தருமன் முதலியோர் படையுடன் களம் புக, திட்டத்துய்மன் அணிவகுத்து நிற்றல்

காலை ஆதபனைத் தருமன் மா மதலை கைதொழு கடன் முடித்தருளி,
சாலை ஆர் தழல் செய் வேள்வி அந்தணர்க்குத் தானமும்
                                தகுவன வழங்கி,
மாலை ஆம் அளவில் தனஞ்சயன் மொழிந்த வஞ்சினம் வழு
                                அற முடிப்பான்,
வேலை ஆர் அரவப் பல பணை முழங்க, வெம் முரண்
                                சேனையோடு எழுந்தான்.

சயத்திரதனை இடை வைத்து, ஏனைய வீரர்களைச் சுற்றிலும்
நிறுத்தி, துரோணனன் ஐவகை வியூகமாக வகுத்து நிற்றல்

பாப்பு வெம் பதாகைப் பார்த்திவன் பணியால் பத்து-இரண்டு
                                யோசனைப் பரப்பில்
தீப் புறம் சூழ நடுவண் நிற்பதுபோல், செயத்திரதனை
                                இடை நிறுத்தி,
கோப்புறப் பரி, தேர், குஞ்சரம், பதாதி, கூறு நூல் முறை
                                அணி நிறுத்தி,
காப்புறத் திசைகள் எட்டினும் நெருங்கக் காவலர்
                                யாரையும் நிறுத்தி,

உத்தமோசாவும் உதாமனும் இருபுறத்தும் வர, விசயன்
துரியோதனன் படைமேல் செல்லுதல்

செய்த்தலைக் கயலும் வாளையும் பிணங்கும் செழும் புனல் சிந்து
                                நாட்டு அரசை,
கைத்தலத்து அடங்கும் பொருள் என, காத்து, காவலர் நின்ற பேர்
                                அணி கண்டு,
உத்தமோசாவும் உதாமனும் முதலோர் ஓர் இரு புறத்தினும் சூழ,
வித்தக வலவன் முன்செல, தடந் தேர் விசயன் அவ்
                                வினைஞர்மேல் நடந்தான்.

துச்சாதனனும் அவனைச் சூழ்ந்துள்ள சேனைகளும் விசயனுக்கு
உடைந்து துரோணன் நின்ற இடத்தை அடைதல்

போர்முகத்து அடங்கா மடங்கல் ஏறு அனையான் விதம்
                                படப் பொழி சிலீமுகங்கள்
கார் முகத்து எழுந்த தாரைபோல் வழங்க, கார்முகத்து
                                ஒலியினால் கலங்கி,
தார்முகத்து அரசன் தம்பியோடு அணிந்த சாதுரங்கமும்
                                உடன் உடைந்து,
நீர்முகத்து உடைந்த குரம்பு என, துரோணன் நின்றுழிச்
                                சென்று அடைந்தனவே.

துரோணனுக்கும் விசயனுக்கும் அமர் விளைதல்

சென்ற வில் தனஞ்சயற்கும், முனை குலைந்த சேனைவாய்
நின்ற அத் துரோணனுக்கும், நீடு போர் விளைந்ததால்-
ஒன்றொடு ஒன்று துரகதங்கள் உருமின் மிஞ்சி அதிர்வுற,
குன்று குன்றொடு உற்றெனக் கொடி கொள் தேர் குலுங்கவே.

இருவரும் ஒத்துப் பொர, 'பொழுது சென்றது' எனக் கூறி,
சயத்திரதனை அணுகும்பொருட்டு, மாயன் தேரை
வியூகத்தினுள்ளே செலுத்துதல்

'இகல் செய் வெஞ் சிலைக்கை வீர! இந் நிலம்தனக்கு, நின்
பகைவன் நின்ற அந் நிலம் பதிற்றிரண்டு யோசனை;
புகலுகின்ற பொழுது சென்றது' என்று, அவண் பொறாமல், மால்
உகளுகின்ற பரி கொள் தேரை உள்ளுறச் செலுத்தினான்.

தொடர்ந்து வந்த துரோணனை முனிவு மாறி ஏகுமாறு
அருச்சுனன் மொழிதல்

எதிர்த்த தேர், விழித்து இமைக்கும் அளவில், 'மாயம் இது' என,
கதித் துரங்க விசையினோடு கண் கரந்து கழிதலும்,
அதிர்த்து அடர்ந்து பின் தொடர்ந்து அடுத்த போது, அருச்சுனன்
கொதித்து வந்த குருவொடு அம்ம, திருகி நின்று கூறுவான்:

காம்போசன் முதலியோரை, விசயன் வென்று, சூசி வியூகத்தை அடைதல்

ஈசனால் வரங்கள் பெற்ற இந்திரன்தன் மதலை, காம்-
போசன் ஆதி எண் இல் மன்னர் பொருது அழிந்து வெருவி உள்
கூச, நாலு பாலும் நின்ற நின்ற சேனை கொன்று போய்,
பாச நாம அணியில் நின்ற வீரரோடு பற்றினான்.

'கன்னனைப் பொருது மேற்செல்லவேண்டும்' என விசயன்
கண்ணனிடம் கூற, அவனும் தேரை அங்குச் செலுத்துதல்

முன்னர் முன்னர் வந்து வந்து, முனைகள்தோறும் முந்துறும்
மன்னர் தம்தம் வில்லும், வேலும், வாளும், வென்றி வாளியின்
சின்னபின்னமாக எய்து செல்லும் அத் தனஞ்சயன்,
கன்னன் நின்ற உறுதி கண்டு, கண்ணனோடும் உரை செய்தான்:

கன்னனைச் சூழ நின்ற மன்னர்களை அழித்து, அவன் எதிர் நின்று விசயன் பொருதல்

சரம் தொடுத்த வயவரை, சரத்தினின், தனித்தனி,
உரம் குளிக்க, வாகு வீழ, உதரம் மூழ்க, ஒளி முடிச்
சிரங்கள் அற்று மறிய, என்பு சிந்த, வாய்கள் துளைபட,
கரம் துடிக்க, இரு பதங்கள் தறியவே, கலக்கினான்.

கன்னன் மயங்க, சுதாயு அவனுக்கு உதவியாக வந்து பொருதல்

தனஞ்சயன் கை அம்பின் நொந்து, தபனன் மைந்தன் மோகியா,
மனம் தளர்ந்து இளைத்த பின்னர், வருண ராசன் மா மகன்
கனன்று எழுந்த சேனையோடு வந்து, கார்முகம் குனித்து,
இனம் கொள் வாளி ஏவினான், எதிர்ந்த போரில், ஈறு இலான்.

சுதாயு தண்டு கொண்டு எறிய, அது விசயனைத்
தாக்காவண்ணம் கண்ணன் மார்பில் ஏற்றலும்,
சுதாயு முன் பெற்ற சாபத்தின்படி மடிதலும்

முகம் கலங்க, மெய் கலங்க, முடி கலங்க, மூரி மார்பு-
அகம் கலங்க, மற்று ஒர் தண்டு அருச்சுனன் தன்மேல்விட,
நகம் கலங்க, உருமின் வந்தது; அதனை உம்பர் நாயகன்
சகம் கலங்க ஏற்றனன், தனாது மெய்யின் ஆகவே.

'எறிந்த கதை நின் மேனியில் பட, சுதாயு மடிந்த காரணம்
உரை' என்ற விசயனுக்கு அதனை விளக்குதல்

என்று யாவரும் துதிசெய, விரகினால் எறிந்த காவலன்தன்னைக்
கொன்றபோது, தன் உயிர் பெறு தனஞ்சயன்
                        கொண்டல்வண்ணனைப் போற்றி,
'நின்தன் மேனியில் எறி கொடுங் கதை பட, எறிந்தவன்
                        நெடு வானில்
சென்ற மாயம் ஒன்று இருந்தவாறு அடியனேன் தெளியுமாறு
                        உரை' என்றான்.

அடுத்து, சுதாயுவின் இளவல் சதாயு வந்து பொருது மாளுதல்

கதாயுதந்தனக்கு உரிய நாயகன்மிசை கதை பட, சிதைவுற்றுச்
சுதாயு என்பவன் பல பெரும் படையுடன் துறக்கம்
                                எய்திய பின்னர்,
சதாயு என்ற அவன் இளவல் மற்று அவனினும் சமர் புரிந்து,
                                அவன்தானும்
கெதாயு ஆயினன்; கிரீடியோடு எதிர்த்தவர் யாவரே,
                                கெடாது உய்வார்!

ஆயிரவாகு அருச்சுனனுடன் பொருது அழிதல்

ஆயிரம் பதின்மடங்கு தேர், இபம் அதன் மும் மடங்கு,
                                அடல் வாசி
ஆயிரம் சதம், அதனின் மும் மடங்கு காலாளுடன், அணி ஆக்கி,
ஆயிரம் புயத்து அருச்சுனன் நிகர் என, ஆழியால் துணிப்புண்ட
ஆயிரம் புயத்தவன் என எதிர்த்தனன்-ஆடல் ஆயிரவாகு.

பட்டவர்த்தனரும் முடிமன்னரும் திரண்டு வந்து
விசயனுடன் பொருது, பலர் உயிர் இழத்தலும்,
பலர் தப்பியோடுதலும்

கடிகை முப்பதும் சிந்துவுக்கு அரசனைக் காக்குமாறு அறைகூவி,
இடி இடித்தெனப் பல்லியம் அதிர்தர, எழு கடற் படையோடும்
படி நடுக்குற, பணிக் குலம் நெளித்திட, பட்டவர்த்தனர் உள்ளார்,
முடி தரித்தவர், அனைவரும் திரண்டு, ஒருமுனைபட எதிர் சென்றார்.

சூரியன் உச்சிப் பொழுது அடைதல்

வெவ் வாசி நெடுந் தேர் மிசை நிமிரா வரி வில் கொண்டு
இவ்வாறு அமர் புரி காலையில், எழு செங் குருதியினால்,
அவ் ஆடு அரவு உடையான் அழி ஆயோதனம், அந்திச்
செவ் வானகம் என வந்து சிவப்பு ஏறியது, எங்கும்.

'நீர் உண்ணாவிடில் குதிரைகள் செல்லமாட்டா' எனக்
கண்ணன் கூற, விசயன் வருணன் அம்பினால்
ஒரு தடாகம் உண்டு பண்ணுதல்

முருகு ஆர் இரு சிறை வண்டுஇனம், முளரிப் புது மலர் விட்டு,
அருகு ஆர் பொழில் நிழலூடு அணி அலர் நாள்மலர் உறவே,
இரு காலமும் முக் கால் விடு கைம் மாரி, இருக்கால்,
ஒரு கால் அரு மறையோர் விடு பதம் நண்ணினன், உதயன்.

தடம் கண்டு கண்ணன் உரைப்ப, விசயன் புரவிகளுக்கு
நீர் ஊட்டி இளைப்பாறுதல்

தல மா மகள் உந்தித் தடம் நிகரான தடம் கண்டு,
உலம் மாறு கொள் இரு தோள் வலியுடை வள்ளல் உரைப்ப,
குல மா மணி அனையான் விரை தேர்நின்று எதிர் குதியா,
வலம் ஆன துரங்கங்களை வள் வார் விசி நெகிழா,

'விசயனோடு பொரச் சென்றவர் தப்பார்' என்று ஓடிவந்தவர் சொல்ல, துரியோதனன் துரோணனிடம் சென்று குறையிரத்தல்

அப்பால் இவனுடனே பொருது அனிலத்து எதிர் சருகோடு
ஒப்பாய், உளம் வெருவு எய்தி, உடைந்து ஓடிய வீரர்,
'தப்பார் ஒருவரும், இன்று அடு சமரம்தனில், விசயன்
கைப் பாய் கணை பொர நொந்தவர், கழல் மன்னவ!' என்றார்.

துரோண முனிவனின் மறுமொழி

முனியும் தரணிபனோடு சில் மொழி நன்கின் உரைக்கும்
'துனி கொண்டு உளம் அழியாது ஒழி; துணிவுற்றனை முதலே;
இனி அஞ்சி இளைத்து எண்ணிடும் எண்ணம் தகவு அன்றால்;
அனிகங்கள் அழிந்தாலும், நின் ஆண்மைக்கு அழிவு உண்டோ?

துரோணன் அழிவற்ற கவசம் ஒன்றைத் துரியோதனனுக்கு
அணிய, அவன் போருக்குப் புறப்படுதல்

'பங்கயாசனன் வாசவற்கு அளித்தது; வாசவன் பயில் போரில்
அங்கராவினுக்கு உதவியது; அங்கரா எனக்கு அருளியது, இந்தத்
தொங்கல் மா மணிக் கவசம்; எவ் வீரரும் தொழத்தகு
                                கழற் காலாய்!
புங்க வாளியில், படைகளில், ஒன்றினும் பொன்றிடாது,
                                இது' என்றான்.

துரியோதனன் சேனைகள் விசயன் ஆக்கிய தெய்விகப்
பொய்கையில் நீர் பருகி விடாய் தீர்ந்து, விசயனை வளைத்தல்

சென்ற சென்ற வெஞ் சேனைகள் இளைப்பு அற,
                                தெய்விகத்தினில் வந்த
மன்றல் அம் பெரும் பொய்கை நீர் பருகி, அப் பொய்கையின்
                                வளம் நோக்கி,
'என்றும் என்றும் நாம் நுகர் புனல் அன்று; நல் இன் அமுது
                                இது' என்பார்,
தென்றல் அம் தடஞ் சோலையில் கரைதொறும் சேர்ந்து, தம்
                                விடாய் தீர்வார்.

விசயன் புரவிகளுக்கு நீரூட்டும்போது, துரியோதனன் பெரும்
படையுடன் வருதல் கண்டு, புரவியைத் தேரில் பூட்டி, கண்ணன்
அனுமதியுடன் தரையில் நின்ற வண்ணம் பொருதல்

இன்னவாறு தம் அசைவு ஒழிந்து, யாவரும் இப ரத துரகத்தோடு,
அன்ன வாவியை வளைத்தனர், கடல் வளை ஆழி மால்
                                வரை என்ன;
துன்னு மா மணித் தேரின்நின்று இழிந்து, தன் சுவேத மா
                                நீர் ஊட்டும்
மன்னு வார் கழல் மகபதி மதலை அவ் வரூதினிக் கடல் கண்டான்.

வந்த சேனையை நிலைகுலையச் செய்தபின், விசயன்
கண்ணனோடு இன்புறத் தேரில் ஏறுதல்

சேண் நிலத்தின்மிசை நின்று அமர் தொடங்கினவர் தேர்கள்
                          இற்றன; தறிந்தன, நெடுந் துவசம்;
நாணி அற்றன; ஒடிந்தன, தடஞ் சிலையும்; நாகம் உற்றவர்
                          ஒழிந்தனர், இரிந்தனர்கள்;
நீள் நிலத்தினிடை நின்று சமர் வென்றவனும், நேமி வச்ர மகுடம்
                          புனை கொடிஞ்சியுடை,
ஏண் நிலத்து இவுளி முந்த, முனை உந்து, இரதம் ஏறியிட்டனன்,
                          முகுந்தனுடன் இன்புறவே.

துரியோதனன் சகுனி முதலியோருடன் வந்து வளைத்தல்

ஏறியிட்டவன் விரைந்து, இரதமும் கடவி, ஏகலுற்ற பின், இயம்
                                பல தழங்கி எழ,
வேறுபட்டு அமர் உடைந்தவர்களும் திருகி மேலிட, சகுனியும்
                                தினகரன் சுதனும்,
ஆறியிட்ட ரத குஞ்சர துரங்கமமும் ஆக, இப்படி பொரும்
                                படையொடு, அன்று, நனி
சூறியிட்டனன்-வலம்புரி அலங்கல் புனை தோளில் எப் புவனமும்
                                தனி சுமந்தவனே.

'இவர்கள் நெருங்கி வந்து பொருதற்கு யாது காரணம்?' என
விசயன் கண்ணனை வினவ, அவன் துரோணன் அளித்த
கவசத்தின் தன்மை கூறி, அதனை அழிக்குமாறு தூண்டுதல்

'யோதனத்தில், இவன் என் கண் எதிர், இன்று அளவும்,
              யோசனைக்கும் இடை நின்றிலன்; முனைந்து சமர்
மோதுகைக்கு நினைவு உண்டுகொல்? எதிர்ந்து மிக மோகரித்து
              வருகின்றது தெரிந்ததிலை;
யாது பெற்றனன், நெடுஞ் சிலைகொல், வெங் கணைகொல், ஏதம்
              அற்ற கவசம்கொல், இரதம் கொல்?' என
மாதவற்கு இடை வணங்கி, 'இது என்கொல்?' என, வாசவக் கடவுள்
              மைந்தன் உரைதந்தனனே.

தனஞ்சயன் அம்பின் எதிரே பலரும் பின்னிடுதல்

கானகத்தினிடை மண்டி எரி அங்கி தரு கார்முகத்தின் வலி கொண்டு
                                முனை வெஞ் சமரில்,
மேல் நடக்குமவர்தங்கள் மகுடங்களினும், மேரு ஒத்து உயர்
                                புயங்களினும், உந்தியினும்,
ஆனனத்தினும், நுழைந்து உருவ, வெம் பரிதி ஆயிரக் கிரணமும்
                                புடை பரந்ததுஎன,
வானகத்து வெளி இன்றி அணி பந்தர் இட, வாளி விட்டனன்,
                                மனம் செய்து தனஞ்சயனே.

துரோணன் அளித்த கவசத்தை அணிந்து, துரியோதனன் விசயன் எதிர் பொருதல்

தேவருக்கு அரசன் உந்து கன பந்தி நிகர் தேரிடைப் பணி நெடுங்
                    கொடி நுடங்கி எழ,
மா உகைத்து வலவன் திறலுடன் கடவ, மா முடிக்கண் மகுடம் திகழ,
                    அன்று பெறு
காவல் மெய்க் கவசமும் தனி புனைந்து, சிலை கால் வளைத்து,
                    அவிர் பெரும் பிறைமுகம் செய் கணை
தூவி உற்று, எதிர் முனைந்தனன்-அனந்த ஒளி தோய் கழல் தரணி
                    மண்டல துரந்தரனே.

வாளிகள் துரியோதனன் கவசத்தை அழியாமை கண்டு,
விசயன் வேல் கொண்டு எறிய, அசுவத்தாமன் தன்
அம்புகளால் அதனைத் துணித்தல்

வீரன் விட்டன சரங்கள் அவன் ஒண் கவசம் மேல் உறப்
                          படுதல் இன்றி விழுகின்ற நிலை
ஓர் இமைப்பினில் அறிந்து, குமரன் கை அயிலோடு உரைக்க
                          உவமம் பெறு விடம் கொள் அயில்,
தேரினில் பொலிய நின்று, இரு கை கொண்டு, நனி சீறி, மெய்ப் பட
                          எறிந்தனன்; எறிந்தளவில்,
வார் சிலைக் குருவின் மைந்தன் அது கண்டு, அதனை வாளியின்
                          துணிபடும்படி மலைந்தனனே.

அருச்சுனன் தளர்நிலை கண்டு, கண்ணன் வலம்புரி முழக்க, மண்டலிகர் மயக்கமுறுதல்

வாகை நெட்டயில் துணிந்திடலும், வன்பினுடன் மா நிரைத்து
                      இரதமும் கடவி வந்து, முதல்
ஆகவத்தில் உடைந்தவர் அடங்க முனை ஆய் எதிர்த்து, ஒரு
                      முகம்பட நெருங்கி, மிக
மோகரித்து வருகின்ற செயல் கண்டு, அமரர் மூவருக்கு அரியவன்
                      கழல் பணிந்து, பரி-
தாகம் உற்று, அமர் தொடங்கவும் மறந்து, கமழ் தார் அருச்சுனன்                        உயங்கினன், அனந்தரமே,

அப்பொழுது, கண்ணன் விசயனுக்கு வேல் அளிக்க, அவன்
அதனை எறிந்து, துரியோதனன் கவசத்தைத்
துகளாக்குதலும், யாவரும் பின்னிடுதலும்

பால் நிறப் புரவி உந்தி இரதம் கடவு பாகன் மற்று அவர்
              மயங்கியது உணர்ந்தருளி,
மேல் நிலத்து நரகன்தன் உயிர் கொண்டது ஒரு வேல்
              கொடுத்து, 'இதனில் வென்றிடுதி' என்றளவில்,
வான வச்சிரன் மகன் கடிது உவந்து, 'பெரு வாழ்வு பெற்றனம்!'
              எனும் பரிவினன், தனது
ஞான பத்தியொடு எழுந்து வலம் வந்து, திரு நாள்மலர்ப் பதம்
              வணங்கி, அது கொண்டனனே.

கண்ணனது சங்கநாதம் கேட்ட தருமன், சாத்தகியை
அழைத்து, விசயனது போர்ச் செய்தி அறிந்து வர அனுப்புதல்

வள்ளல் குறித்த வலம்புரி நாதத்
தெள் அமுதம் தன் செவி உறு போழ்தின்,
உள் அணி நின்ற முரசம் உயர்த்தோன்
தள்ளுறு நெஞ்சில் சங்கையன் ஆனான்.

அதிரதரோடு சென்ற சாத்தகி, தூசி பிளந்து சென்று, கிருதவர்மனை வெல்லுதல்

என்று, அறன் மைந்தன் ஏவல் தலைக் கொண்டு,
அன்று ஒரு தேர்மேல் அதிரதரோடும்
சென்றனன் வெய்தின், தேவகி மைந்தன்,
துன்றிய செருவில் தூசி பிளந்தே.

சாத்தகி சலசந்தனோடும், துரியோதனன் தம்பியர் நால்வரோடும்
பொருது வெல்லுதல்

பல் மக நூறாயிரவர், பரித் தே-
ரன் மிக, நூறாயிரவர் அழிந்தார்;
மன் மத வெங் கை மலைமிசை, வீரன்
தன் முன் மலைந்தான், தார்ச் சலசந்தன்.

சாத்தகியைத் துரோணன் தடுக்க, இருவரும் ஒத்துப் பொருது இளைத்தல்

'ஏகல், ஏகல்! என்னுடன் இனி அமர் புரிந்து ஏகு!' என்று,
ஆகுலம் படத் தகைந்தனன், அடற் சிலை ஆசான்;
மேகவண்ணனுக்கு இளவலும், 'வேதியருடன் போர்
மோகரிப்பது தகுதி அன்று எனக்கு' என மொழிந்தான்.

பின், சாத்தகி இளைப்பு ஆறி, மேற் செல்ல, துச்சாதனன்
தடுத்து நிற்கலாற்றாது பின்னிடுதல்

இளைத்து வேதியன் நிற்ப, மன்னவன் இளைப்பு ஆறி,
உளைத் தடம் பரித் தேரும் மற்று ஒன்று மேல்கொண்டு,
வளைத்த வில்லொடும் மன் அணி கலக்கி மேல் வருவோன்,
கிளைத்த பல் பெருங் கிரணனில் வயங்கு ஒளி கிளர்ந்தான்.

பின்னும் தடுத்தவர்களை எல்லாம் வென்று, சாத்தகி விசயன் நின்ற இடம் சார்தல்

இடையில் வந்துவந்து, எதிர்த்தவர் யாரையும் கடந்து,
புடை வரும் தனது அனீகினி நிழல் எனப் போத,
தடை அறும்படி தருக்குடன் சார் பெரும் பருவ
விடை நடந்தென நடந்தனன் விசயன் நின்றுழியே.

சாத்தகி வாராமையால், தருமன் கவலைகொண்டு, வீமனையும்
விசயன் நின்ற இடத்திற்கு அனுப்புதல்

பின்னரும் கொடி முரசுடைப் பெருந்தகை வருந்தி,
முன்னம் நின்ற வாயுவின் மகன் முகனுற நோக்கி,
'மன்னர் எண் படு வரூதினி வாரியின் நாப்பண்,
என்னர் ஆயினர், உம்பியும் எம்பெருமானும்?

வீமன் நாற்படையொடு விரைந்து, எதிர்ந்தாரை வென்று மேற்செல்லுதல்

சொன்ன வார்த்தையும் பிற்பட முற்படத் தொழுது,
தன்னொடு ஒத்த தோள் வலியுடைத் தரணிபர் அநேகர்
மன்னு நால் வகைப் படையொடும் திரண்டு, இரு மருங்கும்
பின்னும் முன்னும் மொய்த்து உடன் வர, போயினன், பெரியோன்.

விந்தன், விந்தரன் முதலிய துரியோதனன் தம்பியர்
முப்பத்தைவர் வீமனால் மாள, எதிர்ந்த சேனை சிதைதல்

விந்தன் விந்தரன் இருவரும், மேலிடு முனையில்,
தம்தம் வாசியும், தேர் விடு பாகரும், தாமும்
அந்தரம்தனில் தலைகள் போய் முகில்களை அலைப்ப,
சிந்து சோரி போய்ப் பெருங் கடல் அலைத்திட, சிதைந்தார்.

'வீமன் விசயனை அடுத்தால் நம் படை கலங்கும்' என்று துரோணன் தடுத்து நிற்றல்

ஏகுகின்றது கண்டு பெருங் கடல் ஏழும் மொண்டு விழுங்கி
                                அதிர்ந்து எழு
மேகம் அம்பு பொழிந்தென எங்கணும் வீசும் அம்பு
                                விரைந்து விரைந்திட,
'யூகம் இன்று பிளந்து, தனஞ்சயனோடு இவன் புகுதந்திடின்,
                                நம் படை
ஆகுலம் படும்' என்று தடஞ் சிலை ஆரியன் சமரந்தனில்
                               முந்தவே,

வீமன் துரோணரைத் தேருடன் எடுத்து எறிய, வீழ்ந்து தேர் முதலியன சிதைதல்

வீரன் ஒன்றும் மொழிந்திலன்; வந்து முன் வீழ் சரங்கள்
                                விலங்கி, வயம் புனை
தேரினின்றும் இழிந்து, நடந்து, எதிர் சேர வந்து, செழுஞ்
                                சிலையின் குரு
ஊருகின்ற வயங்கு இரதம்தனை ஓர்இரண்டு கரங்கொடு, வன்புடன் வாரி உந்த எறிந்தனன், வண் புயல் வானில் நின்றவர்
                                அஞ்சி ஒதுங்கவே.

பல மன்னருடன் கன்னன் வந்து வளைக்க, வீமன் அவனது தேர் முதலியன சிதைத்தல்

வீழ, இங்கும் அவன்தனை வென்று, இவன் மேல் நடந்துழி, எண்                    திசையும் படை
சூழ வந்து வளைந்தனர்,-அந்தக தூதர் தங்களினும் பெரு
                   வஞ்சகர்,
ஏழு மண்டலமும் புதையும் பரிசு ஏறுகின்ற தரங்க நெடுங் கடல்
ஊழியும் பெயர்கின்றது எனும்படி ஓதை விஞ்ச உடன்று,
                   சினம் கொடே.

ஓடிய கன்னன் விடசேனன் தேரில் மீண்டும் வந்து
பொருது பின்னிட, துரியோதனன் அனுப்ப வந்த அவன்
தம்பியர் இருவரும் பொருது மடிதல்

அழிந்து கன்னனும், கால் விசையினில், இவன் அம்பினுக்கு
                                எட்டாமல்,
வழிந்து போதல் கண்டு, அடல் விடசேனன் அவ் வள்ளலுக்கு
                                எதிர் ஓடி,
இழிந்து, தன் பெருந் தட மணித் தேரின்மேல் ஏற்றலும்,
                                இவன் ஏறி,
கழிந்த நீர்க்கு அணை கோலுவான்போல், அவன் கண் எதிர்
                                உறச் சென்றான்.

தன் கண்ணெதிரே அரசன் தம்பியர் பட்டது கண்டு,
கன்னன் வஞ்சினம் கூறி வீமனோடு பொருது தேர் இழத்தல்

தனது கண் எதிர் இருவரும் அழிந்தபின், தபனன்
                                மைந்தனும் நொந்து,
கன துரங்கமும் முடுகு தேர் வயப் படைக் காவலன்
                                முகம் நோக்கி,
'உனது தம்பியர் இருவரைச் செற்றவன் முடித் தலை ஒடியேனேல்,
எனது புன் தலை அவன் கையில் கொடுப்பன்' என்று ஏறினான்,
                                ஒரு தேர்மேல்.

அப்பொழுது, துரியோதனன் தன் தம்பியரில் எண்மரை
அடுத்தடுத்து அனுப்ப, அவர்களுள் விகருணன்
ஒழிந்தோர் மாளுதல்

கண்டு, துன்முகன் எனும் திறல் இளவலைக் கடிதின்
                                ஏவலும், கங்குல்
வண்டு செஞ் சுடர் வளைய வந்து இறந்தென, வலிய வார்
                                சிலை வாங்கிக்
கொண்டு, திண் திறல் வாளியால், மலைமிசைக் கொண்டல்
                                பெய்வது போல,
மண்டு போர் புரிந்து, அண்ணல் கைப் பகழியால், வான்
                                இமைப்பினில் உற்றான்.

விகருணன் வர, 'நின்னொடு பொருதல் முறை அன்று'
என்று வீமன் உரைக்கவும், 'எம்முனோர் இறக்க யான்
உய்யேன்' என்று போர் தொடங்குதல்

பகரும் நால்வரும் பட்டபின், பைங் கழல்
விகருணன் பொர வெஞ் சிலை வாங்கலும்,
'புகலும் வஞ்சினம் பொய்க்கினும், நின்னுடன்
இகல் செய்யேன்; எம்பி ஏகுக!' என்றான்அரோ.

இருவரும் ஒத்துப் பொருதும், இறுதியில் விகருணன் உயிர் இழத்தல்

மிக நகைத்தும், வெறுத்தும், திரிபுர
தகனன் ஒத்த சமீரணன் மா மகன்
முகன் உறச் சென்று, மூரி வில் வாங்கி, மேல்
இகல் நிறக் கணை ஏவினன் என்பவே.

பின், கன்னன் முதலியோரையும் வீமன் வென்று,
சாத்தகியோடு சேர்ந்து விசயனைக் கூடுதல்

கோ விகன்னன் கொலைபட, பற்பலர்
ஆவி கன்னம் அறை கணையால் அற,
பாவி கன்னன் பதைக்க வென்று ஏகினான்,
மேவு இகல் நகம்போல், புய வீமனே.

சாத்தகியும் பூரிசவாவும் விளைத்த மற்போரில்,
சாத்தகி இளைக்க, கண்ணன் பூரிசவாவைக்
கொல்லுமாறு விசயனை ஏவுதல்

தேவரும் பரவு பாகன் செலுத்து தேர் விடலையோடு
மூவரும் சுடர்கள் மூன்றும் மூண்டெனத் திரண்ட காலை,
மேவ அருஞ் சமரில் முன்னம் வென்கொடுத்து உடைந்த வேந்தர்
யாவரும் திருகி வந்து, ஆங்கு எதிர் எதிர் அடர்ந்து சூழ்ந்தார்.

விசயன் ரிசவாவின் புயத்தைத் துணிக்க, சாத்தகி அவனை வாளால் மாய்த்தல்

'இருவரும் முனைந்த போரில் இளைத்தவர்க்கு உதவியாகப்
பொருவது கடன் அன்று' என்று போற்றிய விசயன்தன்னை,
வெருவர முனைந்து சீறி, மீளவும் விளம்ப, மாயன்
திருவுளம் அறிந்து, தெவ்வன் திண் புயம் துணிய எய்தான்.

'அறம் அன்று, இப் போர்' என்ற துரியோதனனுக்குக் கண்ணன் உரைத்த மறுமொழி

'நென்னல் நீர் அபிமன்தன்னை நேர் அற வென்ற போரும்,
முன்னமே சிவேதன்தன்னை வீடுமன் முடித்த போரும்,
மன் அறம் முறை தவாமல் மலைந்தனிர்!' என்று நக்கான்-
தன்னை வந்து அடைந்தோர்க்கு உற்ற தளர்வு எலாம்
                                ஒழிக்கும் தாளான்.

விசயன் தன் வஞ்சினம் முடித்தற்குப் பகைவர்
படையைச் சார, பகைவர் சயத்திரதனை நிலவறையுள்
வைத்துக் காத்தல்

பின்னரும் விசயன் நிற்ப, பேணலார் பின்னிட்டு ஓட,
மன்னரில் மலைந்தோர்தம்மை வாளியால் வானில் ஏற்றி,
முன்னவனோடும், அந்த முகில்வண்ணன் இளவலோடும்,
தன் உரை வழுவாவண்ணம் தரியலர் படையைச் சார்ந்தான்.

சயத்திரதனைக் காணாது, கண்ணன் ஆழியால்
சூரியனை மறைத்தல்

நச்சு அளை அரவம் என்ன நடுங்கினன் நின்ற காலை,
துச்சளை கணவன்தன்னைத் தோற்றம் ஒன்றானும் காணான்-
பச்சளை முடை கொள் மேனிப் பாடி மா மகளிர் பைம் பொன்-
கச்சு அளை புளக பாரக் கன தனம் கலந்த தோளான்.

சூரியன் மறைந்தது என்று கருதி, விசயன் எதிரே
சயத்திரதனையும் கொண்டு மன்னர் பலரும் வருதல்

அயத்து, இரதம் இடப் பசும் பொன் ஆவதுபோல், அருச்சுனன்
                                ஆர் அறிஞன் ஆக
நயத்து இரத மொழிக் கீதை நவின்ற பிரான் மயக்கு அறியார்,
                                'நாள் செய்வான் தன்
வயத்து இரதம் மறைந்தது' என, வலம்புரித் தாரவன் சேனை
                                மன்னர் யாரும்,
செயத்திரதன்தனைக் கொண்டு, செருமுனையில் விசயன் எதிர்
                                சென்று சேர்ந்தார்.

'சயத்திரதன் தலையைக் கொய்து, சமந்தபஞ்சக மடுவில்
தருப்பிக்கும் அவன் தந்தை கையில் விழுமாறு செய்'
என, கண்ணன் மொழிதல்

'எண் சிறந்த மகன் தலையை நிலத்து இட்டான் தலை துகளாக'
                                என்று நாடி,
தண் சமந்தபஞ்சகம் என்று ஒரு மடுவில் இவன் தாதை
                                தருப்பிக்கின்றான்;
ஒண் சரம் கொண்டு இவன் தலை மற்று அவன் கரத்தில் போய்
                                விழ, நீ உடற்றுக' என்று
திண் சயம் கொள் விசயனுக்குச் சிந்துபதிதனைக் காட்டி,
                                திருமால் சொன்னான்.

விசயன் கணை தொடுத்துச் சயத்திரதனை மாய்த்தல்

வரத்தினில் முன் பெறு சாபம் வாங்கி, அருச்சுனன், சிந்து
                                மகீபன் மௌலிச்
சிரத்தினில் எய்தலும், துணிந்தது ஒரு சரத்தால்; துணிதலும், அச்
                                சிரம் வீழாமல்
சரத்தினை மேன்மேல் ஏவி, தடத்து இருந்து தருப்பித்த
                                தாதைதன் பொற்
கரத்திடையே வீழ்வித்தான்; அவன் அதனை நிலத்து இட்டு,
                                அக் கணத்தில் மாய்ந்தான்.

விசயன் மொழி பிழைத்தான்' என்று துரியோதனன் முதலியோர்
துள்ளி ஆர்க்கும் போது, கண்ணன் ஆழியை அகற்ற,
சூரியன் பனைஅளவு தூரத்தில் நிற்றல்

கன்ன சவுபலர் முதலாம் காவலரும் சுயோதனனும்,
                                'கரந்தான் வெய்யோன்;
சொன்ன மொழி பிழைத்தான், வெஞ் சுவேத துரங்கமன்' என்று
                                துள்ளி ஆர்த்தார்;
அன்ன பொழுது, எம்பெருமான் பணி கொண்ட சுடர் ஆழி
                                அகற்ற, நோக்கி,
'இன்னம் ஒரு பனைத்தனைப் போழ்து உண்டு' என நின்றனன்,
                                எழு பேர் இவுளித் தேரோன்.

சேனையிலுள்ளார் கூற்று

'விரி ஓத நெடுங் கடலில் வீழ்வதன்முன், விரைந்து உரகன்
                                விழுங்கினானோ?
'எரி ஓடி மகன் இறக்கும்' என மகவான் மறைக்க, முகில்
                                ஏவினானோ? கரியோன் கைத்
திகிரியினால் மறைத்தனனோ? இருள் பரந்த கணக்கு
                                ஈது என்னோ?
பெரியோர்கள் திருவுள்ளம் பேதித்தால், எப் பொருளும்
                                பேதியாதோ?

துரியோதனன் கண்ணனைப் பழித்து, மன்னர் பலருடன் கூடிப் பொருதல்

'முடை எடுத்த நவநீதம் தொட்டு உண்டும், கட்டுண்டும்,
                         முன் நாள் நாகக்
குடை எடுத்து மழை தடுத்தும், வஞ்சனைக்கு ஓர் கொள்கலமாம்
                         கொடிய பாவி,
'படை எடுத்து வினை செய்யேன்' எனப் புகன்ற மொழி தப்பி,
                         பகைத்த போரின்
இடை எடுத்த நேமியினால், வெயில் மறைத்தான்; இன்னம்
                         இவன் என் செய்யானே?

தேர் முதலியன இழந்து, வீமன் வெறுங்கையோடு பொருது,
பிருகன், சூசி என்ற அரசன் தம்பியரை மாய்த்தல்

பரி எடுத்துப் பரி எற்றி, பரித் தேரால் தேர் எற்றி,
                         பனைக்கை வேகக்
கரி எடுத்துக் கரி எற்றி, காலன் நிகர் காலாளால் காலாள் எற்றி,
கிரி எடுத்து விரி ஆழி கடைந்த தடந் தோள் இருடிகேசன் என்ன,
அரி எடுத்த கொடி விடலை தோள் வலியால் உழக்கி,
                         அரிநாதம் செய்தான்.

கடோற்கசனும், அவன் மகன் அஞ்சனபன்மனும்
அசுவத்தாமனுடன் பொருத போரில், அஞ்சனபன்
மன் உயிர் இழத்தல்

இகல் இடிம்பன் மருமகனும் திருமகனும் குரு மகனோடு
                         எதிர்ந்து, பல் கால்
அகலிடம் செஞ் சேறு ஆக, அமரருடன் அசுரரைப்போல்
                         அமர்செய் காலை,-
பகலுடன் கார் இருள் பகைத்தால் பலிக்குமோ?-
                         அஞ்சனபன்மனை அப் போதில்
புகல் இடம் பொன்னுலகு ஆக்கி, போக்கினான் ஒரு
                         கணையால், புரவித்தாமா.

கடோற்கசனை அசுவத்தாமன் தண்டால் வீழ்த்த,
மோகித்த அரக்கனைக் கொல்லுமாறு கன்னனைத்
துரியோதனன் தூண்டுதல்

மகன்பட்ட சினம் கதுவ, வரை உறழ் தோள்
                         கடோற்கசன், மா மலைகள் வீசி,
அகன் பட்ட நுதல் வேழம் அன்னான்மேல், எறிந்து
                         எறிந்திட்டு ஆர்த்த காலை,
குகன் பட்டம் தனக்கு உரிய கோ முனிவன் மா
                         மைந்தன், வீமன் கையில்
பகன் பட்ட பாடு எல்லாம் படுத்தி, ஒரு கதாயுதத்தால்
                         படியில் வீழ்த்தான்.

'தளர்ந்தவன்மேல் அம்பு தொடேன்; விசயனைக்
கொல்வேன்' என்று வீரம் பேசிச் சென்று, விசயனிடம்
பல முறை வென்னிடுதல்

நிருபனுடன் இரவி மகன் புகன்ற உரை கேட்டு, அருகே நின்ற
                         விற் கைக்
கிருபன் மிக நகைத்து, 'எதிரே கிட்டினால் முதுகிடுவை;
                         கிரீடிதன்னைப்
பொரு பகழிக்கு இரையாகப் போக்குகின்றேன் என மொழிவை;
                         போர் வல்லோர்கள்
உரு அழியத் தம் வலிமை உரைப்பரோ?' என உரைத்தான்,
                         உரையால் மிக்கோன்.

அசுவத்தாமன் குந்திபோசன் மைந்தர் இருவரை மாய்க்க, சூரியனும் மறைதல்

அந்த முனைதனில் மீண்டும், அந்தணன்தன் திருமதலை,
                         குந்திபோசன்
மைந்தர் இருவரை இரண்டு வடிக் கணையால் மடிவித்தான்;
                         மாயோன் வன் கைச்
செந் திகிரிதனில் அடங்கி முடங்கிய தன்கிரணத்தின் சிறுமை நாணி,
உந்து திரைச் சிந்துவினில், ஓர் ஆழித் தேரோனும்
                         ஒளித்திட்டானே.

துரியோதனன் இரவினும் பொரத் துணிந்து விளக்கு எடுக்கச் செய்தல்

'இசையினும் பெருக நன்று!' எனத் தனது இயற்கையால்
                         மிக வளர்த்திடும்
வசையினும் கரிய இருள் பரந்துழி, 'வயங்கு தீப நெடு வாளினால்
நிசையினும் பொருதும்' என்று தெவ்வர் முனை நேர்
                         நடந்தனன்-நெருங்கு குன்று
அசையினும், புடவி அசையினும், சமரில் அசைவு இலாத
                         தனி ஆண்மையான்.

இருதிறத்துப் பெரு வீரரும் தம்மில் பொருதல்

'பொங்கி ஆடு அரவு எழுந்து அநேகவிதம் ஆனது' என்று,
                         அமரர் புகலுமாறு,
அங்கு வாள் அரவு உயர்த்த கோன் நினைவு அறிந்து,
                         அளப்ப அரிய ஆகவம்
எங்கும் ஆனை பரி தேர்கள்தோறும் ஒளிர் தீப
                         காகளம் எடுக்கவே,
சங்கு தாரை எழ நின்றனன், தருமன் மதலை
                         தம்பியர்கள்தம்மொடும்.

கன்னன் முதலியோர் பின்னடைந்து மன்னனை
அடுத்த அளவில், அலாயுதன் என்னும் அரக்கன்
மன்னனிடம் சபதம் கூறி, வீமனொடு வந்து பொருதல்

அன்ன போதினில், அநேக நூறு பதினாயிரம் திறல் அரக்கரோடு,
இன்னவாறு என உரைக்கவே நிகர் இலாத திண் திறல் அலாயுதன்,
கன்ன சௌபலர்தமக்கு நண்பன், இருள் கங்குல் ஓர்
                         வடிவு கொண்டனான்,
மன்னர் யாவரும் வெருக்கொள, சமரில் மன்னர் மன்னன்
                         அடி மன்னினான்.

நிலத்திடை குதித்தனன், வடவைபோல் பெரு நெருப்பு எழ
                         விழித்தனன், நெடிய மூச்சுடன்,
வலத்து உயர் அலப்படை நிசிசரோத்தமன், வரைத் திரள் எடுத்து,
                         எதிர் முடுகி ஓச்சலும்,-
உலப் புயம் நிமிர்த்து ஒரு கதையினால் தனது உரத்துடன் அடித்து,                          அவை பொடிகள் ஆக்கினன்-
இலக்கம் இல் சுரர்க்கு இடம் உதவு கோத்திர எழில் குவடு
                         ஒடித்தவன் உதவு கூற்றமே.

வீமனை விலக்கி, கடோற்கசன் வந்து அலாயுதனோடு பொருதல்

'பரத்துவசனுக்கு உற உரிய கோத்திரி, பரிச் சுடருடைப் பெயர்
                         முனிகுலோத்தமன்,
மரித்தனன்' எனத் தனி அயில் கொடு ஓச்சிய, மணிச் சிறு
                         பொருப்பினை நிகர், கடோற்கசன்,
'எரித் தலை அரக்கனொடு எதிரியாய்ச் சமர் எனைத் தரு
                         மருச்சுதன் முனைதல் கீழ்த்தொழில்; உரத்துடன் மலைத்து, இவன் உயிரை மாட்டுவன் உருத்து'
                         என உடற்றினன், உறுதி தோற்றவே.

கடோற்கசன் அலாயுதனை வீழ்த்துதல்

சிலைப் படை, அயிற் படை, தெளியும் வாட் படை, திறற் பல
                         படைக்கல வலிமை காட்டியும்,
வலப்பட வளைத்து மல் வலிமை காட்டியும், வயத்தொடு செயப்
                         புய வலிமை காட்டியும்,
உலைப் படு கனற் சினம் முதிர் கடோற்கசன் உடற்றிய
                         அரக்கரை ஒருவர்போல் பொருது,
அலப்படை அரக்கனது உயிரை மாய்த்தனன், அடல் தொடைகளின்
                         தொடை அடைசி வீழ்த்தியே.

கடோற்கசன் தான் வல்ல மாயையினால், துரியோதனன் படையைக் கலக்குதல்

அன்று கங்குலில் பல பதினாயிரம் அரக்கரோடு
                         அலாயுதன்தன்னைக்
கொன்று, வெம் பணிக் கொடியவன் சேனையைக் குரங்கு கொள்
                         கோதைபோல் கலக்கி,
ஒன்று பத்து நூறு ஆயிரம் கோடியாம் உருவு கொண்டு, இவுளி,
                         தேர், களிறு, ஆள்,
சென்று, இமைப் பொழுது அளவையில் யாவரும் தென்புலம்
                         படருமா செற்றான்.

துரியோதனன் கன்னனை வற்புறுத்த, அவன் இந்திரன்
கொடுத்த வேலால் கடோற்கசனது உயிரைப் போக்குதல்

கட் செவி எழுதும் கொடி உடைக் கொடியோன் கன்னனைக்
                         கடைக்கணித்தருளி,
'விண் சுரபதி வந்து அன்று உனக்கு அளித்த வேலினால்,
                         வீமன் மா மகனை
உள் செறி சினமும் வலிமையும் உயிரும் உடன் அழிந்து,
                         உம்பர் ஊர் புகுத,
புள் செறி தொடையாய்! கொல்க!' என, விரைவின் புகைந்து,
                         நாப் பொறி எழப் புகன்றான்.

கண்ணன் ஐவரது துயர் அகலுமாறு உரைத்தல்

'இந்த வேல் கவச குண்டலம் கவர் நாள், இந்திரன் இரவி
                         மைந்தனுக்குத்
தந்த வேல்; இதனை யாவர்மேல் விடினும், தரிப்பு அறத் தெறும்,
                         அவன் வரத்தால்;
உந்த வேல் அமரில் விசயன்மேல் தொடுக்கும் உரக அம்பினுக்கு
                         உயிர் உய்ந்தால்,
அந்த வேலையில், மற்று எறிவதற்கு இருந்தான், ஆற்றலால்
                         கூற்றினும் கொடியோன்.

துரியோதனன் ஏவலால் துரோணன் படையுடன் சென்று
விராடனையும் துருபதனையும் சரங்களால் மாய்த்தல்

இராவணன் படு போர்க் களம் எனக் கிடந்த இந்த வெங்
                         களத்திடை, மீண்டும்
அரா உயர் துவசன் ஆணையால், வரி வில் ஆரியன்
                         அனீகினியுடன் போய்,
விராடனும் யாகசேனனும் முதலாம் வேந்தரோடு எதிர்ந்து,
                         அமர் மலைந்து,
தராதிபர் பலரோடு அவ் இருவரையும் சரங்களால்
                         சிரங்களைத் தடிந்தான்.

தந்தை மடிய, திட்டத்துய்மன் துரோணன் எதிரே
சென்று, 'நாளை உனைக் கொல்வேன்!' என
வஞ்சினம் மொழிதல்

துருபதன் மடிந்த எல்லையில், திட்டத் துய்மனும் வெகுண்டு,
                         உளம் சுடப் போய்,
இரு பதம் அரசர் முடி கமழ் முனியை ஏன்று, வஞ்சினம்
                         எடுத்து உரைத்தான்-
'பொரு பகை முனையில் எந்தையை என் முன் பொன்றுவித்தனை;
                         உனை நாளை
நிருபர்தம் எதிரே, நின் மகன் காண, நீடு உயிர் அகற்றுவன்!'
                         என்றே.

விசயன் வெகுண்டு முனிவனை வென்னிடச் செய்தல்

'மாமனை மகுடம் துணித்தனன், எவரும் வணங்கு தாள் முனி!'
                         என வயிர்த்து,
காமனை அழகும் கந்தனை விறலும் கவர்ந்த வெங்
                         கார்முக வீரன்,
சோமனை வகிர்செய்தனைய வெம் முனைய தொடைகளால்,
                         சுரும்பு சூழ் கமலத்
தாமனை முதுகு கண்டனன், முன்னம் தயித்தியர்
                         முதுகிடத் தக்கோன்.

துரியோதனன் சாத்தகி முன் நிற்கலாற்றாது தளர்தல்

பூத்து, அகிக் குலமும், மால் வரைக் குலமும், புகர் இபக்
                         குலங்களும், புகழக்
காத்து, அகிலமும் தன் குடை நிழல் படுத்தும் காவலர்
                         நீதியைக் கடந்தோன்,
சேத்து அகில் புழுகு சந்தனம் கமழும் திருப்புயத்து
                         அணிதரும் திருத் தார்ச்
சாத்தகி முனைச் சென்று, அம் முனைக்கு ஆற்றாது, அரி
                         எதிர் கரி எனத் தளர்ந்தான்.

துரியோதனனும் பிறரும் தேர் முதலியன இழந்து பாசறை புகுதல்

அனைவரும் ஒருவர்போல் உடைந்து, அவனி ஆளுடை
                         அரசனோடு, அமரில்
துனை வரு தடந் தேர், துரகதம், களிறு, முதலிய
                         யாவையும் தோற்று,
நினைவு அரு விறலோர் தனித்தனி நெருக்கி நின்றுழி
                         நின்றுழித் துரக்க,
அனைவரும் கழற் கால் கொப்புளம் அரும்ப, ஆசறைப்
                         பாசறை அடைந்தார்.

சூரியன் தோற்றம் செய்தல்

முற் பொழுது ஒரு பொன்-திகிரியால் மறைந்த தாழ்வு அற,
                         மூள் எரி முகத்தில்
அற் பொழுது அடைந்த ஆயிரம் சுடரும் அநேக
                         நூறாயிரம் சுடர் ஆய்,
'நற் பொழுது இது' என்று யாவரும் வியப்ப, நாகர்
                         ஆலயம் வலம் புரிந்து,
பிற் பொழுது அவற்றைக் கவர்ந்து சென்று, உதயப் பிறங்கலில்
                         பிறங்கினன் பெரியோன்.