முகப்பு		தொடக்கம்
விசயமா தேவியார் துறவு

2599.	நீர் ஏந்தி நெய்ம் மிதந்து நிணம் வாய்ப் பில்கி அழல் விம்மிப் போர் ஏந்திப் பூ அணிந்து புலவு நாறும் புகழ் வேலோன் கார் ஏந்து இடி முரசம் ஆர்ப்பப் காய் பொன் கலன் சிந்திப் பார் ஏந்திச் செல்லும் நாள் பட்டதாம் நாம் பகர்வதே

2600.	விண் பால் சுடர் விலக்கி மேகம் போழ்ந்து விசும்பு ஏந்தி மண் பால் திலகம் ஆய் வான் பூத்து ஆங்கு மணி மல்கிப் பண் பால் வரிவண்டும் தேனும் பாடும் பொழில் பிண்டி எண் பால் இகந்து உயர்ந்தாற்கு இசைந்த கோயில் இயன்றதே

2601.	அடிசில் கலம் கழீஇக் கருனை ஆர்ந்த இள வாளை மடுவில் மதர்த்து உணரா வாழைத் தண்டில் பல துஞ்சும் நெடு நீர்க் கழனி சூழ் நியமம் சேர்த்தி விழவு அயர்ந்து வடி நீர் நெடுங் கண்ணார் கூத்தும் பாட்டும் வகுத்தாரே

2602.	அல்லி அரும் பதமும் அடகும் காயும் குள நெல்லும் நல்ல கொழும் பழனும் கிழங்கும் தந்து நவை தீர்த்தார்க்கு இல்லையே கைம்மாறு என்று இன்பம் எல்லாம் அவர்க்கு ஈந்தாள் வில்லோன் பெருமாட்டி விளங்கு வேல் கண் விசயையே

2603.	தனியே துயர் உழந்து தாழ்ந்து வீழ்ந்த சுடு காட்டுள் இனியாள் இடர் நீக்கி ஏமம் சேர்த்தி உயக் கொண்ட கனியார் மொழியாட்கும் மயிற்கும் காமர் பதி நல்கி முனியாது தான் காண மொய் கொள் மாடத்து எழுதுவித்தாள்

2604.	வெண்ணெய் உருக்கி நெய் வெள்ளம் ஆகச் சொரிந்து ஊட்டப் பண்ணிப் பரிவு அகன்றாள் பைந்தார் வேந்தன் பயந்தாளே அண்ணல் பிறந்த ஆங்கு ஐந்நூற்று ஐவர்க்கு அளந்து ஆன் பால் வண்ணச் சுவை அமுதம் வைக நாளும் கோவிந்தன்

2605.	தோடு ஆர் புனை கோதை சுநந்தை சேர்ந்து தொழுதாளைப் பீடு ஆர் பெருஞ் சிறுவர் பயந்தீர் வம்மின் எனப் புல்லி நாடு ஆர் புகழாளை நாண மொழிகள் பல கூறிக் கோடாக் குரு குலத்தை விளக்கிட்டாளை விளக்கினாள்

2606.	மறை ஒன்று உரைப்பன போல் மலர்ந்து நீண்டு செவி வாய் வைத்து உறைகின்ற ஓடு அரிக் கண் உருவக் கொம்பின் எண்மரும் இறைவி அடி பணிய எடுத்துப் புல்லி உலகு ஆளும் சிறுவர்ப் பயந்து இறைவன் தெளிவீர் என்றாள் திரு அன்னாள்

2607.	பொங்கும் மணிமுடி மேல் பொலிந்து எண் கோதைத் தொகை ஆகிக் கங்குல் கனவு அகத்தே கண்ணுள் தோன்றி வந்தீர் நீர் எங்கும் பிரியற்பீர் என்று கண்கள் மலர்ந்து இருந்து கொங்கு உண் நறும் பைந்தார்க் கோமான் இங்கே வருக என்றாள்

2608.	சிங்கம் நடப்பது போல் சேர்ந்து பூத் தூய்ப் பலர் வாழ்த்தத் தங்கா விருப்பின் தம் பெருமான் பாதம் முடி தீட்டி எங்கோ பணி என்னா அஞ்சா நடுங்கா இருவில் கண் பொங்க இடு தவிசில் இருந்தான் போர் ஏறு அனையானே

2609.	கொற்றவி மகனை நோக்கிக் கூறினள் என்ப நும் கோக்கு உற்றதைப் பிறர்கள் கூற உணர்ந்தனை ஆயின் நானும் இற்று என உரைப்பக் கேண்மோ இலங்கு பூண் அலங்கல் மார்பின் செற்றவர்ச் செகுத்த வை வேல் சீவக சாமி என்றாள்

2610.	நாகத்தால் விழுங்கப் பட்ட நகை மதிக் கடவுள் போலப் போகத்தால் விழுங்கப் பட்டுப் புறப்படான் புன்சொல் நாணான் ஆகத்தான் அமைச்சர் நுண்நூல் தோட்டியால் அழுத்தி வெல்லும் பாகர்க்கும் தொடக்க நில்லாப் பகடு போல் பொங்கியிட்டான்

2611.	நுண்மதி போன்று தோன்றா நுணுகிய நுசுப்பினார் தம் கண்வலைப் பட்ட போழ்தே கடு நவை அரவோடு ஒக்கும் பெண்மையைப் பெண்மை என்னார் பேர் உணர்வு உடைய நீரார் அண்ணலைத் தெருட்டல் தேற்றாது அமைச்சரும் அகன்று விட்டார்

2612.	கல் சிறை அழித்து வெள்ளம் கடற்கு அவாய் ஆங்குக் கற்றோர் சொல் சிறை அழித்து வேந்தன் துணை முலை துறத்தல் செல்லான் வில் சிறை கொண்ட போலும் புருவத்து விளங்கு வேல் கண் நல் சிறைப் பட்டு நாடும் நகரமும் காவல் விட்டான்

2613.	பிளிறுவார் முரசத்தானைப் பெருமகன் பிழைப்பு நாடிக் களிறு மென்று உமிழப் பட்ட கவழம் போல் தகர்ந்து நில்லாது ஒளிறு வேல் சுற்றம் எல்லாம் உடைந்த பின் ஒருவன் ஆனான் வெளிறு முன் வித்திப் பின்னை வச்சிரம் விளைத்தலாமோ

2614.	வனை கலக் குயவன் நாணின் மன்னரை அறுத்து முற்றிக் கனை குரல் உருமின் ஆர்ப்பக் காவலன் நின்னை வேண்டி வினை மயில் பொறியில் என்னைப் போக்கி விண் விரும்பப் புக்கான் புனை முடி வேந்த போவல் போற்று என மயங்கி வீழ்ந்தான்

2615.	சீத நீர் தெளித்துச் செம் பொன் திருந்து சாந்து ஆற்றி தம்மால் மாதரார் பலரும் வீச வளர்ந்து எழு சிங்கம் போலப் போதொடு கலங்கள் சோர எழுந்து பொன் ஆர மார்பன் யாது எனக்கு அடிகள் முன்னே அருளியது என்னச் சொன்னாள்

2616.	பிறந்து நாம் பெற்ற வாழ்நாள் இத்துணை என்பது ஒன்றும் அறிந்திலம் வாழ்தும் என்னும் அவாவினுள் அழுந்து கின்றாம் கறந்து கூற்று உண்ணும் ஞான்று கண் புதைத்து இரங்கின் அல்லால் இறந்த நாள் யாவர் மீட்பார் இற்று எனப் பெயர்க்கலாமோ

2617.	சுமைத் தயிர் வேய்ந்த சோற்றின் துய்த்து இனிது ஆக நம்மை அமைத்த நாள் என்னும் நாகம் விழுங்கப் பட்டு அன்னது அங்கண் இமைத்த கண் விழித்தல் அன்றி இறந்து பாடு எய்து கின்றாம் உமைத்துழிச் சொறியப் பெற்றாம் ஊதியம் பெரிதும் பெற்றாம்

2618.	கடுவளி புடைக்கப் பட்ட கண மழைக் குழாத்தின் நாமும் விடு வினை புடைக்கப் பாறி வீற்று வீற்று ஆயின் அல்லால் உடன் உறை பழக்கம் இல்லை ஒழி மதியத்தை காதல் வடு உடைத்து என்று பின்னும் மா பெருந் தேவி சொன்னாள்

2619.	இருந்து இளமைக் கள் உண்டு இடை தெரிதல் இன்றிக் கருந் தலைகள் வெண் தலைகள் ஆய்க் கழியும் முன்னே அருந் தவமும் தானமும் ஆற்றுமினே கண்டீர் முருந்து அனைய தூ முறுவல் முற்று இழையார் சேரி

2620.	உடற்றும் பிணித் தீ உடம்பின் உயிர் பெய்திட்டு அடுத்து உணர்வு நெய் ஆக ஆற்றல் துவை ஆகக் குடித்து உண்ணும் கூற்றம் குடில் பிரியா முன்னே கொடுத்து உண்மின் கண்டீர் குணம் புரிமின் கண்டீர்

2621.	உழந்தாலும் புத்து அச்சு ஒன்று இட்டு ஊர்தல் தேற்றாது இழந்தார் பலரால் இடும்பை நீர் யாற்றுள் அழுந்துமால் அப் பண்டி அச்சு இறா முன்னே கொழுஞ் சீலம் கூலியாக் கொண்டு ஊர்மின் பாகீர்

2622.	பிறந்தவர்கள் எல்லாம் அவாப் பெரியர் ஆகித் துறந்து புகழ் வேண்டார் ஓர் துற்று அவிழும் ஈயார் அறம் கரிது சேய்த்து என்பது யாதும் அறியாரேல் வெறும் பொருள் அது அம்மா விடுத்திடுமின் என்றாள்

2623.	முல்லை முகை சொரிந்தால் போன்று இனிய பால் அடிசில் மகளிர் ஏந்த நல்ல கருனையால் நாள்வாயும் பொன் கலத்து நயந்து உண்டார்கள் அல்லல் அடைய அடகு இடுமின் ஓட்டு அகத்து என்று அயில்வார்க் கண்டும் செல்வம் நமரங்காள் நினையன்மின் செய்தவமே நினைமின் கண்டீர்

2624.	அம் பொன் கலத்து அடுபால் அமர்ந்து உண்ணா அரிவை அந்தோ வெம்பிப் பசி நலிய வெவ் வினையின் வேறாய் ஓர் அகல் கை ஏந்திக் கொம்பின் கொள ஒசிந்து பிச்சை எனக் கூறி நிற்பாள் கண்டு நம்பன்மின் செல்வ நமரங்காள் நல் அறமே நினைமின் கண்டீர்

2625.	வண்ணத் துகில் உடுப்பின் வாய் விட்டு அழுவது போல் வருந்தும் அல்குல் நண்ணாச் சிறு கூறை பாகம் ஓர் கை பாகம் உடுத்து நாளும் அண்ணந்து அடகு உரீஇ அந்தோ வினையே என்று அழுவாள் கண்டும் நண்ணன்மின் செல்வ நமரங்காள் நல் அறமே நினைமின் கண்டீர்

2626.	மை திரண்ட வார் குழல் மேல் வண்டு ஆர்ப்ப மல்லிகை மெல் மாலை சூடிக் கை திரண்ட வேல் ஏந்திக் காமன் போல் காரிகையார் மருளச் சென்றார் ஐ திரண்டு கண்டம் குரைப்ப ஓர் தண்டு ஊன்றி அறிவின் தள்ளி நெய் திரண்டால் போல் உமிழ்ந்து நிற்கும் இளமையோ நிலையாதே காண்

2627.	என்றலும் சுநந்தை சொல்லும் இறைவிதான் கண்டது ஐயா நன்றும் அஃது ஆக அன்றே ஆயினும் ஆக யானும் ஒன்றினன் துறப்பல் என்ன ஓள் எரி தவழ்ந்த வெண்ணெய்க் குன்று போல் யாதும் இன்றிக் குழைந்து மெய்ம் மறந்து நின்றான்

2628.	ஓர் உயிர் ஒழித்து இரண்டு உடம்பு போவ போல் ஆரியன் ஒழிய அங்கு ஒளவை மார்கள்தாம் சீரிய துறவொடு சிவிகை ஏறினார் மாரியின் மடந்தைமார் கண்கள் வார்ந்தவே

2629.	நல் மயில் பொறின் மேல் போய நாளினும் புன்மை உற்று அழுகுரல் மயங்கிப் பூப் பரிந்து இந் நகர் கால் பொரு கடலின் எங்கணும் மன்னனில் ஆகுலம் மயங்கிற்று என்பவே

2630.	அழுது பின் அணி நகர் செல்ல ஆயிரம் தொழு தகு சிவிகைகள் சூழப் போய பின் இழுது அமை எரி சுடர் விளக்கு இட்ட அன்னவள் பழுது இல் சீர்ப் பம்மை தன் பள்ளி நண்ணினாள்

2631.	அருந் தவக் கொடிக் குழாம் சூழ அல்லி போல் இருந்து அறம் பகர்வுழி இழிந்து கை தொழுது ஒருங்கு எமை உயக் கொண்மின் அடிகள் என்றாள் கருங் கயல் நெடுந் தடம் கண்ணி என்பவே

2632.	ஆர் அழல் முளரி அன்ன அருந் தவம் அரிது தானம் சீர் கெழு நிலத்து வித்திச் சீல நீர் கொடுப்பின் தீம் தேன் பார் கெழு நிலத்துள் நாறிப் பல் புகழ் ஈன்று பின்னால் தார் கெழு தேவர் இன்பம் தையலாய் விளைக்கும் என்றாள்

2633.	அறவுரை பின்னைக் கேட்டும் அடிகள் மற்று எமக்கு வல்லே துறவு தந்து அருளுக என்னத் தூ நகர் இழைத்து மேலால் நற விரி தாமம் நாற்றி வானகம் விதானித்து ஆய்ந்து திறவிதின் தவிசு தூபம் திருச் சுடர் விளக்கு இட்டாரே

2634.	பாலினால் சீறடி கழுவிப் பைந்துகில் நூலினால் இயன்றன நுனித்த வெண்மைய காலனைக் கண் புதைத்து ஆங்கு வெம் முலை மேல் வளாய் வீக்கினார் விதியின் என்பவே

2635.	தேன் உலாம் மாலையும் கலனும் சிந்துபு பால் நிலாக் கதிர் அன அம் மென் பைந்துகில் தான் உலாய்த் தட முலை முற்றம் சூழ்ந்து அரோ வேனிலான் வருநெறி வெண்முள் வித்தினார்

2636.	முன்னுபு கீழ்த் திசை நோக்கி மொய்ம்மலர் நல் நிறத் தவிசின் மேல் இருந்த நங்கைமார் இன் மயிர் உகுக்கிய இருந்த தோகைய பன் மயில் குழாம் ஒத்தார் பாவை மார்களே

2637.	மணி இயல் சீப்பு இடச் சிவக்கும் வாள் நுதல் அணி இரும் கூந்தலை ஒளவை மார்கள்தாம் பணிவு இலர் பறித்தனர் பரமன் சொன்ன நூல் துணி பொருள் சிந்தியாத் துறத்தல் மேயினார்

2638.	கன்னியர் ஆயிரர் காய் பொன் கொம்பு அனார் பொன் இயல் படலிகை ஏந்திப் பொன்மயிர் நல் நிலம் படாமையே அடக்கி நங்கைமார் தொல் மயிர் உகுத்த நல் மயிலின் தோன்றினார்

2639.	பொன் குடம் திரு மணி பொழியப் பெய்த போல் எற்பு உடம்பு எண் இலாக் குணங்களான் நிறைத்து உற்று உடன் உயிர்க்கு அருள் பரப்பி ஓம்பினார் முற்று உடன் உணர்ந்தவன் அமுதம் முன்னினார்

2640.	புகழ்ந்து உரை மகிழ்ச்சியும் பொற்பு இல் பல் சனம் இகழ்ந்து உரைக்கு இரக்கமும் இன்றி அங்க நூல் அகழ்ந்து கொண்டு அரும் பொருள் பொதிந்த நெஞ்சினார் திகழ்ந்து எரி விளக்கு எனத் திலகம் ஆயினார்

2641.	அலை மணிக் கவரி மான் தேர் அடு களி யானை பாய்மா நிலம் நெளி கடல் அம் தானை நிரந்து பூச் சுமப்ப மன்னன் சில மலர் தானும் ஏந்திச் சென்று சீர் பெருக வாழ்த்தி இல மலர்ப் பஞ்சிப் பாதத்து எழில் முடி தீட்டினானே

2642.	கடியவை முன்பு செய்தேன் கண்ணினால் காணச் சில் நாள் அடிகள் இந் நகரின் உள்ளே உறைக என அண்ணல் கூற முடி கெழு மன்னற்கு ஒன்று மறு மொழி கொடாது தேவி படிமம் போன்று இருப்ப நோக்கிப் பம்மை தான் சொல்லினாளே

2643.	காதலன் அல்லை நீயும் காவல நினக்கு யாமும் ஏதிலம் என்று கண்டாய் இருந்தது நங்கை என்னத் தாது அலர் தாம மார்பன் உரிமையும் தானும் மாதோ போது அவிழ் கண்ணி ஈர்த்துப் புனல் வரப் புலம்பினானே

2644.	ஏதிலன் ஆயினாலும் இறைவர் தம் அறத்தை நோக்கக் காதலன் அடிகள் என்னக் கண் கனிந்து உருகிக் காசு இல் மா தவ மகளிர் எல்லாம் மா பெருந் தேவியாரை ஏதம் ஒன்று இல்லை நம்பிக்கு இன் உரை கொடுமின் என்றார்

2645.	திரை வளர் இப்பி ஈன்ற திருமணி ஆர மார்பின் வரை வளர் சாந்தம் ஆர்ந்த வைரக் குன்று அனைய திண் தோள் விரை வளர் கோதை வேலோய் வேண்டிய வேண்டினேம் என்று உரை விளைத்து உரைப்பக் காளை உள்ளகம் குளிர்ந்து சொன்னான்

2646.	அடிகளோ துறக்க ஒன்றும் உற்றவர் யாதும் அல்லர் சுடு துயர் என்கண் செய்தாய் சுநந்தை நீ ஒளவை அல்லை கொடியை நீ கொடிய செய்தாய் கொடியையோ கொடியை என்னா இடர் உற்று ஓர் சிங்கம் தாய் முன் இருந்து அழுகின்றது ஒத்தான்

2647.	சென்றதோ செல்க இப்பால் திருமகள் அனைய நங்கை இன்று இவள் துறப்ப யான் நின் அரசு உவந்து இருப்பேன் ஆயின் என்று எனக்கு ஒழியும் அம்மா பழி என இலங்கு செம் பொன் குன்று அனான் குளிர்ப்பக் கூறி கோயில் புக்கு அருளுக என்றான்

2648.	பந்து அட்ட விரலினார் தம் படாமுலை கிழித்த பைந்தார் நந்தட்டன் தன்னை நோக்கி நங்கையார் அடிகள் சொன்னார் நொந்திட்டு முனிய வேண்டா துறந்திலம் நும்மை என்னக் கந்து அட்ட திணி திண் தோளான் கற்பகம் மலர்ந்தது ஒத்தான்

2649.	துறந்த இந் நங்கைமார் தம் தூ மலர் அனைய பாதம் உறைந்த என் சென்னிப் போதின் மிசைய என்று ஒப்ப ஏத்திக் கறந்த பால் அனைய கந்திக் கொம்பு அடுத்து உருவப் பைம் பூண் பிறங்கு தார் மார்பன் போந்து பெரு மணக் கோயில் புக்கான்

2650.	வடி நிரை நெடிய கண்ணார் மாமிமார் விடுப்ப ஏகிக் கடி நிரை சிவிகை ஏறிக் கதிர் மணிக் குடை பின் செல்ல உடை திரைப் பரவை அன்ன ஒளிறு வேல் மறவர் காப்பக் கொடி நிரைக் கோயில் புக்கார் குங்குமக் கொடி அனாரே

2651.	முழுது உலகு எழில் ஏத்தும் மூரி வேல் தானை மன்னன் தொழு தகு பெருமாட்டி தூமணிப் பாவை அன்னாள் பொழி தரு மழை மொக்குள் போகம் விட்டு ஆசை நீக்கி வழி வரு தவம் எய்தி வைகினள் தெய்வம் அன்னாள்