129.- இரண்டுகவிகள் - ஜயத்ரதன் சிவபிரானளித்த கதைகொண்டு
அபிமனைத் தலைதுணித்துவீழ்த்துதலைக் கூறும்.

     (இ-ள்.) இவன் - அபிமன், மயங்கி-,மெய் தளர்வுடன் - உடம்பின்
சோர்வுடனே,மெலிவு உறும் -வாட்டம் மிகுகிற, இறுதி-அந்திமதசையை, கண்டு-
,(சயத்திரதன்), இனிதெறுவது கடன் என - 'இப்பொழுதே(இவனை) அழிப்பது
செய்தொழில்' என்றுகருதி,அவனி கொண்ட பற்குனன் மதலையை -
(பராக்கிரமத்தால்) பூமிமுழுவதையும்(தன்னுடையதாகக்) கொள்ளவல்ல
அருச்சுனபுத்திரனான அபிமனை, அவன் அருகுவந்து அடுத்து- அவனது
சமீபத்தில் வந்து நெருங்கி, சிவனை அஞ்சு எழுத்துஉரைசெய்து தொழுது-
சிவபிரானை ஸ்ரீபஞ்சாக்ஷரமகாமந்திரத்தை உச்சரித்து வணங்கி,அணி புயம் வலி
கொடு-அழகிய தோள்களின் வலிமையால், ஒரு சிகர தண்டம்விட்டு-ஒம்பற்ற
நுனியையுடைய (தன்) கதாயுதத்தை வீசி, எறிதலின் - தாக்கியதனால்,-
எறிதருபவனன்-வீசுகிற வாயு, அன்று-(ஆதிசேடனோடு பகைத்த) அக்காலத்தில்,
குத்தின - தாக்கிக் கொடிமுடி யொடித்த, கிரி என - மேருமலைபோல, அபரு
மணிமகுடம்-அபிமனது பருத்த இரத்தினங்கள்பதித்த கிரீடம், விசை பட
விழுந்தது-வேகமாகக் கீழ் விழுந்தது; (எ - று.)

     மதலையை எறிதலின் என்றும், சிவனைத்தொழுது என்றும் இயையும்.
புயவலிகொடு-தனதுதோள்களிரண்டுக்கும் எவ்வளவு வலிமை யுண்டோ
அவ்வளவையுங் கொண்டு. அஞ்சு - முழுப்போலி.                 (267)

     (இ-ள்.) (அப்பொழுது), இவன் - அபிமன், தனது ஒரு திண்கையில் கதை
கொடு- தனது வலிய ஒற்றைக்கையிலுள்ள கதாயுதத்தால், தரியலன் நிலை அறிந்து
புக்குஉரன் உற எறிதலின் - பகைவனான சயத்திரதனது (மார்புமுதலிய)
உயிர்நிலைகளைஉணர்ந்து சென்று  பலம்மிக வீசியடித்தலால், அ தரணிபன்
உடலம்உம்-அந்தச்சிந்துராசனது உடம்பும், நெரிநெரிந்தது-மிக நொருங்கிற்று; 
அபிமனதுஉடலம்உம்-அபிமந்யுவின் உடம்பும், (சைந்தவன் கதை தாக்கலால்),
தலை துணிந்துதத்திட விழ - தலைதுணிபட்டுச்சரியவிழ, மலை மறிந்தது
ஒத்து-மலைசாய்ந்ததுபோன்று, மகிதலந்தனில் -தரையிலே, தரி அற விழுதலின் -
நிற்றலின்றிவீழ்ந்ததனால், அலை எறிந்து - அலைவீசி, மை கடல் புரளுவது என -