முகப்பு		தொடக்கம்
துறவு உணர்த்தல்

2918.	செம் பொனால் செறிய வேய்ந்து திருமணி முகடு கொண்ட வெம்பு நீள் சுடரும் சென்னி விலங்கிய மாடம் எய்தி அம் பொனால் தெளிந்த பாவை அனையவர்த் தம்மின் என்றான் பைம் பொனால் வளர்க்கப் பட்ட பனை திரண்டு அனைய தோளான்

2919.	தின் பளித மாலைத் திரள் தாமம் திகழ் தீம் பூ நன்கு ஒளி செய் தாமம் நறும் பூ நவின்ற தாமம் பொன் தெளித்த தாமம் புரி முத்தம் மிளர் தாமம் மின்தெளித்த மின்னு மணி வீழ்ந்த திரள் தாமம்

2920.	ஈன்ற மயில் போல் நெடிய தாமத்து இடை எங்கும் மான்று மணம் விம்மு புகை மல்கி நுரையே போல் தோன்றும் மணிக் கால் அமளித் தூ அணையின் மேலார் மூன்று உலகம் விற்கும் முலை முற்று இழையினாரே

2921.	இன்னது அருள் என்று இளையர் ஏத்த ஞிமிறு ஆர்ப்ப மின்னின் இடை நோவ மிளிர் மேகலைகள் மின்னப் பொன் அரிய கிண்கிணியும் பூஞ் சிலம்பும் ஏங்க மன்னன் அடி சேர்ந்து இறைஞ்சி வாழி என நின்றார்

2922.	கலவ மயில் கால் குவித்த போலும் கமழ் ஐம்பால் நிலவும் மணி மேகலை நிலா உமிழும் பைம் பூண் இலவ மலர் வாயின் அணி கூர் எயிற்றினீரே உலவும் மனம் வைத்து உறுதி கேண்மின் இது என்றான்

2923.	வாய் அழல் உயிர்க்கும் ஆழி மன்னவன் குறிப்பு நோக்கி வேய் அழத் திரண்ட மென் தோள் வெம் முலைப் பரவை அல்குல் தோய் பிழி அலங்கலார் தம் தொல் நலம் தொலைந்து வாடிக் காய் அழல் கொடியைச் சேர்ந்த கற்பக மாலை ஒத்தார்

2924.	கருங் கடல் பிறப்பின் அல்லால் வலம்புரி காணும் காலைப் பெருங் குளத்து என்றும் தோன்றா பிறைநுதல் பிணை அனீரே அருங் கொடைத் தானம் ஆய்ந்த அருந் தவம் தெரியின் மண் மேல் மருங்கு உடையவர்கட்கு அல்லால் மற்றையர்க்கு ஆவது உண்டே

2925.	விட்டு நீர் வினவிக் கேள்மின் விழுத்தகை அவர்கள் அல்லால் பட்டது பகுத்து உண்பார் இப் பார் மிசை இல்லை கண்டீர் அட்டு நீர் அருவிக் குன்றத்து அல்லது வைரம் தோன்றா குட்ட நீர் குளத்தின் அல்லால் குப்பை மேல் குவளை பூவா

2926.	நரம்பு ஒலி பரந்த கோயில் நல் நுதல் மகளிர் தூவும் பெரும் பலிச் சோற்றின் ஈதல் பெரிது அரிது ஆகுமேனும் சுரும்பு ஒலி கோதையார் தம் மனை வயின் தூண் தொறு ஊட்டும் அரும் பலி அனைத்தும் ஈயின் அது பொருள் குன்று கண்டீர்

2927.	அற்றவர் வருத்தம் நீக்கி ஆர் உயிர் கொண்டு நிற்கும் துற்ற அவிழ் ஈதல் செம் பொன் துறக்கத்திற்கு ஏணி ஆகும் முற்று உயிர் ஓம்பித் தீம் தேன் ஊனொடு துறப்பின் யார்க்கும் மற்று உரை இல்லை மண்ணும் விண்ணும் நும் அடிய அன்றே

2928.	மாலைப் பந்தும் மாலையும் ஏந்தி மது வார் பூஞ் சோலை மஞ்ஞைச் சூழ் வளையார் தோள் விளையாடி ஞாலம் காக்கும் மன்னவர் ஆவார் நறவு உண்ணாச் சீலம் காக்கும் சிறு உபகாரம் உடையாரே

2929.	மாசித் திங்கள் மாசின சின்னத் துணி முள்ளின் ஊசித் துன்னம் மூசிய ஆடை உடை ஆகப் பேசிப் பாவாய் பிச்சை எனக் கை அகல் ஏந்திக் கூசிக் கூசி நிற்பர் கொடுத்து உண்டு அறியாதார்

2930.	காட்டு அகத்து ஒரு மகன் துரக்கும் மாக்கலை ஓட்டு உடைத் தாம் எனின் உய்யும் நங்களை ஆட்டியிட்டு ஆர் உயிர் அளைந்து கூற்றுவன் ஈட்டிய விளை மதுப் போல உண்ணுமே

2931.	புள்ளுவர் கையினும் உய்யும் புள் உள கள் அவிழ் கோதையீர் காண்மின் நல் வினை ஒள்ளியான் ஒருமகன் உரைத்தது என்னன்மின் தௌளியீர் அறத் திறம் தெரிந்து கொள்மினே

2932.	மாய்தலும் பிறத்தலும் வளர்ந்து வீங்கலும் தேய்தலும் உடைமையைத் திங்கள் செப்புமால் வாய் புகப் பெய்யினும் வழுக்கி நல்லறம் காய்வது கலதிமைப் பாலது ஆகுமே

2933.	புள்ளி நீர் வீழ்ந்தது பெருகிப் புன் புலால் உள் வளர்ந்து ஒரு வழித் தோன்றிப் பேர் அறம் உள்குமேல் முழுப் புலால் குரம்பை உய்ந்து போய் வெள்ள நீர் இன்பமே விளைக்கும் என்பவே

2934.	பால்துளி பவள நீர் பெருகி ஊன் திரண்டு ஊற்று நீர்க் குறும் புழை உய்ந்து போந்த பின் சேற்று நீர்க் குழியுளே அழுந்திச் செல் கதிக்கு ஆற்று உணாப் பெறாது அழுது அலறி வீழுமே

2935.	திருந்திய நல் அறச் செம் பொன் கற்பகம் பொருந்திய பொருளொடு போகம் பூத்தலால் வருந்தினும் அறத்திறம் மறத்தல் ஓம்புமின் கரும்பு எனத் திரண்ட தோள் கால வேல்கணீர்

2936.	மந்திர மருந்து இவை இல்லையாய் விடின் ஐந் தலை அரவினை யாவர் தீண்டுவார் சுந்தரச் சுரும்பு சூழ் மாலை இல்லையேல் மைந்தரும் மகளிரை மருங்கு சேர்கிலார்

2937.	பொன் துலாம் பொன் அனீர் தருதும் பாகுநீர் தின்று அலால் சிறுவரை யானும் சொல் சில இன்று எலாம் எம் மருங்கு இருந்து பேசினால் வென்று உலாம் வேல்கணீர் விழுத்தக்கீர்களே

2938.	மெய்ப் படு சாந்தும் பூவும் மிக நனி கமழுமேனும் கைப்படு சாந்தும் பூவும் கொண்டு அலால் கலக்கல் ஆகா ஐப் படு பித்து நெய்த்தோர் அசும்பு சோர் அழுகல் புன் தோல் பொய்ப் பட உரைத்தது உண்டோ பொன் அனீர் நம்முள் நாமால்

2939.	அனிச்சத்து அம் போது போலத் தொடுப்பவே குழைந்து மாழ்கி இனிச் செத்தாம் பிறந்த போழ்தே என்று நாம் இதனை எண்ணித் தனிச் சித்தம் வைத்தல் தேற்றாம் தளர்ந்து கண் பரப்பி நோக்கிப் பனித்தும் என்று உற்ற போழ்தே பழுது இலா அறிவின் என் ஆம்

2940.	நீல் நிறம் கொண்ட ஐம்பால் நிழல் மணி உருவம் நீங்கிப் பால் நிறம் கொண்டு வெய்ய படா முலை பையின் தூங்கி வேல் நிற மழைக் கண் தாமும் இமை குறைந்து அழுகி மேனி தான் நிறம் கரக்கும் காலம் தையலீர் மெய்யது அன்றே

2941.	குஞ்சரம் அயா உயிர்த்து அனைய குய் கமழ் அம் சுவை அடிசிலை அமர்ந்து உண்டார்கள் தாம் இஞ்சி மா நகர் இடும் பிச்சை ஏற்றலால் அஞ்சினேன் துறப்பல் யான் ஆர்வம் இல்லையே