| 1350. | ‘பொன் உயிர்த்த பூ மடந்தையும்,
புவி எனும் திருவும்,
“இன் உயிர்த் துணை இவன்” என,
நினைக்கின்ற இராமன்,
“தன் உயிர்க்கு” என்கை புல்லிது ;
தற் பயந்து எடுத்த
உன் உயிர்க்கு என நல்லன், மன்
உயிர்க்கு எலாம் ; - உரவோய் ! |
‘உரவோய் ! - வலிமை உடையோய் ; பொன் உயிர்த்த பூ
மடந்தையும் - அழகினைத் தோற்றுவிக்கும் சீதேவியும் ; புவி எனும்
திருவும் - மண்மடந்தையும் ; இன் உயிர்த் துணை இவன் என
நினைக்கின்ற இராமன் - (தமக்கு)இனிய உயிர் போன்ற துணைவன்
இவனே என்று கருதுகின்ற இராமன் ; தன் உயிர்க்கு(நல்லன்) என்கை
புல்லிது - தன் உயிர்க்கு இனியான் என்று சொல்லுவது புன்மையானது ;
தன் பயந்து எடுத்த - தன்னைப் பெற்றெடுத்த ; உன் உயிர்க்கு என -
உன்உயிர்க்கு எவ்வாறு நல்லனாக இருக்கிறானோ அவ்வாறே ; மன்
உயிர்க்கு எலாம் -நிலைபெற்ற எல்லா உயிர்களுக்கும் ; நல்லன் -
நல்லவனாய் இருக்கிறான்.’ இப்பாட்டு, இராமன் தனக்கென வாழாப் பிறர்க்குரியாளன்
என்பதனைக்கூறுகிறது. உயிர்த்துணைவன் உவமத்தொகை. 37 |