல்லும் நாளுள் காசில் கல்விக் கடலைக் கரை கண்டார் காளை மாரே

1676.	பொரு சரம் சலாகை வெய்ய புகன்றனர் துரக்கு மாறும் வருகணை விலக்கு மாறும் வாள் அமர் நீந்து மாறும் கருவியுள் கரக்கு மாறும் கணை புறம் காணு மாறும் விரிய மற்று அவர்க்குக் காட்ட வீற்று இருந்து அவரும் கற்றார்

1677.	வேல் உடைத் தடக்கையார்கள் வேழ மேல் சென்றபோழ்தில் கால் இடைக் கரக்கு மாறும் கை இடைத் திரியு மாறும் வால் இடை மறியுமாறும் மருப்பு இடைக் குளிக்கு மாறும் நூல் இடைக் கிடந்த வாறே நுனித்தவன் கொடுப்பக் கொண்டார்

1678.	கொடி நெடுந் தேரின் போரும் குஞ்சரம் குறித்த போரும் கடு நடைப் புரவிப் போரும் கரப்பறக் கற்று முற்றி இடன் அறிந்து இலங்கும் வை வாள் இரும் சிலை குந்தம் மூன்றும் உடன் அறிந்து உம்பரார்க்கு உரைப்பருந் தகையர் ஆனார்

1679.	தானையுள் அன்றி நின்ற தனி இடம் ஒற்றி மன்னர் தானை மேல் சென்ற போழ்தும் வென்றியில் தளர்தல் இன்றித் தானையை உடைக்கும் வெம் போர்த் தருக்கினார் மைந்தர் என்று தானை சூழ் மன்னற்கு உய்த்தார் மன்னனும் தருக என்றான்

1680.	மழையொடு சூழ்ந்து கொண்ட வான் துகள் சிலையின் நீக்கிக் குழை முகம் நெற்றி நக்கக் கோல வில் பகழி வாங்கி இழை பக இமைப்பின் எய்திட்டு எறிந்து மின் திரிவவே போல் விழைவுறு குமரர் புக்குச் சாரியை வியத்தர் ஆனார்

1681.	விசயனே விசயன் வில் போர்க் கதம்பனே முருகன் வேல் போர்த் திசை எலாம் வணக்கும் வாள் போர்க்கு அந்தணன் செம் பொன் நாமன் அசைவு இலான் யானைத் தேர்ப் போர்க்கு அலசனே அசல கீர்த்தி வசை இலான் புரவிச் சேன் என்று யாவரும் புகழப் பட்டார்

1682.	காவலன் மக்கள் ஆக்கம் கண்டு கண் குளிர்ந்து நோக்கி ஏவலான் அரசன் ஒன்றோ இரு பிறப் பாளன் அல்லார்க்கு ஆவது அன்று இன்ன மாட்சி அவனை யான் நிகளம் பெய்து காவல் செய்திடுவல் வல்லே காளையைக் கொணர்மின் என்றான்

1683.	கல்வியும் கொடிது போலும் காவலன் காளை தன்னை ஒல்லலன் சிறை செய்கின்றான் என்றவன் கருதிற்று ஓரார் பல்சனம் பரிந்து நிற்பப் பார்த்திப குமரன் சேர்ந்தான் வில் வலான் கொண்டு வேந்தன் வேறு இருந்து இதனைச் சொன்னான்

1684.	புள் முழுது இறைஞ்சும் கோட்டுப் பொரு களிறு அனைய தோன்றல் மண் முழுது அன்றி வானும் வந்து கை கூடத் தந்தாய் கண் முழுது உடம்பில் பெற்றேன் காளை கைம்மாறு காணேன் பண் முழுது உடற்றும் தீம் சொல் பாவை நின் பாலள் என்றான்

1685.	முடி கெழு மன்னன் சொல்ல மொய் கொள் வேல் குருசில் தேற்றான் வடிவமை மனன் ஒன்று ஆக வாக்கு ஒன்றா மறுத்த லோடும் தடி சுவைத்து ஒளிறும் வேலான் தன் கையால் முன் கை பற்றி இடி முரசு அனைய சொல்லால் இற்றென விளம்பு கின்றான்

1686.	பூவியல் கோயில் கொண்ட பொன் அனாள் அனைய நங்கை காவியம் கண்ணி வந்து பிறத்தலும் கணிகள் ஈண்டி மூவியல் திரிதல் இன்றிச் சாதக முறையில் செய்தார் ஏவியல் சிலையினாய்க்கே உரியள் என்று உரைப்ப நேர்ந்தான்

1687.	வார் உலாம் முலையினாட்கும் வரிசிலைத் தடக்கை யாற்கும் சீர் உலாம் கோலம் செய்தார் செப்பினார் வதுவை நல் நாள் பார் எலாம் அறிய நின்று படா முரசு ஆர்ப்பத் தீ வேட்டு ஏர் உலாம் கோதை இன்பத்து இள நலம் பருகுகின்றான்

1688.	முலைக் கடாக் களிறு முத்தம் சூட்டிய ஓடை பொங்க நாண் எனும் தோட்டி மாற்றி ஆட்டிய சாந்தம் என்னும் முக படாம் அழித்து வெம்போர் ஓட்டற ஓட்டிப் பைந்தார் உழக்கி இட்டு வந்த அன்றே

1689.	ஒண் மணிக் குழை வில் வீச ஒளிர்ந்து பொன் ஓலை மின்ன வண்ண மேகலைகள் ஆர்ப்ப வான் சிலம்பு ஒலிப்ப முத்தும் கண்ணியும் பசும் பொன் நாணும் கதிர் முலை புடைப்பக் காமர் அண்ணல் அம் குமரன் தன்னொடு ஆயிழை ஆடினாளே

1690.	மூசுதேன் வாரி அல்குல் பட்டபின் முலைகள் என்னும் மாசு அறு கந்தின் மென் தோள் மணித் தொடர்க் கொளுத்தி வாள்கண் ஆசு அறு வயிரத் தோட்டி நுதல் அணிந்து அமுதச் செவ்வாய் காசு அறு கவளம் ஆகக் களிறு கோள் பட்டது அன்றே

1691.	ஒப்பு இணை தனக்கு இலாதான் உறுவரை அகலம் மூழ்கிச் செப்பு இணை அனைய செங் கேழ் வன முலை பொருது சேப்பக் கற்பக மரத்தைப் புல்லிக் கை விடாது ஒழிந்து காமத் துப்புரவு உமிழும் காம வல்லியின் தோற்றம் ஒத்தாள்

1692.	காய்வுறு வேட்கை தன்னால் கங்குலும் பகலும் விள்ளான் வேய் வெறுத்து அமைந்த தோளான் விழுத்திரை அமுதம் என்று சேய் நலம் கடந்த செல்வன் திரு நலம் தெளித்திட்டு ஆற்ற வாய் விடாள் பருகி இட்டாள் மடக் கிள்ளை மருட்டும் சொல்லாள்

1693.	திரை இடைக் கொண்ட இன்னீர் அமுது உயிர் பெற்றது என்னும் உரை உடைக் கோதை மாதர் ஒளி நலம் நுகர்ந்து நாளும் வரை உடை மார்பன் அங்கண் வைகினன் என்ப மாதோ கரை கடல் அனைய தானைக் காவலன் காதலானே

1694.	வாளினால் மிடைந்த கண்ணாள் வருமுலைத் தடத்துள் வைகித் தோளினால் மிடைந்து புல்லித் தொண்டை வாய் அமுதம் மாந்திக் காளை செல்கின்ற நாளுள் கட்டியங் காரன் மூதூர் மீளி வேல் குருசிற்கு உற்றார்க்கு உற்றது விளம்பல் உற்றேன்

1695.	வெண் மதி இழந்த மீன் போல் விடலைக்குத் தம்பி மாழாந்து ஒண் மதிச் சூழ்ச்சி மிக்கான் உள் உழி உணர்தல் செல்லான் புள் மதித்து உடைந்த போது பொழிந்து மட்டு ஒழுகும் நல்நாட்டு உள்மதி வருந்த நாடி ஒளி நகர் எய்தினானே

1696.	வெள்ளி வெண் மலைக்கு வேந்தன் ஒருமகள் வேல் கண் பாவை ஒள் இழை அவளைக் கேட்பான் உறுவலி செல்லும் ஆங்கண் வள் இதழ் கோதை தானே இட்டது ஓர் வண்ணம் தன்னைக் கொள்ளத் தான் முரலல் உற்றுக் கோலமை வீணை கொண்டாள்

1697.	ஆடகச் செம் பொன் ஆணி ஆன் நெய் வார்ந்து அனைய நுண்கோல் மாடகம் நொண்டு கொண்டு மாத்திரை நிறைய வீக்கிச் சூடகம் அணிந்த முன் கைத் தொகு விரல் சேப்ப எற்றித் தோடு அலர் கோதை கீதம் துணிவினில் பாடுகின்றாள்

1698.	இறும் மருங்குல் போது அணியின் என்று இனைந்து கையின் நறு மலர்கள் சிந்துவார் நண்ணார் துறந்தார் நண்ணார் துறப்ப நனி வளையும் தோள் துறப்பக் கண் ஓவா முத்து உறைப்பத் தோழி கழிவேனோ

1699.	பூமாலை சூடின் பொறை ஆற்றா நுண் மருங்குல் ஏமாராது என்று இனைவார் எண்ணார் துறந்தார் எண்ணார் துறப்ப இன வளையும் தோள் துறப்ப மண்ணார் வேல் கண் துயிலா தோழி மருள்வேனோ

1700.	வண்டு ஊத அம் மருங்குல் நோம் என்று பூ மாலை கொண்டு ஓச்சும் காதலார் கூடார் துறந்தார் கூடார் அவர் துறப்பக் கோல் வளையும் தோள் துறப்பத் தோடார் பூங் கண் துயிலா தோழி துயர்வேனோ

1701.	ஊன் தகர்த்த அனைய போன்றும் ஊடு எரி முளைப்ப போன்றும் தோன்று பூ இலவத்து அங்கண் தொகை அணில் அனைய பைங்காய் கான்ற மென் பஞ்சி ஆர்ந்த மெல்லணை யாழ் கை நீக்கித் தேன் தயங்கு இணர் பெய் கோதை சிந்தையின் நீட்டினாளே

1702.	நுண்ணிய வரியொடு திரண்டு நோக்குநர் கண் மனம் கவற்றிய காமர் தொண்டை வாய் அண்ணலை நினைந்து வெய் துயிர்ப்ப ஆய் நலம் வண்ணத்தின் மழுங்கி வாள் கண்ணி வாடினாள்

1703.	மின் தவழ் மணி வரை மாலை மார்பனைப் பொன் தவழ் இள முலை பொருது புல்லும் நாள் என்று கொல் என நினைந்து இருந்த செவ்வியுள் சென்றனன் சீவகற்கு இளைய செல்வனே

1704.	ஐ விலின் அகல நின்று ஆங்கு அடி தொழுது இறைஞ்சினாற்கு மை விலை பெற்ற கண்ணாள் மைந்தனை மருண்டு நோக்கிக் கை விலும் கணையும் இல்லாக் காமன் போந்து இருக்க என்ன மொய் வெல்லும் குருதி வேலான் மூவில் கண் இறைஞ்சி நின்றான்

1705.	திங்கள் வாள் முகமும் நோக்கான் திருமுலைத் தடமும் நோக்கான் அம் கதிர்க் கலாபம் மின்னும் அணி அல்குல் பரப்பும் நோக்கான் செங் கயல் கண்ணினாள் தன் சீறடிச் சிலம்பு நோக்கி எங்கு உளார் அடிகள் என்னா இன்னணம் இயம்பினானே

1706.	பொறி குலாய்க் கிடந்த மார்பின் புண்ணியன் பொன்றினானேல் வெறி குலாய்க் கிடந்த மாலை வெள் வளை முத்தம் நீக்கி நெறியினால் நோற்றல் என்றோ நீள் எரி புகுதல் ஒன்றோ அறியலென் கொழுநன் மாய்ந்தால் அணி சுமந்து இருப்பது என்றான்

1707.	காய் தழல் கவரப் பட்ட கற்பக மரத்தின் கன்றி ஆய் கழல் குருசில் வாடி அற்புத் தீ அழலுள் நிற்ப வாய் மொழிந்து உரைக்கல் உற்றாள் வனைகுழல் கற்றை வண் தார்த் தோய் பிழி துளிக்கும் கண்ணிச் சுரும்பு சூழ் கொம்பனாளே

1708.	மது முகத்து அலர்ந்த கோதை மாற்றம் மைந்தற்கு உரைப்பாள் கொதி முகக் குருதி வை வேல் குருசிலோ நம்மை உள்ளான் விதி முக மணங்கள் எய்தி வீற்று இருந்து இன்பம் உய்ப்ப மதிமுகம் அறியும் நாமே வாடுவது என்னை என்றாள்

1709.	வேண்டியது எமக்கு நேரின் வில் வலாய் நும் ஐயனாரைக் காண்டி என்று உரைப்பக் காளை எழுமையும் அடிமை நேர மாண்டது ஓர் விஞ்சை ஓதி மதிமுகம் தைவந்திட்டாள் நீண்டது பெரிதும் அன்றி நினைத்துழி விளக்கிற்று அன்றே

1710.	பொற்புடை அமளி அங்கண் பூவணைப் பள்ளி மேலால் கற்பக மாலை வேய்ந்து கருங் குழல் கை செய்வானை முற்படக் கண்டு நோக்கி முறுவல் கொள் முகத்தன் ஆகி விற் படை நிமிர்ந்த தோளான் தொழுது மெய் குளிர்ந்து நின்றான்

1711.	செய்த விஞ்சையைத் தேமொழி மாற்றலும் மையல் நெஞ்சொடு வண்டு இமிர் தாரினான் பொய்யது அன்மையின் பூங் கழலான் அடிக்கு எய்துகேன் அருளாய் என்று இறைஞ்சினான்

1712.	மதுக்கை மாலையும் வண்டு இமிர் சாந்தமும் புதுக்கச்சு ஆர்ந்த பொன் வாளும் சுரிகையும் கதுப்பின் நானமும் காமர் கலங்களும் பதிக்கண் தம் எனப் பாவையும் ஏவினாள்

1713.	மணியின் மேல் புறம் போர்த்து அன்ன மாக்கதிர் துணிய வீசும் துளங்கு ஒளி மேனியன் பணியின் பல் கலம் தாங்குபு சென்ற பின் அணிசெய் கோதை அம் காமினி ஓதினாள்

1714.	சாந்தினால் மெழுகித் தட மாமலர் ஆய்ந்த தாமங்கள் நாற்றி அகில் புகை ஏந்தி இட்டு இளையாரொடு நீங்கினாள் காந்தி வண்டு உணும் கற்பகக் கோதையே

1715.	தூமம் ஆர்ந்த துகில் அணைப் பள்ளி மேல் காமன் தம்பியின் காளை கிடந்தபின் ஏம மாபுரத்து இட்டது ஓர் மா தெய்வம் நாம நல் ஒளி நந்தனை என்பவே

1716.	மின்னும் பூணும் மிளிர் கதிர் ஆரமும் பொன்னும் பூத்தது ஓர் கற்பகப் பூமரம் அன்ன காளை அமர் துயில் தேறினான் மன்னும் வெம் சுடர் மாக்கல் இவர்ந்ததே

1717.	செய்ய வாய் நெடிய கண்ணாள் செல்க என விடுக்கப் பட்ட வெய்ய வாள் தடக்கை வீரன் இருத்தலும் விசயன் என்பான் கையவாம் சிலையினானைக் கண்டு வந்து அருகு சேர்ந்தான் பையவாய்ப் பரந்த அல்குல் பாவையர்க்கு அமிர்தம் அன்னான்

1718.	தெய்வமே கமழும் மேனித் திரு ஒளி கலந்த மார்பின் ஐய நீ யாரை என்றாற்கு அவன் உரை கொடாது விட்டான் பையவே பெயர்ந்து போகிப் பனிமலர்க் கோதை மார்பின் மையல் அம் களிறு போலும் மைத்துனற்கு இதனைச் சொன்னான்

1719.	சந்தனக் களியும் பூவும் தமனியக் குடத்துள் நீரும் கெந்தம் நாறு அகிலும் முத்துக் கிளர் ஒளி விளக்கும் ஏந்தி அந்தில் வில் பயிற்றும் தானம் வழி பட ஆங்குச் சென்றாள் மந்திர மடந்தை அன்னாள் வசுந்தரி வந்து சொன்னாள்

1720.	ஆர் அகில் சேக்கை நீங்கி வெறு நிலத்து அடிகள் தாமே நீரிதின் கிடந்தது என் கொல் என்று யான் நினைந்து போகிச் சேர் துணை கழறச் சென்றேன் செல்வியோடு ஆங்குக் கண்டேன் போர் பல கடந்த வேலோய் மாயம் கொல் போற்றி என்றாள்

1721.	கணை கடி கண்ணி சொல்லக் காணிய யானும் சென்றேன் மணி இலங்கு ஒண் பொன் வைவாள் கேடக மருங்கு வைத்த இணை கடி சீயம் அன்னான் இளமையும் வனப்பும் ஏரும் துணை அமை வடிவும் சொல்லி நின்பொறி ஒற்றிக் கொண்டான்

1722.	நீண்ட தோள் நெடிய செங்கண் நீலமாய்ச் சுரிந்த குஞ்சிப் பூண்டது ஓர் ஆர மேனிப் பொன் உரைத்து இட்டது ஒக்கும் காண்தகு காதில் தாழ்ந்த குண்டலம் குவளைப் பைந்தார் ஆண் தகை அழகன் யார் கொல் அறியலன் அவனை என்றான்

1723.	இனத்து இடை ஏறு போலும் எறுழ் வலி உரைத்த மாற்றம் மனத்து இடை மகிழ்ந்து கேட்டு மைந்தன் நந்தட்டனே ஆம் புனத்து இடை மயில் அனாளால் பொருள் உரை பெற்று வந்தான் எனத் தவிராது சென்று ஆங்கு எய்தினள் என்ப அன்றே

1724.	கருமுகில் பொடித்த வெய்யோன் கடலிடை நடப்பதே போல் திருமுகம் சுடர நோக்கிச் சீவகன் சென்று சேர்ந்தான் தருமனை அரிதின் கண்ட தனஞ்சயன் போலத் தம்பி திருமலர்த் தடக்கை கூப்பிச் சேவடி தொழுது வீழ்ந்தான்

1725.	தாமரைத் தடக்கை கூப்பித் தாள் முதல் கிடந்த தம்பி தாமரைத் தடத்தை ஒத்தான் தமையனும் பருதி ஒத்தான் தாமரைக் குணத்தினானை மும் முறை தழுவிக் கொண்டு தாமரைச் செங் கணானும் தன் உறு பரிவு தீர்ந்தான்

1726.	என் உறு நிலைமை ஓராது எரி உறு தளிரின் வாடிப் பொன் உறு மேனி கன்றிப் போயினீர் பொறி இலாதேன் முன் உற இதனை ஓரேன் மூரிப் பேர் ஒக்கல் எல்லாம் பின் உறு பரிவு செய்தேன் பேதையேன் கவலல் என்றான்

1727.	ஆக்கமும் கேடும் உற்றீர் அடிகளே அல்லீர் மேலைப் பூக் குலாம் அலங்கல் மாலைப் புள் கொடியாற்கும் உண்டே வீக்கு வார் முலையினார் போல் வெய்து உயிர்த்து உருகி நைய நோக்கினீர் என்னை என்றான் நுதி அழல் குட்டம் ஒப்பான்

1728.	குரவரைப் பேணல் இன்றிக் குறிப்பு இகந்து ஆய பாவம் தரவந்த பயத்தினால் இத் தாமரைப் பாதம் நீங்கிப் பருவருந் துன்பம் உற்றேன் பாவியேன் என்று சென்னி திருவடி மிசையின் வைத்துச் சிலம்ப நொந்து அழுதிட்டானே

1729.	பரிந்து அழுகின்ற தம்பி பங்கயம் அனைய செங் கண் பொருந்துபு துடைத்து வேண்டா புலம்புதல் காளை என்று மருந்து அனாள் உறையும் கோயில் மடுத்து உடன் கொண்டு புக்கான் அருந்ததிக் கற்பினாளை அடி பணிந்து அவனும் கண்டான்

1730.	கொழுநனைக் குறிப்பினாலே குமரன் யார் என்று நோக்கக் கழுமிய கற்பினாய் நின் மைத்துனன் ஐயன் என்ன எழுமையும் பெறுக இன்ன இளங்கிளைச் சுற்றம் என்றாள் கொழு மலர்த் தடம் கண் செவ்வாய்க் குவிமுலைக் கொம்பு அனாளே

1731.	குடவரை அனைய மார்பில் குங்குமம் எழுதிக் கோல வடவரை வைரச் சாதி வால் ஒளி கலந்த பைம் பூண் தடவரை மார்பின் மின்ன தம்பியோடு அமிர்தம் உண்டான் பட அரவு அல்குலாளும் பான்மையால் விருந்து செய்தாள்

1732.	விருந்து அவள் செய்த பின்றைத் தம்பியும் தானும் வேறா இருந்துழி என்னைக் காணது உற்றதை எவன் கொல் என்று பொருந்தினார் செய்தது எல்லாம் புரை விடுத்து உரைமோ என்னக் கருங் கழல் செங் கண் பைந்தார்க் காளை ஈது உரைக்கின்றானே

1733.	புண் உமிழ் குருதி போர்த்த பொரு களம் போன்று தோன்றி அண்ணல் அம் கதிரும் அத்தம் அடைந்து செவ்வான் கொள் அந்தித் துண் எனக் களத்தின் நீங்கித் தொல் நகர்ப் புறத்துத் தொக்கே எண்ணுமின் செய்வது என்றான் பதுமுகன் எரியும் வேலான்

1734.	மின் என மிளிரும் பைம்பூண் புத்திசேன் வெகுண்டு வெய்ய கல் நவில் தோளினானைக் காண்கலேம் ஆயின் இன்னே மன்னனை வாளினாலே வானகம் காட்டி மூதூர் தன்னையும் சவட்டிப் போகிச் சாமியைச் சார்தும் என்றான்

1735.	சிலையொடு திரண்ட திண் தோள் தேவ மாதத்தன் என்பான் மலை உடை உருமின் சீறி மாற்றலன் உயிரை உண்டல் இலை உடைக் கண்ணியீர்க்கு இஃது எளிது நம் குருசில் உண்மை உலைவினோடு இன்மை ஆராய்ந்து ஒறுப்பதே துணிமின் என்றான்

1736.	பவ்வத்துப் பிறந்த வெய்ய பருதி போல் திறலினாற்குத் தெவ்வரைக் கிழங்கினோடும் தின்று நீ சொன்னவாறே எவ்வத்தைத் தணித்தும் என்றான் சீதத்தன் என்னலோடும் மவ்வல் அம் மணந்த தண் தார் பதுமுகன் இதனைச் சொன்னான்

1737.	நம்பி நந்தட்டன் கேட்க நங்கட்குக் குரவர் உள்ளார் தம் பரிவு அகற்றி ஓம்பி நீர்க் கடன் மரபு தாங்கு இக் கம்பம் செய் பரிவு நீங்கிக் கற்பிப்பார்க்கு உவர்த்துச் சொல்லார் இம்பர் இவ் உலகம் ஒப்பாய்க்கு என்னை யான் உரைப்பது என்றான்

1738.	ஓம் படை சாற்றல் பாலது உள்ளவர்க்கு ஆகும் அன்றே ஆம் புடை என்கண் இல்லை அங்கை என் கண்களாகத் தேம் படு தாரீனீர்க்கும் செல்வற்கும் செய்வ செய்தேன் காம்பு அடு காட்டுத் தீயின் கனன்று உடன் எழுக என்றேன்

1739.	கோட்டு இளங் குழவித் திங்கள் இரண்டு அன்ன எயிற்றுக் கோளே வேட்ட ஓர் சிங்கம் சூழ்ந்த வேங்கையின் இனத்தின் வெய்ய வாள் படை எழுந்து வாழ்க சீவகன் என்னும் ஆங்கண் பாட்டினை ஒருவன் எங்கள் பரிவு அறப் பாடினானே

1740.	வருவர் நம் கேள்வர் இன்னே வாள் நுதல் பசலை தீர உருகி நைந்து உடன்று முன் கை வளை உக மெலிய வேண்டா அருவி மும் மதத்த யானை அதிர்ந்துழிக் கார் என்று எண்ணித் தெரிவில பேதை முல்லை பூத்தன தெளி இது என்றான்

1741.	பாட்டினைக் கேட்டலோடும் பழம் பகை நட்பும் ஆமே ஓட்டியும் கோறும் அன்றே நம்பி தான் உண்மை பெற்றால் நாட்டிடம் பரந்து போகி நாடுதும் நாங்கள் என்னா ஈட்டமும் வேறும் ஆகி இலைப்புரை கிளைத்திட்டேமே

1742.	மணி பொதி துகிலின் தோன்றும் மஞ்சு சூழ் வரைகள் நாடி அணி நகர் யான் சென்று எய்தி மாலை தன் மனையைச் சேர்ந்தேன் துணை மலர்க் காந்தள் ஊழ்த்துச் சொரிவ போல் தோன்றி முன்கை அணி வளை நலத்தோடு ஏக அங்ஙனம் இருந்து நைவாள்

1743.	என்னைக் கண்டு அடிசில் ஆக்க ஐயர்க்கு என்று அவலம் நீங்கப் பொன்னைக் கண்ட அனைய சாயலவர் புரிந்து அடிசில் ஏந்தத் துன்னி நோய் உற்ற மஞ்ஞைத் தோற்றம் போல் இருந்த நங்கை பின்னை நாள் குவளை நீர் வீழ் பெற்றிய கண்ணள் ஆகி

1744.	அடிகளை இன்றி நீரே உண்ணவும் வல்லீர் ஆனீர் கடியிர் நீர் ஐயனீ¦ரே எனக் கசிந்து உருகிக் காய் பொன் கொடி துகள் ஆர்ந்த வண்ணம் குழைந்து மாநிலத்து வீழ்ந்த பெடை மயில் சயலாள் தன் பேது கண்டு ஆங்கு மீண்டேன்

1745.	செல்வனை இன்று நாடிச் சேவடி தொழுதல் ஒன்றோ அல்லது இவ் உடம்பு நீங்க வேற்றுலகு அடைதல் ஒன்றோ எல்லை இவ் இரண்டின் ஒன்றை இப்பகல் முடிப்பல் என்னா மல்லிகைக் கோதை ஐம் பால் மலைமகள் மனையைச் சேர்ந்தேன்

1746.	மணி ஒலி வீணை பண்ணி மாண்ட கோல் தடவ மாதர் அணிமுலைத் தடத்தின் ஒற்றி வெப்பரால் தட்பம் மாற்றிப் பிணை மலர்க் கோதை கீதம் பாட யான் பெரிதும் பேதுற்று இணை மலர்க் கண்ணிக்கு ஒவ்வா இளி வரு கிளவி சொன்னேன்

1747.	சொல்லிய என்னை நோக்கித் துளங்கல் நும் அடிகள் பாதம் புல்ல யான் புணர்ப்பல் என்று பொழுது போய்ப் பட்ட பின்றை எல் இருள் விஞ்சை ஓதி இவ்வழி இடுவித்திட்டாள் சொல்லுமின் அடிகள் நீரும் போந்தவாறு எனக்கும் என்றான்

1748.	தாதையார் உவப்பச் செய்வான் தாழ் கச்சில் பிணிப்புண்டு ஐய போதரா நின்ற போழ்தில் போர்ப்புலிக் குழாத்தின் சீறிக் காதல் நம் சுற்றம் எல்லாம் கை இலங்கு எஃகம் ஏந்திச் சாதலே புரிந்து தோன்றும் தன்மை அந் நகரில் கண்டேன்

1749.	கண்ட பின் நின்னைக் காண்பேன் கருவரை உலம்பிப் பல்கால் விண்டுவும் உடைய வாலின் வெடித்துராய் வெகுண்டு நோக்கா எண் திசையோரும் எள்கக் குஞ்சரம் இரியப் பாயும் ஒண்திறல் சிங்கம் அன்ன கதழ் ஒளி உடற்சி கண்டேன்

1750.	சினம் தலைப் பெருக்கித் தீக் கோள் உறுப்பினைச் சுருக்கித் தீப்போல் அனன்று நில்லாத கண்ணால் நிறுத்தின செவியிற்றாகி முனம் புக அடக்கிப் பின் போந்து இருந்து பாய்வான் அமைந்த இனம் தலைப் புலியோடு ஒக்கும் தோழர் நின்னிடத்தில் கண்டேன்

1751.	கூட நீர் நின்ற பெற்றி கண்டு இப்பால் நோக்குவேற்கு ஓர் கேடகம் வாளொடு ஏந்திக் கெடுக இந் நகரம் என்னா மாடத்தின் உச்சி நின்ற மலை மகள் தன்மை கண்டே ஆடவர்க்கு உழுவை ஒப்பாய் அஞ்சினேன் அதன்கண் என்றான்

1752.	பெண் இடர் விடுப்ப வாழ்வின் சாதலே பெரிது நன்று என்று எண்ணினேன் நமர்கள் வீயும் இயல்பினான் நெருங்கப் பட்டுக் கண்ணி நான் இயக்கன் தன்னைச் சிந்தித்தேன் கடவுள் வாழ்த்தி அண்ணல் வந்து அழுங்கத் தோன்றி ஆங்கு என்னைக் கொண்டு போந்தான்

1753.	மந்திரம் மூன்றும் தந்து வானவன் விடுப்பச் செல்வேற்கு இந்திர திருவில் சூழ்ந்த இன மழைக் குழாத்தின் வேழம் கொந்தழல் காட்டுத் தீயால் வளைப்புண்ட குழாத்தை நோக்கிச் சிந்தித்துக் கவன்று நிற்பத் திருமழை பொழிந்தது அன்றே

1754.	வெல் களிற்று அச்சம் நீக்கி விரைவொடு வனத்தின் ஏகிப் பல்லவ தேயம் நண்ணித் தனபதி என்னும் மன்னன் நல் வனப்புடைய தேவி திலோத்தமை பெற்ற நம்பி செல்வன் மற்று உலோக பாலன் திருமகள் பதுமை என்பாள்

1755.	அரிகுரல் கோழி நாமத்து அரவு அவள் கடித்தது ஆகத் திருவிழை அவளைத் தீர்த்தேன் தீர்விலா நண்பு வேண்டிப் பொரு களி யானை மன்னன் புனை இழை அவளைத் தந்தான் இரு மதி கழிந்த பின்றை இடை இராப் பொழுதில் போந்தேன்

1756.	வாவிப் புள் நடையினாளை வஞ்சித்துத் தக்க நாட்டை மேவி யான் காணல் உற்றுச் சார்தலும் இப்பர் உள்ளான் தூவிப் பொன் மாட மூதூர்ச் சுபத்திரன் என்னைக் கண்டே ஆவிக் கண் அறிவு போல அளவளாய் அன்பு பட்டான்

1757.	பண் அமை தேரின் ஏறி அவனொடு யான் இருந்து போகி விண் உயர் செம்பொன் மாடத்து இழிந்து அவண் விளங்கப் புக்கேன் வெண் நிலா முத்தம் சூழ்ந்த வெம் முலைத் தடம் கணாளை மண் எலாம் செல்ல நின்ற மகிழ்ச்சியின் மகிழ்ந்து தந்தான்

1758.	அவ் வழி இரண்டு திங்கள் கழிந்த பின் அவள் இல் நீங்கி இவ் வழி நாடு காண்பான் வருதலும் இறைவன் கண்டே செவ் வழிபாடர் ஆகிச் சிலைத் தொழில் சிறுவர் கற்ப மை வழி நெடுங் கணாளைத் தந்தனன் மதலை என்றான்

1759.	தான் உழந்து உற்ற எல்லாம் தம்பியை உணரக் கூறித் தேன் உழந்து அரற்றும் தாரான் குரவரைச் சிந்தித்தாற்கு வான் இழிந்தாங்குக் கண்ணீர் மார்பகம் நனைப்பக் கையால் ஊன் உமிழ்ந்து இலங்கும் வேலான் ஒற்றி மற்று இதனைச் சொன்னான்

1760.	திண் பொருள் எய்தலாகும் தெவ்வரைச் செகுக்கல் ஆகும் நண்பொடு பெண்டிர் மக்கள் யாவையும் நண்ணல் ஆகும் ஒண் பொருள் ஆவது ஐயா உடன் பிறப்பு ஆக்கல் ஆகா எம்பியை ஈங்குப் பெற்றேன் என் எனக்கு அரியது என்றான்

1761.	தேனில் பால் எனச் செல்வன் தம்பியோடு ஆனியம் பல கழிய ஆயிடை வேனில் குன்று எனத் தோழர் வெந்து மெய் ஊனின் நைகின்றார் செய்வது உன்னினார்

1762.	நாடுமின் இனி நாங்கள் செய்வது என்று ஈடினால் இருந்து எண்ணி நால்வரும் ஆடும் மஞ்ஞை அம் சாயல் தத்தை மெய் வாடல் ஒன்றிலள் வஞ்சம் ஆம் கொலோ

1763.	கள்ளம் உண்டு எனில் காண்டும் நாம் என மௌள எய்தினார் வினவக் கூறினாள் வள்ளற்கு உற்றதும் மறைந்த வண்ணமும் வெள்ளி வெண் மலை வேந்தன் பாவையே

1764.	மற்று அவள் சொல்லக் கேட்ட மைந்தர்கள் இற்ற தம் உயிர் இயல்பின் பேர்த்து அவண் பெற்ற மாந்தரின் பெரிது மெய் குளிர்ந்து அற்றம் அன்மையின் அவலம் நீங்கினார்

1765.	திருவின் சாயல் தன் சீறடிச் சிலம்பு உருவக் குஞ்சிவாய் உறுத்தி ஒய் என உருகும் உள்ளத்தின் உடம்பு வீங்கினார் பருகு காதலின் பாடி ஆடினார்

1766.	பைத்து அரவத் திரை சிந்திய பல்கதிர் மொய்த்து எரி நித்திலம் வைத்த அன பல்லினள் இத் திருவின் உருவம் தொழுதார் தமது எத்துயரும் கெடும் என்று இன சொன்னார்

1767.	ஐயனை யாம் அவண் எய்துவம் ஆயிழை நொய்தின் உரை பொருள் உண்டு எனின் நொய்து என மை எழுத்து ஊசியின் மாண்டது ஓர் தோட்டிடைக் கை வளர் கோதை கரந்து எழுத்திட்டாள்

1768.	ஆங்கு உருக்கார் அரக்கு இட்டு அதன் மீ மிசைப் பூங் குழையால் பொறி ஒற்றுபு நீட்டத் தேம் குழலாள் தொழுதாள் திசை செல்க எனப் பாங்கர் அங்குப் படர்குற்றனர் அன்றே

1769.	வேந்து இரியக் கணை வித்திய வெம் சிலைக் காய்ந்து இரிக்கும் புருவக் கருங் கண்ணியர் ஆய்ந்து அரிக்கும் நறவம் மலர் மாலையை வேய்ந்து அரிக்கும் மிஞிறு ஆர்ப்ப விடுத்தாள்

1770.	அலங்கு வெண்மதி ஐப்பசி அடைய அப்பகலே நிலம் கொண்டு ஓங்கின நிரம்பின புகர் சுழி உடைய உலம்பி முன் இருதாள்களும் உமிழ்வன போல்வ விலங்கு பாய்வன விடுகணை விலக்குவ கலிமா

1771.	அள்ளல் சேறு அருமணல் புனல் அருவரைப் படினும் உள்ளம் போல் செல்வ உரன் அசைவு இல்லன அமருள் கொள்ளி மண்டிலம் போல் கொடிபடத் திரிந்திடுவ வெள்ளி மால் வரைத் தாழ்வதில் மேம்படப் பிறந்த

1772.	ஈர் ஐஞ் ஞூற்றினை இருபதின் முரணிய தொகைய வீரர் ஏறின விளங்கு ஒளிப் பக்கரை அமைந்த தாரும் புட்டிலும் அரற்றுவ சாமரை அணிந்த ஓரும் கூடின மள்ளரும் ஒலித்து எழுந்தனரே

1773.	வடித்த போத்தொடு வன் செலல் அத்திரி கடுத்த ஒட்டகம் கால் செல்வ யாவையும் நொடிப்பின் மாத்திரை நூற்று வில் ஏகுவ எடுத்த பண்டம் இயைந்து உடன் என்பவே

1774.	ஞாலம் விற்பன பைங்கிளி நல் நிறத்து ஆலும் மா பவளக் குளம்பு ஆர்ந்தன காலின் நொய்யன கண் வெளவு காட்சிய நால்கு பண்ணினர் நால்வரும் ஏறினார்

1775.	நாளும் புள்ளும் நயத்தகு நல் நிலைக் கோளும் ஓரையும் கொண்ட நிமித்தமும் ஆளும் மாந்தரின் ஆய்ந்து கொண்டு ஆயிடைத் தாளின் ஊக்குபு சாத்தொடு எழுந்தவே

1776.	பறையும் சங்கும் பரந்து ஒலித்து ஆர்த்து எழ உறை கொள் வாளினோடு ஒண் சுடர்வேல் மினச் சிறை அழிந்தது ஓர் செம்புனல் போன்று அவண் அறை கடல் படை ஆர்ப்பொடு எழுந்தவே

1777.	காய்த்த செந்நெலின் தாழ் கதிர் நெற்றி மேல் பூத்த முல்லையின் போது பொழிந்து உக நீத்த நீர் வயல் அன்னமும் நாரையும் ஏத்தல் சால் முருடு ஆர்ப்ப இரிந்தவே

1778.	அளகு சேவலொடு ஆடி அம் காய்க்குலை மிளகு வார் கொடி ஊசல் விருப்பு உறூஉம் சுளகு வார் செவித் தூங்குகைக் குஞ்சரம் இளகு காடு இளகப் பரி கொண்டவே

1779.	மருவி மாதவர் பள்ளியுள் விட்டதே அருவிக் குன்றமும் ஐவனச் சாரலும் குருவி ஆர்த்து எழு கொய் புனக் கானமும் திருவில் தீர்ந்தவர் தேயமும் தேர்ந்து போய்

1780.	வண்டு துயில் கொண்டு குயில் ஆலி மயில் அகவி விண்டு மது விட்டு விரி போது பல பொதுளிக் கொண்டு தளிர் வேய்ந்து சினை தாழ்ந்து நனை ஆர்ந்து ஒன்று உண்டு பொழில் இமையவர்கள் உலகம் உறுவதுவே

1781.	காவி கழுநீர் குவளை ஆம்பல் கடிக் கமலம் தூவி மட நாரை துணை அன்னம் பயில் முது மீன் மேவி உறை வண்டினொடு மல்கி விழைதகைய வாவியொடு காவின் இடை மாந்தர் பதி கொண்டார்

1782.	ஐயர் உறை பள்ளி இடம் ஆண்டு அழகர் காணச் செய் கழலர் தாரர் அவர் எங்கும் திரிகின்றார் கொய்தகைய பூம் பொதும்பர்க் குளிரும் மரப் பலகை செய்யவளின் சிறிது மிகை சேயவளைக் கண்டார்

1783.	அந் நுண் துகில் கல் அரத்தம் அல்குல் அது வருத்தச் செந் நுண் துகில் உத்தரியம் புதைந்து சுவல் வருத்த மைந் நுண் குழல் சிறுவன் மனம் வருத்த வடி வேல் கண் கைந் நொண்டன கவற்சி நனி வருத்தக் கலுழ்ந்து ஆற்றாள்

1784.	மாசொடு மிடைந்து மணி நூற்று அனைய ஐம்பால் பூசுதலும் இன்றிப் பிணி கொண்டு புறம் தாழ வாச மலர் மறைந்த வழி வாமன் அடிக்கு ஏற்றித் தோசமறத் துதிகள் மனத்து ஓதித் தொழுது இருந்தாள்

1785.	சிந்திப்பல் என் சிறுவன் திறம் இனி என்று எழில் நெடுங்கண் வந்து பனி வார்ந்து முலைக் கலிங்கம் அது நனைப்ப அந்தில் இருந்தாள் அவளுக்கு அடைந்து மனம் நடுங்கி வந்தித்து இருந்தார் மகிழ்ந்து காதல் மிக மாதோ

1786.	வரை உடுத்த பள்ளி இடமாக அதில் மேயோள் விரை உடுத்த போது உறையும் வேல் நெடுங் கணாள்கொல் உரை உடுத்த நாவுறையும் ஒள் நுதல்கொல் அன்றித் திரை உடுத்த தேமொழிகொல் என்று தெரிகல்லார்

1787.	மங்கலம் மடிந்த திரு மா மகளை ஒப்பீர் இங்கு வரவு என்னை குலம் யாது அடிகட்கு என்ன எம் குலமும் எம் வரவும் வேண்டில் எளிது அன்றே நும் குலமும் நும் வரவும் நீர் உரைமின் என்றாள்

1788.	மோட்டு முது நீர் மலங்கு மொய்த்த இள வாளை பூட்டு சிலை இறவினொடு பெருது துயில் மடியும் ஈட்டம் உடையவர்கள் உறை இராசபுரம் என்னும் நாட்டம் உடை நகரம் எமது ஆகும் உறை பதியே

1789.	பொன் உடைய மார்பின் புகழ் மந்திரி பொலந்தார் தன்னுடைய நுண் உணர்வின் சாகரற்குத் தக்காள் கொன் நெடிய வாள் கண் குருதத்தை சீதத்தன் மன் நடுங்க வீங்கு திரள் தோள் மடங்கல் அன்னான்

1790.	அளப்பு அரிய நான்மறையினான் அசலன் என்பான் திளைக்கும் திரு ஒப்பு உடைய திலோத்தமை தன் சிறுவன் விளைத்து இரும்பு மேய்ந்து ஒழிந்த மிச்சில் வரை மார்பன் இளைப்பல் இவன் தேசு உரைப்பின் புத்திசேன் இவ் விருந்தான்

1791.	செட்டி தனபாலன் மனையாள் சினவு வாள் கண் பட்டம் நுதல் மின்னின் நகு பவித்திரைக்குத் தோன்றி மட்டு மலர் மார்பின் மத யானை எயிறு உழுதாங்கு இட்டகுறி தார் திவளப் பதுமுகன் இவ் விருந்தோன்

1792.	பொன் நகருள் வேந்தன் பெயரால் பொறியும் பெற்றான் வில் மரிய தோள் விசய தத்தன் உயிர்க் கவசம் பின் அரிய கற்பினவள் பிரீதிமதி காதல் தன் மகனென் யான் அடிகள் தேவதத்தன் என்பேன்

1793.	எங்கள் வினையால் இறைவன் வீடிய அஞ் ஞான்றே எங்கள் உயிர் நம்பியொடு யாங்கள் பிறந்தேம் ஆக எங்கள் தமர் நம்பிக்கு இவர் தோழர் என ஈந்தார் எங்கெழில் என் ஞாயிறு என இன்னணம் வளர்ந்தேம்

1794.	யாண்டு நிறைந்து ஏகிய பின் நந்தன் அவற்கு இளையார் மாண்ட குணத்தார் நபுல விபுலரொடு மன்னும் ஈண்ட வளர்ந்தேம் ஏந்து தவிசின் உச்சி மிசை எய்தித் தீண்ட அரிய வெம்மையொடு திக் கயங்கள் எனவே

1795.	வில் தொழிலும் வாள் தொழிலும் வீணை பொரு தொழிலும் மல் தொழிலும் தேர்த் தொழிலும் வாரணத்தின் தொழிலும் நல் தொழில வாசியொடு நன் கலைகள் நீந்திக் கற்றனங்கள் யாமும் உடன் கற்பனகள் எல்லாம்

1796.	வெம் சிலையின் வேடர் தொறு மீட்டு விசும்பு ஏகும் விஞ்சை அரையன் மகளை வீணை பொருது எய்திக் குஞ்சரமும் வென்று குண மாலை நலன் உண்ட நம்பி அவன் நாமம் எவன் என்னின் இது ஆமே

1797.	கந்துக் கடன் என்ற நகர்க்கு ஆதி முது நாய்கன் முந்திப் பெறப்பட்ட மகன் மூரிச் சிலைத் தடக்கைச் சிந்திப்பவர் அவலம் அறு சீவகன் என் தோழன் அந்தில் ஒருநாள் அவனை அரசன் ஒரு தவற்றால்

1798.	தொடிகள் தவழ் வீங்கு திரள் தோள் இறுக யாத்துக் கடிகள் தவழ் குழல் மகளிர் கசிந்து மனம் கரியக் கொடிகள் தவழ் மாட நகர்க் கொல்ல என மாழ்கி இடிகள் தவழ்ந்திட்ட பட நாகம் என வீழ்ந்தாள்

1799.	மாதவப் பெருமை வண்ணம் மா நகர் நம்பிக்கு உற்ற ஏதத்தைக் கேட்டலோடும் இருகணும் பிறந்து மாழ்கிக் காதல் தம் மகனுக்கு உற்ற நவை எனக் கலங்கி வீழ்ந்தார் ஆதலால் நங்கை யாரே அருள் பெரிது உடையர் என்றார்

1800.	மாழ்குபு மயங்கி வீழ்ந்த மாபெருந் தேவி தன்னை ஆழ் துயர் அவித்தற்கு ஒத்த அரும் பெறல் யோகம் நாடிக் காழ் பரிந்து அரைத்த சாந்தின் களிதரு நீரில் தேற்ற யாழ் புரை கிளவி ஆற்றாள் மயங்கி வீழ்ந்து அரற்று கின்றாள்

1801.	கைம் மாண் கடல் படையுள் காவலனை ஆண்டு ஒழியப் பொய்ம்மா மயில் ஊர்ந்து போகிப் புறங்காட்டுள் விம்மாந்து யான் வீழ வீழ்ந்தேன் துணை ஆகி எம்மானே தோன்றினாய் என்னை ஒளித்தியோ

1802.	கையார் இலங்கு எஃகின் கந்துக் கடன் கொடு போய் மொய்யார் உவகையனாய் முற்றிழைக்குத் தான் கொடுப்ப நையாள் வளர்த்த சுநந்தை நவை உற என் ஐயா என் ஐயா என் ஐயா அகன்றனையே

1803.	மின் நிரைத்த பைம் பூண் விளங்கு இலை வேல் வேந்தன் முன் உரைத்த மூன்று கனவும் புணையாக என் உயிரைத் தாங்கி இருந்தேன் வலி ஆகாது என் அரசே என்பூசல் கேளாது இறந்தனையே

1804.	கோ அ மாவாகிக் குடியோம்பி நின் குடைக்கீழ்ப் பாவமே செய்தேன் பரிவு எலாம் நீங்கினால் போ அம்மா என்று உரைப்பப் போவேன் முன் போயினாய் ஆ அம்மா அம்மா என் அம்மா அகன்றனையே

1805.	கோமான் மகனே குரு குலத்தார் போர் ஏறே ஏமாங் கதத்தார் இறைவா என் இன் உயிரே காமா கடலுள் கலம் கவிழ்த்தேன் கண்ணுள் நீர் பூ மாண் புனைதாராய் நோக்காது போதியோ

1806.	கந்தார் களியானைக் காவலனார் கான் முளையை வந்தார் வாய்த் தீது இன்மை கேட்டு மறைந்திருந்து நொந்தேன் பலகாலும் நோயோடே வீகின்றேன் அந்தோ அறனே மற்று ஆற்றேனால் ஆற்றேனால்

1807.	முன் ஒருகால் என் மகனைக் கண்டேன் என் கண் குளிரப் பின் ஒருகால் காணப் பிழைத்தது என் தேவிர்காள் என் ஒப்பார் பெண் மகளிர் இவ் உலகில் தோன்றற்க என்று அன்னப் பெடை நடையாள் ஆய் மயில் போல் வீழ்ந்தனளே

1808.	புண் மல்கு மத்தகத்த போர் வேழம் பொற்பு அழித்த மண் மல்கு தாரான் பெருமாட்டி வாய் மொழி கேட்டு உள் மல்கு நெஞ்சினராய் ஒய் எனவே வெய்துயிராக் கண் மல்கு நீரார் முக முகங்கள் நோக்கினரே

1809.	கண்டீர் கருமம் விளைந்த ஆறு என்றாராய் வண் தாரார் வண்கடகம் மின்னத் தம் கைம் மறித்துக் கொண்டாம் கடல் வேலி கீழ் மகனைக் கூற்றம் ஆய் உண்டாம் உயிர் என்று உவப்பு எழுந்து ஆடினரே

1810.	வீழ்ந்து மயில் போல் விசயை கிடந்தாளைத் தாழ்ந்து பல தட்பம் தாம் செய்ய ஏல் பெற்றுப் போழ்ந்து அகன்ற கண்ணாள் புலம்பா எழுந்திருப்பச் சூழ்ந்து தொழுது இறைஞ்சிச் சொன்னார் அவன் திறமே

1811.	கொலைக்களம் குறுகலும் கொண்டு ஓர் தெய்வதம் நிலைக்களம் இது என நீக்க நீங்கினான் இலக்கண மடப்பிடி இயைந்து ஓர் போதகம் மலைக்கணத்து இடை மகிழ்ந்து அனைய மைந்தனே

1812.	பூ உடைத் தெரியலான் போர்வை நீத்து இனிக் கோவுடைப் பெருமகன் ஆதல் கொண்டனம் சேவடி சேர்ந்தனம் தொழுது சென்று என மாவடு நோக்கி உள் மகிழ்ந்து கூறினாள்

1813.	தரணி காவலன் சச்சந்தன் என்பவன் பரணி நாள் பிறந்தான் பகை யாவையும் அரண் இலான் என்கண் தங்கிய அன்பினால் இரணியன் பட்டது எம் இறை எய்தினான்

1814.	விசயை என்று உலகோடிய வீறு இலேன் பசையினால் துஞ்சி யான் பட்ட தீது எலாம் இசைய நம்பிக்கு எடுத்து உரைத்து என் உழை அசைவின்று ஐயனைத் தம்மின் எனச் சொன்னாள்

1815.	கோதை வேல் நம்பிக்கு அல்லதை இப் பொருள் யாதும் கூறன்மின் யாரையும் தேறன்மின் ஏதம் இன்னன இன்னணம் எய்தலால் பேதை யாரொடும் பெண்ணொடும் பேசன்மின்

1816.	பகைவர் உள்ளமும் பாம்பின் படர்ச்சியும் வகை கொள் மேகலை மங்கையர் நெஞ்சமும் மிகை செல் மேகத்து மின்னும் செந் நில்லலா புகை செய் வேலினீர் போற்றுபு சென்மினே

1817.	வணக்க அருஞ் சிலையினானை ஒரு மதி எல்லை நாளுள் குணத்தொடு மலிந்த பாதம் குறுக யாம் கொணர்ந்த பின்றைப் பணித்ததே செய்து பற்றார் பகை முதல் அடர்த்தும் என்றார் மணிக் கொடி மாசு உண்ட அன்னாள் மற்றதே துணிமின் என்றாள்

1818.	பொறி தவ நெருங்க நோற்றுப் புகர் அற நிறைந்த கொள்கைச் செறி தவ விசயை பாதம் சென்னியின் வணங்கி மீண்டு வெறி கமழ் சோலை நண்ணி வேண்டிய அடிசில் கை தொட்டு எறி படை எழுக என்றார் வளை எழுந்து ஆர்த்த அன்றே

1819.	பைந் துகில் மகளிர் தேன் சோர் பவளவாய் திகழ நாணிச் சிந்தித்துக் கூந்தல் வாங்கிச் செவ்வணம் துடைப்பதே போல் இந்திர கோபம் கௌவி இறகு உளர்கின்ற மஞ்ஞை அந்தரத்து இவர்ந்த பாய் மா அரும் பொன்தார் அரவத் தாலே

1820.	சாந்தின் மேல் தொடுத்த தீம் தேன் தண் மதிக்கோடு போழப் போந்து மட்டு அருவி வீழும் பொன் நெடுங் குன்றும் அம் தண் ஏந்து பூங் காவு சூழ்ந்த இரும்புனல் ஆறும் நீந்தி மாந்தரே மலிந்த நாடு மடுத்து உடன் சென்றது அன்றே

1821.	மதுக் குலாம் அலங்கல் மாலை மங்கையர் வளர்த்த செந்தீப் புதுக் கலத்து எழுந்த தீம் பால் பொங்கலின் நுரையின் பொங்கிக் கதிர்த்து வெண் மாடம் தோன்றும் செவ்வையில் காதம் நான்கின் நதிக்கரை வந்து விட்டார் நச்சு எயிற்று அரவோடு ஒப்பார்

1822.	மான் அயாம் நேக்கியர் மருங்குல் போல்வது ஓர் கான யாற்று அடைகரைக் கதிர்கண் போழ்கலாத் தேன் அயாம் பூம்பொழில் திண்ணை வெண்மணல் தானையாம் நால்வரும் தணப்பின்று எய்தினார்

1823.	வார்ந்து தேன் துளித்து மட்டு உயிர்த்து வார் மணல் ஆர்ந்து போது அருந் தவிசு அடுத்தது ஒத்து மேல் தூர்ந்து தேன் வண்டொடு துதைந்து உள் புக்கவர் போந்து போக்கு அரியது அப் பொழிலின் பெற்றியே

1824.	தாது அணி கொழு நிழல் இருந்து தண்மதுப் போது அணி அலங்கல் தாழ் பொரு இல் மார்பனை யாது நாம் அடை திறம் உரைமின் நீர் எனக் காதலால் பதுமுகன் கண்டு கூறினான்

1825.	திருக் கிளர் மன்னவன் சேனை மாநகர் பொருக்கு ஒளி இன நிரை கோடும் கொண்ட பின் முருக்கு ஒளி மலர் அடி மூரி மொய்ம்பனைச் செருக் களத்து எதிர்ப்படச் சிதைவது இல்லையே

1826.	சேண் குலாம் சிலையொடு திளைத்த பின் அவர் வாள் கலாம் வலித்து அமர் தொடங்கின் வல்லையே மீட்கலாம் விருப்பு உடைத்து எழுக என்று தன் ஆட்கு எலாம் செப்பினன் அலர்ந்த தாரினான்

1827.	இருங் கடல் மணிநிரை எய்தி நாம் கொண்டபின் அருங் கடி அணி நகர் ஐயன் அங்கு இல்லையேல் பெரும்படை தான் வரின் பின்றி நீங்கின் பழி தரும் படித்து அன்றியும் சாற்றுவல் கேண்மினோ

1828.	மஞ்சு சூழ் விசும்பு இடை மணந்து மின் மிளிர்வ போல் வஞ்சம் இல் மறவர் வாள் மிளிர்ந்து பாய் குருதியுள் குஞ்சரம் குளிப்பது ஓர் நீத்தமாம் ஆதலால் எஞ்சல் இல் கொள்கையீர் எண்ணிச் சூழ்மின்களே

1829.	என்றனன் புத்திசேன் என்னும் நான் மறையினான் நன்று அதே பொருள் என நால்வரும் இருந்துழி ஒன்றி முன் விடுத்தவர் மூவர் ஒற்று ஆட்கள் வந்து இன்று இதால் பட்டது என்று இயம்பு கின்றார்களே

1830.	வளைய சுந்தரம் எனும் வாரண மால் வரை முளை இளந் திங்கள் போல் முத்து உடைக் கோட்டது கிளை இளம் பிடிகள் ஐந் நூற்று இடைக் கேழ் அரக்கு அளைய அஞ்சன வரை அனையது அக்களிறு அரோ

1831.	கடுமதக் களிப்பினால் கார் என முழங்கலின் விடுகலார் பாகரும் வெருவரக் கொன்றிடப் பிடியொடும் கந்து அணைவு இன்றி நீர் உருள் பிளந்து அடுகளிறு அந்தப் போதிகை பரிந்து அழன்றதே

1832.	கண் உமிழ் தீயினால் சுட நிறம் கரிந்த போல் பண் உமிழ் வண்டு உலாய்ப் பரத்தரா நின்ற சீர் அண்ணல் அம் களிற்றினை அடக்கினான் சீவகன் வண்ண மேகலையினார் மனம் எனப் படிந்ததே

1833.	இறு வரை இவர்வது ஓர் இலங்கு எயிற்று அரி என உறு வரை மார்பினான் தூசம் கொண்டு ஒய் எனப் பெறல் அருங் குஞ்சரம் ஏறலின் பெருஞ் சனம் அறை கடல் திரை ஒலித்து ஆங்கு என ஆர்த்ததே

1834.	அங் கை அம் தலத்தினால் அப்புது ஆது ஐ எனக் கொங்கு அலர் கண்ணியான் கொம்மை தான் கொட்டலும் பொங்கிய உவகையில் பொலிந்து மாக் களிறு அவன் தங்கிய பயிர்த் தொழில் தடக்கையால் செய்ததே

1835.	கொட்டை அம் புரோசைதான் இருவடம் கொண்டு உடன் கட்டினான் கருவலித் தடக் கையால் தோட்டியும் இட்டனன் இரண்டுடன் இமிழ்க் கொளீஇ இலங்கு பொன் பட்டமும் பனிவரை மின் எனக் கட்டினான்

1836.	கச்சையும் வீக்கினன் கறங்கு இரு மணி அணிந்து அச்சுறு கொழுந் தொடர் யாப்பு அழித்து அடி இணை உச்சியும் புரோசையுள் குளிப்ப உய்த்து உறுவலி மெச்சி மேல் வேந்தனும் விழைதகத் தோன்றினான்

1837.	கோல் தொடிப் புரிசையுள் கொற்றவன் நின்று ஐயன் ஏற்று இயல் காண்டும் நாம் இவண் தருக என்னவே காற்று எனக் கடல் எனக் கருவரை உரும் எனக் கூற்று எனக் குஞ்சரம் கொண்டு புக்கான் அரோ

1838.	குழவி அம் செல்வன் ஓர் குன்று கொண்டு ஒய் என அழகிதாப் பறப்பதே போலவும் ஆர் புயல் மழையை ஊர்ந்து ஓடும் ஓர் வானவன் போலவும் எழுதல் ஆகா வணம் இருந்தனன் என்பவே

1839.	வனை கலத் திகிரியும் வாழ் உயிர் மேல் செலும் கனை கடுங் கதழ் பரிக் கால சக்கரமும் போல் வினை தகு வட்டமும் வீதியும் பத்தியும் இனையவை ஏமுற இமைப்பினின் இயற்றினான்

1840.	ஒருவனே களிறும் ஒன்று ஓர் நூறு ஆயிரம் திரிவவே போன்றன திசை எலாம் குஞ்சரக்கு உரியவன் இவன் அலால் உலகினில் இலன் என அரிதுணர் வேத்து அவை அமைக மற்று என்றதே

1841.	வள் உகிர் நுதியினால் வரி நுதல் உறுத்தலும் உள் உணர் குஞ்சரம் ஒய் என நிற்றலும் எள் அரும் இரு மணி கிணின் என இசைத்தன வெள்ள நீர்ப் பெருஞ் சனம் வியந்து கை விதிர்த்ததே

1842.	என் மனம் நின் மனம் என்று இரண்டு இல்லையால் தன் மனத்து உள பொருள் தான் தனக்கு உரைப்பது ஒத்து உன் மனம் என் மனம் என்பது ஒத்து இழைத்ததால் நன் மனக் குஞ்சர நம்பியோடு என்மரும்

1843.	தேவனே மகன் அலன் செல்வன் மற்று என்மரும் பாவையே நோற்றனள் பாரின் மேல் என்மரும் கோவனும் மக்களும் குளிர்ந்து தோள் நோக்கினார் ஓ என வையகத்து ஓசை போய் உயர்ந்ததே

1844.	பிண்டம் உண்ணும் பெருங் களிறு பூட்டி அவண் வண்டரும் ஓவரும் பாட மா நகர் தொழக் கொண்ட தன் தம்பியும் தானும் கோயில் புகக் கண்டனம் கண்ணினே என்று கண்டவர் சொனார்

1845.	பாத்தில் சீர்ப் பதுமுகன் படிவ ஒற்றாளர் சொற்கு ஓத்து எனக் கொடுத்தனன் கொழுநிதி உவகையில் தூத்திரள் சுறா இனம் தொக்க போல் மறவரும் ஏத்த அருஞ் சிலை கை வாள் இலங்கு வேல் ஏந்தினார்

1846.	வேல் நிரை வாள் மதில் பிளந்து வெம் சமத்து இடைத் தேன் நிரை களிற்றின் மேல் திண் குளம்பு அழுத்துவ ஆன் நிரை வளைப்பது ஓர் பொருள் எனச் சிரித்து உடன் மா நிரை பண்ணினார் வடித்த நூல் கேள்வியார்

1847.	விடை உடை இன நிரை விழுங்கல் மேயினார் துடியொடு சிறுபறை துவைத்த வால் வளை முடி உலகு உற நிமிர்ந்து ஆர்த்த மொய் கழல் அடுபடை இளையரும் அரணம் வீசினார்

1848.	காந்தள் அம் கடி மலர்க் கண்ணி நெற்றியர் ஆய்ந்து அளந்து இயற்றிய அத்து உண் ஆடையர் வேய்ந்துணி அலமரும் புறத்தர் வெம் சுடர் ஏந்து எழில் நவியமும் ஏந்து தோளினார்

1849.	கோன் உடை இன நிரை காக்கும் கோவலர் தேனொடு கடிச் சுரும்பு அரற்றும் தே மலர்க் கான் இடை இன நிரை காவல் போற்றுமின் ஆன் இடை அழித்த புள் என்று கூறினார்

1850.	விடு பொறி அரவு என விளங்கு வெம் சிலை அடு கணை சிதறினார் ஆர்த்த வால் வளை கடுகின கால் இயல் இவுளி காண்டலும் முடுகுபு கோவலர் முந்து கால் பெய்தார்

1851.	அளைச் செறி இரும் புலி அனைய ஆடவர் வளைத்தனர் மணி நிரை வன் கண் ஆயரும் விளைத்தனர் வெருவரத் தக்க வெம் சொலால் உளைத்தனர் பூசல் விட்டு உணர்த்த ஓடினார்

1852.	தேர்த் தொகைத் தானை மன்னன் சீவகற்கு இளைய நம்பி வார்த் தொகை முழவம் விம்ம மல் உறழ் தோளினானை நீர்த் தொகைக் கழனி நாடு நெடு நகர்ப் பெயரும் நுங்கள் சீர்த் தொகைக் குலனும் எல்லாம் தெரிந்து எமக்கு உரைமோ என்றான்

1853.	திருக்குறிப்பு அன்னது ஆயின் செப்புவல் அடிகள் செம் பொன் அரித்து அசும்பு ஒழுகு குன்றத்து அருவியின் வெரீஇய மஞ்ஞை பரித்தவை பழன நாரைப் பார்ப்பொடு மருதில் சேக்கும் உரைத்தகு நாடும் ஊரும் குலத்துடன் உணர என்றான்

1854.	பொரு கயல் உகளிப் பாயப் பூஞ் சிறைக் குமரி அன்னம் குருகினோடு இரியச் செந் நெல் கொழுங் கதிர் குவளை எற்ற முருகு விண்டு இரியத் தீம் தேன் முழங்கு நீர்க் கழனி நல் நாடு எரி உமிழ்ந்து இலங்கும் வேலோய் ஏமமாங்கதம் அது என்றான்

1855.	பூந் துகில் கொடுத்த தீம் தேன் அகில் புகை பொன் அனார்தம் கூந்தலில் குளித்த வண்டு கொப்புளித்து இட்ட வாசம் மாந்தர் மேல் தவழ்ந்து மாடம் இருள் படப் புதையும் செல்வத்து ஏந்து பொன் இஞ்சி மூதூர் இராசமாபுரம் அது என்றான்

1856.	எம் குலம் அடிகள் கேட்க என்றலும் எழுந்த ஓர் பூசல் பொங்கு உளைப் புரவி வெள்ளம் போக்கு அற வளைத்து முற்றி இங்கு உள நிரையை எல்லாம் கவர்ந்தது என்று இட்ட போழ்தே திங்கள் வெண் குடையினான் தன் திருச் செவிக்கு இசைத்தது அன்றே

1857.	எரித் திறல் வென்றி வேந்தற்கு இற்றென இசைப்பச் சீறி மருப்புறக் கந்து பாய்ந்து முழங்கும் மால் களிறு போலத் திருக் கிளர் மணி செய் பொன் தூண் தீப்படப் புடைத்துச் செங் கண் உருத்து எரி தவழ நோக்கி உடல் சினம் கடவச் சொன்னான்

1858.	நால் கடல் பரப்பும் வந்து நல் நகர்க் கண் உற்று என்ன வேல் கடல் தானை பாய் மா விளங்கு ஒளி இவுளித் திண் தேர் கூற்று என முழங்கும் ஓடைக் குஞ்சரக் குழாத்தோடு ஏகிப் பால் கடல் பரப்பின் வல்லே படுநிரை பெயர்க்க என்றான்

1859.	கண் அகன் கடல் அம் கோடும் பறைகளும் முழங்கி விம்ம விண் அகத்து இயங்கும் மேகக் குழாம் என நிரைத்த வேழம் திண் நுகப் புரவித் திண் தேர் விரைந்தன நிரந்த பாய்மா மண்ணகம் மலிரக் காலாள் கடல் கிளர்ந்து எழுந்தது அன்றே

1860.	பால் நிறக் கவரி நெற்றிப் பசுங்கிளி நிறத்த பாய்மாத் தான் உறப் பண்ணித் திண்தேர்த் தம்பி கோல் கொள்ள ஏறிக் கூன் நிறக் குழவித் திங்கள் குளிர் கதிர் ஆர மார்பில் தேன் நிறம் கொண்ட கண்ணிச் சீவக குமரன் சொன்னான்

1861.	மன்னவன் நிரை கொண்டாரை வளநகர்த் தந்து மன்னன் பொன் அவிர் கழலில் தங்கள் புனை முடி இடுவியேனேல் இன்னிசை உலகம் தன்னுள் என் பெயர் சேறல் இன்றாய்க் கன்னிய மகளிர் நெஞ்சில் காமம் போல் கரக்க என்றான்

1862.	பார் மலி பரவைத் தானைப் பரப்பிடைப் பறப்பதே போல் நீர் மலி கடாத்த கொண்மூ நெற்றிமேல் மின்னின் நொய்தாத் தார் மலி மார்பன் திண் தேர் தோன்றலும் தறு கண் மைந்தன் சீர் மலி பகழி ஏந்திப் பதுமுகன் சிலை தொட்டானே

1863.	குடை நிழல் கொற்ற வேந்தன் ஒரு மகன் காணக் குன்றா அடி நிழல் உறைய வந்தேம் அடியம் யாம் என்ன எய்த விடுகணை சென்று தேர் மேல் பின் முனா வீழ்த லோடும் தொடு கழல் குருசில் நோக்கித் தூத்துகில் வீசினானே

1864.	ஏந்தலைத் தோழர் எல்லாம் இணை அடி தொழுது வீழச் சேந்தன கண்ணினாலும் திண் எழில் தோளினாலும் வாய்ந்த இன் சொல்லினாலும் மாலை தாழ் முடியினாலும் ஆய்ந்தவன் சிறப்புச் செய்தான் அவல நோய் அவரும் தீர்ந்தார்

1865.	கழல் அவாய்க் கிடந்த நோன் தாள் காளை தன் காதலாரை நிழல் அவாய் இறைஞ்சி நீங்கா நெடுங் களிற்று எருத்தம் மேல் ஏற்றி அழல் அவாய்க் கிடந்த வைவேல் அரச இளங் குமரர் சூழக் குழல் அவாய்க் கிடந்த கோதை தாதையூர் கொண்டு புக்கான்

1866.	வான் நக்கி நின்று நுடங்கும் கொடி மாட மூதூர்ப் பால் நக்க தீம் சொல் பவளம் புரை பாவை அன்ன மான் நக்க நோக்கின் மடவார் தொழ மைந்தர் ஏத்த யானைக் குழாத்தின் இழிந்தார் அரிமானொடு ஒப்பார்

1867.	செம் பொன் புளகத்து இள ஞாயிறு செற்ற கோயில் வம்பில் துளும்பு முலை வாள் நெடுங் கண் மடவார் நம்பப் புகுந்து நரதேவன் அருளின் எய்திப் பைம் பொன் புளகக் களிற்றான் அடி தாம் பணிந்தார்

1868.	வல்லான் புனைந்த வயிரக் குழை வார்ந்து வான் பொன் பல் பூண் எருத்தில் பரந்த அம் சுடர் கால மன்னன் மல்லார் திரள் தோள் மருமான் முகம் நோக்க மைந்தர் எல்லாம் அடிகள் எனக்கு இன் உயிர்த் தோழர் என்றான்

1869.	வார் பொன் முடிமேல் வயிரம் உழச் சேந்த செல்வத்து ஆர் பொன் அடி சூழ் மணி அம் கழல் ஆனை வேந்தன் கார் மின் நுடங்கும் இடை மங்கையைக் காண்க சென்று என்று ஏர் மின்னு தாரான் அருளத் தொழுது ஏகினாரே

1870.	தழு முற்றும் வாராத் திரள் தாமங்கள் தாழ்ந்த கோயில் முழு முற்றும் தானே விளக்காய் மணிக் கொம்பின் நின்றாள் எழு முற்றும் தோளார் தொழுதார் இன்னர் என்று நோக்கக் கழுமிற்றுக் காதல் கதிர் வெள்வளைத் தோளினாட்கே

1871.	துறக்கம் இதுவே எனும் தொல் நகர் மன்னன் மங்கை தொறுக் கொண்ட கள்வர் இவரோ எனச் சொல்லி நக்கு ஆங்கு ஒறுக்கப் படுவார் இவர் என்று அங்கு அசதி யாடி வெறுக்கைக் கிழவன் மகள் என்ன விருந்து செய்தாள்

1872.	அருந் தீத் தொழிலே புரிந்தான் மறை ஆய எல்லாம் விருந்தா விரிப்பான் அவன் சீவகசாமி வேறா இருந்தாற்கு ஓர் ஓலை கொடுத்தான் எரி குண்டலத்தால் பொருந்தார் பொறியைப் புறம் நீக்குபு நோக்கு கின்றான்

1873.	மற்று அடிகள் கண்டு அருளிச் செய்க மலரடிக் கீழ்ச் சிற்றடிச்சி தத்தை அடி வீழ்ச்சி திருவடிகட்கு உற்ற அடிசில் மஞ்சனத்தை உள் உறுத்த காப்பும் பொற்புடைய ஆக எனப் போற்றி அடி வீழ்ந்தேன்

1874.	வயிர மணிக் கலன் கமழும் கற்பக நல் மாலை உயிரை மதம் செய்யும் மதுத் தண்டொடு உடையாடை செயிரில் நறுஞ் சாந்து சிலை அம்பு மணி அயில் வாள் மயிர் எலியின் போர்வையொடு எம் மன்னன் விடுத்தானே

1875.	வந்தவனை யாரும் அறியாமல் மறையாகத் தந்து தரன் கேட்ப இது சாமி வலித்தானா ஐந்து மதி எல்லையினை ஆண்டு உடையன் ஆகி அம் தில் அகன்றான் தமரொடு ஆங்கண் எனச் சொன்னேன்

1876.	பட்ட பழி வெள்ளி மலை மேல் பரத்தல் அஞ்சித் தொட்டு விடுத்தேன் அவனைத் தூது பிற சொல்லிப் பட்ட பழி காத்துப் புகழே பரப்பின் அல்லால் விட்டு அலர்ந்த கோதை அவரால் விளைவது உண்டோ

1877.	அல்லதுவும் எங்கை குணமாலை அவள் ஆற்றாள் செல்லும் மதி நோக்கிப் பகலே சிறியை என்னும் பல் கதிரை நோக்கி மதியே பெரியை என்னும் எல்லி இது காலை இது என்பது அறிகல்லாள்

1878.	அரவு வெகுண்ட அன்ன அகல் அல்குல் நிலம் புல்லித் திருவில் வளைந்தனைய திரு மேகலையின் நீங்கிப் புருவ மதி முகமும் புகழ் தோளும் புணர் முலையும் உருவம் அழிந்து அடிச்சி உளள் ஆம் கொல் உணர்கலனே

1879.	நாளை வரும் நையல் என நன்று என விரும்பி நாளை எனும் நாள் அணிமைத்தோ பெரிதும் சேய்த்தோ நாளை உரை என்று கிளியோடு நகச் சொல்லும் நாளினும் இந் நங்கை துயர் நாளினும் அற்று இதுவே

1880.	நோக்கவே தளிர்த்து நோக்காது இமைப்பினும் நுணுகும் நல்லார் பூக் கமழ் அமளிச் சேக்கும் மது மணவாளனார் தாம் நீப்பு இலார் நெஞ்சின் உள்ளார் ஆதலான் இனைத்தல் செய்யேன் போக்குவல் பொழுதும் தாம் தம் பொன்னடி போற்றி என்றாள்

1881.	இலவம் பூ அரக்கு உண்டு அன்ன பஞ்சி மெல் அடியினாள் தன் புலவிச் சொல் பொறித்த ஓலை திரு முடி துளக்கி நோக்கித் தலை வைத்த காப்பு விஞ்சை கொண்ட பின் தாமம் சூழ்ந்து கொலை வைத்த குருதி வேலான் தோழரைக் குறுகினானே

1882.	எம் கோ மற்று என் திறம் நீர் கேட்டது என்றாற்கு எரி மணிப் பூண் செங்கோல் மணி நெடுந் தேர்ச் செல்வன் காதல் பெருந் தேவி தங்காத் தவ உருவம் தாங்கித் தண்டாரணியத்துள் அங்காத்து இருந்தாளைத் தலைப்பட்டு ஐய அறிந்தோமே

1883.	என்னே மற்று என்னே நீர் மொழிந்தது என்னே என விரும்பி முன்னே மொழிந்தால் போல் முறை நின்று எல்லாம் உடன் மொழிய மன் ஆரம் சிந்துவ போல் மலர்ந்த செந்தாமரைக் கண்ணீர் பொன் ஆர மார்பின் மேல் பொழியப் புன்கண் உற்றானே

1884.	அஃதே அடிகளும் உளரோ என்றாற்கு அருளுமாறு இஃதா இருந்தவாறு என்றார்க்கு என்னைப் பெற வல்லார்க்கு எய்தா இடர் உளவே எங்கு எங்கு என்று அத் திசை நோக்கி வெய்தா அடி தொழுது வேந்தன் கோயிற்கு எழுந்தானே

1885.	இலை விரவு பூம் பைந்தார் வேந்தன் ஏந்தல் குலம் கேட்பான் மலை விரவு நீள் மார்பின் மைந்தன் தோழர் முகம் நோக்கிக் கொலை விரவு கூர் நுதி வேல் குமரன் என்னக் குருகுலத்தான் கலை விரவு தீம் சொல்லார் காமன் என்றார் கமழ் தாரார்

1886.	அண்ணல் குருகுலத்தான் என்றால் யான் முன் கருதியது என் எண்ணம் வெளிப்பட்டான் கரந்த மைந்தன் எரி செம் பொன் வண்ண வரை மார்பம் முயங்கி நுண் நூல் மதியாரோடு எண்ணி விய நெறியால் விடுத்தான் கோயில் புக்கானே

1887.	விள்ளா வியன் நெடுந் தேர் வேந்தன் காதல் மட மகளே கள் ஆவி கொப்புளிக்கும் கமழ் பூங் கோதாய் என் மனத்தின் உள் ஆவி உள்ளாய் நீ ஒழிந்தாய் அல்லை எனக் கையில் புள் ஆவிச் செங் கழுநீர்க் குவளை செய்தாள் புனை பூணாள்

1888.	வார் முயங்கு மெல் முலைய வளை வேய்த் தோளாள் மனம் மகிழ நீர் முயங்கு கண் குளிர்ப்பப் புல்லி நீள் தோள் அவன் நீங்கித் தேர் முயங்கு தானையான் சிறுவர் சேடார் அகல் மார்பம் தார் முயங்கிக் கூந்தல் மா இவர்ந்தான் சங்கம் முரன்றவே