117.-இதுமுதல் ஐந்துகவிகள் -அவர்கள் துரியோதனனை
யழைத்தல்.

     (இ -ள்.) இம்பர் - இவ்வுலகத்தில், நின் கிளை ஆகிவந்த - உனக்கு
உறவினராய்ப் பொருந்திய, நிருபரும் - அரசர்களும், துணைவர் யாரும் -
(உனது) நண்பர்களெல்லோரும், வல் - வலிய, களிறு - யானைகளும்,
இவுளி -குதிரைகளும், பொன் தேர் - அழகிய தேர்களும், வாள் முதல்
படைகள்யாவும் - வாள் முதலிய எல்லா ஆயுதங்களும், புல் களமதனில் -
துன்பத்துக்கிடமான போர்க்களத்தில், சேர் - ஒருசேர, பொன்றின அன்றோ-
அழிந்திட்டனவன்றோ; ஐயா - ஐயனே! என் கருதினை கொல் - என்ன
நினைந்தாயோ? என் பெறற்கு - யாது பெறுதற்கு, என்செய்தாய் -
என்னகாரியஞ் செய்தாய்? (எ - று.)-ஈற்று ஏகாரம் - இரக்கம்.

     இந்தமுதற்கவி, துரியோதனனது பந்துவர்க்கம் சிநேகிதவர்க்கம்
சேனைவர்க்கம் ஆயுதவர்க்கம் என்றயாவும் அழிந்திட்டதைப் பற்றி இரங்கிக்
கூறியவாறு.  பகைவரான பாண்டவர்களைப்போரில் வென்றொழிக்குமாறு
எண்ணிச்செய்த முயற்சியில் இப்படிப்பட்ட துன்பம் நேர்ந்ததனால், 'என்
கருதினைகொல் ஐயா என்பெறற்கு என் செய்தாயே' என்றார்; அன்றி,
உன்னைச்சேர்ந்தவர் யாவரும் உனக்காகப் போர்செய்துஇறந்துபோய்விட, நீ
போரினின்று ஓடிவந்திட்டமை மிக்க அவமானந்தருவ தாதலால், யாது
பெறும்பொருட்டு யாது நினைந்து இங்ஙனஞ்செய்தனையோ என்ற கருத்தாற்
கூறினாருமாம்.  துணைவர்யாரும்  என்பதற்கு - தம்பிமார்களெல்லாரும்
என்றும் உரைக்கலாம்.  'புன்களம்' என வெறுத்துக் கூறியவாறு.     (117)

118.-இதுவும் அடுத்தகவியும் -அசுவத்தாமனொருவனது
வார்த்தை.

     (இ -ள்.) வீரியம் விளம்பல் போதாது - (தனது) பராக்கிரமத்தைத்
தானே யெடுத்துச்சொல்லுதல் (யார்க்கும்) தகுதியன்று; ஆயினும் - ஆனாலும்,
விளம்புகின்றேன் - சொல்லுகின்றேன்: போர் இயல் அமரில் யுத்தம்
பொருந்திய களத்தில், என் நேர் - எனது எதிரில், பொரு சிலை எடுத்து
நின்றால் - போருக்கு உரிய வில்லையேந்தி நிற்பரானால், தேர் இயல்
விசயனோடு - தேரிற் பொருந்திய