| (இ - ள்.) சலத்தினைப் புரிந்த தெய்வம் - வஞ்சவினையியற்றிய சண்டவேகை
என்னுந்தெய்வம், நிலத்திடை நின்று - மண்மேல் நின்றபடியே, வானமுடியுற நிமிர்ந்து -
விசும்பினது முகட்டைப் பொருந்துமாறு வளர்ந்து, கண்ணின் புலத்தினது அளவு நீங்கி -
காட்சியளவைக் கடந்து ஓங்கி, பொம் என உயிர்த்து - பொள்ளெனப் பெருமூச்செறிந்து,
விம்மி - அச்சத்தால் உளம் விம்மி, பிலத்தினது அளவிற் பேழ்வாய் - குகைபோன்ற
பெரிய வாயினிடத்தே, பிறழ்ந்து இலங்கும் எயிற்றது ஆகி - ஒன்றோடொன்று மாறுபட்டு
விளங்குகின்ற பற்களையுடையதாய், தலை பனித்து உடைந்தது அன்றே - தலை
நடுக்கங்கொண்டு அஞ்சி ஓடிப்போயிற்று, அன்று, ஏ : அசைகள், (எ - று.)
அப் பேய், வானளாவ உயர்ந்து, காட்சிப் புலனையும் கடந்துபோய், அஞ்சிப்
பெருமூச் செறிந்து, மனம் விம்மி, குகைபோன்ற வாயினைப் பிளந்துகொண்டு, பற்கள்
தோன்றத் தலை நடுக்கமுற்று, ஓடிப்போயிற்றென்க. |
(இ - ள்.) தெய்வம் - சண்டவேகை என்னும் தான் ஏவிவிட்ட தெய்வம், தன்பால்
படையினை - தன் பகுதியிலுள்ள கூளிப்படைகளையும், திரைத்துக்கொண்டு - ஒருசேரத்
திரட்டி உடன்கொண்டு, மையிரு விசும்பின் ஏறக் கண்டபின் - நீல நிறமுடைய பெரிய
வானத்தே உடைந்து ஓடியதைக் கண்டவுடனே, மாற்றுவேந்தன் - பகை மன்னனாகிய
அச்சுவகண்டன், கையினைப் புடைத்து - சினத்தாலே தன் கைகளை ஒன்றோடொன்று
தாக்கி, கண்கள் சிவந்து - கண்களும் சிவந்து, வாய் எயிறு கவ்வி - கீழுதட்டைப் பல்லாலே
அதுக்கி, வையகம் நடுங்க நோக்கி - இவ்வுலகம் முழுதும் அஞ்சி நடுங்குமாறு பார்த்து,
மழகளிறு அணைக என்றான் - என்னுடைய இளமை மிக்க அரசுவா ஈண்டு வருவதாக
என்று பணித்தான், (எ - று.) |