"ப்ரணாமலக்நேந லலாட பஸ்மநா - ப்ருசம் பவித்ரீக்ருத பாத பங்கஜா" என்று
பாலபாரதத்தில் வருவதற்கு ஏற்ப, 'நெற்றியில்விபூதியால் அன்னைதன்
றுணையடித்துகணீக்கி' என்றார்: நெற்றிவிபூதியால் அன்னையின் பாதத்தைப்
பரிசுத்தமாக்கினான் வியாசனென்பது, துணியடித்துகணீக்கி என்பதன் பொருள். (165)

11.- காளி தன்மருமகளிரை வியாசமுனிவனாற்
சந்ததிவளர்க்க இசைவித்தல்.

     (இ-ள்.) அழைத்த மாமகன் - (தன் தாயினால்) அழைக்கப்பட்ட சிறப்புற்ற
குமாரனான அந்த வியாசன், அப்பொழுது-, 'அவருழை அணுகுவம் - (உரிய
பருவத்தில்) அந்த நங்கைமாருடன் சேருவோம்,' என - என்று சொல்லி, போக -
போய்விட,- அனந்தரம் - பிறகு, தழைத்தநெஞ்சினள் - மகிழ்ச்சியால்மலர்ந்த
மனத்தையுடைய காளி,- இழந்த பொன் தாலி மாதரை - பொற்றாலியை யிழந்த மரு
மகளிரான அம்பிகை அம்பாலிகைகளை, தேற்றி - சமாதானப்படுத்தி, உழைத்த-
துன்பம்உம் - (அப்போது) நேரிட்டுள்ள துன்பத்தையும், முன் உளோர் பலர் உலகு
இயற்கைஉம் - முன்னுளோர்பலர் நிகழ்த்திய உலகோரியற்கையையும், உற -
(அவர்கள் மனத்திற்) பதியும்படி, காட்டி - எடுத்துச்சொல்லி, இழைத்த பாவையின்
இருந்தவர்க்கு - செய்யப்பட்டுள்ள பாவை போன்று நிச்சலமாக இருந்தவரான அந்த
மகளிர்க்கு, அ நினைவு - (தான் கருதிய) அந்த எண்ணத்தை, இசையும் ஆறு-
உடன்படும்படி இசைவித்தாள் - செய்தாள்; (எ-று.)

     கருத் தரிப்பதற்கு ருதுகாலமே ஏற்றதாகையால் அக்காலத்து
வருவேனென்பதுபட வியாசமுனிவன் கூறினனென்பது 'அவருழையணுகுவ
மெனப்போக' என்ற இடத்துப் பெறப்படும்.                             (166)

12.- அம்பிகை அச்சத்தினால் கண்மூடியவண்ணம்
வியாசனைச் சேர்தல்

     (இ-ள்.) கனையும் நீடு இருள் - செறிந்த மிக்க இருட்போதிலே, அணைமிசை -
படுக்கையின்மீது, இருவர்உம் - (அம்பிகை அம்பாலிகை என்ற) இரண்டு மாதரும்,
கணவனை-, மறவாது-, நினையும் நெஞ்சினர் - நினைக்கின்ற நெஞ்ச முடையவராய்,
பயின்ற உழி - தங்கியபோது,- பொழுதொடுஉம் - உரியசமயத்திலே, புல் மணம்
நிறைந்து - புல்லின் மணம்மிக்கு, ஒளி குறைந்து ஒல்க புனையும் மெய்யொடுஉம்-
ஒளிகுறைந்து சுருங்கப் பூண்ட சரீரத்துடனே, புரி தவன் - தவம் புரிபவனாகிய
வியாசமுனிவன், போதலும் - வருதலும்,- மிக அஞ்சி - மிகவும் அச்சங்கொண்டு,
அனைய காலையில்-