முகப்பு		தொடக்கம்
துறவு வலி உறுத்தல்

2982.	கொல் உலைப் பொங்கு அழல் கிடந்த கூர் இலை மல்லல் வேல் இரண்டு ஒரு மதியுள் வைத்த போல் செல்ல நீண்டு அகன்று அகம் சிவந்த கண்ணினார் அல்லல் உற்று அழுபவர்க்கு அரசன் சொல்லினான்

2983.	நல் தவம் பரவை ஞாலம் நாம் உடன் நிறுப்பின் வையம் அற்றம் இல் தவத்திற்கு என்றும் ஐயவி அனைத்தும் ஆற்றாது இற்று என உணர்ந்து நிற்பின் திருமகள் என்றும் நீங்காள் பற்றொடே நிற்பின் என்றும் திருமகள் பற்றல் செல்லாள்

2984.	உப்பு இலிப் புழுக்கல் காட்டுள் புலை மகன் உகுப்ப ஏகக் கைப் பலி உண்டியானும் வெள்ளில் மேல் கவிழ நீரும் மைப் பொலி கண்ணின் நீரால் மனை அகம் மெழுகி வாழ இப் பொருள் வேண்டுகின்றீர் இதனை நீர் கேண்மின் என்றான்

2985.	கொல் சின யானை பார்க்கும் கூர் உகிர்த் தறுகண் ஆளி இல் எலி பார்த்து நோக்கி இறப்பின் கீழ் இருத்தல் உண்டே பல் வினை வெள்ளம் நீந்திப் பகா இன்பம் பருகின் அல்லால் நல்வினை விளையுள் என்னும் நஞ்சினுள் குளித்தல் உண்டே

2986.	ஆற்றிய மக்கள் என்னும் அருங் தவம் இலார்கள் ஆகின் போற்றிய மணியும் பொன்னும் பின் செலா பொன் அனீரே வேற்றுவர் என்று நில்லா விழுப் பொருள் பரவை ஞாலம் நோற்பவர்க்கு உரிய ஆகும் நோன்மின் நீரும் என்றான்

2987.	காதல் அம் சேற்றுள் பாய்ந்த மதி எனும் கலங்கல் நீரை ஊது வண்டு உடுத்த தாரான் உவர்ப்பினின் உரிஞ்சித் தேற்ற மாதரார் நெஞ்சம் தேறி மாதவம் செய்தும் என்றார் காதலான் காதல் என்னும் நிகளத்தால் நெடுங் கணாரே

2988.	தூமம் சால் கோதை யீரே தொல் வினை நீத்தம் நீந்தி நாமம் சால் கதியின் நீங்கி நன் பொன் மேல் உலகின் உச்சி ஏமம் சால் இன்பம் வேண்டின் என்னொடும் வம்மின் என்றான் காமம் சாய்த்து அடர்த்து வென்ற காஞ்சனக் குன்றம் அன்னான்

2989.	நாடகம் நயந்து காண்பார் நலம் கிளர் கண்கள் சூன்றும் ஆடகக் கலத்துள் ஆன் பால் அமிர்தினை நயந்து உண்பாரை நீடு அகம் வெகுண்டும் கையால் பிடித்து நீறு அட்டி இட்டேம் கோடகம் அணிந்த கோல முடியினாய் துறத்தும் என்றார்

2990.	சாந்தம் கிழிய முயங்கித் தட மலரால் கூந்தல் வழிபட்ட கோவே நீ செல் உலகில் வாய்ந்து அடியேம் வந்து உன் வழிபடும் நாள் இன்றே போல் காய்ந்து அருளல் கண்டாய் எனத் தொழுதார் காரிகையார்