4. வேத்திரகீயச் சருக்கம்

வீமன் தாயுடனும் துணைவருடனும் ஒரு
மலைச் சாரலை அடைதல்

தோள் கரம் புறம்தன்னில், அன்னையும், துணைவர் நால்வரும்,
                                               தொக்கு வைகவே,
கோள் கரந்த பல் தலை அரா என, குகர நீள் நெறிக் கொண்டு
                                               போய பின்,
தாள்களின் கதித் தாள் பறிந்து வீழ் தரு வனத்தது ஓர் சாரல்
                                               மன்னினான்-
மூள் கடுங் கொடுஞ் சின அனல் கண் மா மும் மதக் களிறு
                                               அனைய மொய்ம்பினான்.

'யானும் வந்தவாறு உரைசெய்கேன், நினக்கு; உரைசெய் நீ எனக்கு,
                                               யார்கொல்?' என்னலும்,
தானும் அங்கு அவன்தன்னொடு ஓதுவாள், தழுவும் ஆதரம்
                                               தங்கு சிந்தையாள்:
'ஊன் உகந்து தின்றிடும் இடிம்பன் என்று ஒருவன் இங்கு
                                               இராவணியை ஒத்து உளான்;
மானுடம் கொள் மெய்க் கந்தம் ஊர்தலால், வரவு அறிந்தனன்,
                                               வாள் அரக்கனே.

'நீடி இங்கு நான் நிற்கின், மாரனாம் நிருதன் நிற்க, அந் நிருதன்
                                               வெம்மையோடு,
ஓடிவந்து, எனைக் கொல்லும்; உம்மையும், ஒரு கணத்திலே
                                               உயிர் செகுத்திடும்;
நாடி என்கொல், மற்று? உய்ந்து போகலாம்; நம்பி, என்னை நீ
                                               நலன் உறத் தழீஇக்
கோடி; அம்பரத்திடை எழுந்து, உனைக் கொண்டு போவல், ஓர்
                                               குன்றில்' என்னவே.

இடிம்பன் வந்து, தங்கையை வெகுண்டு மொழிதல்

இடிம்பைதன் மனம் கொண்ட காளை, இங்கு இவை இயம்பலும்,
                                               நவை இடிம்பனும்,
கொடும் பெருஞ் சினம் கதுவு கண்ணினன், குருதி நாறு புண்
                                               கூர் எயிற்றினன்,
உடம்பு பெற்றது ஓர் இருள் முகத்திலே ஓர் இரண்டு
                                               வெஞ் சுடர் உதிக்கவும்,
நெடும் பிறைக் கொழுந்து ஓர் இரண்டு வால் நிலவு எறிக்கவும்,
                                               நின்ற நீர்மையான்.

இடி படுத்து எழுந்து, எழிலி மின்னுமாறு என்ன, நீடு குன்று
                                               எதிர் ஒலிக்கவே,
வெடி படச் சிரித்து, இரு புறத்து நா மிளிர, உள் புகைந்து,
                                               ஒளிரும் வாயினான்,
நெடி படுத்த வெங் கானம் எங்கணும் நிழல் படுத்தி வான்
                                               உற நிமர்ந்துளான்,
கொடி படுத்த நுண் இடை இடிம்பையைக் கூவி, அவ் இடைக்                                                குறுகினான்அரோ.

குத்தினான், இவன்; குணபவல்சி தன் கூர் நகக் கரம் கொண்டு
                                               வீமன்மேல்
மொத்தினான்; முனைந்து, இருவரும் பொறார், முரணுடன்
                                               சினம் மூளமூளவே,
தத்தினார்; பிடுங்கிய மரங்களால் சாடினார்; புய சயிலம்
                                               ஒன்றொடு ஒன்று
ஒத்தினார்-இரண்டு அம்புதங்கள் வான் உரும் எறிந்தது ஒத்து,
                                               ஓசை மிஞ்சவே.

இளைஞரும் தம்முனும், 'இவன் அரும் பகை
களைகுவன், இனி' என, கண் களித்தனர்;
விளைவு உறு காதலால் மெலிந்த பாவையும்,
உளைவுடன் உவகையும் ஒருங்கின் எய்தினாள்.

கரங்களால் நிசாசர இருளைக் காய்ந்துகொண்டு,
இரங்கி, நீள் வனத்திடை இரவில் மாழ்கிய,
வரங் கொள் தாமரை முகம் மலர்த்தும் நீர்மையால்,
உரங் கொள் வீமனுக்கு எதிர், உதய பானுவே.

குந்தி மைந்தரோடு உசாவி, இடிம்பையை
மணக்குமாறு வீமனுக்கு உரைத்தல்

ஆசை கொள் அரக்கியோடு அனிலன் காதலன்
பேசிய கட்டுரை கேட்ட பெற்ற தாய்,
'ஓசை கொள் மைந்தரோடு உசாவி, நண்பினால்,
ஏசு அற உரைத்தனள், இனிமை கூரவே:.

'மறுத்து உரைப்பது கடன் அன்று; மாந்தருக்கு
அறத்து இயல், ஆர்கணும் அமைதல் வேண்டுமால்;
உறத் தகும் இவளை நீ, உம்முன் வாய்மையால்;-
கறுத்தவர் உயிர் கவர் காளை!' என்னவே.

அந்தணர் ஐவரும், யாயும், அந் நகர்
வந்துழி, அதிதியர் வரவு காண்டலும்,
முந்துபு முந்துபு முகமன் கூறினார்,
செந் தழல் வேள்வி கூர் ஆதிதேயரே.

வெற்று எலும்பின் உயர் ஆசனம்தனில், விகங்க
                                              நீழலிடை மேவர,
சுற்றும் நின்று பல சம்புகங்கள் துதி சொல்ல, அல்லல்
                                              மிகு துன்முகன்
உற்று நின்ற நிலை கண்டு, உகந்து, 'இவனை உயிர்
                                              ஒழிந்திட உடற்றினால்,
இற்றை உண்டி கெடும்' என்று, பண்டியில் எடுத்த வல்சி
                                              நுகர் இச்சையான்,

கரம் கரத்தொடு பிணங்கவும், தமது கால்கள்
                                              கால்களொடு கட்டவும்,
சிரம் சிரத்தினொடு தாக்கவும்,-கொடிய சிங்க ஏறு
                                              அனைய திறலினார்-
உரங்கள் இட்டும், வளர் தோள்கள் இட்டும், எதிர் ஒத்தி,
                                              மல்-சமர் உடன்றபின்,
மரங்கள் இட்டும், உயர் கற்கள் இட்டும், நெடு வாதினோடு
                                              இகலி மோதினார்.

ஏக சக்ர வனத்து இருந்த திறல் யாதுதானனை இமைப்பினில்
சாக, முட்டியின் அடர்த்து, மா முனிவர்-தம் பதிப்புறன் அடுத்தது ஓர் வே கரிக் கடு வனத்தில் இட்டு, மலர் ஓடை மூழ்க,
                                               விறல் வீமனும்;
மோகரித்து அவுணரைத் தடிந்து, கடல், முளரி நாயகனும் மூழ்கினான்.