இனி, பசுங்கதிர் என்பதனையும் திங்கட்கே ஏற்றித், தேயும் வெண்டிங்கள் தனது நெடிய வெள்ளிய நிலவொளி குறையும் தன்மைக்கு இரங்கி முறுவல் மகளிர் நிலைமுற்றத்தே நிற்பவே நாடோறும் வானத்தே எழுந்தோறும் தனது பசிய கதிர் சுருங்கிய பசலையை யுடையதாகத் தேயாநிற்றல் போல வலியிற்றீராது ஒளியிற்குன்றி நல்கூர்ந்த அகலம் என்று கோடலுமாம். வலியிற்றீராது என்றது தானியங்கும் வலிமையிற் குன்றாமல என்றவாறு.