முகப்பு		தொடக்கம்
விமலையார் இலம்பகம்

1889.	முருகு கொப்புளிக்கும் கண்ணி முறி மிடை படலை மாலைக் குருதி கொப்புளிக்கும் வேலான் கூந்தல் மா இவர்ந்து செல்ல உருவ வெம் சிலையினாற்குத் தம்பி இஃது உரைக்கும் ஒண் பொன் பருகு பைங் கழலினாருள் பதுமுகன் கேட்க என்றே

1890.	விழு மணி மாசு மூழ்கிக் கிடந்தது இவ் உலகம் விற்பக் கழுவினீர் பொதிந்து சிக்கக் கதிர் ஒளி மறையக் காப்பின் தழுவினீர் உலகம் எல்லாம் தாமரை உறையும் செய்யாள் வழுவினார் தம்மைப் புல்லாள் வாழ்க நும் கண்ணி மாதோ

1891.	தொழுத தம் கையின் உள்ளும் துறு முடி அகத்தும் சோர அழுத கண்ணீரின் உள்ளும் அணிகலத்து அகத்தும் மாய்ந்து பழுது கண் அரிந்து கொல்லும் படையுடன் ஒடுங்கும் பற்றாது ஒழிக யார் கண்ணும் தேற்றம் தெளிகுற்றார் விளிகுற்றாரே

1892.	தோய் தகை மகளிர்த் தோயின் மெய் அணி நீக்கித் தூய் நீர் ஆய் முது மகளிர் தம்மால் அரில்தபத் திமிரி ஆட்டி வேய் நிறத் தோளினார்க்கு வெண் துகில் மாலை சாந்தம் தான் நல கலங்கள் சேர்த்தித் தடமுலை தோய்க என்றான்

1893.	வண்ணப் பூமாலை சாந்தம் வால் அணி கலன்கள் ஆடை கண் முகத்து உறுத்தித் தூய்மை கண்டலால் கொள்ள வேண்டா அண்ணல் அம் புள்ளோடு எல்லா ஆயிரம் பேடைச் சேவல் உண்ணு நீர் அமிழ்தம் காக்க ஊகமோடு ஆய்க என்றான்

1894.	அஞ்சனக் கோலின் ஆற்றா நாகம் ஓர் அருவிக் குன்றின் குஞ்சரம் புலம்பி வீழக் கூர் நுதி எயிற்றில் கொல்லும் பஞ்சியின் மெல்லிதேனும் பகை சிறிது என்ன வேண்டா அஞ்சித் தற்காத்தல் வேண்டும் அரும் பொருளாக என்றான்

1895.	பொருந்தலால் பல்லி போன்றும் போற்றலால் தாயர் ஒத்தும் அருந்தவர் போன்று காத்தும் அடங்கலால் ஆமை போன்றும் திருந்து வேல் தெவ்வர் போலத் தீது அற எறிந்தும் இன்ப மருந்தினால் மனைவி ஒத்தும் மதலையைக் காமின் என்றான்

1896.	பூந் துகில் மாலை சாந்தம் புனை கலம் பஞ்ச வாசம் ஆய்ந்து அளந்து இயற்றப்பட்ட அடிசில் நீர் இன்ன எல்லாம் மாந்தரின் மடங்கல் ஆற்றல் பதுமுகன் காக்க என்று ஆங்கு ஏந்து பூண் மார்பன் ஏவ இன்னணம் இயற்றினானே

1897.	சிறு கண் யானையின் இனம் சேர்ந்து சேவகம் கொளத் துறுகல் என்று உணர்கலாத் துள்ளி மந்தி மக நறிய சந்தின் துணி நாற வெந்தனகள் கொண்டு எறிய எள்கி மயிர்க் கவரிமா இரியுமே

1898.	புகழ் வரைச் சென்னி மேல் பூசையின் பெரியன பவழமே அனையன பல் மயிரப் பேர் எலி அகழும் இங்குலிகம் அஞ்சன வரைச் சொரிவன கவழ யானையின் நுதல் தவழும் கச்சு ஒத்தவே

1899.	அண்ணல் அம் குன்றின் மேல் வருடை பாய்ந்து உழக்கலின் ஒண் மணி பல உடைந்து ஒருங்கு அவை தூளியாய் விண் உளு உண்டு என வீழும் மா நிலமிசைக் கண் அகன் மரம் எலாம் கற்பகம் ஒத்தவே

1900.	மானிடம் பழுத்தன கிலுத்தம் மற்று அவற்று அயல் பால் முரண் பயம்பிடைப் பனை மடிந்த அனையன கானிடைப் பாந்தள் கண் படுப்பன துயில் எழ ஊன் உடைப் பொன் முழை யாளி நின்று உலம்புமே

1901.	சாரல் அம் திமிசிடைச் சந்தனத் தழை வயின் நீர தீம் பூ மரம் நிரந்த தக்கோலமும் ஏர் இலவங்கமும் மின் கருப்பூரமும் ஒரு நாவி கலந்து ஓசனை கமழுமே

1902.	மைந்தரைப் பார்ப்பன மா மகள் மாக் குழாம் சந்தனம் மேய்வன தவழ் மதக் களிற்று இனம் அந்தழைக் காடு எலாம் திளைப்ப ஆமான் இனம் சிந்த வால் வெடிப்பன சிங்கம் எங்கும் உள

1903.	வருக்கையின் கனிதொறும் வானரம் பாய்ந்து உராய்ப் பொருப்பு எலாம் பொன் கிடந்து ஒழுகி மேல் திருவில் வீழ்ந்து ஒருக்கு உலாய் நிலமிசை மிளிர்வ ஒத்து ஒளிர் மணி திருக் கிளர் ஒளி குலாய் வானகம் செகுக்குமே

1904.	வீழ் பனிப் பாறைகள் நெறி எலாம் வெவ் வெயில் போழ்தலின் வெண்ணெய் போல் பொழிந்து மட்டு ஒழுகுவ தாழ் முகில் சூழ் பொழில் சந்தனக் காற்று அசைந்து ஆழ் துயர் செய்யும் அவ் அருவரைச் சாரலே

1905.	கூகையும் கோட்டமும் குங்குமமும் பரந்து ஏகல் ஆகா நிலத்து அல்கி விட்டு எழுந்து போய்த் தோகையும் அன்னமும் தொக்கு உடன் ஆர்ப்பது ஓர் நாக நன் காவினுள் நயந்து விட்டார்களே

1906.	பூத்து அகில் தவழும் போர்வை பூசு சாந்து ஆற்றிப் பொன் நூல் கோத்து நீர் பிலிற்றும் காந்தம் குங்கும வைரப் பொன் கோய் சாத்துறி பவழக் கன்னல் சந்தன ஆல வட்டம் நீத்தவர் இடத்து நாற்றி நிழல் மணி உலகம் செய்தார்

1907.	நித்தில முலையினார் தம் நெடுங் கணால் நோக்கப் பெற்றும் கைத் தலம் தீண்டப் பெற்றும் கனிந்தன மலர்ந்த காண்க வைத்து அலர் கொய்யத் தாழ்ந்த மரம் உயிர் இல்லை என்பார் பித்து அலர் ஆயின் பேய்கள் என்றலால் பேசலாமோ

1908.	பொறி மயில் இழியும் பொன் தார் முருகனின் பொலிந்து மாவின் நெறிமையின் இழிந்து மைந்தன் மணிக்கை மத்திகையை நீக்கி வெறுமையின் அவரைப் போக்கி வெள்ளிடைப் படாத நீரால் அறி மயில் அகவும் கோயில் அடிகளைச் செவ்வி என்றான்

1909.	எல் இருள் கனவில் கண்டேன் கண் இடன் ஆடும் இன்னே பல்லியும் பட்ட பாங்கர் வரும் கொலோ நம்பி என்று சொல்லினள் தேவி நிற்பப் பதுமுகன் தொழுது சேர்ந்து நல் அடி பணிந்து நம்பி வந்தனன் அடிகள் என்றான்

1910.	எங்ஙணான் ஐயன் என்றாட்கு அடியன் யான் அடிகள் என்னாப் பொங்கி வில் உமிழ்ந்து மின்னும் புனை மணிக் கடகம் ஆர்ந்த தங்கு ஒளித் தடக்கை கூப்பித் தொழுது அடி தழுவி வீழ்ந்தான் அங்கு இரண்டு அற்பு முன்னீர் அலை கடல் கலந்தது ஒத்தார்

1911.	திருவடி தொழுது வீழ்ந்த சிறுவனைக் கண்ட போழ்தே வரு பனி சுமந்த வாள்கண் வனமுலை பொழிந்த தீம் பால் முருகு உடை மார்பில் பாய்ந்து முழு மெயும் நனைப்ப மாதர் வருக என் களிறு என்று ஏத்தி வாங்குபு தழுவிக் கொண்டாள்

1912.	காளையாம் பருவம் ஓராள் காதல் மீக் கூர்தலாலே வாளையாம் நெடிய கண்ணாள் மகனை மார்பு ஒடுங்கப் புல்லித் தாள் ஐயா முன்பு செய்த தவத்தது விளைவு இலாதேன் தோள் அயாத் தீர்ந்தது என்றாள் தொழுதகு தெய்வம் அன்னாள்

1913.	வாள் திறல் குருசில் தன்னை வாள் அமர் அகத்துள் நீத்துக் காட்டகத்து உம்மை நீத்த கயத்தியேற் காண வந்தீர் சேட்டு இளம் பருதி மார்பின் சீவக சாமியீரே ஊட்டு அரக்கு உண்ட செந் தாமரை அடி நோவ என்றாள்

1914.	கெடல் அருங் குரைய கொற்றம் கெடப் பிறந்ததுவும் அன்றி நடலையுள் அடிகள் வைக நட்பு உடையவர்கள் நைய இடை மகன் கொன்ற இன்னா மரத்தினேன் தந்த துன்பக் கடல் அகத்து அழுந்த வேண்டா களைக இக் கவலை என்றான்

1915.	யான் அலன் ஒளவை ஆவாள் சுநந்தையே ஐயற்கு என்றும் கோன் அலன் தந்தை கந்துக் கடன் எனக் குணத்தின் மிக்க பால் நிலத்து உறையும் தீம் தேன் அனையவாய் அமிர்தம் ஊற மான் நலம் கொண்ட நோக்கி மகன் மனம் மகிழச் சொன்னாள்

1916.	எனக்கு உயிர்ச் சிறுவன் ஆவான் நந்தனே ஐயன் அல்லை வனப்புடைக் குமரன் இங்கே வருக என மருங்கு சேர்த்திப் புனக் கொடி மாலையோடு பூங் குழல் திருத்திப் போற்றார் இனத்து இடை ஏறு அனானுக்கு இன் அளி விருந்து செய்தாள்

1917.	சிறகரால் பார்ப்புப் புல்லித் திரு மயில் இருந்ததே போல் இறைவி தன் சிறுவர் தம்மை இரு கையினாலும் புல்லி முறை முறை குமரர்க்கு எல்லாம் மொழி அமை முகமன் கூறி அறு சுவை அமிர்தம் ஊட்டி அறுபகல் கழிந்த பின் நாள்

1918.	மரவம் நாகம் மணம் கமழ் சண்பகம் குரவம் கோங்கம் குடம் புரை காய் வழை விரவு பூம் பொழில் வேறு இருந்து ஆய் பொருள் உருவ மாதர் உரைக்கும் இது என்பவே

1919.	நலிவு இல் குன்றொடு காடு உறை நன்பொருள் புலி அனார் மகள் கோடலும் பூமி மேல் வலியின் மிக்கவர் தம் மகள் கோடலும் நிலை கொள் மன்னர் வழக்கு என நேர்பவே

1920.	நீதியால் அறுத்து அந்நிதி ஈட்டுதல் ஆதி ஆய அரும் பகை நாட்டுதல் மோதி முள்ளொடு முள்பகை கண்டிடல் பேது செய்து பிளந்திடல் பெட்டதே

1921.	ஒற்றர் தங்களை ஒற்றரின் ஆய்தலும் கற்ற மாந்தரைக் கண் எனக் கோடலும் சுற்றம் சூழ்ந்து பெருக்கலும் சூது அரோ கொற்றம் கொள் குறிக் கொற்றவற்கு என்பவே

1922.	வென்றி ஆக்கலும் மேதகவு ஆக்கலும் அன்றியும் கல்வி யோடு அழகு ஆக்கலும் குன்றி னார்களைக் குன்று என ஆக்கலும் பொன் துஞ்சு ஆகத்தினாய் பொருள் செய்யுமே

1923.	பொன்னின் ஆகும் பொருபடை அப்படை தன்னின் ஆகும் தரணி தரணியில் பின்னை ஆகும் பெரும் பொருள் அப் பொருள் துன்னும் காலைத் துன்னாதன இல்லையே

1924.	நிலத்தின் நீங்கி நிதியினும் தேய்ந்து நம் குலத்தில் குன்றிய கொள் கையம் அல்லதூஉம் கலைக் கணாளரும் இங்கு இல்லை காளை நீ வலித்தது என் என வள்ளலும் கூறுவான்

1925.	எரியொடு நிகர்க்கும் ஆற்றல் இடிக் குரல் சிங்கம் ஆங்கு ஓர் நரியொடு பொருவது என்றால் சூழ்ச்சி நல் துணையோடு என் ஆம் பரிவொடு கவல வேண்டா பாம்பு அவன் கலுழன் ஆகும் சொரி மதுச் சுரும்பு உண் கண்ணிச் சூழ் கழல் நந்தன் என்றான்

1926.	கெலுழனோ நந்தன் என்னாக் கிளர் ஒளி வனப்பினானைக் கலுழத் தன் கையால் தீண்டிக் காதலின் களித்து நோக்கி வலி கெழு வயிரத் தூண் போல் திரண்டு நீண்டு அமைந்த திண் தோள் கலி கெழு நிலத்தைக் காவாது ஒழியுமோ காளைக்கு என்றாள்

1927.	இடத்தொடு பொழுது நாடி எவ்வினைக் கண்ணும் அஞ்சார் மடப்படல் இன்றிச் சூழும் மதி வல்லார்க்கு அரியது உண்டோ கடத்து இடைக் காக்கை ஒன்றே ஆயிரம் கோடி கூகை இடத்து இடை அழுங்கச் சென்று ஆங்கு இன் உயிர் செகுத்தது அன்றே

1928.	இழை பொறை ஆற்ற கில்லாது இட்டிடை தளர நின்ற குழை நிற முகத்தினார் போல் குறித்ததே துணிந்து செய்யார் முழை உறை சிங்கம் பொங்கி முழங்கி மேல் பாய்ந்து மை தோய் வழை உறை வனத்து வன்கண் நரி வலைப்பட்டது அன்றே

1929.	ஊழி வாய்த் தீயோடு ஒப்பான் பதுமுகன் உரைக்கும் ஒன்னார் ஆழிவாய்த் துஞ்ச மற்று எம் ஆற்றலான் நெருங்கி வென்று மாழை நீள் நிதியம் துஞ்சும் மாநிலக் கிழமை எய்தும் பாழியால் பிறரை வேண்டேம் பணிப்பதே பாணி என்றான்

1930.	பொரு அருங் குரைய மைந்தர் பொம் என உரறி மற்று இத் திரு இருந்து அகன்ற மார்பன் சேவடி சேர்ந்த யாங்கள் எரி இருந்து அயரும் நீர்மை இரும் கதிர் ஏற்ற தெவ்வர் வரு பனி இருளும் ஆக மதிக்க எம் அடிகள் என்றார்

1931.	கார் தோன்றவே மலரும் முல்லை கமலம் வெய்யோன் தேர் தோன்றவே மலரும் செம்மல் நின் மாமன் மற்று உன் சீர் தோன்றவே மலரும் சென்று அவன் சொல்லி னோடே பார் தோன்ற நின்ற பகையைச் செறற்பாலை என்றாள்

1932.	நன்று அப் பொருளே வலித்தேன் மற்று அடிகள் நாளைச் சென்று அப் பதியுள் எமர்க்கே எனது உண்மை காட்டி அன்றைப் பகலே அடியேன் வந்து அடைவல் நீமே வென்றிக் களிற்றான் உழைச் செல்வது வேண்டும் என்றான்

1933.	வேல் தைவந்து அன்ன நுதி வெம் பரல் கானம் உன்னி நூற்று ஐவரோடு நடந்தாள் நுதி வல் வில் மைந்தன் காற்றின் பரிக்கும் கலிமான் மிசைக் காவல் ஓம்பி ஆற்றற்கு அமைந்த படையோடு அதர் முன்னினானே

1934.	மன்றற்கு இடன் ஆம் மணிமால் வரை மார்பன் வான் கண் நின்று எத்திசையும் மருவிப் புனல் நீத்தம் ஓவாக் குன்றும் குளிர் நீர்த் தடம் சூழ்ந்தன கோல யாறும் சென்று அப் பழனப் படப்பைப் புனல் நாடு சேர்ந்தான்

1935.	காவின் மேல் கடிமலர் தெகிழ்ந்த நாற்றமும் வாவியுள் இனமலர் உயிர்த்த வாசமும் பூ விரி கோதையர் புனைந்த சாந்தமும் ஏவலாற்கு எதிர் எதிர் விருந்து செய்தவே

1936.	கரும்பின் மேல் தொடுத்த தேன் கலிகொள் தாமரைச் சுரும்பின் வாய்த் துளித்தலின் துவைத்த வண்டொடு திருந்தி யாழ் முரல்வது ஓர் தெய்வப் பூம் பொழில் பொருந்தினான் புனை மணிப் பொன் செய் பூணினான்

1937.	பொறை விலங்கு உயிர்த்தன பொன் செய் மா மணிச் செறி கழல் இளைஞரும் செல்லல் நீங்கினார் நறை விரி கோதையர் நாம வேலினாற்கு அறு சுவை நால் வகை அமுதம் ஆக்கினார்

1938.	கட்டியின் அரிசியும் புழுக்கும் காணமும் புட்டில் வாய்ச் செறித்தனர் புரவிக்கு அல்லவும் நெட்டு இரும் கரும்பொடு செந் நெல் மேய்ந்து நீர் பட்டன வள நிழல் பரிவு தீர்ந்தவே

1939.	குழி மதுக் குவளை அம் கண்ணி வார் குழல் பிழி மதுக் கோதையார் பேண இன் அமுது அழி மதக் களிறு அனான் அயின்ற பின்னரே கழி மலர் விழித்த கண் கமலம் பட்டவே

1940.	எரி மணி இமைத்தன எழுந்த தீம் புகை புரி நரம்பு இரங்கின புகன்ற தீங் குழல் திரு மணி முழவமும் செம் பொன் பாண்டிலும் அரு மணியின் குரல் அரவம் செய்தவே

1941.	தெளித்த இன் முறுவல் அம் பவளம் செற்ற வாய்க் களிக் கயல் மழைக் கணார் காமம் காழ் கொளீஇ விளித்த இன் அமிர்து உறழ் கீதம் வேனலான் அளித்த பின் அமளி அம் சேக்கை எய்தினான்

1942.	தீங் கரும்பு அனுக்கிய திருந்து தோள்களும் வீங்கு எழில் தோள்களும் மிடைந்து வெம் முலை பூங் குளிர் தாரொடு பொருது பொன் உக ஈங்கனம் கனை இருள் எல்லை நீந்தினான்

1943.	கனை கதிர்க் கடவுள் கண் விழித்த காலையே நனை மலர்த் தாமரை நக்க வண் கையால் புனை கதிர்த் திருமுகம் கழுவிப் பூ மழை முனைவனுக்கு இறைஞ்சினான் முருக வேள் அனான்

1944.	நாள் கடன் கழித்த பின் நாம வேலினான் வாள் கடி எழில் நகர் வண்மை காணிய தோள் பொலி மணிவளைத் தொய்யில் மாதரார் வேட்பது ஓர் வடிவொடு விரைவின் எய்தினான்

1945.	அலத்தகக் கொழுங் களி இழுக்கி அம் சொலார் புலத்தலின் களைந்த பூண் இடறிப் பொன் இதழ் நிலத்து உகும் மாலை கால் தொடர்ந்து நீள் நகர் செலக் குறைபடாதது ஓர் செல்வம் மிக்கதே

1946.	கத்திகைக் கழுநீர் கமழ் கோதையர் பத்தியில் படு சாந்து அணி வெம் முலை சித்தியில் படர் சிந்தை யினாரையும் இத் திசைப் படர் வித்திடு நீரவே

1947.	வஞ்சி வாட்டிய வாள் மின் நுசுப்பினார் பஞ்சி ஊட்டிய பாடகச் சீறடி குஞ்சி சூட்டிய மைந்தர் குழாம் அலால் இஞ்சி வட்டம் இடம் பிறிது இல்லையே

1948.	மின்னின் நீள் கடம்பின் நெடு வேள் கொலோ மின்னும் ஐங்கணை வார் சிலை மைந்தனோ என்னனோ அறியோம் உரையீர் எனாப் பொன் அம் கொம்பு அனையார் புலம்பு எய்தினார்

1949.	விண் அகத்து இளையான் அன்ன மெய்ப் பொறி அண்ணலைக் கழி மீன் கவர் புள் என வண்ண வார் குழல் ஏழையர் வாள் நெடுங் கண் எலாம் கவர்ந்து உண்டிடு கின்றவே

1950.	புலாத் தலைத் திகழும் வை வேல் பூங் கழல் காலி னானை நிலாத் தலைத் திகழும் பைம் பூண் நிழல் மணி வடத்தோடு ஏந்திக் குலாய்த் தலைக் கிடந்து மின்னும் குவி முலை பாய வெய்தாய்க் கலாய்த் தொலைப் பருகுவார் போல் கன்னியர் துவன்றி னாரே

1951.	வேல் நெடுங் கண்கள் அம்பா வில் படை சாற்றி எங்கும் தேன் நெடுங் கோதை நல்லார் மைந்தனை தெருவில் எய்ய மான் நெடும் மழைக் கண் நோக்கி வானவர் மகளும் ஒப்பாள் பால் நெடுந் தீம் சொல்லாள் பாவை பந்து ஆடுகின்றாள்

1952.	குழல் மலிந்த கோதை மாலை பொங்க வெம் கதிர்ம் முலை நிழல் மலிந்த நேர் வடம் நிழல்படப் புடைத்தர எழில் மணிக் குழை வில் வீச இன் பொன் ஓலை மின் செய அழல் மணிக் கலாபம் அம் சிலம்பொடு ஆர்ப்ப ஆடுமே

1953.	அங்கை அம் தலத்தகத்த ஐந்து பந்து அமர்ந்தவை மங்கை ஆட மாலை சூழும் வண்டு போல வந்து உடன் பொங்கி மீது எழுந்து போய்ப் பிறழ்ந்து பாய்தல் இன்றியே செங்கயல் கண் புருவம் தம்முள் உருவம் செய்யத் திரியுமே

1954.	மாலையுள் கரந்த பந்து வந்து கைத் தலத்த ஆம் ஏல நாறு இரும் குழல் புறத்த வாள் முகத்த ஆம் நூலின் நேர் நுசுப்பு நோவ உச்சி மாலை உள்ள ஆம் மேல் எழுந்த மீ நிலத்த விரல கைய ஆகுமே

1955.	கொண்டு நீங்கல் கோதை வேய்தல் குங்குமம் அணிந்துராய் எண் திசையும் ஏணி ஏற்று இலங்க நிற்றல் பத்தியின் மண்டிலம் வரப் புடைத்தல் மயிலின் பொங்கி இன்னணம் வண்டும் தேனும் பாட மாதர் பந்து மைந்துற்று ஆடுமே

1956.	பந்து மைந்துற்று ஆடுவாள் பணை முலையில் குங்குமம் சுந்தரப் பொடி தெளித்த செம் பொன் சுண்ணம் வாள் நுதல் தந்து சுட்டி இட்ட சாந்தம் வேரின் வார்ந்து இடை முலை இந்திர திருவில் நெக்கு உருகி என்ன வீழ்ந்தவே

1957.	நன் மணிச் சிலம்பினோடு கிண் கிணிந் நகந் நகும் மின் மலர்ந்த முல்லை மாலை நக்கி மிக்கு இறந்து எழுந்து பொன் மலர்ந்த கோதை பந்து பொங்கி ஒன்று போந்து பாய்ந்து மின் மலர்ந்த வேலினான் முன் வீதி புக்கு வீழ்ந்ததே

1958.	வீழ்ந்த பந்தின் மேல் விரைந்து மின்னின் நுண் நுசுப்பினாள் சூழ்ந்த காசு தோன்ற அம் துகில் நெகிழ்ந்து பூங்குழல் தாழ்ந்து கோதை பொங்கி வீழ்ந்து வெம் முலைகள் தைவரப் போழ்ந்து அகன்ற கண்ணி வந்து பூங்கொடியின் நோக்கினாள்

1959.	மந்தார மாலை மலர் வேய்ந்து மகிழ்ந்து தீம்தேன் கந்தாரம் செய்து களி வண்டு முரன்று பாடப் பந்து ஆர்வம் செய்து குவளைக் கண் பரப்பி நின்றாள் செந் தாமரை மேல் திருவின் உரு எய்தி நின்றாள்

1960.	நீர் தங்கு திங்கள் மணி நீள் நிலம் தன்னுள் ஓங்கிச் சீர் தங்கு கங்கைத் திரு நீர்த் தண் துவலை மாந்திக் கார் தங்கி நின்ற கொடி காளையைக் காண்டலோடு பீர் தங்கிப் பெய்யா மலரின் பிறிது ஆயினாளே

1961.	பெண்பா லவர்கட்கு அணியாய்ப் பிரியாத நாணும் திண்பால் நிறையும் திரு மாமையும் சேர்ந்த சாயல் கண்பால் கவினும் வளையும் கவர்ந்திட்ட கள்வன் மண்பால் இழிந்த மலர் ஐங் கணை மைந்தன் என்றாள்

1962.	என்றாள் நினைந்தாள் இது போலும் இவ் வேட்கை வண்ணம் சென்றே படினும் சிறந்தார்க்கும் உரைக்கல் ஆவது அன்றாய் அரிதாய் அகத்தே சுட்டு உருக்கும் வெம்தீ ஒன்றே உலகத்து உறு நோய் மருந்து இல்லது என்றாள்

1963.	நிறை யாதும் இல்லை நெருப்பின் சுடும் காமம் உண்டேல் குறையா நிறையின் ஒரு குன்றியும் காமம் இல்லை பறையாய் அறையும் பசப்பு என்று பகர்ந்து வாடி அறை வாய்க் கடல் போல் அகன் காமம் அலைப்ப நின்றாள்

1964.	நெஞ்சம் கலங்கி நிறை ஆற்றுப்படுத்து நின்றாள் அம் செங் கழுநீர் அலர்ந்த மதி வாள் முகத்தே வஞ்சம் வழங்காதவன் கண்களின் நோக்க மாதோ தஞ்சம் வழங்கித் தலைக் கொண்டது காம வெம் தீ

1965.	பூ உண்ட கண்ணாள் புருவச்சிலை கோலி எய்ய ஏ உண்ட நெஞ்சிற்கு இடு புண் மருந்து என்கொல் என்னா மா உண்ட நோக்கின் மடவாளை மறித்து நோக்கிக் கோ உண்ட வேலான் குழைந்து ஆற்றலன் ஆயினானே

1966.	காமக் கடுநோய்க் கனல் சூழ்ந்து உடம்பு என்னும் மற்று இவ் ஈமத்தினோடும் உடனே சுட ஏகல் ஆற்றான் தூமத்தின் ஆர்ந்த துகில் ஏந்திய அல்குல் தாதை பூ மொய்த்து இருந்த கடை மேல் புலம்பு உற்று இருந்தான்

1967.	நாவி நோய் செய்த நறும் குழலாள் நாள் நீலக் காவி நோய் செய்த கருங் கயல் கண் பூங்கொடி என் ஆவி நோய் செய்த அணங்கு என்று அறியாதேன் மேவி நோய் தீர வினாத் தருவார் இல்லையே

1968.	தௌ நீர்ப் பனிக் கயத்து மட்டு அவிழ்ந்த தேம் குவளைக் கண் நீர்மை காட்டிக் கடல் போல் அகன்ற என் உள் நீர்மை எல்லாம் ஒரு நோக்கினில் கவர்ந்த பெண் நீர்மை மேல் நாள் பிறந்தும் அறியுமோ

1969.	கருங் குழலும் செவ் வாயும் கண் மலரும் காதும் அரும்பு ஒழுகு பூண் முலையும் ஆர் உயிர்க்கே கூற்றம் விருந்தினராய் வந்தாரை வெற்று உடலா நோக்கும் பெருந் திருவி யார் மகள் கொல் பேர் யாது ஆம் கொல்லோ

1970.	வார் உடுத்த வெம் முலைய வண்டார் பூங் கோதையைப் பேர் கொடுத்தார் பெண் என்றார் கூற்றமே என்றிட்டால் தார் உடுத்த நீள் மார்பர் தம் உயிர் தாம் வேண்டுபவேல் நீர் உடுத்த இந் நகரை நீத்திட்டு ஒழியாரோ

1971.	பைங் கண் மணி மகர குண்டலமும் பைந் தோடும் திங்கள் முகத்து இலங்கச் செவ் வாய் எயிறு இலங்கக் கொங்கு உண் குழல் தாழக் கோட்டு எருத்தம் செய்த நோக்கு எங்கு எங்கே நோக்கினும் அங்கு அங்கே தோன்றுமே

1972.	வாள் ஆர் மதி முகத்த வாளோ வடுப் பிளவோ தாள் ஆர் கழுநீரோ நீலமோ தாமரையோ நீள் வேலோ அம்போ கயலோ நெடுங் கண்ணோ கோள் ஆர்ந்த கூற்றமோ கொல்வான் தொடங்கினவே

1973.	என்றாம் கொல் மாதர் நலம் எய்துவது என்று சிந்தித்து ஒன்றார்க் கடந்தான் புலம்பு உள் கொண்டு இருத்தலோடும் அன்றே அமைந்த பசும் பொன் அடர் ஆறு கோடி குன்றாமல் விற்றான் குளிர் சாகர தத்தன் என்பான்

1974.	திரு மல்க வந்த திருவே எனச் சேர்ந்து நாய்கன் செரு மல்கு வேலாய்க்கு இடமால் இது என்று செப்ப வரி மல்கி வண்டு உண்டு அறை மா மலர்க் கண்ணி மைந்தன் எரி மல்கு செம் பொன் நிலம் மாமனொடு ஏறினானே

1975.	நம்பன் சிறிதே இடை தந்து இது கேட்க நாளும் அம் பொன் நகருள் அமைந்தேன் மற்று எனக்கு அமைந்தாள் கம்பம் இலாதாள் கமலைக்கு விமலை என்பாள் செம் பொன் வியக்கும் நிறத்தாள் திரு அன்ன நீராள்

1976.	பூம்பாவை வந்து பிறந்தாள் அப்பிறந்த போழ்தே ஆம்பால எல்லாம் அறிவார் அன்று எழுதி இட்டார் தூம்பு யாதும் இல்லக் குளம் போன்றது என் தோமில் பண்டம் கூம்பாத செல்வக் கொடியே இது கேண்மோ என்றான்

1977.	மங்கைக்கு உரியான் கடை ஏறும் வந்து ஏறலோடும் வங்கம் நிதியம் உடன் வீழும் மற்று அன்றி வீழாது எங்கும் தனக்கு நிகர் இல்லவன் ஏற்ற மார்பம் நங்கைக்கு இயன்ற நறும் பூ அணைப் பள்ளி என்றான்

1978.	ஏழ் ஆண்டின் மேலும் இரண்டு ஆண்டு இரண்டு எய்தி நின்றாள் வீழா நிதியும் உடன் வீழ்ந்தது வில் வலாய்க்கே ஊழாயிற்று ஒல்கும் நுசுப்பு அஃக உருத்து வீங்கிச் சூழ் ஆரம் வைத்த முலையாள் நலம் சூழ்க என்றான்

1979.	ஏற்ற கைத் தொடி வீழ்ந்து என ஏந்தலைத் தேற்றினான் திருமா நலம் செவ்வனே தோற்ற மாதரும் தோன்றலைக் காண்டலும் ஆற்றினாள் தனது ஆவியும் தாங்கினாள்

1980.	அம் பொன் கொம்பு அனையாளையும் வார் கழல் செம் பொன் குன்று அனையானையும் சீர் பெறப் பைம் பொன் நீள் நகர்ப் பல் இயம் ஆர்த்து எழ இம்பர் இல்லது ஓர் இன்பம் இயற்றினார்

1981.	கட்டில் ஏறிய காமரு காளையும் மட்டு வாய் அவிழ் மா மலர்க் கோதையும் விட்டு நீங்குதல் இன்மையின் வீவு இலார் ஒட்டி ஈர் உடம்பு ஓர் உயிர் ஆயினார்

1982.	நிலவு வெண் கதிர் நீர்மைய பூந் துகில் கலவம் கண் புதையாது கனற்றலின் உலகம் மூன்றும் உறு விலைத்து என்பவே புலவு வேல் கண்ணினாள் முலைப் போகமே

1983.	தேன் அவாம் கமழ் கண்ணியும் தெவ்வர் தம் ஊன் அவாம் கதிர் வேல் உறு காளையும் கான் அவாம் கடி நாறும் மென் பள்ளி மேல் வான் அவாம் வகையால் வைகி னார்களே

1984.	வெண் மதி நெற்றி தேய்த்து விழுத் தழும்பு இருப்ப நீண்ட அண்ணல் நல் மாடத்து அங்கண் அகில் புகை அமளி ஏறிப் பண் அமை மகர வீணை நரம்பு உரீஇப் பாவை பாட மண் அமை முழவுத் தோளான் மகிழ்ச்சியுள் மயங்கினானே

1985.	இன்னரிச் சிலம்போடு ஏங்கிக் கிண்கிணி இகலி ஆர்ப்பப் பொன் அரி மாலை தாழப் பூஞ்சிகை அவிழ்ந்து சோரப் மின் இரும் கலாபம் வீங்கி மிளர்ந்து கண் இரங்க வெம்பித் துன் அருங் களி கொள் காமக் கொழுங் கனி சுவைத்து விள்ளான்

1986.	தொழித்து வண்டு இமிரும் கோதை துணை முலை முள்கப் பூம்பட்டு அழித்து மட்டு ஒழுகும் தாரான் மணி வள்ளத்து ஆய்ந்த தேறல் எழில் பொலி மாதர்க்கு ஏந்த இனிதினின் நுகர்ந்து காமக் கொழித் திரை கடலுள் மூழ்கிக் கோதை கண் துயின்ற அன்றே

1987.	பாசிலை சுருட்டி மைந்தன் கொடுக்கிய பரந்து மின்னும் தூசு உலாம் அல்குல் தீண்டத் துயில் கண்கள் விழித்த தோற்றம் வாச வான் குவளை மெல்ல வாய் விடா நின்றது ஒக்கும் ஏசுவது ஒன்றும் இல்லா இணை வட முலையி னாட்கே

1988.	கங்குல் பால் புகுந்த கள்வன் இவன் எனக் கதுப்பில் தாழ்ந்த தொங்கலான் முன் கை யாத்துச் சொல்லு நீ வந்தது என்ன நங்கை யான் பசித்து வந்தேன் எப் பொருள் நயப்பது என்றாட்கு அம் கலுழ் மேனியாய் நின் அணிநல அமிழ்தம் என்றான்

1989.	செயிர்த்தவள் சிவந்து நோக்கிச் சீறடி சென்னி சேர்த்தி அயிர்ப்பது என் பணி செய்வேனுக்கு அருளிற்றுப் பொருள் அது என்ன உயிர்ப்பதும் ஓம்பி ஒன்றும் உரையலை ஆகி மற்று இப் பயிர்ப்பு இல் பூம் பள்ளி வைகு பகட்டு எழில் மார்ப என்றாள்

1990.	உள் இழுது உடைய வெம்பி உற்பல உருவு கொண்ட வெள்ளியில் புனைந்த கோல விளக்கு ஒளி வெறுவிது ஆக வள் இதழ்க் கோதை வல்லான் வட்டிகை நுதியின் வாங்கிப் பள்ளி மேல் எழுதப்பட்ட பாவை போல் ஆயினாளே

1991.	மங்கையர் பண்ணிய மருத யாழ் குழல் நங்கையைப் பிரியும் இந் நம்பி இன்று என அங்கு அதற்கு இரங்கின ஆரும் பேதுறக் கங்குல் போய் நாள் கடன் கழிந்தது என்பவே

1992.	ஏந்து பூங் கோதைகள் திருத்தி ஏர் படச் சாந்து கொண்டு இள முலை எழுதித் தையல் தன் காந்தள் அம் முகிழ் விரல் கையினால் பிடித்து ஆய்ந்து அவட்கு இது சொலும் அலங்கல் வேலினான்

1993.	பூவினுள் தாழ் குழல் பொன் செய் ஏந்து அல்குல் மாவினுள் தாழ் தளிர் மருட்டும் மேனியாய் காவினுள் தோழரைக் கண்டு போதர்வேன் ஏவினுள் தாழ் சிலை எறிந்த கோலினே

1994.	என்று அவன் உரைத்தலும் எழுது கண்மலர் நின்ற நீர் இடை மணிப் பாவை நீந்தலின் மன்றல் நாறு அரிவையைத் தெருட்டி மா மணிக் குன்று அனான் கொடியவள் குழைய ஏகினான்