3. வாரணாவதச் சருக்கம்

துரியோதனன் கன்னனைத் துணைவனாகக் கொள்ளுதல்

ஆங்கு அவர் அம் முறை அயரும் ஆயிடை,
தீங்கு ஒரு வடிவமாம் திறல் சுயோதனன்,
'பாங்கு இவன், நமக்கு' எனப் பரிதி மைந்தனை
வாங்குபு, தழீஇயினன், வலிமை கூரவே.

தைவரும் நவமணிச் சயிலம் என்னவே
ஐவகை நிறங்களும் அமைத்து இயற்றிய
தெய்வ ஆடக மனை, செல்வப் போனகம்
கைவர நுகர்ந்த பின், கண்ணும் துஞ்சினார்.

வீழ்ந்தவன்,-அனந்தரம் நிமிர்ந்து, மெய் உறச்
சூழ்ந்த அப் பிணிகளைத் துணிகள் ஆக்கியே,
ஆழ்ந்திலன், ஏறி, மீண்டு, அவசத்தோடு அவண்
தாழ்ந்திலன்;-இராகவன் தம்பி போன்று உளான்.

வாள் இரவியை ஒளி மறைக்கும் வெஞ் சினக்
கோள் அரவினை அன கொடிய நெஞ்சினன்,
நீள் அரவுஇனங்களால், நித்திராலுவை
மீளவும் கொல்லுவான், வீரன் ஏவினான்.

கடித்த பாம்புகளைப் பிசைந்து அழித்து,
வீமன் துணைவரைச் சார்தல்

கடித்தன பன்னகம், நகம் கொள் கைகளால்,
துடித்திட, மற்குணத் தொகுதிபோல் பிசைந்து,
இடித்திடும் முகில் என எழுந்து, மா நகர்
வடித்த வேல் துணைவரோடு எய்தி, மன்னினான்.

விடத்திலே அழிந்து, அறிவு ஒழிந்த வீமனை,
வடத்திலே பிணித்தனன், கங்கை வாரியின்
இடத்திலே அமிழ்த்தினன்-இதயம் ஒத்தவர்
திடத்திலே முதிர்ந்த கிங்கரர் திறங்களால்.

முற்படு கொடு விடம், முளை எயிற்று உகும்
பிற்படு விடத்தினால் பெயர்ந்து போதலின்,
மல் படு புயகிரி வடப் பிணிப்பும் அற்று,
அல் படும் இருள் புலர் அலரி ஆயினான்.

நாக ராசன் மாளிகையில் வீமன் எட்டு நாள் தங்கியிருத்தல்

ஆயிரம் பதின் மடங்கு அரசுஉவாக்களின்
மா இருந் திறல் வலி மலிந்த மேனியான்,
ஏய் இருந் தவப் பயன் என்ன, எண் பகல்
மேய் இருந்தனன், பணிவேந்தன் கோயிலே.

குந்திக்கு வீடுமன் தேறுதல் கூறுதல்

ஊதை இல் பூதம் ஒத்து உள்ளம் வெம்பிய
தாதை இல் சிறுவரை, தாதைதாதைபால்,
கோதை இல் குழலினாள் கொண்டு சேறலும்,
'வாதை இன்று அவற்கு' என வருத்தம் மாற்றினான்.

பலரும் தேற்றத் தேறாது, குந்தி மனம் மறுகி இருத்தல்

தரும மன்னனும், நகர்ச் சனங்கள் யாவையும்,
தெருமரல் தேற்றவும், தெய்வம் கூறவும்,
பெருமித நிமித்தங்கள் பெற்றி பேசவும்,
'வரும், வரும்!' என மனம் மறுகி, வைகினாள்.

ஈர்-ஏழ் விஞ்சைத் திறனும் ஈன்றோன்தன்பால் எய்தி,
நீர் ஏழ் என்ன யாவும் நிறைந்த கேள்வி நெஞ்சன்,
பார் ஏழ் எண்ணும் படைகள் பரசுராமன்தன்பால்
ஓர் ஏழ் பகலின், உலகுக்கு ஒருவன் என்ன, கற்றான்.

'முத்தி முனி தாள் இணையை, நீர் படி தடந் துறையில்,
                                               முதலை கவர்வுற்றது' எனலும்,
சித்திர வில் வீரர் பலரும் தம வெறுங் கையொடு சென்று,
                                               அருகு நின்று விடவே,
பத்தியின் விரைந்து, பொதுவே இபம் அழைக்க ஒரு பறவைமிசை
                                               வந்த நெடுமால்
கைத் திகிரிபோல் கணையின், விசயன், அதனைப் பழைய கார்
                                               முதலையின் துணிசெய்தான்.

தண்டின் முனை ஒன்றினுடன் ஒன்று உரும் எறிந்தனைய
                                               தன்மையொடு உடற்ற, விலகு
மண்டல விதங்களும் வியப்புற நடந்தபின், மறத்தொடு செயிர்த்து,
                                               வயிரம்
கொண்டு, இருவரும் பொருதல் உன்னுபொழுதத்து, அவர் குறிப்பினை
                                               இமைப்பு அளவையில்
கண்டு, குருவின் சிறுவன், வன்பொடு விலக்கினன், மெய் கல்வி
                                               கரை கண்ட பெரியோன்.

சிந்தை அன்புடன் பணிந்து, தேசிகேசன் அருளினால்
வந்து, வெஞ் சராசனம் வணக்கி, வீர வாளியால்,
இந்திரன் குமாரன் முன் யாது யாது இயற்றினான்,
அந்த அந்த நிலையும் ஏவும் அவனின் விஞ்சல் ஆயினான்.

தவனன் மைந்தனும் சுயோதனனும் இசைந்து, தனதனும்
சிவனும் என்ன நண்பு கொண்டு, திறலுடன் சிறந்துளார்;
பவனன், உம்பர் நாயகன், பயந்த வீரர் அஞ்சவே,
'அவனி எங்கும் நமது' எனக் கொள் பெருமிதத்தர் ஆயினார்.

'வம்மின், ஆதி குருகுலம் தழைக்க வந்த மைந்தர்காள்!
தம்மின் நாளையே, எமக்கு அளிக்க நின்ற தக்கிணை;
எம் இனான் ஒருத்தன், வேறு, யாகசேனன் என்று உளான்;
நும்மின் நாடி, அவனை இம்பர் நோதல் செய்து, கொணர்மினே.'

'அன்று எனக்கு நீ இசைந்த அவனி பாதி அமையும்; மற்று
இன்று, உனக்கு நின்ற பாதி யான் வரைந்து தருகுவன்;
குன்று எனக் குவிந்து இலங்கு கொற்ற வாகு வீரனே!
உன்தனக்கு வேண்டும்' என்ன, உயிரும் வாழ்வும் உதவினான்.

'இகல் மிகு கன்னனும், என் இளையோரும்,
சகுனியும், உண்டு, தகும் துணை; நெஞ்சில்
உகவை இலாரொடு உறேன் இனி' என்றே,
முகம் முகுரம் புரை முதலொடு சொன்னான்.

'நுந்தை ஏவலின், கம்மியர் நூதனமாக
இந்த மா நகர்த் திருமனை இயற்றிடு நாளின்,
வந்த மந்திரி வஞ்சனை அறிந்து, அறன் வடிவாம்
தந்தை என்னையும் ஏவினன், தன்மையின் உணர்ந்தே.

'வேறு ஒருத்தரும் அறிவுறா விரகினால், ஒரு தூண்,
மாறுபட்டு நீ பறிக்கலாம்வகை வழி வகுத்தேன்;
தேறுதற்கு இது தகும் எனத் திருவுளத்து அடக்கி,
ஊறு பட்டபோது எழுந்தருள்க!' எனப் பணிந்து உரைத்தான்.

'போது பட்டு, இருள் புகுந்து, ஒளி போன வானகம்போல்,
மாது பட்ட பார்மடந்தைதன் மதிமுகம் மழுங்க,
தீது பட்டது, குருகுலச் செல்வம்!' என்று இரங்கி,
ஏது பட்டன, முனிவரர் முதலினோர் இதயம்!