‘தாவாது ஒளிரும் குடையாய்! - கெடாது  ஒளிவீசும் வெண்குடை
வேந்தே; ‘இங்குஇது தவறு, நின் சரணம், காவாய்’ என்றாய்- இங்கு
நான் செய்த இச்செயல் என் தவறே,நின் திருவடியைப் புகலாக
அடைந்தேன்,  என்னைக் காப்பாற்று  என்று சொன்னாய்;  அதனால்-
(குற்றத்தை ஒப்புக்கொண்டு) சரணம் அடைந்தமையால்;  கடியசாபம்
கருதேம் -கொடிய சாபம் கொடுக்கக் கருதவில்லை;  ஏவாமகவைப்
பிரிந்து - கட்டளை இடவேண்டாது குறிப்பறிந்து செய்யும் நன்மகனைப்
பிரிந்து;  இன்று எம்போல் - இன்று நாங்கள்துன்பப்படுவதுபோல்; 
இடர் உற்றனை - துன்பம் அடைந்தனையாய்; நீஅகல்
வான்போவாய் - நீ அகன்ற வானத்தை அடைவாய்;  என்னா-
என்று  சாபம்  தந்து; பொன் நாட்டிடைபோயினர் - விண்ணுலகம்
சென்றார்கள்.

     ‘கடிய சாபம்’ என்பது ‘பிள்ளை இறக்க’ என்று சொல்லாமல், பிள்ளை
பிரிய என்றுசொல்லியது கருதி. ‘எம்போல்’ என்றாலும், பிள்ளை இறப்பதை
நீக்கிய உவமை; நாங்கள் உயிர்துறப்பது போல் நீயும் உயிரிழப்பாய் என்று
சுட்டும் அளவில் நின்றது. ‘ஆல்' ஈற்றசை.                       86