முரல் தாமம் மார்பனொடு - திரளாகச்சேர்கின்ற வண்டுகள் மொய்த்தொலிக்கப்
பெற்றமாலையைத்தரித்த மார்பையுடையவனான அத்தந்தையுடனே, இயம்பி -
சொல்லி,-மேல் நிகழ்வயாவைஉம் மனம் செய்து - இனி
நடக்கவேண்டியவையெல்லாவற்றையும் ஆலோசித்துக்கொண்டு,-இ இரவு புலரும்
முன்கடிதின் வருக - இவ்விராத்திரி கழிந்து விடிவதற்கு முன்னமே விரைவில்
மீண்டுவருவாயாக', என்றனன் - என்றுசொன்னான்;

49.-சஞ்சயன் திருதராட்டிரனிடஞ் சென்று மீளுதல்.

     (இ-ள்.)அந்த அந்தணன்உம் - அந்தச்சஞ்சயமுனிவனும், அந்தனோடு-(பிறவிக்)
குருடனான திருதராட்டிரனுடன், இவை அனைத்து உம் ஓதியபின் - (சென்று)
இவையெல்லாவற்றையுஞ் சொன்னபின்பு,-அந்தன்உம்-திருதராட்டிரனும்,
சிந்தைநொந்துஅழுது இரங்கி-மனம்வருந்திப் புலம்பிச்சோகித்து, வினை யாஉம் 
செய்துஇரங்குவது தீது எனா-தொழில்களை யெல்லாஞ் செய்து விட்டு(ப் பின்பு)
அநுதபிப்பது  தீயது என்று கருதி, பெருக மந்தணம் எண்ணி-, மிகுதியாக
மந்திராலோசனை செய்து, மீள விட-(அச்சஞ்யனைத்) திரும்ப அனுப்ப,-
புரோகிதன்உம் - புரோகிதனான அச்சஞ்சயமுனிவனும், நள் இருளில்-
நடுராத்திரியிலேயே, வந்து - மீண்டுவந்து, மைந்தனுக்கு-திருதராட்டிரபுத்திரனான
துரியோதனனுக்கு, உந்தை தந்த உரை இது என புரை இல் உரை உரை
செய்தான் -உன்தந்தை சொல்லியனுப்பிய வார்த்தை இது வென்று குற்றமில்லாத
(சில)வார்த்தைகளைச்சொன்னான்;(எ - று.)

     ஒருகாரியத்தைச் செய்யத்தொடங்குமுன் அதைப்பற்றித் தீரவிசாரிக்க
வேண்டுமேயன்றிச் செய்தபின்பு அதைக்குறித்துக் கழிவிரக்கமாக வருந்துவது
தகுதியற்றதுஎன்பது, இரண்டாமடியின் கருத்து; "என்றென்றிரங்குவசெய்யற்க
செய்வானேன்,மற்றன்னசெய்யாமை நன்று" என்பது, திருக்குறள், பி-ம்:
புரோகிதனுமோதினான்.                                     (666)

50.- மறுநாட் சூரியோதய வருணனை.

     (இ-ள்.) 'இருள் புலரும் முன் - இருட்பொழுது கழிந்து விடிவதற்கு முன்னமே
(விடிந்தவளவிலே யென்றபடி) புதல்வன்