முகப்பு		தொடக்கம்
அந்தப்புர விலாவணை

2942.	ஒருவர் தம் வலி கெடும் உடன்று பொங்கி மேல் இருவர் மற்று இயைந்து எழுந்து இருப்பின் என்ப போல் உருவ நுண் நுசுப்பு இற இருந்த ஒண் மணிப் பரிய கண் படா முலைப் பைம் பொன் கொம்பு அனீர்

2943.	காதலம் கழிந்த நாள் இதனின் இப்புறம் ஏதிலம் என்ற சொல் செவிச் சென்று எய்தலும் மாதரார் மழை மலர்த் தடம் கண் மல்குநீர் போது உலாம் மார்பின் வாய்ப் பொழிந்து வீழ்ந்தவே

2944.	செருக்கி நிணம் தின்று சிவந்து மன்னர் உயிர் செற்ற நெருப்புத் தலை நெடு வேல் கண்ணார் கண்ணீர் நிழல் மணிப்பூண் பரப்பினிடைப் பாய்ந்து குளம் ஆய்ப் பால் ஆர் படா முலையை வருத்தி மணி நெடுங் கோட்டு அருவி போல வீழ்ந்தனவே

2945.	அழல் ஏந்து வெம் கடுஞ் சொல் உரும் ஏறு உண்டு ஆங்கு அலர் சிந்தி நிழல் ஏந்து பூம் கொடிகள் நிலம் சேர்ந்து ஆங்கு நிலம் சேர்ந்து கழல் ஏந்து சேவடிக் கீழ்க் கண்ணீர் வெள்ளம் கலம் நிரப்பக் குழல் ஏங்குமாறு ஏங்கி அழுதார் கோதை மடவாரே

2946.	குலிக அம் சேற்றுள் நாறிக் குங்கும நீருள் ஓங்கிப் பொலிக என வண்டு பாடப் பூத்த தாமரைகள் போலும் ஒலி கழல் அடிகள் நும் கீழ்ப் பிழைத்தது என் உரைமின் என்னப் புலி நிழல் பட்ட மான் போல் போகு உயிர் ஆகி நின்றார்

2947.	அருந் தவிசு ஆகி எம்மைச் சுமந்து அயா உயிர்த்த ஆண்மைப் பெருந் தகு குறங்குகாள் நீர் பெண் உயிர் அளியதா மே வருந்துமால் என்று நோக்கீர் வாடுமால் ஆவி என்னீர் விருந்தினர் போல நின்றீர் வெற்றுடல் காண்மின் என்பார்

2948.	கோதையும் துகிலும் ஏந்திக் குங்குமம் எழுதிக் கொய் பூந் தாது கொண்டு அளகத்து அப்பித் தட முலை வருடிச் சேர்ந்து காதல் கொண்டு இருந்த காமர் கை விரல் அளிய நீரும் ஏதிலர் ஆகிக் கோமான் எண்ணமே எண்ணி னீரே

2949.	பஞ்சி கொண்டு எழுதி ஆர்ந்த சீறடி பனித்தல் அஞ்சிக் குஞ்சி மேல் ஏற்ற கோமான் கொப்புளித்திட்ட எம்மை வஞ்சித்தீர் மணி செய் தோள்காள் வாங்குபு தழுவிக் கொள்ளீர் நெஞ்சம் நீர் வலியீர் ஆகி நிற்பீரோ நீரும் என்பார்

2950.	முட்டு வட்டு அனைய கோல முத்து உலாய்க் கிடந்து மின்ன மட்டு விட்டு அலர்ந்த கோதை மதுவொடு மயங்கி நாளும் ஒட்டி இட்டு உறைய எங்கட்கு உயர் அணை ஆய மார்ப நட்பு விட்டு ஒழியும் ஆயின் நன்மை யார் கண்ணது அம்மா

2951.	மாக் கவின் வளரத் தீண்டி மணி நகை நக்கு நாளும் பூக் கவின் ஆர்ந்த பைந்தார் புனை மதுத் தேனொடு ஏந்தித் தாக்கி எம் முலைகள் தம்மை நெருக்கினாய் தரணி மன்னின் நீக்கி நீ எம்மை நோக்காய் நீத்தியோ நீயும் என்பார்

2952.	அன்னமே தோகை நல் யாழ் அமுதமே ஆய்ந்த தீம் தேன் இன்னரே நங்கைமார் என்று ஏத்திய பவளச் செந் நா என்னை நீ கண்டது எம்மை இரண்டு நா ஆயினாயே மன்னன் போல் ஈரம் இன்றி வலித்தனை வாழி என்பார்

2953.	பூணினால் நெருங்க நொந்து பொதிர்த்தன வெம்பி என்று நாணினால் வருத்தம் தீர்ப்பான் நல் முலைக் கண்கள் தம்மைப் பேணி நீர் எழுதி ஓம்பிப் பேர் இன்பம் கொண்டு தந்தீர் காண்மினோ இன்று எம் வண்ணம் கண்ணிலீர் கண்கள் என்பார்

2954.	சென்னி மேல் மிதித்த அம் செஞ் சீறடித் திருவில் வீச மின்னி வாள் ஆரம் சிந்த வெறு நிலத்து உறைந்து நீ எம் இன்னகை முறுவல் பார்த்தாய் இன்று எமது ஆவி பார்த்தாய் மன்னிய மாலை வண்டார் மணி முடி வாழி என்பார்

2955.	வீங்கு பால் கடலும் நஞ்சாய் விளைந்ததால் விரிந்த வெய்யோன் பாங்கு இலா இருளை ஈன்று பார் மறைத்து இட்டதாலோ தீம் கதிர்த் திங்கள் செந் தீச் சொரிந்ததால் திசைகள் எல்லாம் தாங்குமாறு என்னை ஆவி தரிக்கிலேம் தேவீர் காளோ

2956.	விண்ணோர் மட மகள் கொல் விஞ்சை மகளே கொல் கண்ணார் கழி வனப்பில் காந்தருவ தத்தை என்று எண் ஆய வான் நெடுங் கண் மெய் கொள்ள ஏமுற்றுப் பண்ணால் பயின்றீர் இனி என் பயில்வீரே

2957.	கொல் வேல் நெடுங் கண் குணமாலை குஞ்சரத்தால் அல்லல் நோய் உற்றாளுக்கு அன்று களிறு அடர்த்துப் புல்லிப் புணர் முலையின் பூங் குவட்டின் மேல் உறைந்தாய் எல்லே மற்று எம் பெருமாற்கு இன்று இவளும் மின்னாளோ

2958.	தூம்பு உடைய வெள் எயிற்றுத் துத்தி அழல் நாகப் பாம்பு உடைய நோக்கிப் பதுமை பவழவாய் தேம்பு உடைய இன் அமுதாச் சேர்ந்தாய்க்கு இனி அதுவே ஆம்புடைய நஞ்சு அடங்கிற்று இன்று ஊறிற்று ஆகாதே

2959.	தாழ்ந்து உலவி மெல் முலை மேல் தண் ஆரம் வில் விலங்கப் போழ்ந்து அகன்ற கண்ணினால் ஏப் பெற்றுப் போகலாய் தாழ்ந்து அமரர் இன் அமிர்தம் தக்க நாட்டு ஆகாதே வீழ்ந்தது என வீழ்ந்தாய் நீ இன்று அதுவும் விட்டாயோ

2960.	கண்ணோ கயலோ கழுநீரோ காவியோ பெண்ணோ அமுதோ பிணையோ எனப் பிதற்றித் துண் என் சிலைத் தொழிலும் காட்டி முன் இன்புற்றீர் புண் மேல் கிழிபோல் துறத்தல் பொருள் ஆமோ

2961.	பொன் நகர வீதி புகுந்தீர் பொழி முகிலின் மின்னின் இடை நுடங்க நின்றாள் தன் வேல் நெடுங் கண் மன்னன் நகர் எல்லாம் போர்ப்ப வலைப் பட்டீர்க்கு இன்னே ஒளி இழந்த இன்னா இடுகினவோ

2962.	செங்கச்சு இள முலையார் திண் கறைஊர் பல்லினார் மங்கையர்கள் காப்ப மகிழ்ந்தாளை நீ மகிழ்ந்து பங்கயமே போல்வாளைப் பார்ப்பான் ஆய்ப் பண் அணைத்துத் தங்கினாய் கோவே துறத்த தகவு ஆமோ

2963.	புல்லார் உயிர் செகுத்த பொன் அம் திணி தோளாய் மல் ஆர் அகன் மார்ப மட்டு ஏந்தி வாய் மடுத்திட்டு எல்லாரும் காண இலக்கணையோடு ஆடினாய் அல்லாந்து அவள் நடுங்க அன்பின் அகல்வாயோ